Dag lieve mensen,

Daar ben ik weer. Nu vanuit Tasmanie.
Na mijn avontuur in Melbourne vloog ik 7 januari naar Hobart ten zuiden van Tasmanië. Toen ik in en vliegtuig zat, wist ik meteen....ik wil terug, ik kan ze nog niet missen, wat doe ik in vredesnaam in dit vliegtuig... Haha...behoorlijk irritant opzich. Maar goed, in Hobart aangekomen nam ik de bus naar mijn hostel en bedacht, ach waarom ga ik niet gewoon terug, kan mij het schelen, ik kan toch doen en laten wat ik wil? Dus ik belde mijn familie om te zeggen dat ik terug wilde komen. Gelukkig was dat goed, dus de volgende dag ben ik alles gaan regelen. Ik had ook geen idee wat ik wilde doen in Tassie. Ik kwam tijdens het eten in contact met een meisje, die een tour deed en dat beviel haar erg goed. Gek, ik was zelf nog helemaal niet op het idee gekomen om Tasmanië doormiddel van een tour te bekijken. Maar op de een of andere manier kon ik die dag helemaal niet zo goed denken... Op dat zelfde moment hoorde ik twee andere meisjes kletsen over, wat te doen in Tasmanië en besloot bij ze aan te schuiven om te kijken, wat hun plannen waren. Best grappig om te zien, dat je als mens groeit in dingen, want een paar jaar geleden had ik dat niet gedurfd. Maar inmiddels weet ik, dat wanneer je iets wilt je zelf initiatief moet nemen, want een ander doet het niet voor je ;-).
Een van die meiden was een Nederlander en zij zal maandag een tour gaan doen voor vijf dagen. Maar ze vertelde dat die al vol zat. Het andere meisje was druk aan het kijken voor wat ze wilde. Ik dacht eerst dat het misschien leuk was om met haar wat te doen, maar kreeg er niet echt hoogte van. Ik besloot maar te gaan slapen en te zien wat de volgende dag me zou brengen.

De volgende ochtend moest ik het van mezelf geregeld hebben en ben gaan kijken welke tour opties er waren. Het leek me toch wel makkelijk om dat te doen en daarbij ontmoet je ook weer nieuwe mensen met een tour.
Een paar uur later had ik een zes daagse tour geboekt met adventure tours en een vliegticket terug naar Melbourne...hèhè...ik kon weer even ontspannen ;-). Toch wel lekker als je weet waar je aan toe bent.

De volgende ochtend, maandag, werden we om 6.30 uur opgepikt in de buurt van ons hostel. De zes daagse tour is eigenlijk twee drie daagse tours in een. Dus sommige mensen deden een drie daagse tour. Of andere waren begonnen vanuit Launceston, het noorden van Tasmanië, dus waren nog drie dagen met ons. Zo ook Stine een meisje uit Denemarken, waar het goed mee klikte. De eerste drie dagen waren we met 17 mensen en waaronder slechts 1 man. De tour guide was ook een vrouw, dus een echte vrouwen bus. Maar de groep was prima en heel divers. Ik was de enige Nederlandse, wat goed was, want zo blijf ik mijn Engels oefenen. De nationaliteiten waren Japanners, Frans, Duits, Zwitsers, Oostenrijks en Australiërs. Naast mij zat een Frans meisje genaamd Elodie. Met haar klikte het ook goed, dus Elodie, Stine en ik waren voornamelijk met z'n drieën.
Na iedereen opgepikt te hebben en de wat gefrustreerde tour guide, Jenny, tot rust was gekomen na de vele en te grote bagage van sommige mensen gezien te hebben, reden we naar Mount Field National Park. Daar zagen we een aantal mooie watervallen en een van de hoogste bomen van Australië. We hadden onze lunch bij het diepste meer van Australië, Lake St. Clair. Vervolgens hadden we nog een wandeling door het Franklin Gordon National Park en vulden we onze waterflessen met water uit de schoonste rivier.
We overnachtten in Strahan. Daar hadden we een groot huis voor onze groep alleen. Was super.

