Om een traditie tot stand te brengen moesten we natuurlijk wel The Great Ocean Road gaan rijden. We hebben immers allebei (wel apart van elkaar) ook The Gardenroute in Zuid-Afrika gereden. Alleen hebben we deze route (TGOR) niet met zijn tweeën maar met zijn drieën ervaren. Het leek ons namelijk erg gezellig (en goedkoper;), we blijven natuurlijk echte Hollanders!) om onze Duitse vriendin Britt (de 3e Brian Angel) mee te vragen. Het kwam namelijk goed uit omdat we beiden in de dezelfde week afscheid namen van de families en zij verder nog geen andere plannen had.

In Melbourne ging onze missie van start. Na een aantal dagen city sightseeing, wat boodschappen (Aldi!!!) doen, relaxen en een plan van aanpak op papier zetten konden we op de laatste dag in Melbourne dan eindelijk ons autootje ophalen. AHUM!!!!! Understatement of the year…… het was namelijk een belachelijk ruime gezinswagen (ford focus), ideaal want nu wisten we tenminste zeker dat we al onze spullen konden meenemen. Beloofd is beloofd dus onze eerste stop was Mansfield Zoo, helaas totaal uit de richting maar we konden onze Deense vriendin niet teleurstellen. Haar hebben we ook ontmoet op de Leconfield cursus en hadden beloofd om een bezoekje te komen brengen. De weg naar Mansfield hadden we voor geen goud willen missen, het is namelijk tot nu toe het mooiste stukje natuur wat we hier in Australië hebben gezien! Als je gratis wil overnachten en eten in de dierentuin moet er natuurlijk wel gewerkt worden. Momenteel is het hier in Australië de tijd om het hooi van het land te halen en op te gaan slaan voor de winter. Dus dat werd 7 keer inladen en uitladen (met 35 graden) en aan het einde van de dag, na 6 uur zwoegen, stond er een welverdiend goed bord eten voor ons klaar. Catrine (Deense meisje) nodigde ons uit om de eerste avond een drankje in de pub te doen. Hier zeggen we natuurlijk geen nee tegen dus hoppa iedereen in de auto en op naar de pub. Integendeel tot de heenreis naar de pub was de terugreis iets spectaculairder, zitten jullie stevig, drinken op tafel gezet?………. want………. Rijden rijden rijden KIJK UIT EEF EEN KANGOEROE………BOEM! Gelukkig spotte Lim hem op tijd zodat Eef kon afremmen. Helaas had het beest niet veel hersenen want zodra Eef 'langzaam' voorbij wilde rijden sprong die alsnog voor de auto! In tegenstelling tot de vogelfobie van Eef zat ze nu kalm achter het stuur. Wel leuk om te vermelden dat de stand tussen vogels en kangoeroes momenteel 3-1 is, alleen de vogels zijn dood en de kangoeroe hopte gelukkig verder.

Na ons bezoekje in Mansfield Zoo kon de Great Ocean Road beginnen. Na 400 kilometer en misschien een speedingticket (oeps lim…) verder waren we aangekomen bij het beginpunt van de Great Ocean Road, Lorne. Hier hebben we nog een oud-klasgenoot van Eef opgezocht die daar werkt in de Cuda Bar, onwijs gezellig. We overnachten in een hutje in het bos waar de kaketoe's op de veranda zitten te wachten om je te groeten in de ochtend. Hier was de omgeving ook heel erg mooi en hebben we een aantal watervallen en uitkijkposten bezocht, te voet wel te verstaan. Het volgende hostel was echt onbeschrijfelijk mooi, dankzij Eef!! We waren eerst nog bij twee andere hostels geweest waar we zachtjes gezegd ons niet op ons gemak zouden voelen (denk aan onhygiënisch, slechte bedden, een en al rotzooi en viezigheid) Gelukkig kwam Eef met de opmerking: 'Ze hebben hier toch ook nog een YHA?' (Youth Hostel Australia) Dus zoeefff daarheen gereden en een kamer geboekt voor gelijk drie nachten. Achteraf gezien veeeeeeeel te kort, want dit hostel gaf ons echt een vakantiegevoel. En nog een pluspunt, wireless internet. Dit gaf ons de gelegenheid om live de doopdienst van Siete mee te maken. Ondanks dat we er fysiek niet bij konden zijn deed dit ons heel goed, we vonden het een mooi gebaar dat de dominee ons vanaf het begin tot aan het einde van de dienst erbij heeft betrokken. En natuurlijk niet te vergeten het gedicht dat Lim heeft gestuurd naar de dominee om die voor te dragen, wat hij ontzettend mooi heeft gedaan.

