Dag schaapjes,

Mijn avontuur vangt aan in la Candelaria (oude stadsgedeelte van bogota)... Heel vroeg wakker geworden maar met een glimlach op mijn gezicht en honger naar avontuur! De eerste dagwas al meteen raak. We beklommen (al dan niet met behulpvaneen treintje ) cerro de monserrate ... 3152 m hoogte. meteen een heel indrukwekkend uitzicht over heel bogota. Ik voelde me mij direct ne hele kleine vis in een hele grote wereld. Wedronken op 't gemakske en ik maakte kennis met platano. Een soort banaan dat je met vanalles kan eten en op verschillende manieren kan bereiden. Deze kennismaking zorgt ervoor dat ik heel de reis op de meest vervelende tijdstippen crave naar da banaantje. Ik leerde ook dat de hoogte me wel wat parte speelde als ik een inspanning deed, alsof mijn hart 2 keer moest slaan ipv 1. Diezelfde dag brachten we ook een bezoek aan catedral de sal in Zipaquira. Een kathedraal gemaakt uit zout... geen idee wat te verwachten! Kwamen snel tot de conclusie dat de kathedraal ondergronds was en desondanks onze onreine gedachten omtrent het katholicisme, zeker de moeite waard was omte bezichtigen.

De volgende dag kuierden we door de straatjes van Bogota en de hoofdactivitiet van de dag was het eten van dé locale specialiteit : ajiaco ( soep met kip, 3 soorten patat, mais, erwten, advocado, zure room en kappertjes) was zo lekker, bijna naar de hostel moeten rollen.

We besloten om de nachtbus te nemen naar Armenia en van daaruit naar Salento te trekken! Eenmaal aangekomen, op de wilde boef naar onze eerste keus hostel gegaan en stil geworden van de pracht van de natuur die de hostel omringt. De stilte die hier heerst geeft de kans om diep na te denken of net helemaal niet te denken. Vroe en ik vonden het de gepaste moment om yoga een kans te geven. Ik ga hier niet te veel over uitweiden... we hebben nog een lange weg te gaan. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk spaans te leren van mijn 2 mede globetrotters die ondertussen heel goed hun plan kunnen trekken in het spaans! eerste prive les van mevrouw Vroemans zit erop!

De volgende dag besloten we om valle de cocorra te gaan checken. Dit werd onverwacht een intense ( zweet overal) hike maar, boy was it worth it!!! Ik heb kolibries van extreem dichtbij kunnen bewonderen en kunnen stalken met mijn fototoestel. Tip: batterij van camera tijdig opladen :lesje geleerd. Het uitzicht vanboven was ronduit bizar.... Uitgestrekte weilanden met tot 50m hoge wax palm trees en ertussen wat koebeesten die stonden te grazen.Bizar maar ooh zo prachtig. Na ne sportieve dag was ik klaar om dmv yoga mijn spieren wat ontspanning te gunnen. Het resultaat van mijn tweede yogasessie was ne stijve nek en 2 ellebogen die bijna gebroken waren. Ik ben zwaar aan het twijfelen om op te geven en yoga te laten voor wat het is. We brachten een bezoek aaneen plaatselijke, kleine, familiale koffieplantage en werden rondgeleid door een jongetje niet ouder dan 18 jaar genaamd Carlos.. Naast het feit dat wij met zen drieën bijna instant verliefd werden op zijn warm karakter, wist hij ons perfect het reilen en zeilen van zijn 4ha grote koffieplantage uit te leggen en onze basis koffie kennis serieus bij te schaven.. Weetje: hoe meer water bij koffie, hoe meer caffeïne.. Dus mokka koffietjes zijn onzin..

Na 3 heerlijke dagen was het tijd om het mooie salento te verlaten. Volgende stop: Medellín.

