Namasteee!

Iets later dan gepland maar alsnog het laatste hoofdstuk van dit grote avontuur! De afgelopen weken heb ik even tijd nodig gehad om wat dingen op een rijtje te kunnen zetten, verwerken en weer een beetje moeten wennen aan Nederland. (vooral erg plat)

Als eerste zat ik 3 dagen in het vliegtuig en na al die vluchten en gewacht op de airports was ik er dan eindelijk! Kathmandu airport! Was weer een speciaal gevoel in een nieuw en vreemd land! Eerst proberen het land binnen te komen met een visa on arrival dus dat wil zeggen dat je in een lange rij staat en met de juiste documenten die je van te voren moet invullen en het benodige geld (us dollars) kan je een visum krijgen. Dat ging bij mij gelukkig vrij vlot waarna ik gelijk door kon op mijn backpack te halen! Tot mijn grote opluchting lag die daar al te wachten op mij want je weet het maar nooit na 3 dagen vliegen. Toen een taxi genomen naar het hotel waar ik 2 dagen alleen zou zijn. Eenmaal ingecheckt zag ik tot mijn grote verbazing een grote groep Nederlanders! Daar even mee gesproken en die namen mij mee op sleeptouw aangezien ik niet heel helder kon nadenken na een aantal dagen reizen. Eerste indruk was erg chaotische stad met een hoop getoeter.(later veel leuker) De volgende morgen ging ik met een Nederlands meisje van die groep naar de bakker voor wat broodjes en toen ik terug kwam in de lobby was er inmiddels een vrouw van mijn groep aangekomen (1 dag eerder dan de rest). Met haar ben ik toen Kathmandu gaan verkennen en dan vooral thamel, de wijk waar wij verbleven. Lekker verdwalen en dan verassende dingen zien is de beste manier om de stad te zien! De volgende morgen kwam de rest van de groep en zijn we naar Durbar Square geweest (werelderfgoedlijst) waar een hoop tempels te zien waren op een kleine afstand, ook een aantal dieren onthoofd zien worden, het was namelijk festival tijd en in 2 dagen tijd waren er meer dan 100.000 dieren onthoofd. Die volgende dag naar een crematorium geweest langs een rivier in de open lucht. Not really my cup of tea zullen we maar zeggen. Die brandlucht/rook en dat je gewoon die lichamen ziet zorgden ervoor dat ik mij niet heel goed voelden. (held op sokken) Best wel shocking. Ook nog naar een tempel geweest waar je geweldig uitzicht hebt op de Kathmandu valley. Die volledig omringd is de door heuvel zoals de locals zeggen. (die zien bergen onder de 5000 m. als heuvels) De volgende morgen vroeg op pad gegaan met een bus en na een aantal uren begon het wandelavontuur van 3 weken eindelijk!

Ik zal niet dag voor dag beschrijven want dat is wellicht niet heel interessant om te lezen maar ik kan wel beschrijven hoe zo'n dag er uit zag in de Himalaya. In de ochtend meestal rond een uur of 7 op (soms vroeger) om als eerste je tas weer in te pakken en je slaapzak weer op te rollen om vervolgens te gaan ontbijten. Elke avond na het avondeten moesten we al opgeven wat wij wilden eten als ontbijt en dan zou het de volgende dag klaar staan als wij naar de eetzaal kwamen. Ik ging voornamelijk voor Apple pancake met een kop thee. Naast dat je zelf een rugzak draagt (mijn was rond de 12/13 kilo inclusief een hoop water) heb je ook nog porters (sherpa's) die van iedereen van de groep 7,5 kilo draagt en ongeveer met 30 kg. op hun rug liepen. Daar zat bijvoorbeeld mijn slaapzak in en reserve kleding en slaapkleding en je toilettas.

