Driving is for show, putting is for money. Iedereen kent de uitspraak wel, maar de afslag blijft het allerleukste onderdeel van golf. Het geeft gewoon een heerlijk gevoel om de bal in het oneindige te zien verdwijnen. Hoe ver kan de bal eigenlijk vliegen? Volgens het Guiness book of records sloeg Jack Hamm de bal met zijn drive ooit een duizelingwekkende 471 meter weg. Stelt u zich dat eens voor. Dat betekent dat u de drive op een gemiddelde par vijf over de green heen slaat.... Maar het kan nog gekker. Vorig jaar sloeg Paul Slater de bal liefst 720 yards weg. Hij deed dat niet op een golfbaan. Om de bal zoveel mogelijk rol te geven gebruikte hij de landingsbaan van een vliegveld. Met een ziedende storm in de rug stuiterde de bal dus meer dan zeshonderd meter weg. Voor de gewone golfer zijn dat natuurlijk buitenaardse afstanden. Zelfs met de allerbeste driver trakteren u en ik op champagne als we de helft van die afstand overbruggen. Maar ook wij, gewone stervelingen, kunnen een werelddrive slaan: op La Paz golfclub. Goed, u moet er even voor reizen, maar in de ijle lucht van Bolivia slaat u gegarandeerd verder dan ooit tevoren. La Paz ligt op 3300 meter hoogte en u voelt zich een heuse John Daly wanneer de afslag opeens 250 meter wegvliegt. En wat voor de drive geldt, telt natuurlijk ook voor het kortere werk. Gebruikt u normaal een ijzer 7 om 130 meter te overbruggen, hier kunt u met een pitching wedge volstaan. De baan van La Paz is adembenemend, letterlijk vanwege de ijle lucht, maar ook figuurlijk. De course is onderdeel van een zeer exclusieve golf en country club, compleet met zwembaden, squashbanen en een healthclub. Er is een leger personeel om het de 800 leden naar de zin te maken. Door de week is de baan opengesteld voor greenfeespelers en het is er nooit druk. U heeft zelfs kans dat u alleen speelt. De course zelf is een plaatje. Prachtige vergezichten worden afgewisseld met intieme par-3s. De holes liggen in de bergen, waardoor u soms uitzicht heeft op de witte pieken van de Andes, dan weer op vuurrode bergen van zandsteen. Bossen omzomen de perfect onderhouden fairways, ze zijn beter dan sommige greens in Nederland. En de greens van La Paz zijn verradellijk en razendsnel. Ze worden onderhouden door chicolita's, van die vrouwtjes met drie rokken aan en bolhoedjes op. In groepjes zitten ze op de green om het onkruid er uit te plukken. De mooiste hole van de baan is zonder twijfel de hoyo lunar, de maanhole. De par 3 van 168 meter werd een paar jaar geleden verkozen in de top 10 van moeilijkste par-3s ter wereld en als u op de afslag staat snapt u direct waarom. Tussen de tee en de piepkleine eilandgreen ligt een gapende kloof. De grillige rotsen doen inderdaad denken aan een maanlandschap, maar dan afgewisseld met cactussen. Elke afzwaaier, verdwijnt in de diepte. Net als een te kort of juist te ver geslagen bal. Aangezien u hier was omdat de bal zo lekker ver vliegt staat u direct voor het dilemma welke club het best is. De schrijver sloeg met een 7 over de green heen. Er is een plaatselijk regel dat u na 1 verloren bal mag droppen bij de green, maar de echte doorzetters proberen het natuurlijk nog een keer. Beseft u zich wel dat een professional er ooit 9 ballen voor nodig had om op de green te landen. Vanwege de kwestsbare omstandigheden wordt de hole niet standaard opgenomen in de ronde, dus u moet er even naar vragen. De luchtcondities hebben niet alleen invloed op de bal, maar ook op de spelers. De meeste mensen doen er goed aan om niet te gaan spelen op de eerste dag van hun verblijf. Vanwege zuurstofgebrek is duizeligheid en hoofdpijn normaal. Ook is elke inspanning al teveel. Na een korte wandeling van 100 meter lichtjes heuvel op, richting green bijvoorbeeld, staat u te hijgen alsof u net aan een Olympische finale heeft meegedaan. Om maar te zwijgen van de hartkloppingen die zeker 5 minuten in de keel blijven hangen. De volle achttien holes zijn dan ook een beproeving, zelfs met de verplichte caddy. Het gebeurt regelmatig dat toeristen zichzelf overschatten en daarom is in het complex een zuurstoftank aanwezig. Het clubhuis is na de ronde dan ook meer dan welkom. Als u neerstort op het terras geeft de knipmessende bediening een heerlijk rijk gevoel. Uitkijkend over fairways met zijn palmbomen en cactussen, de Andes in de verte en een heerlijk drankje onder handbereik voelt u zich de koning te rijk. Een flink hijgende koning, dat wel. Meestal duurt het drie dagen om aan de hoogte te wennen. De plaatselijke VVV laat weten dat het slim is om in die eerste dagen niet teveel te eten en vooral veel te drinken. La Paz is mooi genoeg om er eens rond te lopen. Het beeld dat u heeft van Zuid-Amerika ziet u er op elke straathoek. Veel vrouwen lopen hier nog in traditionele klederdrachten, met de gitzwarte bolhoedjes, die soms zo scheef op het hoofd staan dat het een raadsel is hoe ze blijven zitten. Met hun felgekleurde draagdoeken, fluoriscerend roze, groen en blauw, geven ze het straatbeeld een pittoreske uitstraling. Het eten is er heerlijk, de markten zijn goed gevuld en uw euro is meer dan een daalder waard. Al met al is het helemaal niet zo erg om een paar dagen te acclimatiseren. En dan toch nog even over die verre drives. Ondanks de ijle lucht is de verste drive ter wereld niet op La Paz geslagen. De club houdt geen registratie bij van de longest drives en heeft geen geld om John Daly uit te nodigen voor een demonstratie. Kortom: grijp uw kans en probeer uw driver eens vuur te laten spuwen. Wie weet houdt u er een record aan over, maar in ieder geval het gevoel om voor even een heuse hardhitter te zijn.