28 september hebben we een lokale boot genomen van gilli trawangan naar lombok. Met een kleine vissersboot maakte we de oversteek. Het was slechts 30 minuutjes varen. De zee was onwijs wild onderweg, zo wild dat we voor de zekerheid maar vast een van de zwemvesten aantrokken. Groen van de misselijkheid kwamen we aan op lombok. Daar stonden taxibusjes klaar om ons naar de hotels te brengen. Het organiseren van de taxibusjes kostte de chauffeurs echter grote moeite. Hierdoor duurde het zeker een uur voordat we weg reden. Gelukkig hadden we alle tijd.
Het taxibusje zette ons af in het centrum. Vlakbij de toeristeninformatie. Daar meteen maar even de weg gevraagd naar ons hotel. De man gaf ons allerlei informatie over het beklimmen van de vulkaan. Eigenlijk hadden we afgesproken dat we dit niet zouden doen, omdat Mayke vond dat dit te zwaar was. Maar de man maakte ons enthousiast, hij zei dat het allemaal wel meeviel met de zwaarte en dat het beklimmen in 3 dagen goed te doen was. Het zou 3 dagen lopen zijn van elk 6 uur. We waren zo enthousiast geworden dat we het boekten. Vooral het zwemmen in een warmwaterbron gaf de doorslag. 1 oktober zou onze wandeling beginnen.

In de tussenliggende dagen hadden we een goed excuus om te relaxen. We vermaakte ons aan het zwembad en in de zee. De high-lights van het eiland bezochten we met een gehuurde scooter. Al snel kwamen we erachter dat dit eiland veel groter is als de vorige eilanden. Het duurde ongeveer 1,5 uur voordat we bij de eerste tempels waren. De tempels waren redelijk simpel, wij zijn ondertussen ook wel verwend met alle tempels die we in tibet & India gezien hebben. Na ons bezoek aan de tempel reden we op weg naar een heilig natuurlijk zwembad (aldus de lonely planet). Wij dachten dat dit een soort meer zou zijn, het bleek echter een klein beekje te zijn. Het water was ongeveer 20cm hoog. De lokale bevolking gebruikt dit beekje om zich te wassen en voor hun afwas/vuile was. Wij picknickten aan de waterkant.
Het mooiste van deze dagtrip waren niet de bezienswaardigheden maar de reis op zich. We reden met onze scooter dwars door de rijstvelden en kleine dorpjes. Echt heel mooi!

Op lombok is verder niet veel te zien, behalve dan de Rinjani vulkaan. Het mooie van Lombok is wel dat verschillende geloven naast elkaar leven. Zo bezochten we een moskee die naast een van de hindoetempels lag. Bijzonder om te zien hoe mensen elkaar en elkaars geloof respecteren. We hebben ook met verschillende moslims gesproken. Sommige vertelden dat ze eigenlijk 'slechte moslims' waren omdat ze rookten, alcohol dronken en allerlei tatoeages hadden. Waar deze moslims vooral in geloofden was respect voor elkaar. We zijn allemaal mensen en dus allemaal broers en zussen. Deze filosofie delen we wel.
We werden op lombok trouwens wel gek van al het lawaai wat uit de moskeeën kwam. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat wordt er gepreekt/gezongen. Gelukkig lag ons hotel niet naast een moskee!