Onderweg voor de eerste keer in contact gekomen met la policia, die het nodig vonden om het busje en de mensen erin te checken op drugs... Ffkes een iel spannend momentje. Ik was blij dat char en dave hier heel rustig onder konden blijven want mijn hart gierde zonder enige reden door mijn lichaam.. Ik begon te stressen en ik was bezorgd dat dat dan weer verdacht overkwam voor die politie mannetjes.. Ik zat met mijn gedachten al met 1 been in 't gevang ! Alles kwam natuurlijk helemaal goed en na een 20 tal minuutjes ( in mijn ogen 2 uur) mochten we doorrijden..

Aangekomen in medellin hadden we weer enorm veel chance met de hostel.. Een kleine oase van rust midden in een hele grote stad! We aten in een organisch restaurantje en botsten op mensen die de Charel en Dave op hun boottrip van Panama naar Colombia hadden ontmoet! ( hoe klein is de kans zelfs.. Medellin is de 2de grootste stad en het restaurantje was extreem klein en onbekend). Na al echt heel veel verhalen te horen van mijn mede reisgenoten over hoe zalig die mensen waren, kreeg ik de kans 3 van hen te ontmoeten. Tijd om pintjes te gaan drinken dus. Ik kwam te weten dat 2 van hen besloten van Oregon naar Patagonia te fietsen .. 1 kwam uit L.A en de andere uit New York!! Zo'n open, gieren en chille mensen. Wat zij aan het doen zijn is in mijn ogen extreem graaf en zij bleven er heel nuchter onder. Alsof wat zij deden niets speciaal was.. Hun manier van leven en vooral hun kijk op het leven liet een diepe indruk op mij na en gaf mij iets om over na te denken.
De volgende dag trokken we naar het centrum.. Een hele bruisende en drukke stad.. Overal stonden straatverkopers... Zonder doel stapten we verder en namen de stad in ons op. Desondanks de intense drukte, was het wederom een chill daggeske.
De volgende dag brachten we een bezoekje aan guatapé.. De 720 trappen van el peñol loerden naar ons en daagden ons uit ! 63 vloekwoorden, ne steek in mijn kuit en 1,4 liter zweet later kreeg het uitzicht me toch weer ffie stil!
Die avond maakte ik voor de eerste keer zelf guacamole ! Ni om te stoefen, maar da was zeker te pruimen!
Tijd om afscheid te nemen van alle zalige mensen in medellin en een nieuw hoofdstuk aan te snijden! Cartagena! Het was de eerste keer dat ik me wat weemoedig voelde... Niet over het verlaten Van de stad maar wel over het afscheid van de interessante en lieve mensen die ik leerde kennen!

