Sapa is fantastisch. Mooie rijstplateau's op de bergen, sawa's gevuld met water op dit moment, het 'echte' platteland (al werden de nieuwste telefoons toch stiekem ook wel gespot bij de lokale mensen in de binnenzak). In Sapa doen we een home stay, overnachten bij mensen zelf. We lopen er naar toe (tracking). Het lopen is alleen ietwat ingewikkeld vanwege de regen en de modderstromen over de paden, waardoor ik niet eens meer zelfstandig kan lopen. Helga had er minder moeite mee. We lopen met een groep toeristen, en iedereen heeft toch wel minstens één lokaal iemand aan de hand om te helpen lopen op de blubberige bergpaadjes. 2 kindjes van lokale stammen helpen mij. Volgens mij mogen deze 2 elkaar niet zo... en ik heb het ook zie zo op het oudere meisje staan. Maar ik kom vooruit! Zij hebben totaal geen moeite om te lopen, ikzelf ben al een aantal keren omgekiept.

De uitzichten zijn prachtig. Geen stedelijke omgeving in de buurt te verkennen, door 3 kleine dorpjes gekomen. Elk dorp heeft zijn eigen stam, dialect, en een dorpje had zelfs een eigen taal. Brommertjes die omhoog proberen te komen. Maar toch ook wel armoedig. Kinderen op blote voeten, en het is koud en overal nat, een en al blupsie en beginnende modderstromen. Kinderen spelen met steentjes, of met het vee en de zwijntjes, en lijken daar heel gelukkig mee.

Met een gemixte groep mensen uit Brazilië, Israël en Australië overnachten we in een grote schuur. Gelukkig hebben we hele zware dekens, het is zo'n -5 graden 's nachts. De eigenaren hebben een fantastisch maaltijd bereid, rijst met kip en groeten, maar dan op zn vietnamees. Tijdens het wachten hebben wij onszelf bij een vuurtje, midden in de overdekte ruimte, opgewarmd, en sokken gedroogd. Morgen trek ik boterhamzakjes om mijn sokken heen, de laarzen die we hebben gehuurd voor deze 2 dagen zijn toch niet helemaal waterdicht. De thermo broek van UNIQLO in Beijing is wel erg fijn! En in Hanoi had ik nog een jas gekocht, omdat die van mij (lees van Helga :)) door iemand is meegenomen na de bootreis. Om 20 uur lagen we allemaal op bed, tot half 8 de volgende ochtend. Toen wachtte een koude douche op ons.

We lopen de volgende dag richting het hotel, hier heeft ook een groep toeristen overnacht. De vrouwen van de lokale stammen (mannen zijn hier niet te bekennen) hebben allemaal grote manden op de rug. Die zitten vol met souvenirs die ze willen verkopen, in ruil voor hun geleverde diensten. Behalve de Australiërs heb ik 8 jaar na dato nog altijd contact met deze mensen!

In de nachttrein van Lao Cai naar Hanoi terug blijkt dat onze telefoon is gestolen. Dom, dom, want ze lagen op een rekje voor het grijpen, vlak boven mijn hoofd, maar ik was in diepe diepe slaap. Aangekomen in Hanoi zoeken we een politiebureautje om aangifte te doen, wat we nodig hebben voor onze verzekering. Maar.. we zijn in Vietnam. Verzekeringen kennen ze hier kennelijk niet, en Engels ook niet, haha. 2 Hollandse dames die proberen uit te leggen wat ze nodig hebben, iets totaal nutteloos (papiertje met een politiestempel) in hun ogen, en onbekends. Van de straat wordt iemand geplukt om te tolken, en er wordt nog iemand bij gevraagd om te helpen. Uiteindelijk is het gelukt! Maar dit was al een avontuur op zich.

Morgen vliegen we naar Saigon!