Het heeft een tijdje geduurd en ik ben inmiddels al een stuk verder maar hier dan mijn Blog over Bolivia!!

Vanuit San Pedro de Atacama in Chili ben ik met een tour door het Andes gebergte gereisd om uiteindelijk bij Salar de Uyuni uit te komen in Bolivia. Het immigratie kantoor is waarschijnlijk het meest simpele die ik ooit heb gezien! Het duurde in totaal 3 dagen om daar te komen maar in de tussentijd stopten we bij verschillende meren waar we onder andere vele flamingo's tegen kwamen. Iets wat je niet echt verwacht op ruim 4000 meter hoogte met -15 graden Celsius. De nachten waren koud en een verwarming kennen ze daar niet dus je kunt je voorstellen dat het soms afzien was haha. We reisden met een groep van ongeveer 14 man en iedereen kon het goed met elkaar vinden. Uiteindelijk ben ik door Bolivia gaan reizen met een Duitse en een Amerikaan die dezelfde plekken als mij wilden bezoeken. De zoutvlaktes van Salar de Uyuni waren magisch! Een van de mooiste landschappen die ik ooit heb gezien! We hebben daar de zon zien opkomen en ontbeten en driehonderd foto's later moesten we deze plek helaas verlaten. Vanwege aanhoudende protesten konden ze ons niet afzetten in het plaatsje Uyuni zelf omdat daar alle wegen werden geblokkeerd dus werden we in de middle of nowhere afgezet om daar de enige bus te pakken die richting Oruru ging. Ver van waar we eigenlijk moesten zijn maar we hadden geen keus. Uiteindelijk daar met z'n allen in een hotel geslapen om uiteindelijk de volgende dag richting Potosi te gaan.

Samen met Mike en Bettina heb ik daar een tour gedaan in de zilvermijn wat best indrukwekkend was. Allereerst gingen we naar een markt waar we spullen gingen kopen voor de mijnwerkers zoals Frisdrank, coca bladeren en dynamiet..ja DYNAMIET haha. Dit hebben ze dagelijks nodig om bepaalde delen op de blazen dus ze waarderen dat erg als je dat meeneemt. Uiteraard was ik veel te groot voor de mijn waardoor ik mij door de tunnels moest wringen om op bepaalde plekken te komen. Soms werken deze mijnwerkers wel 24 uur per dag! En vaak worden ze niet ouder dan 45-50 jaar. Best een klap in je gezicht als je bedenkt dat hun een deel van hun leven opgeven omdat wij ons zilver zo goedkoop mogelijk willen hebben.

Na Potosi zijn we met de bus naar Sucre gereden, officieel nog steeds de hoofdstad van Bolivia (onofficieel La Paz) en veruit de mooiste/schoonste stad van Bolivia. Wij dachten als toeristen de beste plekken in de bus te hebben. In de dubbeldekker boven in vooraan zodat we een 180 graden uitzicht hadden. Wetende hoe ze hier rijden weet je na 1 rit dat je daar nooit meer wilt zitten haha. Ze rijden hier als debielen! 9/10 keer op de verkeerde weghelft en inhalen in een haarspeld bocht is hier meer regel dan uitzondering. Na 1 kip te hebben overgereden en bijna boven op 2 lama's te zijn geknald volgde een haarspeld bocht die een vrachtwagen chauffeur iets verkeerd had ingeschat. Resultaat, zijn vrachtwagen kantelde en de volledige inhoud belandde op de weg. Grappig feitje is dat de inhoud WC papier was dus we hebben er wel smakelijk om kunnen lachen. Na een half uur was de vrachtwagen aan de kant geschoven, het WC papier opgeruimd en konden we weer verder rijden haha. In Sucre zijn we wat langer gebleven om een beetje tot rust te komen. Het weer wat perfect, eten was prima en het oude centrum staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst wat dus de reden is waarom het zo'n goed onderhouden stad is. Op het moment dat we de bustickets wilden boeken om naar La Paz te gaan (onder andere om NL-Spanje te zien) kwamen we er achter dat ook Sucre gebukt ging onder hevige protesten buiten de stad waardoor het ook hier praktisch onmogelijk was om de stad over land te verlaten. Enige optie was dus vliegen. De tickets gingen als warme broodjes over de toonbank maar gelukkig wisten ook wij er 3 te bemachtigen. Gevolg was wel dat we nog twee dagen in Sucre moesten blijven maar dat vonden wij helemaal niet erg :). Gelukkig waren er ook in Sucre 2 Nederlandse barren waar we de wedstrijd hebben kunnen kijken in een volle bar! Na de wedstrijd leken wij wel de helden aangezien al de locals op straat met ons op de foto wilden ;).

