Probeert u zich eens een meisje voor te stellen dat een beetje bang is aangelegd. Een meisje dat bij het aflopen van een trap altijd de leuning vast moet houden. Dat bij het wandklimmen op school tot een spectaculaire hoogte van 2 meter kwam en toen met knikkende knieen weer afdaalde naar beneden. Dat bibberend in de lift van de Eifeltoren stond en niet naar buiten durfde te kijken. Dat wit wegtrok bij het stijgende stuk van de 'Goliath' in Walibi en zelfs het vriendelijke verzoek van de jongetjes voor haar kreeg om alsjeblieft niet over hen heen te kotsen. Dat niet durfde te kijken als haar grote broer van de brug over het Hulspeek afsprong. Heeft u een goed beeld? Mooi. Datzelfde meisje vond het een goed idee om te verkondigen dat ze bij de Victoria Falls wel een bungeejump zou gaan maken. Helaas vond de groep het nodig haar daar aan te houden, en zo kon het gebeuren dat ik mezelf gisteren terugvond op een klein platformpje zo'n 110 meter boven een kolkende Zambezi rivier, met niet meer dan een, bij nadere inspectie vrij lullig, elastiekje rond m'n enkels om me te behoeden voor een vroegtijdig einde. Na wat doodsbenauwde momenten werd ik van het platform afgeduwd (na '5,4,3,2,1... bungee!' stond ik nog altijd als versteend op het platform zodat de bungeemeneer het heft maar in eigen handen heeft genomen). Door wild met m'n armen te maaien probeerde ik alsnog wat controle over mijn snel dalende situatie te krijgen, maar tegen 9,81 m/s2 versnelling valt gewoon niet op te flapperen. Na wat op en neer gebungel werd ik eindelijk gered en omhooggetakeld, en volgens de mannen die hiervoor zorgden had ik de award voor 'beste gil' dubbel en dwars verdiend. Naast de bungeejump heb ik ook nog een bridge swing, samen met Claire, gedaan, waarbij je aan een touw slingert dat vastzit aan een kabel die over het ravijn is gespannen. Daarnaast ben ik ook nog over het ravijn zelf getokkeld. Als ik nu niet genoeg angsten overwonnen heb weet ik het ook niet meer ;-). Ik heb de beide sporngen trouwens op dvd, dus mensen die willen zien hoe hysterie in z'n puurste vorm eruit zien zijn na 11 juli van harte welkom. Foto's zullen zo snel mogelijk volgen (ik heb een beetje pech met het internet, als dat beter is komen er echt foto's! Beloofd!)

Omdat ik vond dat ik het lot nog niet genoeg getard had, ben ik vanochtend nog gaan raften. Dit viel niet helemaal lekker vanwege het bungeejumpen (spierpijn) en de booze cruise (kater) van een dag eerder, maar ik heb de Zambezi nu eens van een andere kant gezien. Ik blijf het speciaal vinden dat de ene oever Zambia, en de andere Zimbabwe is. Zo kon het ook gebeuren dat ik van Zambia naar Zimbabwe getokkeld ben! Morgen vertrekken we naar Botswana, voor een safari. Eindelijk wat dagen zonder gevaar (afgezien van de leeuwen dan. Maar dat is inmiddels peanuts).

Verder bevalt de groep nog steeds enorm goed. We hebben al een heus overland-lied geschreven en hebben shirts laten maken met onze naam erop. Ik voel me net een 16-jarig meisje op vakantie naar Ameland. Met een bungeejump achter de rug, dat wel.