Een boeddhistische trip ??

Bij onze aankomst in Wat Mahathat blijkt dat we niet helemaal goed zijn voorgelicht over wat ons te wachten staat, want op 1 april begint de zeer strenge 7-daagse meditatie en dat is geen 1 april grap. Een soortgelijke meditatie sessie hadden we op het internet al gezien bij een paar andere kloosters en daar hadden we vooraf bewust niet voor gekozen. We staan dus even met onze mond vol tanden want we wilden eigenlijk een paar dagen blijven in het klooster. Op onze vraag of het reguliere programma naast het strenge programma loopt is het antwoord nogal onduidelijk, "it is mixed". De man die ons te woord staat spreekt goed Engels maar over de verschillende cursussen is hij niet zo helder. Later legt hij uit dat de cursisten allemaal indezelfde ruimte slapen dus het opstaan om 3.30u is dan ook voor iedereen. Meteen schrikken we een beetje terug. Maar in ieder geval is onze aankomstdag (31 maart ) en de dag erna nog mogelijk voor ons om met wat meer vrijheden te mediteren. We nemen even de tijd samen buiten om nog eens te toetsen bij elkaar wat we ervan vinden en we zijn het weer snel eens. Het strenge programma doen we niet, maar deze dag en morgen is wel fijn om ons te onderwerpen aan het mediteren.

Terug naar binnen, waar het overigens sereen rustig is, midden in een drukke stad als Bangkok is dat bijna niet te geloven. Het eerste wat we in iedere geval moeten aanschaffen is onze "doktersoutfit", zoals wij hem noemen, een wit pak, bestaande uit een broek zonder enig model en een jasje dat zo in het ziekenhuis op zijn plek zou zijn. Iedereen draagt dezelfde kleding en dat ziet er meteen ook rustig uit. Stel je voor dat iedereen met de nieuwste mode kleding het klooster in komt, dan is het meteen een kleurige en drukke boel en dat drukke is wat je juist niet wil in een klooster. We zetten onze spullen in een zaaltje waar nog een andere toerist slaapt, hij is al een paar dagen met het reguliere programma bezig, en vertelt ons hoe het reilt en zeilt. Het is inmiddels een uur of elf in de ochtend en tijd voor de lunch. Ook al hebben we nog niet zo lang geleden ontbeten, het lijkt ons verstandig om toch deel te nemen want hierna komt geen maal meer en alleen nog drinken, water, thee of koffie. Een Duitse toeriste is inmiddels ook aangeschoven en start met ons vandaag de meditatie. Zij neemt geen maaltijd en komt er later achter dat er ook niets meer volgt, dat was haar niet duidelijk gezegd van tevoren. Honger lijden dus.

Om 13.00u start de meditatie, dus als de bel gaat begeven wij ons naar de meditatieruimte. Geheel onverwacht is er geen monnik te zien, en gaan alle aanwezigen net zoals ze zin hebben of zittende meditatie doen of lopende. Wij wachten eerst nog even af of er niet toch een monnik, die we de dag ervoor hebben ontmoet, wellicht een vorm van begeleiding komt geven, maar niets van dat alles. Onze verwachting was iets te hoog op dit punt. Tot vier uur doet ieder zijn ding en wij gaan voor onszelf starten met zittende meditatie. Als de drie uur voorbij zijn begeven we ons naar de etenszaal om wat te gaan drinken en hebben het er samen over dat dit wel een erg vreemde gang van zaken is. Enfin, we wachten het nog maar even af, maar het voelt eigenlijk niet goed. Eerst dat strenge programma waar niemand ons over verteld heeft en dan de vreemde meditatieperikelen. Eigenlijk merk ik aan mezelf dat ik op het punt sta om mijn boeltje te pakken en de Wat te verlaten, maar dat is ook zo "wat". Maar eens kijken wat het avondprogramma dan brengt. Om zes uur gaan we terug naar de meditatiezaal, waar inmiddels al enige mensen zitten op de uitgespreide matjes. Als ik ergens in de buurt van Mark een plekje zoek, wordt me duidelijk gemaakt dat dat te dicht bij de monniken is. De mannen zitten aan een kant en de vrouwen aan de andere kant. Duidelijke scheiding van sexe dus. Ik verkas met mijn zorgvuldig uitgezochte matje ( met een wat lager en hoger deel zodat ik iets comfortabeler zit ) en neem plaats tussen de vrouwen. Nu komt de duitssprekende monnik ook de zaal in en neemt plaats op een podium vooraan. De rangen tussen monniken en nonnen is hier ook overduidelijk, want de nonnen bedienen de monniken al waar ze kunnen. Een kopje drinken wordt aangegeven nadat er drie keer voor de monnik is gebogen en na het afgeven van het vocht wordt hetzelfde