10 september, 2011

Een warm, heel warm, welkom.

Dit wordt mijn eerste echte verhaal uit Sevilla. Waarschijnlijk veel en veel langer dan de rest zal worden maar ik kan nog steeds niet alles verwoorden in dit stuk, dus zal ik morgenochtends nog meer foto's uploaden en de verhalen over vanavond in een kortere brief vertellen.

De dag begon vroeg: half 7 opstaan, douchen en zo snel mogelijk enig ontbijt naar binnen proberen te krijgen. Verder dan 2 happen van mijn boterham met hagelslag kwam ik niet. Ondanks het gevoel van de afgelopen week dat het allemaal wel goed zou verlopen zat ik met strakke zenuwen aan de ontbijttafel. Na die paar minuten staren naar mijn laatste Hollandse portie voor 3 maanden, was het dan eindelijk tijd om de koffers in de auto te laden en gedag te zeggen van ons Mam. De nogal voor de hand liggende vragen die iedere ouder voor een reis zou stellen klonk ook dit keer; "Doe je voorzichtig?" en "Weet je zeker dat je alles hebt?". Natuurlijk had ik alles al. Ik moest alleen nog even mijn paspoort zien te vinden in huis en kijken of er nog een paar schoenen en slippers in de koffer pasten. Met boarding-pass in de hand, paspoort in het voorvak van m'n handbagage en met knikkende knieën stapte ik de auto in.

De heenreis verliep geluidloos. Mede door een opgebouwd tekort aan slaap en honderd gedachten die door me heen schoten kon ik niet anders dan door de voorruit naar het wegdek staren. Pap en Sjors stelden zo nu en dan een vraag over wassen, strijken en of ik kon naast een eitje wat meer kon bakken. Eenmaal aangekomen op Eindhoven was ik alweer enigszins normaal geworden en begon Pap waarschijnlijk zich meer zorgen te maken dan ik. Koffers inchecken verliep spoedig: precies 15,0 kilogram en de afmetingen van mijn handbagage waren in eerste instantie ook in orde. Nog één kopje koffie en een bosvruchten muffin voor vertrek. Het was 8:49 toen ik in de rij voor de douane-controle ging staan en een tweetal omhelzingen een mijn broertje en vader kon geven. Pap hield zich dit keer sterk en hoefde slechts één traantje weg te pinken. Om de tijd te doden maakte zo nu en dan wat praatjes met de rest van de wachtenden. Mijn beurt! Boarding-pass, check; paspoort, check; handbagage... 5 cm te hoog en 3,9 kilo te zwaar. "Maar als ik er even op ga zitten ofzo past ie best in de cabine hoor!". Kansloos (natuurlijk), en terug slenteren naar de service balie om een boete te betalen en mijn handbagage ook in te checken. Gelukkig had ik het niet zo héél erg. Er stond een vrouw naast mij die vanwege een spellingfout in haar vluchtbevestiging haar paspoort-gegevens moest veranderen voor €140,-.

De vlucht? Die was niet anders dan anders. Een paar oordopjes in en al slapend 3 uur tussen twee vreemdelingen in mijn stoel achterover hangen. Een paar keer chagrijnig wakker worden vanwege een of andere 'aanbieding' van "een blikje coca-cola en een sandwich naar keuze voor slechts €8,90!". Nee, dank u.

Toen was het moment daar! Het toestel daalde langzaamaan af en de temperatuur was inmiddels een flink aantal graden gestegen. Uit het raampje van mijn buurman kon ik wat ruïnes zien, vervolgens de buitenwijken en uiteindelijk de vluchthaven van Sevilla. Nogal clichématig klapten er hier en daar wat mensen omdat de piloot zijn werk goed gedaan had en ging het gros van de passagiers bij stilstand van het vliegtuig gelijk uit hun stoel om hun handbagage veilig te stellen. De student naast mij en ik bleven lekker zitten en wachtten geduldig tot er een gat in de rij van mensen op het gangpad ontstaan was door een onhandige vrouw die er de kracht niet meer voor had om haar eigen handbagage uit de cabine te halen.

Temperatuur binnen het toestel: 24 ºC.

