Deze blog zal onze belevenissen tijdens ons plotselinge bezoek aan Myanmar beschrijven.

De voorbereidingen om naar Myanmar te vliegen waren vanuit Bangkok heel makkelijk te regelen. Een visum was vereist, een vliegticket zo geboekt en 'nieuwe ongevouwen dollars' waren te koop bij grotere banken. Aangezien er weinig tot geen ATM's zijn in Myanmar die buitenlandse passen accepteren moesten we al het geld voor de 18 dagen vooraf verzamelen ($1400,- in ons geval). Dankzij een nieuwe vliegroute van AirAsia konden we rechtstreeks vliegen naar Mandalay, wat heel centraal ligt ten opzichte van de mooie gebieden in het land. Hierdoor konden we de hoofdstad Yangon (wat vroeger de enige vliegroute was) vermijden, wat ons aangeraden was.

Mandalay is de tweede grootste stad in Myanmar en dus ook vol met autos, pickups en motorbikes. De hostels zijn duur (door overheid belastingen en weinig concurrentie) en restaurants zijn heel verspreid, het was dus niet echt een fijne stad om lang te verblijven. Toch zorgde de omgeving van de stad er uiteindelijk voor dat we blij waren er te zijn geweest. De dag nadat we aankwamen hadden we een 'taxi' geregeld om ons mee te nemen door de omliggende gebieden. We begonnen met een complex waar een hele grote buddha zat die nog dagelijks werd bekleed in bladgoud als donaties. Terwijl we er rondliepen stroomden er allemaal groepen kinderen rond, verkleed in kleurrijke jurken en makeup, met families eromheen. Het waren ceremonies voor kinderen die zouden beginnen aan hun periode als monnik. Mannen in Myanmar hebben een soort van 'dienstplicht' waarbij ze als kind het klooster in moeten, voor een zelf-bepaalde periode, de bevolking is namelijk voor 95% buddhistisch. Dit zorgt in de meeste steden en dorpen voor een overvloed aan in rood (of roze) gekleedde monniken in het straatbeeld, die in de ochtenden langs alle huizen gaan voor voedsel donaties. Myanmar kent ook vrouwelijke monniken, die volgens mij buiten de 'dienstplicht' vallen maar er toch voor kunnen kiezen. Zij kleden zich in licht roze doeken, wat ze een hele mooie pure uitstraling geeft. De veelheid aan monniken en het geloof van de bevolking zorgt over het algemeen voor een hele rustige sfeer in het land, I loved it! Onze taxi chauffeur bekende trouwens dat hij het maar twee weken had volgehouden als monnik; 'I was hungry' (want monniken eten alleen sochtends en smiddags). De volgende stop was een klooster-campus net buiten de stad waar 1400 monniken woonden. We kwamen om het ochtend ritueel te zien, een eindeloze donkerrood gekleedde rij van monniken richting de ontbijt zalen. Het was heel indrukwekkend, maar het voelde een beetje als aapjes kijken omdat je er met zoveel andere toeristen omheen staat. De campus was niet zoals ik me kloosters altijd voorstelde, het leek heel erg op een universiteits campus met moderne gebouwen waar de monniken dan in groepen samenleefden. Later op de dag gingen we nog naar Sagain Hill, Inwa en U Bein Bridge. Inwa was een stad uit de oudheid met veel ruines en kleine dorpjes waar we in stijl, met paard en wagen, doorheen werden gebracht. Kortom; heel veel gezien, mooie foto's gemaakt en de dag afgesloten bij de 'beer-station' van onze taxi-driver.