gedaan. De sessie begint en de monnik begint met het zingen van mantra's uit een boekje dat iedereen voor zich heeft. Helaas is alles in het Thais en dus luisteren we naar de klanken. Hierna begeleidt de monnik de zittende en lopende meditatie tot de klok negen uur slaat. Wel een fijn gevoel, een rustige sfeer, ondanks de stromende regen die op het dak van de zaal klettert. Tijdens de meditatie schieten de gedachten van hot naar her, wat ook te verwachten was. "Hierna ga ik toch weg, want het is niet wat ik zoek op deze manier, zou Mark wel willen blijven, waar gaat onze reis vervolgens heen, wat een fijn telefoongesprek gisteren met Esther, alles passeert de revue en langzaam wordt het stiller. Mediteren is niet iets dat je zomaar doet en kunt. Het zitten gaat me goed af, af en toe slapen mijn benen maar echte pijn voel ik niet. Tussen de meditaties door is er ruimte om rustig op te staan en dus neem ik mijn kans waar om wat yoga oefeningen te herhalen waardoor het zitten wat gemakkelijker gaat. Na klokslag negen uur stroomt de zaal leeg en maaktiedereen zich klaar om te gaan slapen. De vrouwen worden in een grote zaal gestationeerd, maar voor mij en de duitse vrouw is een apart plekje. We worden van de ene naar de andere plek gedirigeerd en uiteindelijk zijn ze eruit waar wij moeten liggen. Een paar matjes en dunne dekens worden geregeld en Mark en de andere mannelijke toerist liggen in een soortgelijke ruimte ergens tegenover ons. Een gordijntje ertussen als afscheiding en dan gaat het licht uit. De hele ruimte is eigenlijk een soort grote hal die aan de bovenkant helemaal met elkaar in verbinding staat en dus is het niet echt donker. In de voorste ruimte, waar de eetzaal en een soort entree is, zijn een paar nonnen druk bezig met opruimen, voorbereiden voor de volgende dag en de giften tellen van vandaag. De oordopjes zitten ergens bij mark in de tas en het is niet de bedoeling denk ik dat ik even gezellig bij hem op bezoek ga. Ik concentreer me op mijn ademhaling en probeer in slaap te komen. Na twee uur ben ik nog steeds wakker, het is inmiddels een uur of half twaalf en krijg ik een hoestbui. Ik sta op van mijn matje en ga op zoek in de eetzaal naar een kopje hete thee. Al snel komt een non naar me toe en krijg ik een paar dunne schijfjes verse ginsengwortel in mijn handen gedrukt. Op zuigen en kauwen totdat de smaak eraf is en dat verzacht de keel. (de strepsils zitten ook bij Mark in de tas, dus ik ben blij met dit werkende alternatief ) Na de thee een nieuwe poging en ik heb nog maar vier uur te slapen. Uiteindelijk val ik ( net als mijn buurvrouw overigens ) toch ergens in slaap en voordat ik er erg in heb, klinkt de bel om half vijf. Ik wil fris beginnen aan deze dag en ik stap eerst maar eens onder de douche en doe mijn witte pak weer aan. Een half uurtje hebben we de tijd want om vijf uur begint de meditatie. Als het zover is, zoek ik mijn plekje op in de zaal en de "duitse" monnik begint de sessie met het eren van de boeddha, waarna iedereen volgt. Alles gaat in Thai en dus kijk ik af bij mijn buurvrouwen wat ik moet doen. Dan begint de monnik weer te chanten en dus is het weer luisteren en niets begrijpen van wat er wordt gezegd. Na een uur chanten gaat we over op zittende meditatie en daarna loopmeditatie. We doen mee in het schema maar daar is alles mee gezegd. Wel heerlijk om zo vroeg op de morgen eerst de tijd voor jezelf te nemen door te mediteren. Het zitten gaat me weer goed af, maar de loopmeditatie is wat ingewikkelder. Uiteindelijk brengt de loopmeditatie me na een uurtje een ontspannen gevoel. Je concentreert je alleen maar op het optillen van je voet, het naar voren brengen ervan, het neerzetten en hetzelfde rondje met de volgende voet. Je ogen zijn geopend en je kijkt naar een punt een meter voor je op de grond. Na verloop van tijd raak je je hele besef kwijt en zit je met je hele gevoel in je voeten. Moet ook heerlijk zijn om dat op een vers grasveldje te doen bedenk ik me nu. Om half negen is de ochtendsessie afgelopen en gaan we naar de eetzaal om te ontbijten. Rijstsoep met durian fruit. Van dat laatste wist ik alleen maar dat het verschrikkelijk stinkt, maar de smaak is fantastisch. Alles gebeurt in stilte en dat maakt dat je je volledig kunt concentreren op het eten en de smaak en dat blijft toch telkens weer een aparte ervaring.

