Hallo! Ja, ja, we zijn weer thuis. En wat een leuke thuis komst! Bloemen stonden klaar in de vaas en Joop en Gerie hadden de foto van ons op Poachers Lookout uitgeprint en gelamineerd. Dat is toch wel de hit hoor! Direct was ik weer terug in Kenia, direct weer het vakantie gevoel terug...

Intussen is Tom al achter de Xbox gekropen, Floor zit lekker op haar kamer met haar laptop naar de groep 8 musical te kijken die intussen binnengekomen was. Pa heeft al boodschappen gedaan, Moe is al bezig met de was en nu bij Yvonne (buren) om te bedanken voor het kat-verzorgen. Ik dus maar direct achter de computer om de blog bij te werken met de laatste verhalen.

Een laatste verhaal dat verteld moet worden want ons laatste avontuur heeft weer de nodige indruk gemaakt, wederom ook boven verwachting weer.... Anyway foto's worden ook weer geupload en al wat rest is te zeggen dat het ook fijn is om weer thuis te zijn en ik dolgraag mijn Jeep weer wil zien én (!!) de tour vanmiddag!!.

Dinsdag 19 juli

Vanmorgen hebben wij ingepakt terwijl de kinderen naar het zwembad zijn gegaan. Nu maar vast gaan doen dat inpakken omdat we vanavond verwachten laat thuis te zijn en moe zullen zijn van alle indrukken. We weten ook al dat dinsdag de wekker op kwart voor zes zal gaan om de bus naar het vliegveld te nemen... ook altijd fijn... Vanmiddag vertrekken we om 13.00 uur voor een nieuwe trip naar een lokale public school, de sebu farm een dorpje daar vlak bij en afsluitend een BBQ in een wildparkje, ook vlak bij.

Vlak voor vertrek nog even de laatste Severin Burger naar binnen gewerkt(!!) en vertrokken met een volle bus, 12 man meen ik.

Het bezoek aan de school was allereerst indrukwekkend en leuk tegelijk, we worden door de kinderen uit het ernaast gelegen dorp al toegezwaaid. Wederom zijn wíj de attractie! Tja, de school... precies zoals je die je voorsteld en op TV al gezien hebt, open gebouwen zonder ramen met kleine bankjes. Klassen met daarin soms wel 90 kinderen, in ruimtes die echt niet groter zijn dan op onze lagere scholen. De kinderen zitten op de grond en met zijn 5-en op een bankje waar eigenlijk maar plek is voor 3. Nu moet het ons verteld worden omdat de meeste kinderen er zelf niet zijn, het schoolhoofd verteld ons namelijk dat er een sterf geval is in de familie van een van de leerkrachten. Daarom zijn de kinderen die middag vrij zodat de leerkrachten bij de begrafenis kunnen zijn...

De laagste klassen hebben helemaal geen bankjes, die zitten altijd op de grond. Het schoolhoofd legt erg de nadruk op het tekort aan geld, telkens weer en naar mijn zin eigenlijk iets te vaak om goed te doen. Toch denk ik wel dat het waarheidsgetrouw is, maar dat de nood zo hoog is dat hij geen rem weet te vinden. Prachtig ook wel weer dat om te zien dat het wel een echte docent is, zoals hij vertelt en zelf zijn vragen stelt (krijgen we er een cijfer voor?) aan ons. De kinderen die er zijn, zijn wat ontoegankelijk. Ik denk verlegenheid.

Floor is erg nieuwsgierig en leest wat er op de borden staat geschreven (Engels). Ze herkent stof, geleiding van elektriciteit, rekensommen, breuken & het rooster. We tekenen het gastenboek en later wat geld achter bij het schoolhoofd om te besteden aan de school. Hij zit achter zijn bureau in een min of meer afgesloten kantoortje (de millenium goals hangen nog aan de muur!), duidelijk is, zoals hij daar zit, dat zijn status telt..

We gaan verder met de bus naar het 10 minuten verderop gelegen Sebu Farm. De boerderij die eigendom is van Severin (van het Safari en Sea Lodge waar wij verblijven) en er werken mensen uit omliggende dorpen. Alles is handenarbeid, machines bestaan niet. We beginnen met de fruit proeverij, teveel om op te noemen (sinaasappels, tanjarines, mandarijnen, mangos van verschillende types, pepertjes, kokosnoten, koriander en een of ander bladiebla aple ... zacht zure smaak, wit vezelachtig vruchtvlees... ? en nog veel meer). Nog nooit zoveel fruit gegeten... later nog gezien hoe zeep gemaakt wordt van kokosolie en een zeepje mee gerkregen als kado. Zie het foto-verslag daarvan.

