En wij maar werken! Dat is wat ik van veel van jullie hoor als ik iets heb geschreven of wat foto's heb geüpload

Ik kan jullie vertellen ook ik ben hier hard aan het werk. Om half 8 bed uit want om 9 uur moest de pers zich verzamelen. Eerst kregen we informatie over de werkplekken. Een grote hal met computers Wifi en andere digitale mogelijkheden werden netjes uitgelegd. : " als u aan het werk bent en u heeft honger of dorst graag even uw hand op steken". Alles op en top geregeld. Nadat we de programma's hadden gekregen voor de komende dagen was het tijd om naar de flightline te gaan. Voor die geen onder ons die nu denken waar heeft hij het over? Heeft de zon hem te pakken; de flightline is een groot aantal vliegtuigen buiten op een platform welke tentoongesteld wordt.
Normaal een plek waar je niet bij komt. Behalve voor de pers natuurlijk. Dus op mijn gemak langs alle toestellen gelopen. Praten met piloten natuurlijk over de toestellen, maar al snel gaat het over de stranden het weer en de mooie uhh wapens.

Om 12.00 uur was het verzamelen. We werden met een bus opgehaald en naar een marine schip gebracht voor een lunch met de minister van defensie van Maleisië. We werden in vol ornaat ontvangen. En ondanks dat ik als anoniem backpacker niet zo formeel gekleed was kreeg ik toch de volledige begroeting. Er stond en enorm buffet opgesteld en ik moet zeggen dat ik mijn buik al aardig hoorde knorren. Het liefst wilde ik gelijk aanvallen maar helaas, eerst de persconferentie. Nadat ik de minister nog even had gevraagd welk strand op langkawi het meest geschikt is voor een nachtelijke aanval kon toch eindelijk de lunch starten. De keus was enorm. Een overvloed aan het beste van het beste. Vooral de grote gamba's zagen er geweldig uit. Mooi rood in een sausje waar je mond naar toe trekt. En dat was nu net de fout! Na een hap van wat een overheerlijk schaaldier leek begin ik een vreemd prikkelend gevoel te voelen. Eerst een beetje op mijn tong maar als snel had ik het idee dat iemand direct een injectie naald met sillicone in mijn lippen spoot. De kleine tintelingen veranderde al snel in vlammen waar een vuurvreter jaloers op zou zijn. Met tranende ogen probeerde ik nog te doen of er niks aan de hand was, maar de man in een net marine pak tegenover me glimlachte aardig en bood me netjes een stuk komkommer aan. In jaren heeft komkommer me nog niet zo lekker gesmaakt.

Na de lunch die de vuurkracht van de marine van Maleisië eer aan deed was het tijd om op een boot te stappen en langs 20 marine boten te varen die voor anker lagen. Ik moet zeggen ze lagen in een mooie omgeving zeg maar. Na de boottocht was het tijd om terug te gaan naar het mediacenter of wel ons kantoor. Tijd om net als alle andere even de ervaringen van de dag op te schrijven. Natuurlijk kon ik het niet laten even mijn vinger op te steken.