Beste mensen,

Zonder er bij stil te staan, is de tijd voorbij gevlogen de laatste weken. Mijn laatste blog was alweer eind april en er is een hoop gebeurd sinds die tijd.

Toen het werk op de katoenfarm er op zat, werd het tijd om te gaan reizen. Vanuit Nevertire ben ik richting de oostkust gereden en vervolgens naar het noorden. Tot aan Byron Bay, dit is zo'n 200km onder Brisbane. Langs de kust is het een stuk groener met ook echte regenwouden, een mooie afwisseling vergeleken met het droge binnenland. Helaas zat het weer niet mee, dus geen witte stranden met helder blauw water, maar donkere luchten en regen. Toch van de mogelijkheid gebruik gemaakt om te gaan zeekayakken en dolfijnen spotten, wat een mooie ervaring was.

Daarna weer op zoek gegaan naar een baantje. Niet dat dit echt noodzakelijk was, maar ik vind het toch de mooiste manier om het land en de mensen te leren kennen. Binnen een dag kon ik aan de slag op een cattle station (ranch) middenin de outback van South Australia. Dit betekende wel dat ik weer 2500 kilometer het binnenland in kon, een beste trip dus. Maar de wagen blijkt er prima geschikt voor te zijn. Het was een hele ervaring om de echte outback binnen te rijden. Het landschap werd steeds uitgestrekter en kaler, totdat er alleen maar rotsvlaktes overbleven met hier een daar een verdwaald beetje bush. Je kan er rondom tot aan de horizon kijken en het aantal bomen was op twee handen te tellen. En het aantal medeweggebruikers dat je in een uur tegenkomt trouwens ook. De eindeloze stukken asfalt werden af en toe onderbroken door een mijnstadje. Voor sommigen waren de gloriedagen lang voorbij, maar een aantal zijn nog steeds actief. Vooral het mijnen naar kool en ertsen is hier een booming industrie.

Toen ik aankwam op de station waren de lokale paardenraces in het dorp, een mooie gelegenheid om de mensen er te leren kennen. De station is maarliefst 500.000 hectare groot, dat is net zo groot als Noord Brabant. En voor daar is dat nog relatief klein, sommige stations waren wel vier keer zo groot. Zelfs na een aantal weken had ik nog steeds geen besef van de grootte. Soms moest ik een uur rijden voor een klusje van een kwartiertje. Goed opletten dat je al je gereedschap meehebt dus. Het werk in de eerste weken was voornamelijk musteren, het verzamelen van het vee. Op veel stations gebeurt dit met paarden, maar hier waren ze ingeruild voor de motorbike. Het veedrijven moest ik aan het begin nog wel even leren, het is toch wel wat anders dan melkvee. En het motorrijden door de rotsen ging ook niet altijd makkelijk. Je moet zowel op het vee letten als op je bike, anders ben je het vee kwijt, of val je van de bike. En beide is wel gebeurd :p. Maar na een tijdje ging het best goed. Nadat het vee verzameld is, dreven we het in de yards en werd het gescheiden, gemerkt en weer naar andere velden gedreven of op transport. Het was mooi om de manier van werken en leven hier mee te maken. En het dieet was met 3 keer steak per dag trouwens ook niet verkeerd.

Zo´n 5 weken later werd het weer tijd om verder te reizen. Na de laatste 250 kilometer gravel road was het goed om na al die weken eindelijk weer eens asfalt onder de banden te hebben. De reis ging naar Uluru, oftewel Ayers Rock. Dit was een soort toeristische oase in de verlaten outback, opeens busladingen mensen die de rots bezoeken. Helaas was het weer niet al te best, dus het beeld van de typische rode rots tegen de blauwe lucht was allemaal wat grijzer. Maar het was nog steeds een indrukwekkend verschijnsel.

Vervolgens naar Alice Springs gereden. Dit ligt zo'n beetje in het midden van Australië. De stad stelt eigenlijk niet zoveel voor, maar het is de enige vorm van civilisatie in een straal van 1500 kilometer. Hier enkele typische outback verschijnselen bezocht, zoals de basis van de Royal Flying Doctors en The School of the Air. Dit is een school waarbij de kinderen van cattle stations via de webcam les krijgen. Het was grappig te zien hoe enthousiast de kinderen aan de lessen meedoen. Hier zien ze er echt naar uit om weer les te krijgen.

In Alice Springs ook een reismaatje ontmoet. Na de nodige kampeerspullen gekocht te hebben, ben ik met haar naar Darwin gereden, dat ligt aan de kust in het noorden. Het was goed om nu niet meer in mijn eentje de eindeloze outback door te hoeven rijden. We hadden ruim de tijd, dus onderweg de nationale parken bezocht. Richting het noorden werd het allemaal weer groener en ook warmer. In Darwin aangekomen was het 30 graden, niet slecht voor de winter.

Na een paar dagen in Darwin weer afscheid van elkaar genomen. Inmiddels had ik weer een nieuw baantje gevonden. Probleempje was wel dat dit weer 3000 kilometer richting de oostkust was, maar dat had ik er wel voor over. Misschien was vliegen beter geweest, maar de auto moest natuurlijk ook mee. Halverwege twee Franse lifters opgepikt, die gelijk maar drie dagen meereden.

Uiteindelijk aangekomen in Biloela. Dat ligt een paar uur boven Brisbane en een stukje het binnenland in. Hier ben ik aan de slag gegaan als kilverbak chauffeur. Het bedienen van de machine ging al vrij snel goed, maar gelukkig viel er nog genoeg te leren over het uitvlakken van een perceel. Ze houden zich hier bezig met het aanleggen en onderhouden van katoenvelden. Het katoen wordt geïrigeerd door vanaf één kant van het perceel water tussen de ruggen door te laten lopen. Het veld moet dus hiervoor perfect onder afschot liggen. Ik heb helaas niet zoveel foto´s gemaakt, maar via onderstaande link is een filmpje te vinden van de machines in actie tijdens het aanleggen van een wateropslag.

http://youtu.be/NBRIO5Q81yw

Na drie weken werd het al weer tijd om terug te gaan naar Nederland. Maar de combinatie van werken en reizen in dit mooie land bevalt me zo goed, dat ik besloten heb om in september weer terug te gaan!