De rinjani vulkaan
Om 5 uur 's ochtends werden we met een taxi opgehaald. Na een rit van 2 uur kregen we eerst een stevig ontbijt. Tijdens het ontbijt bleken een aantal van de beloofde dingen niet waar te zijn. Zo waren er helemaal geen warme jassen beschikbaar. Dit hield in dat we een extra tas mee moesten nemen met daarin onze fleecetruien. Met 2 rugzakken in plaats van 1 begonnen we aan de wandeling.
Het eerste deel was goed te doen, we liepen door het prachtige regenwoud en er waren veel vlakke stukken. Na ongeveer 1,5 uur werd het pad zwaarder. Er kwamen steeds meer steile stukken. We moesten regelmatig stappen maken op knie-hoogte. Hierdoor waren we sneller moe en stopten we vaker om uit te rusten. Na ongeveer 2,5 uur lopen bereikten we het tweede base-camp. We waren redelijk kapot. Na een korte pauze liepen we verder. Bij het derde base-camp zou onze lunch klaar staan. Het derde deel van de tocht was veel zwaarder dan de eerste twee. De stappen waren nog hoger en het pad was moeilijker te bewandelen. Voor Mayke, de enige vrouw in onze groep, was het eigenlijk te zwaar. Met veel moeite bereikte ze toch het derde base-camp. Daar stond onze lunch klaar. Heerlijke noedel soep gaf ons nieuwe krachten. Inmiddels hadden 4 uur gelopen. Mayke kon eigenlijk niet meer. De gids vertelde dat er nog 2 delen van de tocht kwamen, samen was dit zeker 3 uur lopen. De komende twee delen waren minstens net zo zwaar als het laatste deel. Mayke nam de wijze beslissing om te stoppen en terug te lopen. Samen besloten we dat Pim de tocht wel zou afmaken.
Onze groep bestond trouwens uit ons, een Finse jongen, een gids en twee porters. De porters zijn jonge mannen die op slippertjes dezelfde tocht lopen. Zij zijn verantwoordelijk voor het eten en de slaapplek. Deze twee mannen nemen op hun schouder een lange stok waaraan twee zware manden met spullen hangen. Zij zijn op hun slippertjes eerder boven dan wij, echt bizar (zie foto's van de porters).
Pim zijn tocht ging verder zonder Mayke. Vaak dacht hij, het is maar goed dat Mayke is teruggegaan. De weg was namelijk echt onwijs zwaar. De eerste avond kom je bovenaan de berg, je hebt uitzicht op het meer en op de vulkaan. Adembenemend. Ondertussen staat je tentje al klaar op de rand van de afgrond….Na een fantastisch diner bij zonsondergang lig je om 7 uur 's avonds in je tent. Super romantisch, beetje jammer dat je nu naast een andere jongen ligt in plaats van naast je vriendin.
De volgende ochtend vroeg op en de weg naar beneden naar het meer gelopen. Dit was een stuk minder zwaar maar wel nog steeds erg stijl. Het meer was ijskoud maar heerlijk verfrissend. Kort gezwommen en vervolgens doorgelopen naar de warmwaterbron. Bizar om in water van 38 graden te zwemmen. Nog raarder is het om onder een warme waterval te staan. Een geweldige ervaring.

Het nadeel van naar beneden lopen is, dat je ook weer omhoog moet. Want slapen doen we op de top. Ruim 2 uur omhoog lopen in de brandende zon is geen pretje. Bovenop de berg was helaas ook geen schaduw. Dus met een handdoek op je hoofd wachten tot de zon onder gaat. De tent en het eten staan weer klaar, dus dat is super. We slapen deze nacht op 2600m hoogte. Wat op zich niet zo hoog is. Maar je moet hier echter wel bij bedenken dat het eiland op 0m boven de zee ligt. Pim heeft dus 2600m omhoog gelopen.
De volgende ochtend wordt hij om 2:30 ('s nachts) gewekt. In een aantal uur lopen ze naar het hoogste punt, 3720m hoog. Daar zien ze de zon opkomen, zie foto's. Vervolgens rest er alleen nog de weg naar beneden. De eerste 1000m rennen ze binnen een uur naar beneden. Dit doen ze rennend omdat dat gemakkelijker en minder gevaarlijk is dan lopen. Wel raar om van een berg af te rennen. Na het ontbijt is het nog 5 uur naar beneden lopen. Vervolgens nog 3 uur met de auto en dan ben je eindelijk weer bij je vriendin. Super trots en voldaan. (en super smerig… zie foto's!)
De laatste dag op lombok trakteren we onszelf op een massage. En kopen we teveel mooie spullen… deze hebben we meteen naar huis gestuurd. Dit keer per boot, dus mam ergens rond kerst komt er een groot pakket met spullen. Nee dit zijn niet jullie kerstcadeautjes…!

Inmiddels hebben we de boot naar bali genomen. De komende dagen gaan we Ubud en omgeving ontdekken, hier hebben we veel zin in.