Vorige week vrijdag was een dag vol spanning en sensatie. Eigenlijk van frustratie maar spanning en sensatie klinkt nu eenmaal beter. We vlogen naar Panama, weer via Bogota. In Cartagena hadden we vertraging. Dus een keer of 6 keer gevraagd of we dan wel onze aansluitende vlucht zouden halen. Dat kwam allemaal goed. Dat kennen we nog na ons bagagedebacle. Dus in Bogota de bagage opgehaald terwijl Mirjam haar reader ging halen. Snel naar de balie om de bagage in te leveren. Waar ons werd verteld dat we niet meer mee mochten. Terwijl ons vliegtuig een uur later pas ging. We konden mee met de volgende maar moesten dan wel extra geld betalen. Na een heleboel kastjes en muren is het toch gelukt om met een andere vlucht mee naar Panama te gaan. Zonder bijbetaling. En met bagage. Panama is weer anders dan de steden die we eerder hebben gezien. Het voelt iets meer Amerikaans georiënteerd aan. Niet zozeer omdat de mensen vaker Engels spreken. Want dat doen ze niet. Ook herkennen ze de Amerikaanse dollarmuntjes uit Ecuador niet. Het papiergeld is wel Amerikaanse dollars. De muntjes zijn Balboa's. Genoemd naar de mijnheer die de Grote oceaan heeft ontdekt. Het voelt meer Amerikaanser door de Amerikaanse auto's en vele winkels met Amerikaanse luxe merken. En overal zie je Amerikaanse fastfoodketens. Tijdens de eerste tien minuten in de taxi, telden we 6 MacDonalds, 2 KFC's en 1 Pizzahut. Ook aan de inwoners is deze fastfood-aanwezigheid goed te zien. Verder is Panama gewoon een grote stad. Heel veel wolkenkrabbers in het nieuwe gedeelte. Heel veel krotten en vuil op straat in het oudere. Ook hier zijn een heleboel putdeksels verdwenen. De gaten waar je hier echter in stapt zijn meer dan een meter diep. Je zal je benen breken. Er wordt niet meer Engels gesproken dan in Colombia. Wat je toch zou verwachten. Zaterdag zijn we eerst weer naar het ziekenhuis gegaan voor Mirjam. Die kan met moeite en huilend van pijn een half ei eten. Dat draagt niet bij aan onze vakantievreugde. Ook in dit ziekenhuis weer wat geklop en gestaar. En een bloedtest waar weer niets uitkwam. Gelukkig kreeg Mirjam, naast een kuur voor een onbekend virus, ook stevige pijnstillers mee. Hopelijk helpt dat. Daarna nog even snel naar het Panamakanaal. Met de chiva bussen. Dat zijn open bussen waar je voor 25 cent in mee mag. Ik houd van goedkoop dus ga graag mee in een bus vol mensen en gezellige muziek. Bij de sluizen van Mariflores hebben we een uurtje staan kijken. Best indrukwekkend. Er zit nog geen halve meter ruimte tussen het schip en de wand. De Fransen hebben het eerst geprobeerd maar hen is het niet gelukt. De Amerikanen uiteraard wel. En wanneer je dan hoort dat er 22.000 mensen zijn doodgegaan bij de aanleg. Dat is best veel. Zondag zijn we naar de oude stad gegaan. Dat is het koloniale gedeelte van Panama Stad. Het was redelijk. Het gedeelte heeft wat weg van Cartagena maar erg verwaarloosd. Dat ziet het stadsbestuur blijkbaar ook waardoor er veel wordt gerenoveerd. Hierdoor liggen dan ook veel straten open. En wordt cultureel verantwoord doen nog best lastig. We hebben dus voornamelijk de souvenirwinkels en een ijswinkel bezocht. Zondag in alle vroegte zijn we vanaf Panama naar de San Blas eilanden gevlogen. In een heel klein vliegtuigje. Zo een waarvan het landingsgestel niet in kan klappen. En propellers. Ik voelde me net een Flying Docter. Na