Dan weer de bus in om 5 minuten verderop (en we hebben het hier over onverharde wegen, dus waarschijnlijk is het steeds net zoveel minuten lopen) bij het dorpje aan te komen. Nu, ook hier geldt dat een dorp in onze beleving toch wel minimaal een honderd inwoners heeft, hier praten we over misschien een 30-50 mensen inclusief kinderen. Mannen hebben een druk bestaan hier, ze hebben namelijk meerdere vrouwen.... :-).... De vrouwen doen eigenlijk al het werk, verbouwen het land, bouwen het huis, zorgen voor de kinderen, koken, etc. etc. etc. Wat de mannen doen is mij niet duidelijk geworden, behalve dan als ze een baan hebben natuurlijk. Echter is de werkloosheid natuurlijk erg hoog. Meisjes helpen de vrouwen en moeten al vrij snel (rond de 10 jaar) het brandhout verzorgen voor het koken. Jongens hoeden het vee, halen kokosnoten uit de palm (palmwijn). De mannen zullen wel gewoonweg de zorgen dragen van het hebben van vrouwen, land en vee...

Welnu, mijn eerste gedachte over het bezoeken van een dorp was dat het niet een gemiddeld beeld zou geven. Immers, Severin zou er toch wel voor zorgen dat het een boven gemiddeld goed beeld geeft gezien hun betrokkenheid. Ik denk nu dat dit bijsturen wel meevalt. Ik heb geen stenen huizen gezien of kinderen met mooie kleren, geen bovengemiddelde voorzieningen. De huizen van van leem, het graan wordt gestampt en gemalen, mensen zitten op vrachtautobanden of eenvoudige bankjes (drie latjes, twee in de grond geslagen en een bovenliggende lat ertussen), een voetbal is zelfsgemaakt van wat stukken rubber en een maaswerk van dun touw. In eerste instantie voel je je natuurlijk de typsiche rijke Europeaan de zich vergaapt aan een andere levensvorm. De blikken van enkele lijken dat ook wel uit te stralen, maar één man leidt ons zeer gastvrij rond "mijn huis is jouw huis", "voel je welkom", "natuurlijk mag je binnen komen". Trots ook op hun huis of het huis van een dorpsgenoot. Het huis van de man die bij de Sebu Farm werkt (zie foto's, de man in het groene pak), is namelijk afwijkend groot. Naar de maatstaven van het dorp is het enorm te noemen. Het heeft een woonkamer en twee slaapkamers, achter een deur vermoedt ik de voorraadkamer. Alles van leem en de vloer is de grond zoals die er ook ligt buiten het huis. Floor neemt wat foto's, ik kan de schroom nog niet overwinnen. Pas later als ik zijn 5 kinderen in een boom zie hangen maak ik een foto van hen, ik laat het zo ook zien op mijn camera. De reactie die ik krijg verwacht ik wéér niet, ik ben toch zeker niet de eerst toerist die hier komt met zijn digitale camera (hoevel jaarsalarissen is dat in Kenia?). Ik zie verraste gezichten als ze het resultaat aanschouwen, ze zien zichzelf staan! Later proberen ze dóór de lens heen in de camera te kijken om uit te vinden wat daar dan gebeurd (je herkent de foto direct, kan niet missen). De dorpsoudste die volgens de gids aan het bijkomen is van een drukke dag(?), volgens mij is hij eigenlijk al de hele dag aan de palmwijn... Als hij er niet is, zegt de gids, dan neemt zijn broer zijn taak over, jaja denk ik.... Maar ach, ik zie een oude man die waarschijnlijk half blind is en zijn hele leven getrouwd geweest met meerdere vrouwen... dat kost óók wat nietwaar?

We komen weer terug op wat een centrale plek voor het dorp, Arianne, Floor en Tom raken aan de praat met een meisje dat óók elf jaar is. Erg verlegen is is en ze wil graag foto's laten zien (!) die ze in een mapje heeft. Ze heeft ook haar mooiste kleren aangetrokken denk ik zo, ook hier herken je de foto van haar. vanzelf..