Onze volgende stop was Bagan (zie foto), een van de meest iconische plaatsen van Myanmar. De stad bevindt zich in een gebied dat gevuld is met honderden pagodes, puntige buddhistische tempels waarvan een groot deel nog actief gebruikt wordt. Pagodes bevinden zich trouwens overal in het land, maar nergens zo veel bij elkaar als in Bagan. Ze worden over het algemeen gefinancierd door het volk zelf, dat veel waarde hecht aan het buddhisme. In Bagan was het net als in Mandalay gemiddeld 40 graden celcius en heel droog, een nieuw klimaat waar we niet zo snel aan waren gewend. Tijdens onze dagen in deze stad zijn we af en aan ziek geweest en hebben hele dagen op bed gelegen (zonde van de tijd -_-). Een dag ben ik daarom zonder Barbara op onderzoek uit gegaan en heb ik rondgefietst over smeltend asfalt en zandweggetjes om de grote pagodes van binnen, van buiten en van boven te zien. Heel cool (niet letterlijk, het was heeeet!) om zo door het gebied te gaan en deze oude structuren en tempels te zien, een beetje vergelijkbaar met Angkor Wat. Jammer genoeg is de locale bevolking al wel helemaal gewend aan toeristen, dus overal zijn souvenirs te koop en proberen ze je dingen aan te smeren. Het meest bijzondere in Bagan is niet een specifieke pagode, maar het uitzicht van alles samen. Dankzij een verkoopster vond ik een kleine gang met een trap die naar de top van een pagode leidde, waar je nog drie meter verder naar boven kon klimmen. 'Wow..' was mijn eerste reactie toen ik zonder andere toeristen de top had bereikt en het uitzicht zag. Ondanks dat we 2-3 dagen ziek waren was Bagan toch zeer geslaagd!

Next up: Kalaw. Na een week zouden we eindelijk ontsnappen aan de hitte. We gingen de hoogte in, naar Kalaw, een bergdorpje dat 3km boven zeeniveau ligt. Hier was het een stuk aangenamer en een stuk minder toeristisch! Het plan was om vanaf Kalaw te lopen naar onze volgende bestemming 60km verderop, Inle Lake. Omdat het een populaire trekking route is hadden we de volgende ochtend al een groep gevonden om in 3 dagen naar hét beroemde meer te lopen. Het was een tocht door een berggebied met een gigantische varieteit aan uitzichten verdeeld over de 3 dagen. Tijdens de eerste dag liepen we door de buitenwijken van Kalaw met veel kleine lokale huizen en tuinen, waarna we al snel uit kwamen op een jungle pad. Groene bossen, dorpjes van ethnische minderheden, eindeloze akkers tussen/op de bergen, waterbuffels en het echte Myanmarse platteland. Na een aantal kilometer een treinrail gevolgd te hebben kwamen we uit bij een klein dorpje waar we de eerste nacht zouden slapen bij locale mensen. Het was geen luxe verblijf, maar wel heel cool. We kwamen net voor het donker aan en na een snelle 'douche' zou het eten voor ons klaar staan voor het huis. Douchen kon achter het huis in de open lucht (direct naast een koe) waar een grote ton water stond met een bakje ernaast, want er was geen stromend water. Ook was er geen elektriciteit, dus we hebben de avond gevuld met heerlijk eten en gesprekken met onze amerikaanse buddies onder de sterrenhemel bij kaarslicht.

De volgende ochtend moesten we om 7uur weer verder om de hitte overdag zoveel mogelijk te vermijden. Ons doel van de dag was om een klooster te bereiken waar we de nacht zouden doorbrengen en de weg daarheen was weer totaal anders dan de dag ervoor! Nu liepen we over heuvels bekleed met landbouw in plaats van door de bergen, weer een hele mooie en warme dag waar we eindeloos veel traditioneel geklede minderheden tegen kwamen. Na het ontmoeten en toestemming krijgen van de hoofd monnik mochten we naar onze slaapplek onder het klooster. Deze plek was ook weer vrij basic maar heel vredig, na het eten bij kaarslicht bleven we nog tot laat hangen met Brett en Shaundra, verwikkeld in discussies over hun Amerika.

De laatste dag was een korte, na 3 uur lopen kwamen we aan bij Inle Lake waar een longboat op ons wachtte die ons naar het eindpunt van de trekking zou brengen. De boottocht door de dorpen die om en op het meer liggen was een super afsluiting van de drie dagen. We hadden heel veel geluk met onze wandel-buddies, wat uiteindelijk ook heeft bijgedragen aan onze geweldige trekking van Kalaw naar Inle Lake, een echte aanrader!