een tussenstop kwamen we aan op een van de grotere eilanden. Op de tussenstop waren er 2 mensen ingestapt. Zij vertelden dat zij gedurende de afgelopen 3 weken in Panama maar 1 dag zon hebben gehad. Dat was even verwachtingen bijstellen voor ons. Met een bootje vertrokken we naar ons eigen mini-bounty eiland. Waar we ons idee van een bounty eiland ook enigszins bij moeten stellen. Uiteraard is de zee blauw en het strand wit. Staan er palmbomen en lopen er krabbetjes over onze voeten. Slapen we in een bamboehutje met bladerdak. Maar het eiland is echt heel klein. En het stormde! Daar ging mijn bountygevoel. Na het ontbijt zijn we dus ook eerst maar weer naar bed gegaan. 3.45 opstaan is tenslotte ook niet mijn idee van vakantie. Na de lunch was het weer opgeknapt. En zijn we gaan snorkelen. We hebben erg veel koraal gezien. Best mooi ook, heel veel kleuren en structuur. We kregen onderweg nog de melding dat we het koraal niet kapot mochten maken. Want het is zo kwetsbaar. Dat bleek aardig mee te vallen. Ik ben tijdens het snorkelen er nogal onzacht mee in aanvaring gekomen. Een golf nam me mee en nog geen 30 cm verder lag het koraal vlak onder de oppervlakte. Ik ben er met handen en been over heen geschaafd. En dat doet gemeen zeer. Ik was dus meer gewond dan het koraal. M'n trots ook trouwens. Na de eerste dag is het weer verder echt fantastisch gebleven. Veel zon en blauwe lucht. Meestal trekt het wel dicht om 4 uur. Maar de stormen kwamen vooral 's nachts. Verder horen we naast de stormen alleen de zee. En de vliegtuigen van de DEA die achter drugssmokkelaars aan zitten. We zijn ook naar twee nederzettingen van de Kuna indianen geweest. De kindertjes hier worden helemaal blij van die rare witte mensen. Dus overal klinken de vrolijke 'hola's'. We kregen een rondleiding en konden hun kleedjes kopen. Hele kleurige spullen maken ze. De Kuna indianen proberen hun eigen identiteit te behouden dus al het toerisme gaat via hen. Ze hebben het alleen nog niet helemaal begrepen. Na 2 dagen kip uit de diepvries en garnalen uit blik hebben we gevraagd waarom we geen verse vis kregen. Die vangen ze namelijk wel elke dag. Daarnaast krijgen we ook niet duidelijk dat Mirjam allergisch is voor tomaten. Tenminste, ze zeggen dat ze het begrijpen. Maar snappen niet wat een allergie inhoudt denk ik. Na 1 dag werd dit wel duidelijk omdat tomaten ervoor zorgen dat Mirjam er uit gaat zien als E.T. met rode hond. Dus nu krijgt zij geen tomaat maar wel aardappels die op dezelfde plank zijn gesneden als de tomaten. Zucht. Zo sneu, ze kan eindelijk weer eten en nu dit.
We doen verder voornamelijk niets. Beetje liggen, wat zwemmen, af en toe wat snorkelen, dat is het wel. In een bootje rondgetoerd en heel dicht bij een krokodil gekomen. Heerlijk relaxed dus voor het zware leven weer begint. Hoewel ik er wel erg naar uitkijk om weer thuis te komen. Dennis en jullie allemaal weer te zien. Echte koffie en een lekker tapbiertje te drinken. En weer eens zo'n loodzware training te doen waarvan je je tijdens de training al afvraagt: waarom doe ik dit? Maar ik ben best lui geworden de afgelopen maanden. Dus merk dat ik toe ben aan fysieke uitdaging. Ik ben ook heerlijk ontspannen trouwens. De kramp in m'n polsen is weg en ik ben ook niet meer moe. Ik denk dat ik dit ieder jaar ga doen:-) Morgen nog 24 uur onderweg en dan ben ik er weer! Tot snel!