Dinsdag 9 oktober - Chiang Mai

"Ladies and gentlemen, welcome to Chiang Mai airport" kraakt een stewardes door de speakers van het vliegtuig.
Met een kort vluchtje hebben we het drukke Bangkok verlaten voor het rustigere Chiang Mai in het noorden van Thailand. Veel jungle, bergen, bergvolken als de Hmong en de Karen, olifanten en een aangenaam klimaat. Overdag net zo warm maar de luchtvochtigheid is beduidend minder. En 's avonds hangt er een mediterane temperatuur tot laat in de avond.

Door de reis is Anne toch weer wat van slag. En voordat ik de kamerdeur van het hotel stilletjes achter me sluit slaapt ze al.
IJda en ik nemen de inhoud van onze 3 tassen mee richting zwembad. Het hotel heeft hier 2 grote wasmachines staan en daar verdwijnt de inmiddels onwelriekende was in. Tja je zweet je het ongans hier.
Vanuit het washok neem ik een aanloop en verdwijn weer eens in een zwembad.

Woensdag 10 oktober - Chiang Mai

Vandaag gaan we koken. We hebben afgesproken met de kok op een markt aan de rand van het oude stadscentrum. Wanneer we zoekend over de chaotische markt komen aanlopen komt ze ons al lachend tegemoet.
"Hi, my name is Brittney, hahahahihihihi. I will teach you Thai cooking, hihi hahaaahhaa.
We wachten nog op een aantal andere leerlingen en ondertussen maken we alvast kennis met deze enigzins verdwaalde, aparte dame. Een jonge slanke thaise met katachtige ogen, opgemaakt als Robert Smith van The Cure in zijn goede dagen.
"From Holland?" vraagt ze. "Lekker lekker, doei doei" haaaahhhhhiiiii, ademnood hiiiiiiihaaaaaaa
Het feit dat ze wat Nederlandse woordjes kent is echter niet het meest opvallende aan deze jongedame. Het is die lach! Of beter gezegd haar hyperventilerende gehinnik. Zijn het zenuwen. De zweetpareltjes die op haar bovenlip verschijnen doen het vermoeden. Dat er zich uberhaupt druppels kunnen vormen op haar dichtgestucte gezicht, een poolse gastarbeider met zijn blauw zwarte blokjes jas die ik ken zou er trots op zijn, mag een wonder heten.

Ik kan er het 1e half uur, wanneer we over de markt lopen om eten te kopen, maar niet aan wennen. Anne en IJda zie ik ook steeds verder naar achteren in de groep afzakken. Anne met een dichtgeknepen mond en al enigzins vochtige ogen. IJda met haar sjaal voor haar ogen en de benen stevig bij elkaar. Gierend volgen ze ons langs de groente- en fruitstalletjes.

Eenmaal op de kookschool aangekomen begin ik langzaam te wennen aan onze lerares met haar ongecontroleerde lachstuipen. Werkelijk uit het niets begint dit hijgend hert aan langdurige lachuithalen.
Het is nu een sport geworden om haar over the top te krijgen. Dus lacht Brittney dan lachen wij er over heen, madam heeft het daarna helemaal niet meer en toupt over. Wanneer ze na een paar minuten weer lucht heeft en de kleur op haar gezicht weer enigzins normaal is begint ze met de uitleg over de geheimen van de thaise keuken.

Het is een feest om in de weer te zijn met al die verse groenten en kruiden en alles in een wok tot heerlijke gerechten te bereiden.
We zijn inmiddels meester in het maken van een heerlijke Pad Thai, soep van kokosmelk met kip en heerlijke fris citroengras staat tegenwoordig ook op ons menu. Al aan het watertanden....
Loempia's met groenten en voor wie wil ook met banaan.
Nog niet overtuigd? We hebben ook fantastisch geurende rode en groene curry (vers gemaakt in de vijzel, niet uit een pakje!) in ons repetoire, om hiermee een heerlijke curry soep met kip of garnalen te bereiden.
Vanaf 16 januari zijn we weer thuis, bel maar aan.

Met een diploma op zak gaan we met een taxi terug naar het hotel. Brittney is opvallend stil. Zij moet ook kapot zijn van een hele dag hyperventileren.
Er zit die hele middag een deuntje in mijn hoofd. Linda, Roos en Jessica's 'Ademnood'

Donderdag 11 oktober - Chiang Mai

Om een plekje te bemachtigen op de nachttrein naar Bangkok de 14e wurmen IJda en ik ons na het ontbijt in een tuktuk richting het station. We slaan aan het eind van onze straat scherp links en rechts af. En wanneer dat in een tuktuk gebeurt is dat echt heel scherp. We houden ons stevig vast terwijl we rechts en links andere tuktuks en verschrikte toeristen op gammele huurfietsen voorbij racen. Waarschijnlijk denkt de chauffeur dat we de trein van een kwartier geleden moeten halen zo scheurt hij door het verkeer.
Binnen no time staan we voor het loket en kunnen nog net de laatste plaatsen op de overvolle trein naar de hoofdstad reserveren.

Een andere speedy gonzales tuktukken we richting verkoelend zwembad. Het is pas tegen 11:00 uur en nu al rond de 35 graden. 3 bommetjes later liggen we alle drie stoom af te blazen. Het is een behoorlijk groot zwembad, een heus 25 meter bad die van 3,00 meter in het diepe naar een 0,50 meter ondiepe kant oploopt. En juist aan die ondiepe kant staan startblokken opgesteld!? Nou zijn die Thai klein maar hier vanaf duiken doet zelfs de kleinste Thai een dwarslaesie oplopen.

Plots kleurt de blauwe lucht pikzwart. Het gaat waaien en het zwembad is gelijk bezaaid met blaadjes, palmtakken en een omgewaaide parasol.
Dan klinkt er een oorverdovende knal en barst de hemel open. Een enorme moesson bui klettert met een hoop lawaai naar beneden.

De bui is hevig maar gelukkig kort. Een uurtje later zitten we alweer in een taxi. Dat is hier een pick-up met zitjes achter in het bakkie met daarover heen een stalen dakje.
We worden gedropt bij de oude binnenstad. Omringd door een gracht en op sommige plekken nog door de oude stadsmuur.

Binnenin de oude stad wemelt het van de tempels; wats. De oudste is uit hout opgetrokken en rijk versierd met goud.
Iets verderop, aan het eind van de hoofdweg die de stad doorsnijdt, ligt de grootste tempel van de stad. Veel jonge monikken in de dop volgen hier de monikken opleiding.
Er hangt binnen in de tempel en in de tuin er omheen een serene rust. Af en toe hoor je belletjes, zacht geprevel van biddende monikken, vogels kwetteren en overal lopen monniken met hun kale koppen en oranje gewaden.

Het is inmiddels etenstijd geworden en na dagen van 'westers' avond eten heb ik wel weer eens zin in iets aziatisch. Anne bestelt een pasta carbonara. Zij is nog steeds niet topfit maar al wel op de weg terug.
We zitten te genieten in het Riverside restaurant. Lekker lang natafelen en bedenken wat we de komende dagen verder willen zien en doen.