Hier zijn we nog eens, vanop het zuidelijk eiland nu. Vanuit Wellington kon ik dus met Keith mee tot de haven en eenmaal aangekomen in het zuiden gaf hij me een lift tot Nelson. Op zich valt er niet veel te beleven in deze stad, maar je hebt wel terug prachtige natuur dichtbij (Abel Tasman National Park en Nelson Lakes National Park onder andere) en je hebt er waarsschijnlijk de beste hostels van het land (gratis internet, vers gebakken brood elke ochtend, zoveel koffie en thee als je wilt, ...).

De eerste dagen wachtte ik op Alex en Katie (waarmee ik in het noorden enkele dagen optrok) en een maat van hen om dan samen een trekking te doen in Abel Tasman NP. Intussen hield ik me wat bezig met de zaterdagmarkt te bezoeken, kampeergerief te kopen, foto's op orde te stellen, ... In de hostel leerde ik ook Enrico (Zwitser) kennen, waarmee ik een dag naar de Nelson Lakes ging. We beklommen er Mount Robert, van waar je een zalig zicht had op het meer en de bergen rondom je! Op de terugweg waren we even het pad kwijt en liepen we dan maar voorzichtig de steile helling af tot we het pad terug vonden. Het merkwaardige is dat je op den duur de prachtige natuur gewoon begint te worden. Ahja, nog een meer/bos/berg... Maar het blijft toch nog steeds prachtig om het natuurlijke schoon te zien! 's Avonds schaakte ik dan met Enrico enkele games tot middernacht.

Abel Tasman National Park

Afgelopen woensdag vertrokken we dan met zijn 4'en naar het startpunt van de wandeling. Doordat de eerste hut volboekt was mochten we de eerste dag 6u stappen met in totaal een uur pauze tussendoor. Het pad ging op en af langs de kust, eens in het bos en dan weer langs het strand of in een baai (bij eb). Tegen 17u, bij schemering, kwamen we dan aan bij Bark Bay hut. Een gewone hut met enkele matrassen binnenin, tafels en een kachel. Vooral de kachel was handig, want het kwik dook tot het vriespunt snachts. We kaartten er dan wat bij kaarslicht tot we moe waren.

De tweede dag was het nog een mooier parcours dan de eerste dag. We moesten rekening houden met eb en vloed, want enkel bij eb konden we het strand oversteken. Na de lunch was het dan nog 2u stappen tot de volgende hut. Onderweg was er een schoon vogelke die me enkele minuten vergezelde door constant rondom mij te vliegen. Op het einde moesten we ons wel nog haasten om een rivier bij eb over te steken, alvorens de rivier terug stijgt bij vloed. We waren echter nog ruim op tijd en de hut was perfect gelegen. Vlakbij had je het water dat het land overstroomde bij vloed en bij eb zie je de boten gewoon op het zand liggen. Best wel grappig. Het weer was ook terug perfect, met helder weer! Binnenin was het ook terug gezellig met de houten kachel in het midden. 's Avonds leerden we nog een Amerikaan kennen die 5 maanden in Afrika rond gereisd heeft en dronken we nog wat rode wijn die Alex bij zich had. Het smaakte heel goed onder een heldere sterrenhemel!

De laatste dag mochten we dan tot 's middags wachten alvorens het water wegtrok om het land over te steken. Dit gebeurde echter niet overal en dus mochten we blootvoets verder. Het water was echter ijskoud. waardoor je de duizenden schelpen onder je voeten zelfs niet meer voelt. Na anderhalf uur kwamen we aan op de plaats waar Ryan de boot terug kon nemen om ons dan nadien met de auto terug op te halen. We mochten hiervoor 5u wachten, maar spaarden toch terug wat geld uit. Intussen kaartten we wat en gingen Alex en ik even op zoek naar mossels tussen de rotsen aan het strand. We vonden er al snel een 30-tal (wel kleine). Ik had nog wat pasta over en kaas, dus konden we nog een gerecht koken terwijl we moesten wachten. Voor Alex kwam dit als een geschenk, want hij had te weinig eten voorzien en moest overleven op instant noodles. Het was soms wel grappig om de 19-jarigen bezig te zien en hen dan te helpen bij problemen. Een vadergevoel stak even op :)

Gisteren gingen we dan terug naar de zaterdagmarkt in Nelson waar ik wat verse groenten kocht. Kwestie van gezond te blijven. In de hostel ontmoetten we nog Cecile, een Francaise. Ze gaat de komende dagen dezelfde richting uit als mij en stelde voor om het samen te doen. Dan koop je eens een buspas van 20 ritten en heb je halfweg nog maar 3 ritten opgebruikt! Maar wel leuk om telkens nieuwe mensen te leren kennen voor enkele dagen lang. Vandaag namen we dan afscheid van Alex, Katie en Ryan die terug naar Blenheim vertrokken en morgen vertrekken wij dan naar Fox Glacier. Dit is vlakbij Mt Cook, de hoogste berg van NZ (3500m ofzo) en aan de rand van de Zuidelijke Alpen. Belooft weer natuurlijk vuurwerk!

Heel veel groeten aan het snikhete Belgie vanuit het koude NZ (nu het eens andersom is).