Georganiseerde chaos.

Ik ben aangekomen in Hanoi, Vietnam. Vanaf het moment dat je uit het vliegtuig stapt merk je gelijk dat je in een heel ander land bent. Direct zie je mannen in de uniformen zoals we die kennen van de TV. Overal rode vlaggen met sikkel en ster. Voor je door de Duane mag moet je eerst naar een loket om je visum op te halen. Deze krijg je alleen als je hem vooraf hebt aangevraagd. Ik heb dit in Nederland netjes gedaan dus toen ik bij het loket kwam kreeg ik netjes mijn visa. Overigens niet eerder dan dat ik 130 US Dollars had afgerekend. Wel grappig dacht ik nog, ze willen het geld van het land waar ze zo lang mee in oorlog zijn geweest. Nadat ik de Duane was gepasseerd was het tijd om mijn rugzak op te halen. Op een bord stond netjes mijn vlucht met daarbij aangegeven dat ik bij Belt 3A moest zijn. Aangekomen bij 3A zag ik inderdaad mijn mede vluchtgenoten. Na een uur wachten was er nog altijd niets van onze bagage te bekennen. Mensen begonnen al onrustig te worden. Ik ging naar een balie om te vragen of er al iets bekend was over onze bagage. Ik zou namelijk vanaf het vliegveld worden opgehaald door iemand van mijn hostel en dacht:" als dit nog even duurt dan is de man verdwenen". Een mevrouw aan de balie wist me netjes te melden dat alle bagage al een half uur rondtolde op belt 3B. Tja....

Toen ik door de deur van het vliegveld kwam was het prettig om gelijk mijn naam te herkennen. De man pakte gelijk mijn rugzak ( 10,3 kg voor de geïnteresseerde) en liep met me naar zijn auto. Toen hij wilde weg rijden zagen we in eens dat we een klein probleempje hadden. Voor ons was een auto geparkeerd maar achter ons helaas ook! Weg rijden was dus onmogelijk. Tja wat doe je dan... Glimlachen een sigaret op steken en in iets wat op Engels lijkt zeggen problem.... Zoals bij veel zaken loste het probleem zichzelf na ongeveer 15 minuten op. De man achter ons kwam
Zijn auto ophalen zodat we konden vertrekken.

De eerste kennismaking met het verkeer in Vietnam vergeet je niet. Waar je ook kijkt zijn scooters met daar tussendoor auto's. Deze verplaatsen zich als een mierenkolonie met het verschil dat deze kolonie via de toeter communiceert. De eerste indruk is er een van; waanzin. Je denkt dat je terecht bent gekomen in een soort Russisch roulette. Dit versterkt zich nog als je op straat loopt en je hebt het plan over te steken. Het eerste wat je hersenen zeggen is niet doen dit kan
niet. Net zoals iemand die klaar staat voor de bungee jump. Maar
Dan..... als je eenmaal bent over gestoken begrijp je het!! Dit is geen ongeorganiseerde bende. Dit is een duidelijk en subtiel systeem. Als je begint te lopen van de een naar de andere kant dan rijdt alles langs je heen. Je moet dit doen zonder te aarzelen. Jij loopt, de andere reageren. En zo gaat het ook tussen scooters onderling en auto's. Continu denken ze vooruit en passeren elkaar zonder elkaar te raken. Het toeteren is zeer effectief en heeft niks agressiefs in zich. Men laat elkaar weten waar je bent zodat je rekening kan houden met elkaar. Stoplichten zijn hier haast niet en als ze er zijn dan gebruiken ze die
niet. De chaos is georganiseerd en geloof me oversteken is zelfs leuk!!

Hanoi is een geweldige stad. Je hebt van die steden die je gelijk een goed gevoel geven. Hanoi is zo een stad. Alles is laagbouw, vaak in Franse stijl. Elk huis is tevens winkeltje. Dus waar je ook loopt alles is winkel. Het leven gebeurt buiten. Dus eten en gezellig drinken en samen zijn, alles is buiten. Al meerdere keren hebben mensen me gevraagd om iets met ze te drinken. Ze proberen dan Engels met je te praten. En van elke 30 woorden die ze zeggen versta je er 5, met een beetje geluk. Veel is dus handen en voeten werk
maar daarbij wordt ook heel wat afgelachen. De mensen zijn zo open en aardig. Gister avond werd ik uitgenodigd bij een groepje Vietnamese mannen voor mijn hostel om er bij te komen zitten. Ik kreeg een klein glaasje, en met een twinkeling in de ogen en een smile zei de man tegen me: " its happy water". Ik nam een slokje en wist gelijk wat het was, rijstwijn. Behoorlijk sterk spul. Na het 4 de glaasje begon ik het echt naar mijn zin te krijgen. En na het 6de glaasje kan ik zeggen dat ik vloeiend Vietnamees sprak, althans aan tafel begrepen we elkaar volledig.

Vandaag naar het mausoleum geweest en naar het oorlogs museum. Best indrukwekkend allemaal. Omdat ik alles bij elkaar wel 15 km had gelopen trakteerde ik mezelf op een massage. Voor 8 dollar een voet en body massage. ik ging liggen en de man begon met zijn werk. Eerst dacht ik dat hij me wilde villen. Hij drukte zijn vingers haast door mijn lijf heen. Nadat ik enigszins gewend was aan het gevoel dommelde ik een beetje weg. In eens hoorde ik de man met een enorme kracht zijn neus ophalen. Kort daarna hoorde je duidelijk hoe bij de inhoud van zijn neus op zijn tong klaarlegde, waarna deze vakkundig net naast mijn hoofd in emmer werd getuft. Dit herhaalde hij nog 4 keer tijdens de massage en elke keer als ik net even wegzonk. Nadat hij klaar was met de massage vroeg hij me in zijn Vietnamese Engels of alles goed was. Ik stak mijn duim op en liet een zelfde soort klodder naar mijn tong lopen. Ik tufte naar de emmer, helaas net er naast.