Zaterdag 22 september - Guilin

Gistermiddag nadat we in alle rust ons welverdiende Tsintaobiertje op hadden stroomde ineens het hotel vol met chinezen die een weekendje tussen de rijstvelden kwamen wandelen. Van een oase van rust veranderde ons hotel in een chaos zoals je die alleen in China tegenkomt.
Wij zitten net naast de deur buiten op het terras en moeten regelmatig wegduiken voor een slecht gemikte fluim. In de opkomende schemer zien we ook brandende peuken als vallende sterren over ons heen vliegen.
Omdat vloeren en muren in dit hotel uit karton zijn opgetrokken zijn de lachsalvo's en het ophalen van menig roggel duidelijk te horen.
Nadat ook bij de chinezen het licht en de karaoke uit is gegaan hebben we 5 minuten van stilte. Hierna beginnen de bovenbuurman en de buurvrouw links een snurkconcert. Een concert met vele toegiften!

Vanochtend zijn we, weer in poncho gehuld, afgedaald richting Dazhai. Wat slaperig en w***el liepen we de 45 minuten langs diepe afgronden door de rijstvelden naar de bus. Halverwege Dazhai en Guilin, onze eindbestemming, ligt Heping. Daar staan onze tassen gestald.
Met de tassen achter ons aan rollend nu op zoek naar een bus naar Guilin. Lijkt makkelijk toch?! This is China man! Ik denk dat we elke chauffeur en politieman gevraagd hebben naar de juiste bus. En ik denk dat ze alle windrichhtingen die je maar kunt bedenken hebben aangewezen. Tot we bedachten dat onze tassenbewaker een klein beentje engels spreekt. "up hill 500 meter then left". "Xie xie".
Op plekken waar je het niet verwacht, zoals bij de bushalte op een verlaten weg wachtend op een bus waarvan we niet weten wanneer deze komt, krijg je toch altijd wel hulp. "You bus Guilin"? "Wait i'll stop bus". En binnen een paar minuten zitten we voor 4 euro in een luxe toruingcar op weg naar het twee uur verder gelegen Guilin.

Bij het busstation in Guilin lopen we weer tegen hetzelfde taxiprobleem aan als in Beijing. Niemand neemt je mee! We zorgen altijd dat het adres in chinese tekens op een papiertje staat. Maar alsof er niets staat, het papier blanco is, altijd nee schudden en een hoop chinees geschreeuw. En wij die in een stofwolk beduusd achterblijven. We vinden uiteindelijk een tuktuk-taxi en met nog een heel klein plekje over om te zitten gaan we volgeladen met een snelheid van 4 km per uur op weg naar het hotel. Al snel is de tuktuk-mevrouw de weg kwijt. Maar omdat we zo langzaam rijden kan ze aan ons voorbij lopende voetgangers vragen waar het hotel is. Hoera, na een uur komt de tuktuk puffend tot stilstand voor het hotel. Binnen verschrikte gezichten bij de balie. Zenuwachtig wordt er naar onze reservering gezocht......niks. Ik laat de mail zien en er is herkenning. "Forrow" we lopen mee naar buiten en drie deuren verder een ander hotel met dezelfde naam. Het eerste hotel was een hotel voor één uur J.

Guilin is niet veel aan, niets aan. Maar we vertreken vanuit hier de 23ste naar Hong Kong. We kunnen ook geen chinees eten meer hebben. Een plaatje op het menu van een complete schildpad in de soep is al te veel. "SCHILDPAD" roept Anne "Dat was het bij de lunch gister". Een vis met poten of zoals het op de kaart stond steamed fish with vegetables. En zo eindigen we toch lachend in een frans steakhouse in Guilin China. Morgen gaan we een dagje bij het zwembad van het Sheraton hangen. Om kwart over negen de trein naar Hong Kong.

Zondag 23 september - Guilin

Met een rommelende maag van de trek dalen we af naar verdieping 2, naar het ontbijbuffet. Zin in een eitje sunny side up.
De enorme zaal is leeg. Geen goed teken. We worden na inname van de ontbijtkaartjes nog wel toegelaten. Langzaam lopen we richting de buffettafel met de welbekende metalige kantelbakken. Of zoals we ze nu noemen varkenstroggen. Want wat we zagen kan niet anders uitgelgd worden dan dat er een kudde hongerige varkens wild vretend uit de voederbakken door de ontbijtzaal waren geraasd. Een bende, niet te doen. De mie hing bungelend uit de bakken. De resten kip plakten tegen het plafond. De tafelkleedjes kreeg je in geen 100 'omo wast door en door schoon' wasbeurten meer schoon. De dames van de ontbijtdienst kijken ons verbaasd aan en begeleiden ons naar een tafel alsof er niets aan de hand is. Een vieze lap haalt de gore etensresten weg maar laat vette vieze vlekken achter. Vloekend heb ik de zaal verlaten. Ik was zo gvd klaar met die poepchinezen. Was ook zo weer over hoor, Anne komt dan meestal schatertend achter mij aan. "Laat gaan Hansie" roept ze dan. Inderdaad en wel weer een leuk verhaal.

Om de hoek bij ons hotel, net naast het éénuurshotel, hebben we in een supermarkt wat crackers en smeerkaas gekocht. Wat yoghurt en een sapje erbij. Bam, heerlijk ontbijt op bed. Gretig scheuren we het pak crackers open en halen de la vache qui rit uit de ronde verpakking, mmmm. "Ze zijn bruin!!!" klinkt het teleugesteld wanneer Anne zo'n driehoekje uitpakt. Inderdaad. Hebben we chocolade la vache qui rit die smaakt naar chocoladekaas. Wat een ochtend.

Met een gevulde maag van droge crackers lopen we eind van de ochtend richting het Sheratonhotel. Even hangen in wat luxe met goede kofie, wifi en een mega club sandwich. En dat alles onder de welbekende klanken van George Micheal's Last Christmas.

Om 21:18 de trein naar Hong Kong gepakt.