Dan was het een aantal uren lopen tot de eerste thee stop. Wij liepen de theehuistrek waar dus heel veel thee huizen stonden en je heel veel thee drinkt op zo'n dag. Heb nog nooit zoveel thee gedronken in mijn leven. Na een korte stop wederom een aantal uren lopen waarna het tijd was voor een lunchstop. Even lekker op krachten komen onder het genot van een Dal Bhat. (rijst met aardappelcurry, groenten en een linzensoepje) Dat aten we soms wel 2x per dag. Het vult goed en je krijgt er een hoop energie van. Vervolgens nog een aantal uren lopen waarna je rond het eind van de middag op de volgende bestemming aankwam. Daar werden dan als eerste de bestellingen voor het avondeten opgenomen waarna iedereen de kamers kreeg en 1 of 2 uur de tijd had om op te frissen voor het eten. De heerlijke koude douche of koude emmer was behoorlijk verfrissend. De kamers waren heel basic waar alleen het hoognodige in stond: een dun matrasje op een houte plank, plat kussen en een lampje. Voor mij prima want ik ben hostels gewend waar het soms bijna hetzelfde was. Na het eten deed iedereen lekker rustig aan en ging iedereen op tijd naar bed voor de volgende dag.

Tijdens het lopen waren wij continue omringd door de prachtige natuur van de Himalaya. Wat begint laag met bossen en loopt langzaam over naar kale rotsen hoe hoger we gingen. Drie weken lang hadden wij perfect weer met strakblauwe luchten elke dag waardoor wij de sneeuwtoppen van 7/10 hoogste bergen in de wereld konden zien waarvan Annapurna 1 de hoogste was met 8000 m hoogte. Elke dag was het genieten om al dat natuurschoon te zien en daarbij had je ook nog de geweldige nepaleze bevolking. Zo vriendelijk en gastvrij en ook al is Nepal een derde wereld land, er wordt totaal niet gebedeld wat erg fijn was. De kinderen waren altijd super schattig en ze zagen er allemaal gelukkig uit.

Echter was het 1 dagje iets minder qua weer en dat hebben jullie vast en zeker wel mee gekregen in het nieuws en dat was namelijk de sneeuwstorm. Vanaf 4450 m hoogte moesten we die dag 1000 m stijgen naar 5450 m wat ook gelijk het hoogste punt was van de reis en dezelfde dag ook weer 1600 m dalen. Normaliter doe je die tocht in 8 uur maar bij ons werd dat een beetje verstoord door sneeuw. De eerste 700 m omhoog was het licht aan het sneeuwen met weinig wind en ook nog in het donker( we begonnen om 3:30 uur) waar ik echt aan het genieten was en kerstliedjes zong (eindelijk weer eens sneeuw dacht ik). Die lol was echter snel verdwenen toen het weer omsloeg. Hardere wind en sneeuw en vooral de koude lucht maakte het een barre tocht. Mentaal en fysiek erg op de proef gesteld maar eigenlijk neemt je instinct het een beetje over op zo'n moment. Eenmaal bij de top aangekomen snel even een foto kunnen maken en toen snel die handschoen weer aan want mijn hand was meteen bevroren. Het had geen zin om daar te blijven staan op de top en ik stelde voor om zo snel mogelijk weer naar beneden te gaan en vooral in beweging te blijven om warm te blijven. Uren lang naar beneden dalen en door een sneeuw laag heen ploeteren wat vooral erg slecht was voor mijn knieen. Ook had ik een beetje last van sneeuw blindheid waardoor ik op een gegeven moment in een soort witte waas liep wat erg irritant was. Persoonlijk voelde ik mij erg sterk en had weinig last van de grote hoogte/ hoogteziekte. Daardoor was ik ook erg blij dat ik daarvoor zoveel getraind heb met hardlopen in de bergen van New Zealand!