De volgende dag hadden we de keus om Strahan per fiets of lopend in te gaan. Ik koos met een paar andere de fiets....echte Hollander dat ik ben...:-p. Fiets uitgezocht, helm gepast (dat is verplicht) en we waren er helemaal klaar voor. Net op het moment dat we wilden vertrekken, begon het keihard te regenen. Hmmm...aangezien de dag net was begonnen, hadden we geen zin om zeik nat te worden door de regen en dus met natte kleding rond te lopen. Dus besloten we alles maar weer op te ruimen en zijn we een stukje met Jenny meegereden in de bus en toen het halverwege droog werd, hebben we de rest gelopen.
Tasmanië staat er voornamelijk om bekend door haar honing. Ook zie je er veel hout/papier fabrieken en tin en silver fabrieken. We bezochten een hout en honing winkel. Ongelofelijk hoeveel soorten honing er werd verkocht. Ik vond de normale het lekkers.. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg...of niet dan? ;-)
Die dag gingen we ook nog naar de Henty Sand Dunes. Soort van grote zandverstuiving die ik hier in Kootwijk ook kan zien. ;-) Het was prachtig hoor. Maar tot nu toe was ik nog niet super onder de indruk van alles en zat het weer ook niet geweldig mee. Het was enorm koud, regen en harde wind. De westkant, waar we zaten, is het regenwoud en dus een stuk kouder en meer regen (wat logisch is in een regenwoud). Omdat ik nog steeds de jungle in Colombia en Thailand mooier vind, was deze twee dagen niet zo bijzonder voor me....en ja ik weet het, ben verwend..:-p
Aan het eind van de dag kwamen we aan in het World Heritage Cradle Mountain National Park. En toen we bij onze lodge aankwamen, hadden we gewoon natte SNEEUW! Brrr...wat was het daar koud. Ondanks de kou en de nattigheid, gingen we toch een kijkje nemen bij de Dove Lake en de Cradle Mountain. Maar omdat het weer zo slecht was, zagen we niks van de berg. Erg jammer. We kregen wel uitleg aan de hand van de kaart welke wandel opties er waren voor de volgende dag. Je kon rond het meer wandelen, wat makkelijk te bewandelen was, naar een uitkijkpunt, wat al iets pittiger zou zijn, of een vijf uur durende wandeling, die je echt over de bergen bracht. We zouden kijken wat het weer zou doen en de volgende ochtend beslissen.

Die ochtend was het nog steeds ijzig koud, dus de warmste kleren uit de tas gehaald en aangetrokken. Een paar hadden besloten de makkelijke wandeling om het meer te maken en de rest deed de wandeling tot het uitkijkpunt. Het was best stijl, maar gelukkig was het droog....eindelijk, na twee dagen regen, was het droog. Prachtig was het ook en het uitzicht was schitterend! Vanaf dat punt kon je er voor kiezen weer terug te lopen, of door te gaan en de moeilijke wandeling door de bergen te nemen. Een paar haakte voor het uitzichtpunt al af en andere erna. Ik besloot om door te gaan, samen met de enige jongen van de groep en Elodie. Maar net voordat we weg wilde gaan betrok de lucht en haakte Elodie af. Er waren nog twee mannelijke tour guides met ons mee gelopen die Jenny kent van adventure tours en zij wilden ook mee. Uiteindelijk waren we met z'n vijven en was ik de enige vrouw van de hele groep vrouwen van de tour. De tocht was super en we hebben alle weer soorten gehad, zon, regen, sneeuw, wind...
Het leuke was dat de twee jongens die met ons meegingen, nog nooit sneeuw hadden gezien, dus moesten we natuurlijk een klein sneeuwgevecht houden. Het was eigenlijk goed te doen allemaal, mits je de goeie schoenen aan had. En gelukkig had ik die, terwijl de jongens dat niet hadden, dus die gleden regelmatig uit, of deden moeilijk zodat hun voeten niet nat werden. Daarbij moet je natuurlijk nog en beetje een goede conditie hebben en kunnen hiken. Omdat wij vroeger veel naar Zwitserland gingen, heb ik wel leren wandelen. Pa en ma dank hiervoor. Halverwege besloten we naar beneden te lopen, om zo via het meer terug te lopen, zodat we dat ook nog van die kant konden zien. De weg naar beneden was behoorlijk rotsachting en enorm nat, wat kwam door de enorme regenval van de laatste dagen, het was bijna alsof je over een waterval liep. Dat stuk van de wandeling voelde ik mijn knieën, die kwaal heb ik helaas van mijn ouders overgenomen...ook mijn dank hier voor...;-). Anyway, het was de pijn en spierpijn de volgende dag allemaal waard. Want ik had toch mooi even de vijf uur durende wandeling gedaan, wat we trouwens in minder dan vijf uur deden, maar dat terzijde. ;-)
Goed...de rest van de groep, zat al een paar uur op ons te wachten rond de open haard en onder het genot van een drankje bij het restaurant. Maar omdat het programma door ging, moesten we direct weg en was er dus geen tijd voor een warm drankje voor ons...pfft...na 1,5 uur rijden kon ik dan eindelijk mijn welverdiende kop thee krijgen.
We eindigden die dag in ons privé huis in Devonport.
Die avond zat het eten niet inbegrepen en besloten we met z'n allen ergens te gaan eten. Iedereen had goede zin en de kaart zag er goed uit. Nadat we allemaal onze keus gemaakt hadden kon het wachten beginnen.. En we wachtten....en wachtten...en wachtten, na bijna een uur gingen we maar eens vragen waar het bleef. Ja ja het komt eraan en ze bood ons allemaal een cola of andere limonade aan... Iedereen dacht cola? We hebben liever wat brood ofzo om de trek te stillen. Maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, dus zeiden we er niks van. Na 1,5 uur wachten en dat de mensen die later dan ons binnen waren gekomen allemaal al eten hadden, waren we het zat en zijn we opgestapt. Toen we allemaal buiten stonden kwam het eten eraan, nou ja een deel van het eten. Uiteindelijk zijn er twee Japanners blijven zitten om hun eten te eten en de rest is naar de Mac gegaan. (om de kosten te drukken...haha) (Sorry, er zijn maar een paar mensen die dit lezen, die het grapje begrijpen en dat kunnen we ook maar beter zo houden..;-).)
Troosteloos natuurlijk... Maar we hadden geen zin om nog een half uur te wachten tot de rest van het eten er zou zijn. Een enorme teleurstelling voor iedereen...

