Daar gaan we weer!!! Ook al ben ik volgens dit blog nooit thuis geweest, ik ga er weer vandoor. En op verzoek hou ik jullie dus weer op de hoogte via deze weg (voor zover dat lukt). Waar ga ik naartoe? Mexico, Guatemala, Belize en Cuba. Dat is als de mensen op Schiphol zo vriendelijk zijn om mij mee te laten vliegen. Ik kan jullie nu vertellen dat dat is gelukt, maar toen ik op het vliegveld was, was ik er nog niet zo zeker van. Het begon allemaal bij het inchecken. Met m'n grote, zware backpack wilde ik in de rij gaan staan, toen een vrouw mij tegenhield om te zeggen dat ik eerst zelf moest inchecken. Met iets van 6 tickets was dit nogal onhandig dus ik gooi mijn zware tas neer en probeer in te checken. M'n vader komt al snel terug lopen om me te helpen (aangezien de twintig man personeel op 3 vierkante meter daar geen zin in heeft). Na verschillende pogingen lukt het toch niet en loop ik terug naar de mevrouw. 'Loop dan maar door', zegt ze. Ik sein naar m'n ouders en Joelle dat ik voor jan lul heb staan kutten met de self check in en wil mijn tas pakken, waar ineens 3 man omheen staat. 'Oh is dit uw tas?' vraagt diezelfde mevrouw die een aardig vuiltje in haar oog moet hebben gehad als ze deze tas niet net in combinatie met mij heeft gezien. Hij is bijna groter dan ik! 'Wilt u nooit meer uw tas onbeheerd achter laten' zegt een meneer met een geel hesje. 'Dat deed ik niet meneer, ik stond 5 meter verder omdat ik van die mevrouw daar moest inchecken.' 'Ja, maar dit is een high risk flight, mevrouw, u kunt dat niet zomaar neerleggen.' Zegt de man, die overduidelijk thuis niets te vertellen heeft.' 'We houden met 4 man die tas in de gaten,' probeer ik nog, maar ik denk al snel 'who am I kidding, waarom zou ik in discussie gaan'. De man in het gele hesje staat erbij alsof hij nog lang niet klaar is met zijn preek, maar whatever, I got the message, dus ik pak mijn tas en loop naar de rij van de incheckbalie toe. Ik draai me nog even om, zwaai naar m'n ouders en Joelle en het wachten is begonnen. Als ik na wat laatste appjes en een Starbucks koffie naar de gate loop, word ik tegengehouden door een nogal chagrijnige, autoritaire vrouw. 'Paspoort en boarding pass' blaft ze. Ik doe wat er van me geblaft wordt en de vrouw kijkt naar mijn documenten alsof er poep op zit. 'Doorlopen naar die tafel' zegt ze, terwijl ze wegloopt met mijn paspoort en boarding pass. 'Ok..' zeg ik terwijl ik vol verwachting naar het tafeltje loop. 'Tas van de tafel en aan die kant gaan staan' commandeert ze als ze weer terug komt lopen. Ik vind het belachelijk dat ik bij voorbaat al wordt behandeld als een terrorist door deze vrouw wiens gezicht blijkbaar continu in standje 'ik ruik poep' staat. Wat volgt is een vragenvuur waar CSI nog een puntje aan kan zuigen. De vrouw wil weten waar ik naartoe ga, hoe ik naar het vliegveld ben gekomen, wie mijn reis heeft betaald, wat ik ga doen, wat voor werk ik doe.. Ze vraagt nog net niet wat voor kleur ondergoed ik aan heb. Ik probeer netjes al haar vragen te beantwoorden, maar ik ben echt een beetje verontwaardigd over de manier waarop zij op mijn antwoorden reageert. Erg denigrerend en uit de hoogte en het lijkt alsof alles wat ik zeg haar ongeloofwaardig in de oren klinkt. Ik begrijp dat een meisje alleen op een verre reis, met meerdere tickets, wat vragen kan oproepen en ik ben ook vaak genoeg ondervraagd op vliegvelden, maar nooit door zo'n chagrijnig stuk vreten. Wanneer ze vraagt wat voor werk ik doe, zeg ik enthousiast dat ik in januari met mijn nieuwe baan ga starten. 'Waar?' vraagt ze uitdrukkingsloos. 'Hier' zeg ik met een glimlach, terwijl ik naar het logo van Kilroy op mijn ticket wijs. Goed, deze vrouw heeft denk ik 50 jaar geleden voor het laatst een glimlach beantwoord, dus waarom zou ik deze eer krijgen... Met een uitgestreken gezicht begint ze verder te vragen naar mijn werkverleden (letterlijk alle details, waar, wat, waarom, ze vroeg nog net geen adres) en hoe ik aan zoveel geld kom om te reizen. De vrouw zuigt echt alle energie en blijheid uit me. 'Zoiets heet hard werken mevrouw.' is wat ik had gezegd als ik graag een cavity search had gewild.. Maar ik blijf beleefd glimlachend haar vragen beantwoorden. Volgens mij irriteert het haar ook dat ik zo'n blije bakkes heb en dat doet mij deugd :) Na ruim 10 minuten aan dit kruisverhoor onderworpen te zijn geweest, gelooft de oude chagrijn overduidelijk niets van wat ik heb gezegd. Ik moet door een extra security check. Gelukkig is deze meneer heel gezellig. Hij haalt mijn tas leeg en vindt vooral mijn selfie stick erg interessant. 'Dit wil ik voor kerst!' roept hij tegen z'n collega. 'Kijk dan, afstandsbediening, alles!' '10 euro bij de Xenos' zeg ik, duidelijk opgelucht dat er nog gezellige mensen zijn. In het vliegtuig heb ik een hele rij stoelen voor mezelf! En daar zit ik nu, alle tijd van de wereld om een verhaal te schrijven. Een volgende update zal waarschijnlijk niet zo lang worden. Hoop ik, want anders verveel ik me of kan ik niet slapen. Ik zal wel veel foto's met m'n selfie stick maken. Keep you posted!

P.s Man, wat verveel ik me! Na twee uur vliegen had ik het idee dat ik er al 4 uur op had zitten. Nu zijn we pas op de helft. En nee, dan ben ik er nog niet. Dan ben ik pas in Houston, waar ik moet overstappen op mijn vlucht naar Cancun. En hoewel ik maar een uurtje geslapen heb vannacht, kan ik nu toch niet slapen. Maar eens even kijken welke films ik ga kijken in de komende 5 uur en 9 minuten..

P.P.S nog 1 uur en 49 minuten tot Houston en ik heb nog een kadootje in mijn tas. Ik denk dat het een chocoladeletter is :) Thanks opa en oma!