Uiteindelijk keer ik terug vanop Isla de Chiloé, richting Puerto Montt en nog iets verder noordelijk: Puerto Varas. Het is de plaatselijke toegangspoort naar Argentinië. Dinsdagochtend 20 maart vertrek ik met een bus richting Osorno vulkaan. Onderweg stoppen we een paar keer omdat we echt dichtbij de vulkaan komen en we prachtige foto's kunnen trekken. Het water van de stromen in de buurt kleurt helemaal blauw tot felgroen, een effect dat veroorzaakt wordt door mineralen van de vulkaan die zich daar in het water bevinden. Na een uurtje op de bus, stappen we een eerste maal over op een catamaran om het Lago todos Santos over te steken. Plots passeren we rakelings langs een privé-eiland met een gigantische villa annex tuin. De kapitein lost een paar claxonstoten want hier woont de eigenaar van de rederij waarmee we varen, zo blijkt. Ik heb het gevoel dat mijn geld voor de overtocht goed besteed is.

Iets later komen we aan in Peulla, een grensdorpje met 2 hotels en een 300-tal inwoners. Ik ontmoet er Patrick, zijn vrouw en zijn schoonmoeder: duitsers die ook onderweg zijn naar Bariloche en die me prompt uitnodigen aan hun tafel voor de lunch. Nu wordt ook mijn Duits op de proef gesteld, niet slecht misschien in de aanloop naar de Oktoberfesten dit najaar. Maar goed.

Voor de meeste reizigers is dit het eindpunt, of het punt waar ze terugkeren naar Puerto Varas. We zijn maar met een handvol om de grens met Argentinië over te steken: een zestal bejaarde, Madrileense dames die bier drinken als Grimbergse studenten op kot begin de jaren '90, een 3-tal Chileense koppels, de 3 Duisters, 3 Colombiaanse meiden en ikzelf. Terug op de bus zitten 2 van de 3 Colombiaanse meisjes achter me en eentje voor me. Als ik voorstel om van plaats te wisselen, zodat ze dichter bij haar vriendinnen zou zitten, komt ze gewoon naast me zitten. Ik vraag me af of ze al dan niet verstond wat ik wou zeggen. Maar ik klaag niet.

Na de gemoedelijke grenspost, waar voor de vorm toch 2 valiezen worden geopend, en na nog 2 bussen en evenveel boten komen we aan in de haven van Bariloche. Een bus dropt me iets later aan m'n hotel en 's avonds ga ik met de Colombiaanse chicas en de Duitsers iets eten in een restaurantje. Groot is m'n verbazing als ik 's anderendaags in dezelfde minibus stap waarin terug die 3 meiden zitten... Die trip in de omgeving van Bariloche is prachtig. Het doet een beetje denken aan Oostenrijk maar dan met meer rivieren en meren. Van juni tot oktober is het trouwens een skioord, waar o.a. massa's Brazilianen op af komen. Ik denk dat het er perfect skiën is: de winter duurt er lang (6 maand winter, 2 lente, 2 herfst en 2 zomer) en de infrastructuur is er uitgebreid. Via de skiliften komen we op de toppen rondom Bariloche, een schitterend stukje natuur.

Maar aan alle mooie liedjes komt een einde; hier eindigt een deel van de reis. Zaterdag 24 maart komt Mieke toe in São Paulo, dus ik moet ervoor zorgen dat ik daar tijdig geraak. Enerzijds vind ik het jammer dat dit deel afgesloten is nu. Het is echt iets wat ik al lang wou doen, een paar maand helemaal alleen op pad, alles zelf beslissen, regelen en plannen, met niemand, of bijna niemand rekening houden, gaan en staan waar ik wil. Ik besef ook dat het uniek is dat ik deze reis heb kunnen maken, in de eerste plaats door Mieke, die me vanaf het begin gesteund heeft in mijn plannen. En anderzijds ben ik ongelooflijk blij om terug een reisgezel te hebben, die ook mijn partner is. Eindelijk terug ongestoord in het Vlaams commentaar leveren op de medemens, niets wat leuker is natuurlijk.

Zo komt het dat ik zaterdagavond aan de gate op de luchthaven in São Paulo sta te wachten. Ondanks Skype en email wordt het een emotioneel weerzien. We zijn alletwee blij en ook een beetje opgelucht. Nog een dag São Paulo en dan op naar Rio de Janeiro...