Hi guys!

Ook nog even een kort berichtje van mij (iris). Had net mijn mama aan de telefoon want na een paar dagen radiostilte was ze erg benieuwd wat we allemaal aan het doen zijn hier. Handig zo'n blog maar zonder internet schiet je er niet veel mee op. En dan moet je ook nog de tijd hebben om alle dingen die we hier meemaken logisch op te schrijven want vaak is het toch ook een "you had to be there" ding.

Dus, de Kili….. de vorige keer dat ik dat ding beklom was ik 15 en blijkbaar iets fitter dan nu. Of ik ben na verloop van tijd vergeten hoe zwaar het is. Vanaf dag 1 had ik mooie blaren op mijn hielen. Het deed wel zeer maar ik was vooral geirriteerd omdat ik die bergschoenen meer dan een jaar had ingelopen en er in Nederland nooit last van had gehad. Achteraf bedenk ik mij dat ik in Nederland nooit echt bergop ben gelopen dus is het niet echt vreemd dat ik nu wel blaren kreeg… Eenmaal ingetaped kon ik er redelijk op vooruit en na een paar uur lopen voelde ik mijn voeten toch niet meer.

Ik had meer last van de hoogte. Ik werd niet ziek maar ik vond het erg moeilijk steeds op adem te komen. Soms dacht ik bij iedere stap "waarom doe ik dit?" en soms was ik zo moe dat ik niets meer dacht en in een sort trance in het ritme liep van de persoon voor mij. Stap..stap…stap..adem.

Uiteindelijk kwamen we na een paar dagen aan bij Kibo, de laaste hut. Toen we een paar uur mochten slapen voelde ik mij redelijk beroerd, een beetje grieperig. Ik heb geen oog dicht gedaan maar wist dat ik het niet tot de summit ging halen. Deels ook omdat ik wist dat de de wandeling naar beneden ook slopend is en ik wilde ook nog van de rest van de vakantie kunnen genieten. Kibo was voor mij al resultaat genoeg al baalde ik dat ik het laatste niet mee zou kunnen doen. Om 12 uur, toen iederen in de kamer wakker werd en zich klaar maakte voor het laatste stuk, bleef ik in bed liggen. We hadden 2 guides en als ik ging en eerder terug moest dan bleef er maar een over voor Syl en Elise. Als een van hun dan terug moest dan moet de ander gelijk mee want je mag niet allen de berg op. Elise zei dat ik daarvoor niet achter hoefde te blijven maar het voelde niet goed.

Toen iemand de kamer weer in kwam en zei dat het buiten windstil en onbewolkt was (ideal om te klimmen) had ik het niet meer. Ik wilde mee, alleen om het toch te proberen. De guide zei dat het wel kon en als ik terug moest kon hij weer naar boven naar Elise en Syl. Dus, in 5 minuten alles aangetrokken, voeten ingebonden en gaan! Het was zwaar. Stapje voor stapje en om de 2 stappen glij je weer een stukje naar beneden door het gruis. Het was koud en mijn lichaam was het er zeer zeker niet mee eens. Na een uur klimmen wist ik dat het genoeg was. Ik had het geprobeerd en dat was voor mij genoeg. Het was heerlijk om terug naar de hut te lopen en lekker het bed in te duiken. Een uurtje later kwam syl ook terug en die avond hebben we veel aan Elise gedacht. Die bikkel wist van geen ophouden en is helemaal tot de top gekomen. Respect!

De wandeling terug naar de main gate (2 dagen) was mooi. Op de heenweg zie je niets omdat je met je hoofd naar beneden loopt maar terug zie je eindelijk waar je doorheen loopt. Ook krijg je steeds meer zuurtstof en hier werd mijn lichaam erg blij van. Vandaar dat ik ook denk dat ik geen griep had maar dat het pure vermoeidheid was. Zodra we wat naar beneden gingen voelde ik mij al stukken beter. Mijn benen vielen er bijna af, maar ik voelde mij wel beter.

De wandeling naar de gat duurde ook een eeuwigheid. Steeds als je dacht dat je er was kwam er nog een berg, of nog een bocht. Eenmaal terug in Arusha, in het hotel, had ik wel een week kunnen slapen, maar de volgende dag stonden we netjes om 9.00 uur klaar voor het volgende avontuur: de safari!

To be continued…..