Een natte handdoek met suiker, liters cappucino en een onderbroekendouche

Ik vraag me af of ik de enige werkloze reiziger ben die er tegenop ziet om wekelijks mijn bankaccount te checken. Of ik de enige ben met een knoop in mijn maag, een bittere smaak in mijn mond en een hartslag die stijgt naar minstens 230* slagen per minuut, iedere keer als ik de letters w w w m i j n i n g intyp.
Toch doe ik het iedere keer weer, het is een noodzakelijk kwaad dat nou eenmaal hoort bij de grote boze mensenwereld.

Op zondag 2 juli jl. is het keerpunt gekomen, het dieptepunt bereikt, het angstzweet me uitgebroken en verloor ik mijn leplazerus: 25 euro en 35 cent.
Het duurde een minuut of 2 voor ik mijn ogen van dit hartverscheurende tafereel kon afrukken en mijn blik richtte op het kopje cappucino dat dampend voor me op tafel stond te schitteren in de sfeerverhogende TL-verlichting van een niet nader te noemen voedselketen waar ze gratis wifi hebben. Een scheldwoord zou gepast zijn en dus liet ik de woorden kut en f*** dan ook schaamteloos uit mijn mond stromen.

Het gaf me echter een heldere indruk van de politieke problemen in vaderland. Twee weken leven op 25 euro is onmogelijk dus hoe gaan we die gaten vullen? Gelukkig vond ik op de bodem van mijn tas nog een briefje van 50 US$, en had ik in een ander zakje nog wat euro's en andere dollars verborgen. Voorlopig ben ik dus nog niet helemaal bankroet maar dat er sobere tijden zijn aangebroken is een feit dat waar is.

Nu is dus de vraag: Hoe overleef ik 2 weken Australie met 300 dollar?

Well.. de eerste week is inmiddels voorbij en van de 155 dollar en 5 cent waarmee ik deze week begon is nu nog ongeveer 30 over. Waar het heen is? Ach ja, dat is hier in Ozzyland moeilijk te zeggen, 't ene moment is je portomonnee goed gevuld, het volgende moment vraag je je af waarom je het ding uberhaupt meesleept; er zit toch niets in. Al weet ik met 75% zekerheid te zeggen dat onze dollars voornamelijk op gaan aan koffie. Goede koffie. Buiten de deur koffie. Je weet wel, cappucino, latte, flhite wat (beter bekend als flat white) en ga zo maar door. Niet dat onze verslaving ZO groot is maar een goed humeur is nou eenmaal onlosmakelijk verbonden met een goed kopje koffie. En laat een goed humeur nou net een van die essentiele ingredienten zijn voor het slagen van de dag, de week, de maand en de gehele reis. Onmogelijk dus om dat van het lijstje dagelijkse uitgaven te schrappen.

De bezuinigen die echter wel in de begroting zijn doorgevoerd hebben met name invloed op hygiene en voedselvoorziening.
Zoals de meeste van jullie wel weten zijn Ruby en ik nou eenmaal van het slag backpackers die een beetje luxe hoog in het vaandal hebben staan. Wat niet perse inhoudt dat we in gouden ledikanten met zijde dekens hoeven te slapen en flaneren in haute coutuur maar neerkomt op het dragen van schone kleding en het eten van groente en fruit, je weet wel waarvan je moeder altijd zegt dat het goed voor je is omdat er zoveel pitamientjes in zitten. Echter, het tij moet keren, het is een kwestie van stinken of dood. Stinken dus. Toch gaat het ons - in tegenstelling tot menig (mannelijke) medebackpacker - een tikkeltje te ver om de hele week in dezelfde string rond te lopen. Onze onderbroeken en sokken gaan dus dagelijks gezellig mee onder de douche waar ze met behulp van een paar druppels shampoo van een frisse geur worden verzien, waarna ze vervolgens vrij fris ruikend hangen te drogen aan de rand van ons stapelbed. He. Lekker.

Wat de voedselvoorziening betreft doen we hard ons best om de nodige vitaminen en mineralen wel binnen te krijgen maar slagen ze er ook in dit land helaas beter in om de ongezonde dingen in de aanbieding te gooien. Vandaar dat wij leven op een gebakken lap deeg dat smaakt naar een natte handdoek met suiker, gemaakt van pannekoekenmix dat we voor slechts 70 cent kochten. Ach, we kunnen er weer drie dagen lang van ontbijten.
De vraag is of die smaak van een natte handdoek komt door het deeg of door het feit dat de pannekoeken in een niet al te heldere toestand geproduceert zijn. Want ja, ook in het dag en nachtritme beginnen we steeds meer op echte backpackers te lijken; echte backpackers slapen niet. Die gaan op vrijdagavond om half 6 de deur uit en komende volgende ochtend om half 9 thuis, stuiterend van de koffie, waarna ze dus de keuken in snellen om een stapel pannekoeken tot stand te brengen, alvorens ze aan hun schoonheidsslaapje beginnen.
's Avonds weer wakker worden met een lichtelijke kater en weinig kracht voor het koken van een heerlijke pasta, salade of gebakken noodles resulteert in een simpel bord pasta met opgewarmde rode saus en plakjes gesmolten plastic, of kaas zoals ze dat hier willen noemen.

Ja.. we hebben een heeeeeel zwaaaaar leven, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk. Maar ach, je moet er wat voor over hebben om in de grote te stad te 'wonen'.

* Jullie weten inmiddels hopelijk dat ik een ster ben in overdrijven en dat veel van mijn woorden met een kilo (bij de MacDonalds meegesmokkeld) zout genomen moeten worden.

PS. Mocht dit verhaal tranen doen opwellen, dan bestaat er natuurlijk altijd een mogelijkheid om deze kansarme jongeren te steunen.