Na het ontbijt is het ineens een drukte van jewelste, vele nieuwe mensen melden zich aan voor de intensieve cursus en wij hebben geen idee wat er allemaal gebeurd. Dan wordt ons, toeristen, duidelijk gemaakt dat we moeten verkassen naar een nieuwe slaapplek, een eindje verderop op het terrein. Het zal me benieuwen. Het blijkt een ander deel van het klooster te zijn, maar nu een echte tempel. De rand binnen ligt vol met matrasjes en overal staan nummers op. Wij krijgen een batch met een nummer dat correspondeert met een matrasje, althans de vrouwen. De mannen slapen aan de overkant in een apart gebouw. Manuela, de duitse , heeft amper geslapen en viel bij de ochtendsessie al in slaap, zodra ze ziet waar ze de komende nacht moet doorbrengen zegt ze me "ich sterbe hier". Ikzelf ben eigenlijk niet echt blij met de gang van zaken, wij krijgen halve informatie en ze hannesen een beetje met ons aan. Dat is nou niet echt wat je gastvrij noemt. Na onze ervaring in Chang Mai een aantal jaar geleden had ik dit niet verwacht en zeker niet na ons informatiegesprek met de monnik. De Thaise man die goed Engels spreekt doet nog zijn best om het één en ander uit te leggen, maar de meditatiesessie na het ontbijt is ineens verdwenen. Iedereen wordt verzocht om plaats te nemen in de tempel op het matje met zijn nummer en er begint iets waarvan we niet weten wat het is. Al snel wordt duidelijk dat het een soort van openingsceremonie is voor de strenge cursus. Mijn gedachten schieten van het één naar het ander en ik voel dat dit niet is waar ik naar op zoek was. Mediteren en leren, tijd voor wat onderhoud met Thaise monniken over meditatie en het boeddistische leven. Waar we nu in zijn beland is heel wat anders. Na vier uur luisteren naar een monoloog van weer een nieuwe hoofdmonnik ben ik er klaar mee. Hier wil ik niet zijn ! Als Mark tijdens de monoloog de tempel verlaat om te gaan plassen sneak ik ook even naar buiten. In eerste instantie zie ik hem nergens maar dan hoor ik een bekend kuchje bij de wc's vandaan komen en gaan we buiten eens even rustig zitten om met elkaar te praten. Mijn tijd zit erop en ik vraag Mark wat hij ervan vindt. Hij ervaart hetzelfde en het besluit is genomen, deze innerlijke reis was boeiend maar stopt hier. We gaan terug de zaal in, waar nog een soort offeringsceremonie plaatsvindt en als alle bijzonderheden zijn afgerond begeeft iedereen zich terug naar de eetzaal van het andere gebouw. In één lange sliert met de mannen voorop en de vrouwen erachteraan lopen we terug. Mark heeft buiten bij de tempel op mij gewacht en we praten nog even. Meteen komt een non naar ons toe dat dat niet mag, maar zij heeft geen idee waarom we dat doen. Respectvol voor de regels houden wij ons mond, en terug bij de eetzaal aangekomen, gaan we daar niet naar binnen en wachten even in de entreehal totdat iedereen binnen is. De Engels sprekende Thai komt op me aflopen en zegt me dat hij al weet wat ik hem ga vertellen. Da's opvallend want we hebben nergens over gerept. Hij heeft het bij het goede eind en hij verontschuldigt zich dat het allemaal zo onduidelijk is en er geen betere uitleg en begeleiding is voor niet Thai. Volgens hem is het de schuld van het klooster. Wij praten hem meteen uit zijn hoofd dat er iemand schuld aan zou hebben dat wij nu vertrekken, maar onze behoefte was in ieder geval niet het volgen van een zeer streng thais programma. We mogen nog aanschuiven om deel te nemen aan de lunch maar mijn grens is bereikt en zelfs daar heb ik "geen trek" meer in. Ik merk dat mijn teleurstelling groot is, want ik stelde me voor om een dag of vier hier te blijven. Nu zijn het er twee geworden en voelt het alsof ik het niet heb afgemaakt. Mark heeft hetzelfde, maar als we eenmaal het Wat terrein hebben verlaten met onze spullen en in onze gekleurde kleren, zijn we allebei erg blij met het besluit. De engels sprekende Thai is over het hele terrein met ons meegelopen en blijft zich verontschuldigen. Wij laten het zo en hij spreekt uit dat als het aan hem ligt er over een tijdje ook goede uitleg zal zijn voor niet Thai. Ook al was het kort toch was het een bijzondere ervaring en kijken we heel anders Bangkok in als we de muren van het klooster achter ons laten. Bangkok lijkt ineens zo stil, terwijl de drukte hetzelfde is als ervoor. Het heeft ons toch een reis naar binnen gebracht. Als we samen nog een napraten over ons verblijf, zijn we het er samen ook over eens dat we de volgende keer op zoek gaan naar een combinatie van yoga en meditatie. En dus stoppen we weer een nieuw pakketje in onze rugzak dat verder meereist met ons.