Buitentemperatuur: 32 ºC.

Ik moest misschien wel betalen voor die extra zware handbagage, maar het verscheen dan wel als eerste op de loopband, samen met mijn al eerder ingecheckte koffer. Door mijn korte gesprekjes met de mede-inzittenden kwam een jongen, met wie ik 's ochtends toevallig ook in de rij had gestaan, erachter dat ik naar Sevilla ging om Spaans te leren en tikte mij aan. "Mag ik iets vragen? Ging jij nou ook naar CLIC university?". Korte introducties volgden en Jonas (29) bleek mijn nieuwe buurman te zijn in het appartement. Hij had echter via een andere site geboekt, maar de Spaanse pendel-'bus'- chauffeuse kon het wel door de vingers zien om hem mee te nemen toen hij haar een tientje in de hand duwde. Meteen kreeg ik de sleutel van het appartement toegereikt en we konden onze 3 koffers proppen in een zilver-kleurig autootje met afmetingen kleiner dan een Fiat panda.

Het appartement.

Tijdens de rit naar ons verblijf bleek al snel dat deze vrouw geen woord (echt, geen woord) Engels verstond en wel verwachtte dat wij haar vloeiend Spaans konden verstaan. Jonas en ik praatten dan maar in het Nederlands verder.

"¡Aquí!" Zei ze en wees naar een grote houten voordeur. Calle Segovias 8.

We waren er. Netjes 'hasta la vista' zeggen en maar kijken welk van de drie sleutels in de voordeur paste. Vervolgens naar de tweede verdieping, daar voor appartement 'dos' de volgende sleutel erin steken en met de laatste sleutel kamer 2-B openen. Jonas had 2-A en moest zijn sleutel nog ophalen bij Hotel Abaladeros. - Keuken met tosti-ijzer, magnetron-oven, koffiezetapparaat, koelkast en vriezer aan de linkerhand;

- Badkamer met een toilet, bidet, wasbak en een douche met bloemetjes-patroon op het gordijn.

'Dos-B'

Aangezien ik een tweepersoons kamer geboekt had en er nog geen kamergenoot aanwezig was, oogt de kamer aardig groot voor mij alleen. Een witte bank, bureau, nachtkasjes, salontafeltje, 2 kasten, 2 bedden, een karig balkonnetje van nog geen halve meter breed én een ventilator bij elkaar gehouden met ducktape!

Koffers uitgepakt, wat fotootjes en een rondleidingsfilmpje geschoten en gelijk mijn slippertjes aangedaan. Om Jonas zijn sleutel te halen gingen we met een stadskaart op zak naar het hotel. Onderweg hebben we de winkels bekeken en de enorm hoge vrouwen/mannen verhouding bewonderd. De man bij het hotel deed er niet moeilijk over: "¿CLIC?" (voor wie het nog niet door heeft, zo heet de universiteit).

Jonas: "Ehh.. Si. You want to see my passport?". Nee hoor, onze vakantie-outfit, zonnebrillen en petjes zeiden hem al genoeg.

Op de terugweg lekker geluncht bij een tapas-bar. Goede kazen, Parmaham en verse stukken meloen. Om ons heen gezocht naar eventuele supermarkten, om bij aankomst van ons appartement van onze, toevallig ook Nederlandse, overbuurmeid Liselotte te horen dat winkels tussen 4 en 6 uur aan siësta doen. We hebben een paar broodjes, wat vlees, kaas en een paar flessen water weten te kopen, maar ondanks de lunch zit ik hier toch met een knorrende maag ongelooflijk lang te schrijven. Afijn, het wordt maar eens tijd dat ik mijn laptopje pak, naar de dichtstbijzijnde Starbucks ga en met een frappuccino op tafel mijn eerste 'blog entry' op de site ga zetten! Het is nu 20:19, dus over drie kwartier zullen de restaurants ongeveer vollopen.

Vele malen heb ik gezegd dat ik óók een Engelse versie per dag zal schrijven voor een aantal kennissen en familie in het buitenland, maar ik denk dat ik het bij deze extreem lange brief het toch maar op één taal houd.

Groeten uit Sevilla!

Max de Kroon