Dan nu voor het eerst geen electriciteit dus het eerste blog geschreven met pen. We zijn vanochtend van hotel geswitched. Wij hadden een ander hotel als degene die ons hier rondleidt. Ons hotel was luxer en duurder. Maar voor ons is een basic hotel voldoende en we vonden het prettiger om in hetzelfde hotel te slapen. Met name omdat het organiseren van dingen vaak al redelijk moeizaam gaat en op afstand dus helemaal.

Vandaag zijn we op pad geweest en hebben we verschillende mensen gesproken die betrokken zijn bij de fietsambulance projecten. Van de bestuurder van de ambulance tot verplegend personeel uit de lokale medische centra tot mensen uit de overkoepelende organisatie. We proberen zoveel mogelijk informatie te verzamelen zodat we in Kisumu kunnen adviseren over het wel of niet ontwikkelen en gebruiken van bicycle ambulances.

Het is meer het project van Nick, omdat hij zich in zijn onderzoek specifiek richt op gezondheidszorg. Maar ook het marketingplan heeft raakvlakken met dit project. De workshop wil namelijk in de toekomst meer soorten fietsen gaan ontwikkelen en wellicht is de fietsambulance een goed project.

Tot nu toe zie ik nog wel vele obstakels, waarvan het grootste probleem is dat er geen continuïteit in het project zit.

Het is opgestart, de fietsen en motoren zijn geleverd. Maar nu moet het in de community worden ingebed, mensen moeten een bijdrage leveren en zorgen dat het onderhouden blijft. Maar op de een of andere manier is dit nogal ingewikkeld. Het lijkt zo simpel; je betaald een x bedrag voor een rit met de ambulance net zoals je een x bedrag betaald als je een taxi nodig hebt. Maar blijkbaar werkt het hier niet zo. En is er dus geen geld om een kapotte ambulance te repareren. Ik vrees dus het ergste en zie het gebeuren dat er over een jaar alleen nog maar een paar ambulances staan weg te roesten.

Jammer, het initiatief is goed en kan daadwerkelijk mensen helpen. Maar na een eerste injectie vanuit een NGO moeten mensen het toch echt zelf doen en daar zit de bottleneck; eigen inititatief en ondernemerschap om zelf een betere plek te creëren ontbreekt vaak er wordt teveel geleund op investeringen van NGO's andere geldschieter. Althans dat ik mijn mening, maar wellicht is deze wat te kort door de bocht.

Aangezien ik in mijn blog lief en leed met jullie deel, zal ik ook kort aandacht besteden aan wat klein leed. Gisteren waren we een groot deel van de dag echt ver weg in de bush. Weinig civilisatie dus. Helaas besloten mijn darmen wat onrustig te worden en moest ik snel op zoek naar het dichtstbijzijnde toilet. Dit toilet bood zich aan in de vorm van een maisveld. Ik zal jullie de rest van de details besparen, maar het voelde alsof ik een survival handboek kon gebruiken.

Ik ben nu net weer terug in het hotel en heb een beetje cola gedronken en wat rijst gegeten. Het gaat alweer een stuk beter. Hopelijk blijft het zo en ben ik morgen gewoon weer topfit en klaar voor een dag vol nieuwe avonturen.

Gisteren zijn we uit eten geweest bij een lokaal eettentje. Erg bijzonder. De gehele ruimte was zo groot als een gemiddelde slaapkamer in Nederland en werd verlicht door één petroleum lamp. En ja het wat al donker buiten (ook in Uganda is het tegen 7 uur volledig donker) dus je kunt je voorstellen wat voor een romantische sfeer er gecreëerd werd in het restaurant. Het was net ligt genoeg om de contouren van je eten te zien zodat je weet wat je eet. Dit was een typische maaltijd voor hier met Matake (of hoe het ook precies heet); dit is een soort puree gemaakt van bananen en dat eten ze hier in plaats van aardappelen of rijst. Het is erg lekker, niet zo zoet als je zou verwachten van bananen.

Uiteraard was het daarna tijd voor een voetbalwedstrijd, Ghana vs. United States. Erg leuk in een Afrikaans land en met een Amerikaan in het gezelschap. Iedereen was voor Ghana (inclusief ik). Nick kreeg dan ook behoorlijk wat opmerkingen na de wedstrijd.