Na Sucre zijn we dus naar La Paz gevlogen waar op diezelfde dag een festival plaats vond. Hele parades gingen door de stad en iedereen op straat vierde feest. Het leek wel een soort Carnaval. In La Paz kwamen we ook weer vier Ierse meiden tegen waarmee we eerder in de groep zaten waarmee we naar de zoutvlaktes in Uyuni gingen. Ondanks dat we de volgende dag vroeg op moesten voor Death Road konden we het niet laten om met z'n allen de bar van het hostel onveilig te maken, iets waar we de volgende dag lichte spijt van hadden haha. Om 6 uur ging de wekker en om half 7 werden we opgehaald om naar Death Road te gaan. Death Road was ooit de dodelijkste weg van de wereld waar vele mountainbike tours worden gehouden. Nog steeds vallen er dodelijke slachtoffers want vangrails zijn er niet en de wegen zijn vrij smal met angstaanjagende diepe afgronden. Vol goed moed en een kater stapte we op de fiets om vervolgens van 4650 meter af te dalen naar 1800 meter in 64 Km. Een paar weken eerder was er een Japanse touriste die een selfie wilde maken op de fiets..je snapt waarschijnlijk wel hoe dat afliep...Gelukkig maakte onze gids de foto's en hoefde we daar niet aan te denken. Helaas was het erg bewolkt waardoor je de afgrond niet echt zag maar aan de andere kant kunnen we wel zeggen dat we Death Road hebben overleefd onder ze meest bizarre omstandigheden..het regende zelfs even haha. Eenmaal terug in het minibusje naar La Paz werd het pas eigenlijk echt eng. We konden door de mist geen hand voor ogen zien maar onze chauffeur reed desondanks vol gas over de smalle wegen en haalde zelf in bochten in zonder te weten of er tegenverkeer aankwam. Na 6 hartaanvallen en een flinke dosis adrenaline hebben we het gelukkig overleefd maar ik zag bij wijze van spreken mijn rouwadvertentie al in de krant staan haha.

Vanwege het oponthoud in Sucre hadden we maar 2 dagen in La Paz maar heel erg vonden we dat niet. Na La Paz zijn we samen met die Ierse meiden naar Copacabana gegaan. Nee, niet het welbekende Copacabana in Rio maar het Copacabana aan het Titicacameer. Het Titicacameer ligt op de grens met Peru en is het hoogstgelegen en grootste meer in Zuid Amerika. Naast dat het een erg mooi meer is, ligt er ook een eiland in het meer waar je een hike van 3 uur kan doen. Isla del Sol ligt op ongeveer 2,5 uur varen van Copacabana maar daar moet ik wel bij zeggen dat deze boot geen haast had en met een slakkengang voorut kwam. Op het eiland heb je 2 hikes, een langs de kust en een over het eiland. Uiteraard kozen wij de verkeerde richting en pakten we die voor gevorderden. Daar ga je met je goeie gedrag op je All Stars schoenen. 3 uur en 5 blaren later haalden we gelukkig op tijd de overkant want er gaan maar een beperkt aantal boten per dag terug. Was wel zeker de moeite waard want het eiland was bijzonder mooi en we hebben ook kunnen zien hoe de locals daar wonen dus dat was best gaaf.

Bolivia was een land van extremen. Extreme hoogtes, extreme temperaturen en extreme landschappen. Zeker een aanrader omdat er zo veel te doen en te zien is en alles goed bereikbaar en betaalbaar is. Hoogtepunt was toch wel de Zoutvlaktes in Uyuni maar ook de zilvermijnen en Death Road zullen mij zeker bijblijven.