Donderdag 20 september - Tiantouzhai

We hebben gisteren een busticket gekocht naar Daihzai. Vandaar zullen we nog 3 kwartier omhoog moeten klimmen om in Tiantouzhai te komen waar we een hotel hebben.
Wat we vooraf aan deze wereldtrip hadden afgesproken, nooit met zo'n tour mee waarbij je een naamkaartje opgespeld krijgt, moesten we nu al in de 1e maand van de reis opgeven.
We dachten dus een enkeltje rechtstreeks naar Daihzai gekocht te hebben maar helaas.
Nog geen 5 minuten in een vrij krappe bus vol touristen en gids Cindy begon al met 'test, test 123' in de microfoon. Om daarna een ellelang betoog uiteen te zetten wat deze mooie dag allemaal zou gaan inhouden voor ons. Cindy is Chinees en spreekt niet echt heel goed engels. En door een krakerige bus stereo wordt het er niet beter van. Na afloop van haar optreden zag je dan ook vele vragende, naar antwoord zoekende en vooral verbaasde blikken in de bus.
Na een uurtje of 3 toeren bereikten we Longsheng, de gateway naar de rijstvelden. Als makke lammeren werden we de bus uit gedreven richting een 'traditioneel' dorp. Van ver hoorde we al de klanken van het gelegenheids orkest. En uiteraard mogen de in traditionele kleding gehulde dames ook niet ontbreken. Veplicht ga je dan ook nog eens zitten meeklappen.
Zodra die show dan voorbij is wordt je aan de achterkant zo snel mogelijk weggeloodst langs kleurige kraampjes met 'echte', 'antieke' koopwaar. Aan de voorkant is de zaal zich al weer snel aan het vullen met nieuwe slachtoffers.
We rijden nog een stuk via vrij scherpe haarspeldbochten de berg op. Het uitzicht moet hier schitterend zijn, maar helaas voor ons zijn de rijstvelden aan het zicht onttrokken door een dikke wolkendeken.
Wanneer we van de parkeerplaats richting restaurant lopen, jaa die zat ook in het ticket, stoppen we een paar keer bij een Viewpoint. En ondanks dat er niets te zien is dan een grijze deken zijn er toch nog toeristen die gewapend met camera een foto proberen te maken, uiteraard wel met flits. Heerlijk toch.

Gelukkig konden we na de lunch aan de megafoon van Cindy ontsnappen en zijn we in de eerste de beste local bus gestapt die er langskwam. We moesten nog een half uurtje naar Daihzai maar in dat half uurtje tussen de boertjes hebben we meer lol gehad dan in de hele ochtend met Cindy. Wat boerinnetjes schikken in en bieden Anne een plekje achter in het kleine busje aan. Ik sta een paar minuten en bij een stop kruip ik voorin op een houten kist samen bij wat oude omaatjes. "Hello" zegt de brutaalste. "Ni Hao" lach ik terug. Het ijs is gebroken. We lachen wat met handen en voeten. Aan mijn voeten liggen dozen met koopwaar, wat zakken en een beweegende tas. Ik dacht net al even gekwaak gehoord te hebben maar het kon ook de brakke vering van de bus zijn. Eenden dus. Die gaan ook met de bus.
We worden uiteindelijk net onder het dorp afgezet en beginnen in een lichte miezer de tocht naar boven.
Terwijl de eerste houten hutten in zicht komen breekt ook af en toe het wolkendek. En wat ons dan wordt voorgehouden, hoe kort ook, is zo mooi. Steile bergen vol met groene rijstterrassen. Wat mooi. We hadden allebei wat pijn in ons lijf door dat gedoe met die bus en de niet verstaanbare Cindy. Maar alles valt van ons af als we even in stilte door het gordijn van mist zien in wat voor omgeving we staan.
Een steil klimmetje brengt ons in het piepkleine dorpje Tiantouzhai. We zijn er aan het eind van de middag en de vuurtjes voor het eten worden al opgestookt. De specialiteit van hier is in Bamboe gekookte rijst. De geuren die vanaf het vuur opstijgen doen onze magen rammelen. Ons hotel ligt net boven het dorp en kijkt uit over, niet geheel verrassend, rijstvelden. Omdat we nu behoorlijk gestegen zijn is de mist hier wat minder. Wat een uitzicht. We dumpen de tassen en zoeken een restaurant op.

Vrijdag 21 september - Tiantouzhai

We beginnen de dag weer als barbapapa. Het regent maar we willen niet binnen blijven. De wolken hangen vanochtend hoog tegen de bergen aan dus van het uitzicht kunnen we volop genieten.
Van Hannah, de eigenaar van het hotel, hebben we een kriebelig handgeschreven briefje meegekregen met de route die we moeten lopen.
Achter elke bocht weer een nieuw uitzicht. De één nog mooier dan de ander. Onderweg lopen vooral vrouwen met grote vrachten in manden op hun rug, de berg op en af. Vriendelijk Ni Hao roepend naar ons.
De regen verdwijnt langzaam en een waterig zonnetje probeert door het wolkendek heen te schijnen. Dit zet de velden in de mooiste kleurschakeringen. Het loopt hier tegen het oogstseizoen en de velden kleuren van donker groen tot een gelige tint.
We lopen de bergen op en af tot een boerenpad ons terug brengt in het dorp.
Ik bestel wat vlees, aardappel en Anne wat vis. Tenminste dat hadden we op de kaart aangewezen. De kok had begrijpend geknikt en maakte een gebaar naar Anne van 'goede keus meid'.
Vis heeft volgens ons geen poten, toch. Maar toen het dampende bord eten trots bij Anne werd voorgezet kon ik me niet aan de indruk ontrekken dat ik toch iets van een pootje of 5 in de brij van eten naar boven zag steken.
We hebben niet kunnen ontdekken met welk type uit het dierenrijk we het genoegen hadden, maar van het vlees met aardappel hebben we genoten.

Achter ons hotel hebben we nog een korte middag wandeling gemaakt en van hier kon je echt kilometers ver het dal in kijken. Hopelijk zijn de foto's een beetje gelukt.
Via een rijstveldje of 2 zijn we nu beland op het terras voor ons hotel. Een biertje is besteld. En in deze rust genieten we zoals we eigenlijk de hele reis al doen. Wat zien we toch veel mooie plekken op deze wereld.