Het Inle Lake is zelf niet heel bijzonder, maar wat het een attractie maakt is wat er allemaal op en om het meer gebeurt. Hele dorpen zijn gebouwd op het meer (houten huizen op palen) waar de inwoners rond komen van vissen, bewerken van grondstoffen zoals hout of zilver en van tuinieren op het meer in drijvende akkers. Daarnaast is er ook een klooster op het meer en grote resorts voor toeristen met bungalows op palen. Dit alles hebben we ontdekt samen met onze amerikaanse buddies in een long-boat-taxi die ons in een dag rond het meer heeft gebracht. Jammergenoeg moest de kapitein halverwege worden afgelost door zijn kleine broertje omdat hij zichzelf had verloren in de whiskey, dus hij lag de rest van de dag knock-out voor in de boot, haha. Hoogtepunt van de dag was sigaren proeven bij een sigaren-shop op het meer, waar vrouwen voor ons de producten aan het maken waren. Resultaat: veel mooie uitzichten en mooie foto's :)

Na een paar dagen smoothies en pannenkoeken eten bij de Pancake Kingdom vervolgden we onze weg naar de laatste bestemming in Myanmar: Pindaya. Dit kleine dorpje lag volgens de Lonely Planet in de richting van Mandalay (wat later helemaal niet zo bleek te zijn) waar we onze laatste dagen zonder teveel drukte wilden doorbrengen. Rust hadden we gevonden! Het was een plek met maar 3 hotels en weinig te doen voor toeristen, maar het was 100% authentiek Myanmar, met de locals allemaal druk in hun dagelijkse bezigheden. De top attracties voor ons waren de wekelijkse markt waar alle locals uit de regio voor langs komen in het dorpje en de 'Buddha cave', een grot met meer dan duizend gouden buddha beelden! Tijdens onze 4 dagen in het dorpje hebben we vooral rondgelopen tussen alle bezigheden op straat en lekker gegeten voor weinig geld. Dit is trouwens de plek waar ik voor het eerst last kreeg van mijn been/rug, een pijn en last die nog enkele maanden zou aanhouden ><

De dag voordat we weer naar Bangkok zouden vliegen moesten we weer naar Mandalay terug, deze etappe werd interessanter dan verwacht. Het begon met een pickup rit naar een klein maar centraal dorp waar we op zoek moesten naar een bus richting Mandalay, maar die was er pas laat in de avond. Daarom besloten we maar mee te gaan in een andere pickup die tot ver boven het dak beladen was met theebladeren en metalen frames, waarin we de plaatsen kregen naast de bestuurder voorin. De bestuurder, een aardige man, zou ons afzetten in Meiktila en daar zou elk uur een bus naar Mandalay gaan. Prima! We wisten wel dat Meiktila twee weken eerder onbereikbaar was door rellen tussen de moslims en buddhisten daar en dat er tientallen doden waren gevallen. Eenmaal aangekomen in Meiktila wisten we echter niet wat we zagen; we waren waarschijnlijk aangekomen in een moslim wijk, een van de zwaar getroffen gebieden waar om de twee huizen een huis helemaal was uitgebrand. Dit was ook waar we werden afgezet. Toen we uitstapten waren er een aantal mannen die ons wezen naar een bus aan de overkant van de weg waar we in moesten stappen. Ik bleef nog wachten bij de pickup waar onze tassen langzaam vanaf werden gehaald, maar daar waren ze niet blij mee. Ze bleven aandringen dat we snel de bus in moesten en niet op straat mochten zijn, waarschijnlijk was het ook echt verboden gebied voor toeristen maar daar wisten wij toen niets van. Eenmaal in de bus met onze tassen konden we nog eens goed om ons heen kijken; het was een oorlogsgebied. Het was heftig om zomaar in die setting terecht te komen en we waren dan ook blij toen we de stad uitreden richting Mandalay, waar de volgende ochtend ons vliegtuig klaar zou staan..

Op de laatste ochtend werd ik nog verrast door een spontaan gesprek met een Burmese taxi chauffeur die leuk begon te vertellen over Freud en andere psychologen, en dat in een land waar het al indrukwekkend is als iemand engels spreekt!

Een lange tekst over waarschijnlijk het meest indrukwekkende land dat we hebben bezocht deze 6 maanden. Een land met een rijkheid aan cultuur/natuur en een vriendelijke bevolking die nog niet uit is op het geld van toeristen, maar dat de komende jaren heel hard zal veranderen door de grotere toegankelijkheid.

That's all for now!

- Marcel