De volgende ochtend vertrokken we naar Launceston. Daar eindigde de tour voor een aantal mensen, waaronder Stine. En pikten we ook weer nieuwe mensen op. De bus zat nu helemaal vol met 21 man. We stopten bij een uitkijkpunt, waar er uiteraard weer een jump foto gemaakt moest worden. Daarna reden we door naar de hoogste waterval, 90 meter.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in The Bay of Fires. Oorspronkelijk heette het The Bays of Fire, maar door een foutje op de kaart heet het nu dus The Bay of Fires.
Wisten jullie dat Australië en ook Tasmanië ontdekt zijn door een Nederlander?
Voor diegene die het niet wisten, hier een kort geschiedenis lesje...:-p
Op 24 november 1642 ontdekte Abel Tasman in opdracht van de gouverneur van Diemen het land Tasmanië. Abel kreeg de opdracht om meer land te ontdekken voor de handel. Hij vernoemde het land naar zijn opdrachtgever, Van Diemensland, maar jaren later hernoemden de Engelsen het naar de ontdekker van het land en heet het dus zoals het nog steeds heet, Tasmanië.
Toen Abel aankwam bij de Bay of Fires, zagen ze allemaal rook en vuur, vandaar dat ze deze naam aan de Bay gegeven hebben. Andere beweren dat het komt door de rode stenen die er liggen. Wie er ook gelijk heeft, het is er prachtig en we hadden schitterend weer, wat het allemaal nog weer mooier maakt.
Die avond overnachtten we in Bichenon

De volgende dag bezochten we een andere highlight aan de oostkust, namelijk de Wineglass Bay. Daar liepen we naar een uitzichtpunt en vervolgens naar beneden voor het strand. Ook adembenemend en omdat we vroeg waren, waren er ook nog niet zoveel mensen.
Uiteindelijk sloten we de dag ernaar de tour af bij Port Arthur. Dat was vroeger een groot gevangenis. Waar het er behoorlijk hard aan toe ging en al had je maar een appel op de markt gestolen, kwam je al in de gevangenis. De jongste gevangene was een jongetje van negen jaar. Echt ongelofelijk hoe de mensen in die tijd behandeld werden. Er waren overigens allen maar mannen in die gevangenis.
De allerlaatste activiteit van die dag was een bezoekje aan een dierentuin met de Tasmanian Devils, wat trouwens op eigen kosten was. Aangezien ik de meeste dieren al in het wild heb gezien of in de dierentuin, geloofde ik het wel. Elodie en ik besloten om niet mee te gaan. Onze tour guid vond dat natuurlijk stom, maar daar trokken wij ons niks van aan. Wij vermaakten ons prima met een bezoekje aan een chocolade fabriek (wat achteraf niks voorstelde, maar wel een goede manier was om de tijd te doodden) en een wandeling langs het water.
Rond 17.30 kwamen we weer aan in ons hostel in Hobart en zat de tour erop. Elodie, een ander meisje en ik sloten de avond goed af met lekker eten en een drankje.

Gister, zondag de 15e, was het weer prachtig en ben ik met een jongen van mijn kamer naar de Botanical Gardens gegaan. Voor de rest is er niks te doen op zondag in Hobart, want alles is er gesloten.
Maar Tasmanië is zeker de moeite waard om te bezoeken en wat ik vooral bijzonder vond is de verschillen in natuur daar. Want zo rijd je door het regenwoud en zo weer door de boeren landschappen of de rotsige kustlijn. Heel divers, dus voor iedereen wat wils.

Ik ben nu nog een paar uurtjes hier en dan vlieg ik terug naar Melbourne. Daarna ga ik naar Sydney en moet ik 1 februari in Brisbane zijn, want dan vlieg ik naar Nieuw Zeeland. Daar verheug ik me ook echt op. Lijkt me geweldig daar. We zullen zien, komende week maar even plannen gaan maken.

In Melbourne en Sydney is het tijdsverschil 10 uur, in Brisbane 9 uur en in Nieuw Zeeland 12 uur met Nederland.

Zijn jullie het nieuwe jaar allemaal goed begonnen? En hebben jullie al sneeuw gehad?

Tot de volgende knoop..

Liefs X Patty