Grut, het is alweer juni. Nu de rollen zijn omgedraaid en het aan jullie is om op te scheppen over het weer zal ik mij, voor de nieuwsgierigen onder ons, weer eens focussen op een kordate beschrijving van mijn dagelijkse wel&wee.

Leek het nog gisteren dat ik zonder geld met z'n twee in een kamer voor 1 wanhopig naar werk zocht, zit ik inmiddels alweer in een huis vol spullen en een 9 tot 5 baan. Het was natuurlijk een bijzonder fenomeen dat ik enerzijds behoorlijk wat treden in de piramide van Maslow gedaald was en anderzijds liep te verkondigen dat dit is waar ik naar op zoek was om tot de conclusie te komen dat elke vorm van vrijheid onder restricties voorbehouden is . Geld, een vervloekte en gevierde noodzaak om (ergens) te zijn en komen. Met een beetje creativiteit kan je een heel eind komen, zelfs naar de andere kant van de wereld, zoals ik. Eenmaal (onder)weg heb ik die vrijheid mogen ervaren; kunnen doen waar ik zin in had, oneindig ver kunnen kijken. Los van alles wat moest, van het gebrek aan tijd en het onvermogen en de onmacht om me zinvol te voelen. Weg van het uitzicht die zo onveranderlijk leek en het inzicht dat het ' op een dag' nog net zo zou zijn als ik de stoute schoenen niet aan zou trekken. Ze staan hier naast me. Grijze gympen die zwart waren toen ik vertrok. Verkleurd van de zon, versleten van het hyken en de pasjes van plezier.

Ik ben inmiddels bijna zeven maanden van huis, waarvan een maand in Thailand en zes in Australië, en heb waarschijnlijk alle verwachte scenario's al zo goed als voorbij zien komen al dan niet doorleefd. De kick van reizen, blij om weg te zijn, thuis missen, bedenken wat ik wil, realiseren wat ik niet wil, mezelf verrassen en tegenkomen, plannen maken en weer omgooien. Als je weg bent van alles wat je kent gaan die dingen nou eenmaal veel makkelijker en intenser, dat heb ik al eens eerder ervaren. Hoewel dat niet perse de reden van mijn ' naar ver' is geweest levert het me wel wat op. Zoals alles eigenlijk, wat ik hier mee maak. En is dat niet waar het, in the end of the day, nou pas echt om gaat? Overal een lesje uit leren.

Ik heb wel eens gebaald van het feit dat dingen me hier niet snel genoeg gingen, maar aan het eind van diezelfde dag kijk ik terug op alles wat ik opgebouwd heb. Vijf maanden geleden stond ik midden in de nacht met mijn rugzak op het vliegveld, zonder plan, een hotel kamer op Agoda te boeken. Geen idee wat me te wachten stond en hoe/of ik het zou redden. Inmiddels heb ik, behalve het feit dat ik een andere taal spreek, een vergelijkbaar dagelijks leven als voorheen. Ik heb de juiste instanties weten te vinden, ga trouw naar mijn werk, heb een serieuze relatie en een leuk huis. Ik heb een fiets, planten en een dikke bekeuring. Een voor met zonder gordel en een voor roken op het station.

Nou zou je bijna bedenken dat ik daarvoor niet weg had hoeven gaan, maar het leukste van mijn nieuwe situatie is dat ik m'n zaakjes voor elkaar heb incl. alle mogelijkheden om er een slinger aan te geven. Ik zie nog genoeg uitdaging en redelijke kansen in het vinden van een meer passende baan, heb nog meer dan genoeg af te reizen en heb het naderende visa werk in het verschiet. Zolang ik mijn werkje houd ben ik verzekerd van mijn huisje en zolang mijn visa in mijn nek hijgt is de komende tijd vrij onvoorspelbaar; precies zoals ik het graag zie.

Nu gaat het werkwijs quasi voor de wind. Hoewel ik overtuigd was van het feit dat als er iemand niet geschikt zou zijn voor deze vorm van verkoop mijn naam voorop stond, ironisch genoeg behoor ik inmiddels tot de groep van langstzittende. Ik kan niet zeggen dat ik de beste in mijn soort ben, maar leid tegenwoordig wel onofficieel ons groepje en sta op het punt om er ook naar betaald te krijgen en benoemd te worden. Hoewel ik me gewaardeerd voel, met leuke mensen werk en wat handige skills op doe komt het niet bepaald natuurlijk om acht uur per dag enthousiast te zijn en blijven over het feit dat we winkels afstruinen op zoek naar mensen die we kunnen overhalen om geld te doneren. Stel je veel afwijzingen voor, hetzelfde gesprek plusminus zestig keer per dag en teamleden die de moed laten zakken. Aan mij de taak om een paar mensen per dag in te schrijven en te zorgen dat de rest dat ook presteert. Het lijkt misschien te doen, maar ga er maar eens met je ipad aan staan. Intussen oriënteer ik me dan ook op wat anders waar ik op het Internet maar beter niet teveel over uit kan wijden tot het zo ver is.

Op woongebied heb ik ook zeker niet te klagen nu we in een studio in Parkville wonen. De naam zegt het al, we zijn omring met park en praal. Het is hier super rustig en groen en als je s'nachts de straat op gaat loop je geen mens maar dier tegemoet. Een soort katachtige beestjes die op appels knagen en we possum noemen en voshoofden die doorgaan als enorme vleermuizen. Behalve wat gewapper, geknaag en geritsel heb je er geen omkijken naar.

Nou was het plan in eerste instantie dat ik in mijn eentje zou verhuizen tot de andere huur op z'n einde was, maar in de praktijk kwam daar weinig van terecht. Chris en ik zijn en wonen nog steeds samen en nu onze situatie wat stabieler is, is de relatie dat ook en gaan we ervanuit dat we, zolang als ik hier ben, bij elkaar blijven. Dit beïnvloed logischerwijs mijn solo plannen enigszins als in wijzigingen van koers en compromissen, maar aangezien we heel blij met elkaar zijn is het een gewijzigd plan aka relatie waar ik in wil investeren. Onze gezamenlijke plan voor nu tot binnenkort is om te sparen voor reisjes door het land, een samenlevingscontract op poten zetten en wellicht, als ik hier wat langer tot het einde van het jaar kan blijven, op vakantie naar Nederland. Vind ik leuk.

Er vanuit gaande u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd,

Ottie