'Because this is thriller, thrillerride…..' Ja, we refereren aan het liedje van Michael Jackson, zodat jullie je in kunnen beelden hoe wij ons gevoeld hebben tijdens deze rit. Een normale weg die geheel onverwachts veranderde in een horrorweg van 20 km. Dat klinkt op zich niet heel erg lang maar als je hooguit 15 km per uur kan rijden, voelt het als een dag. Na een leuke ochtend vol waterval bezoeken en een paar hikes hadden we besloten om een kijkje te gaan nemen bij de Otway fly treetop organisatie. Daar kun je onder andere tussen de boomtoppen ziplinen (denk aan lange kabelbanen), abseilen en wandelen over de boomtoppen. Helaas waren we voor die dag te laat om nog een tour te doen dus hadden we die geboekt voor de volgende dag. Om nog meer van de omgeving te zien namen we een andere weg terug naar het hostel, bad choice… De weg was onoverzichtelijk, smal, alleen maar bochten, geen vangrail en rotsen aan de andere kant.. Lim zat gestrest voorin naast Eef met haar beide handen geklemd aan de deurpost (wat natuurlijk niet helpt als er iets gebeurt..) en af en toe ontsnapte er een gilletje namelijk; 'OOH'OOOH'!! Gelukkig was het Eef die reed die dag, want A) Lim zou veel te gestrest achter het stuur zitten en elke bocht haar ogen dicht doen en misschien tussendoor nog een paniekaanval krijgen en B) tsja Duitsers kunnen echt niet rijden (die weten alleen maar was het gaspedaal zit)…. Eef was gelukkig de rust zelve, behalve toen die ene auto uit het niets verscheen… PFHIEUW! Dat ging echt net goed, nog maar 12 km nog te gaan. Uiteindelijk toch goed en wel weer teruggekomen bij het hostel, dit moesten we helaas wel bekopen met een fikse koppijn, na alle inspanning.

Zoals jullie hebben kunnen lezen stond er voor de volgende dag de Otway fly treetop op de planning. Dit keer wel via een andere route en wat meer kleren aan dan normaal, het was namelijk maar 10 graden, brrrrr….! We begonnen met de ziplines, 6 in totaal van waar de langste 130 meter was en de hoogste boom 22 meter. Super ervaring en hartstikke gezellig met onze gids, the treehugger. Van het ziplinen hebben we helaas geen foto's omdat we geen camera's mee mochten nemen. Na het ziplinen hebben we eerst een heerlijke warme chocolademelk gehad om onze lichaamstemperatuur weer op peil te krijgen. Toch onze kont maar weer van de stoel gehesen en de wandeling gemaakt over de boomtoppen van het regenwoud. Ondertussen kun je ook gaan abseilen, wat wij natuurlijk niet konden laten. Dit was een voorproefje van wat er in Nieuw-Zeeland op het programma staat en goh dat viel toch goed in de smaak.

De Great Ocean Road is niet alleen een weg langs een prachtige kust en door mooie regenwouden, ook kun je wildlife spotten. Na elke heuvel een wallabie (kleine soort kangoeroe) langs de kant van de weg en maar hopen dat hij/zij niet voor de auto springt. Of tientallen koala's hangend in de bomen onderweg, in de vreemdste posities. Om je ogen bij uit te kijken en waar je geen genoeg foto's van kan maken. Op een gegeven moment wordt het een obsessie om elke boom te scannen om te kijken of er ook een koala in hangt, maar vergeet niet dat ze ook wel eens de weg moeten oversteken. Zoals we eerder al zeiden, Duitsers kunnen echt niet rijden.. helaas was Eef na een flinke sprint alsnog te laat om hier een foto van te kunnen maken, ja alleen de kont staat erop…

Eén van onze inspiratiebronnen om naar Australië te gaan was Mcleod's Daughters (Australische tv-serie over vrouwen die een farm runnen), dus een bezoekje aan het dorpje Freeling kon niet ontbreken. Meteen de eerste bocht was raak, de Gungellan Pub, hup uit de auto, foto, drankje doen, en door. Gungellan truck stop, hup uit de auto, foto en door. Bij de rotonde stond de beroemde windmolen en badkuip, raampje naar beneden, foto en door. Jammer genoeg konden we niet naar het huis omdat dit nu privéterrein is. Dus om de dag alsnog goed af te sluiten; een Gungellan Burger in de Gungellan Pub, hup uit de auto, eten, drinken en door.

Na ruim 2500 kilometer te hebben gereden moesten we helaas met pijn in ons hart, afscheid nemen van onze auto in Adelaide. Te voet gingen we verder en hebben we Adelaide bewonderd. Daar hebben we ook kerst gevierd in onze korte broek en met kerstmuts niet te vergeten. Een kerstkaart op het strand kon daarom niet uitblijven. Hopelijk heeft iedereen de kaart op tijd kunnen bewonderen.

Gisteren zijn we gearriveerd in Perth (7 uur tijdsverschil, hier is het later)dit is in het westen van Australië. Hier zullen wij de jaarwisseling gaan vieren. Helaas hebben we vandaag vernomen dat dit alleen zonder vuurwerk gepaard gaat. Dus hebben we maar sterretjes ingeslagen!:) Ondertussen maken we veel wandelingen door de stad en in het park en zitten er een aantal geplande stranddagen bij om aan onze kleur te werken.

Bij deze wensen we jullie alvast een fijne jaarwisseling toe met veel lekkere bollen, bubbels en mooie knallers!!

Liefs, Eef en Lim