Een jongen volgt ons de hele tijd door het dorp, ik betrap mij erop te denken "wat moet die jongen, let op je spullen". Maar tegelijkertijd geloof ik ook niet dat zoiets hier aan de hand is. Later blijkt dan ook dat hij de jongen is die in de palmboom moet klimmen (20 meter?) en 14 jaar is. Dolblij dat hij dit mag doen en hoopvol kijkt hij mij aan of ik de palmwijn wel lekker vindt, trots is hij als mijn duim omhoog gaat.

Wat later wordt het genant, enkele reisgenoten vonden het een goed idee om snoep te kopen onderweg en dit nu uit te delen aan de kinderen. De gids heeft dit ook aangemoedigd en treft ook blaam. Het wordt een grote graaipartij en het lieve, verlegen meisje van elf doet een veneinige aanval op een zak snoep, anderen wegduwend. De palmwijn jongen echter blijft aan de zijlijn staan, hij is de echte lieve, verlegen jongen. Arianne regelt wat snoep voor hem, het zou toch niet eerlijk zijn dat hij nu niets krijgt vinden we. Ik spot nog de jongen met de voetbal, Tom, Floor, de jongen en ik schieten even naar elkaar over.

De mensen hier zijn natuurlijk arm, maar qua eten en drinken gaat het goed met ze. Wellicht dat dit laatste wel het verschil maakt met grote andere groepen in Kenia. Later, als we vanuit het hotel in Dusseldorf naar het ochtendnieuws kijken, horen van een giro 555 inzameling voor oa Kenia ivm grote voedseltekorten door de droogte.....

We sluiten de dag af in een wildpark dat vlak bij ons hotel is, daar leven giraffen, elands, struisvogels etc. die uit het weeshuis zijn gered, zo wordt het uitgelegd. Ze hebben hier een zorgeloos bestaan. Hiet krijgen we champagne, hors d'oevres en zitten bij het kampvuur. Hier zijn we ook giraffen en elands van héél dichtbij. We eten hier ook en wederom is het sprookjesachtig. Op weg hier naartoe had ik eigenlijk weinig zin om dit nog te doen. Kunnen we niet gewoon naar het hotel? Maar toch bevalt het en vinden Arianne en ik allebei dat dit toch wel een heel mooie afsluiting is van onze reis. Oók moet ik eerlijk bekennen dat ik de ervaring die ik opgedaan heb in het dorp, de arme bevolking, alweer naar de achtergrond gedrongen heb, voor geen moment heb ik er daar nog aan gedacht....

Woensdag 20 juli

Klaar voor het ontbijt, we horen dat de vlucht één uur vertraagd is. Op de luchthaven is het anderhalf uur later. Dat betekent dat we onze aansluitende vlucht naar Dusseldorf zullen missen.... Even balen, maar goed, wat kan je eraan veranderen? De reis valt goed mee, ook danzij de twee zitplaatsen mét beenruimte. Maar ook de gewone zitplaatsen hebben meer ruimte volgens Arianne, dan bij de heenreis. Vlak voor we landen horen we dat we omgeboekt zijn naar de vlucht van 19.00 uur (origineel 18.05) en zo staan we om 21.00 uur dan toch gewoon in Dusseldorf. Nog even op jacht naar een pin automaat om de auto man te betalen (we hebben van vallet parking gebruikt gemaakt, scheelt een hoop stress en ellende). Een half uurte later zitten we in onze junior suite in een Van der Valk hotel. Ook weer niet het gemiddelde Van der Valk, bubbelbad, regendouche, bankstel (nu het bed van de kids), mega groot bed voor ons, twee tv's, Eettafel.... Tom zit direct met zijn blote billen in het bubbelbad en straald aan alle kanten, Floor onder de regendouche. Allebei trekken ze de badmantels aan met sloffen en liggen op bed tv te kijken. Room service rijdt met wat eten de kamer in, langs hun heen. We zijn weer goed bezig....

Donderdag 21 juli

Na het ontbijt vertrekken we naar huis en om circa 12.30 uur zijn we thuis. De boodschappen zijn gedaan en de tour staat op terwijl ik de bog tik.. Nog even de foto's uploaden en dan sluiten we de blog af... Ik zal Arianne nog wel even vragen om de blogs na te open en van taalfouten te ontdoen..... ;-)...

Jambo!