Wij hebben gelukkig geen lichamen gezien maar wel mensen die het erg slecht hadden en het wellicht niet hebben overleefd en waar je eigenlijk weinig voor kon doen op dat moment want je moet ook aan jezelf denken hoe erg dat ook klinkt. Verder werd er ook een aantal keren gevraagd of we nog handschoenen hadden maar die had ik zelf nodig.. Na 12 uur ongedeerd aangekomen op de bestemming waren wij als eerste van de groep beneden en dan was het lange wachten op de rest van de groep. Gelukkig hadden ze een open haard waar we ons even konden opwarmen. Langzamerhand kwam iedereen koud binnendruppelen en ook alle dragers van onze groep kwamen binnen. Behalve eentje. Dat was mijn drager en ook die van de tourguide en het nieuws was dat hij vermist was. 2 man zijn terug gegaan om hem te zoeken en ze hebben hem gevonden. Hij had het heel zwaar waar en als eerste had hij zijn eigen tas op de berg achter gelaten waarna hij vervolgens ook onze tassen had neer gegooid en mijn slaapzak heeft gebruikt om in leven te blijven. In de slaapzak gewikkeld zat hij op een rots te wachten op hulp en godzijdank hebben ze hem kunnen vinden. Eenmaal terug was de opluchting groot dat hij er ook bij was. Dat was het belangrijkste. Mijn tas stond nog ergens op de berg en zou 2 dagen later door het leger naar beneden zijn gebracht waarna ik mijn tas na 3 dagen terug zou krijgen. Helaas hadden ze mijn schoenen en e-reader eruit gejat maar ach, het zijn maar spullen. De volgende dag heb ik nog met mijn drager gesproken en gezegd dat hij absoluut niet druk hoeft te maken over mijn tas en dat zijn leven veel belangrijker was (hij voelde zich schuldig dat mijn tas was achtergelaten.. ). Wij hebben nooit het gevoel gehad dat wij het niet zouden overleven, ook al konden wij de hele dag niet eten en drinken want alles was bevroren.. Je gaat gewoon door op je instinct. Langzamerhand begint het besef toe te nemen hoeveel geluk we hebbben gehad en dat er een hele grote engel op mijn schouder zat. Het eerste nieuws was 3 doden en 25 vermisten wat uiteindelijk opliep naar 20 doden van de 350 wandelaars die ook net als ons die tocht deden die dag. In het hele gebied meer dan 40 doden en honderden vermisten tot gevolg..

Die avond nog met de tourguide even alleen wezen praten onder het genot van whiskey want hij zei dat onze tassen kwijt waren en dat wij warm moesten worden. Want ik had namelijk het probleem dat ik geen droge en warme kleding had wat de rest van de groep wel had. Ik moest even improviseren voor een aantal dagen, wat uiteindelijk een hoop lol tot gevolg had. Ik liep namelijk in mijn thermo merino wollen onderbroek die dagen erna wat de rest van de groep wel grappig vond. (als je de foto's terug ziet is het ook grappig!)

De dagen erna nog gewoon weer wezen wandelen wat ook goed was en wederom prachtig en strak blauwe lucht. Bizar hoe het weer zo snel kan omslaan. Toch wil ik zeggen dat het echt niet alleen maar drama was maar ook echt drie weken lang heb genoten van alles in Nepal! Een geweldig land die ik iedereen kan aanbevelen! Uiteindelijk heb ik besloten om drie weken eerder naar huis te gaan door meerdere reden. Was een goede beslissing geweest. Na 10 uur vertraging en een nachtje in een 5sterren hotel in Istanbul was ik na 13 maanden weer op Nederlandse bodem. Heel vreemd maar goed om familie en vrienden weer te zien. De komende tijd zal ik de opties afwegen wat ik wil gaan doen qua werk en wonen. Ik zal in Nederland blijven voorlopig! ;)

Hiermee komt ook gelijk een einde aan mijn reisverslagen. Super leuk dat jullie mij hebben gevolgd en misschien wel heb geinspireerd om iets soortgelijks te doen. Reizen blijft geweldig, verslavend en ook top om elke keer weer nieuwe culturen en landen te ontdekken!