Na amper geslapen te hebben ( 2 andere sliepen als baby's en ik heb een paar keer getwijfeld om ze "per ongeluk" wakker te maken) op een "gezellige" nachtbus, arriveerden we in cartagena... Ik was kapot, moe en heel slecht gezind.. Mijn eerste indruk over de stad was niet zo goed.. Vuil, druk, armoede, droog,.. Het was een buitenwijk en in mijn rotbui kreeg ik bijna een crise door te denken dat dit het ging zijn!! Dit was totdat we kennis maakten met het oude stadsgedeelte van cartagena! De gekleurde huisjes en koloniale stijl waren direct mijn ding. Ik ademde diep in en besefte dat we goed bezig waren. De hostel die we vonden was kleurrijk, gezellig en in het oude stadsgedeelte! Cartagena bevind zich aan de Caribische kust en is dus zalig warm tegenover de andere steden die we tot hier toe bezochten! Ik was helemaal in mijn nopjes en kleir veur een coucheke! Na de raad van Vroe smeerde ik mijn gezicht in met factor 70 en de rest met 20! Resultaat: KREEFT behalve mijn snoetje!
Tijdens een avondwandeling belandde we op , hou u vast, hét filmfestival van cartagena! Super leuke sfeer ( free popcorn) en in open lucht. ik leerde de achtergrond van de porro kennen; de locale dansstijl van Colombia. Wel confronterend dat kindjes van 5 meer ritme in hun linker teen hebben, als ik in heel mijn lijf! ( als ik in form ben). Na de leerrijke filmdocumentaire werden we getrakteerd op een live performance van dé zangeres van Colombia: Adriana lucia. Ik genoot met volle teugen van heel het gebeuren en de randomness van hoe we er terecht kwamen. Haar stem nam me mee naar een andere wereld en ik moest erna terug komen naar de realiteit die natuurlijk ook helemaal niet slecht is! Cartagena is een uitdagende, bruisende stad. Een stad van extremen. Drugs en drank zijn aanwezig maar cultuur en romantiek omhelzen op hun beurt de stad!
Volgende dag stond playa blanca op de planning... ( Ondertussen kwamen ook Bunt en schaymae aan, 2 vrienden van Dave! Heel chille mensen !) Een van de mooiste stranden van Colombia werd er gefluisterd en niet zonder reden.. Wit strand, helder blauw water, kokosnoten, rhum,... Droom gerust even weg! 1 daggeske was niet genoeg en we besloten om nog een extra nachtje te genieten! Ik ben heel verantwoordelijk geweest en na de eerste dag een T-shirt te dragen, kwam ik ook de tweede dag amper in de zon om mijn verbrande huid de tijd te geven om te genezen! Voor degene die mij kennen, dat was een hele opgave aangezien ik normaal dé nummer 1 zonneklopper ben! Met ne speedboot terug naar de bewoonde wereld gekomen .
Bij aankomst in de hostel voelde ik dat er iets niets pluis was met mijn voet! Buiten een super mini wondje was er niets te zien! Maar heel mijne onderkant deed pijn dus ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en een dokter te laten komen.. Die moet waarschijnlijk gedacht hebben dat ik ne totale debiel was maar dat kon me op dat moment niet veel schelen! Ik wilde zekerheid dat mijn voet er de volgende dag nog aan zou hangen! Vriendjes, ik mocht mijn broek afdoen en kreeg een vettig spuitje in mijn gat, wat ontstekingsremmers en antibiotica!
Alles kwam goed!!

Van het ene hoogtepunt, duiken we in het andere! La ciudad perdida, The lost city, de verloren stad! Een 5 daagse hike doorheen prachtige, machtige natuur! Eerlijk gewegd zit ik nu voor de computer en weet ik niet goed hoe ik dit avontuur moet verwoorden. De hike was veel intenser dan verwacht, vergeet alles wat ik hierboven schreef over zweet en "intens" hiken en doe het maal 10... de hike is in totaal maar 45 km maar geen enkel stuk is recht. Het is ofwel dalen ofwel stijgen, en met stijgen bedoel ik stijgen aan een percentage van 25%... we hebben afgezien maar elke keer ik agressief of boos werd omdat we weer moesten klimmen moest ik maar rond mij kijken en de prachtige jungle kreeg me weer rustig en duwde me vooruit. Onze allerliefste gids Manuel maakte ons wakker om 5 uur wat maakte dat we om half 7 de eerste en ENIGSTE toeristen op ciudad perdida waren... lievelingen ... het gevoel, de emotie die ik voelde toen ik daarboven stond is niet te verwoorden.. ik ga het niet eens proberen!
Morgen staat er platte rust op het programma om te bekomen van de tot hier toe intenste hike van mijn leven.

Hierboven probeer ik een beeld te scheppen van wat ik aan het doen ben maar eerlijk gezegd vertelt het nog geen duizendste van wat heel dit avontuur in mij losmaakt. Ik leer hier minstens 1 nieuwe emotie of gevoel per dag kennen. ik wordt hier stil van de natuur en krijg energie van backpackers die ik leer kennen. Ik kan hier in de moment leven... niet denken aan morgen of straks maar nu durven voelen en nu leven, hard leven. Ik denk natuurlijk ook veel aan thuis en de vrienden die ik moet missen maar, die draag ik gewoon mee in mijn hartje. Mijn hartje dat elke keer toch wat sneller slaat als ik met mijn mama´tje skype, dat warmer wordt als ik met vrienden skype, mijn hartje dat groter wordt door de ervaringen die ik hier mag meemaken. Ik kan oprecht zeggen dat ik hier heel gelukkig ben en uitkijk naar wat er nog voor me ligt.