Trekking? You go trekking tomorrow? Trekking? TREKKING?! o, not today, not tomorrow, but maybe next week..

Dette sporsmaalet har me faatt kvar dag i snart 2 veke, opptil fleire gonger, sist registrert ein halvtime sidan. Desse folkene her sjonner kanskje ikkje konsekvensane av aa vera sjuk. Heller har dei ikkje tatt hintet daa me sporte etter det beste og nermaste sjukehuset i nerheita. Torsdags morgon denne veka huka me oss ein tuk-tuk og tok turen til Chang Mai Ram Hospital(gunna langvarig magetrobbel, fordi Hilde ikkje greide aa halde seg unna salat). Her blei me mottekne av smaa, sote thailanske damer i hoghelte sko,kvit uniform, oversminka, pinup-aktige damer med sykesosterhatt paa hovudet. Me vart so henvist oppover og heisen havna i 4. etg, der Hilde fekk gjennomgaa ein rutinesjekk. Eit par ordvekslingar med ein hog, mork, bedre-enn-oss-til-aa-utale-talet-3 lege som gav ein god overdose av alt kan droyma om i pilleheaven. Her hadde me rosa piller, gule, store kvite(ekta antibiotika), og smaa piller me ikkje visste heilt kva var for noko. I tillegg til alt detta stasjet, fekk hilde med seg elektrolysepulver, som skulle drikkast utblanda med vatn.

Ja denne veka har vore toff. Ingenting aa legga skjul paa. Gnistra har oppstaatt, chipsposer har floge gjennom rommet, doen har vert flitig brukt og tabellettar har blitt svelgt, og ikkje minst HILDE har klaga. Men e paa bedringens veg, baade fyisk og psykisk, og ser framover. What happens in Chang Mai, stays in Chang Mai. Desse dagane har for det meste gaatt fredeleg for seg. Lene har aktivisert seg gjennom dagleg morgonsvomming, sunbathing, lesing, kokkekurs, spa-behandling og turgaaing til 7-eleven. Hilde har draakke kylling bulljong og elektrolyse pulver, tatt eit par turar paa toalettet i timen, rusla hengsleng opp te lene for ein sosialt samvere ved bassengkanten og bort til resepsjonen for a henta litt meir do-papir. Craaaazy week. Heilt utsletne. Maa faa tempoet opp att i 4 gir for no har me kjort 1 og revers litt for lenge.

I gaar hadde me ein liten situasjon paa eit av kjopesentera me har handla paa. Daa me tusla forbi ein brudebutikk, blei Lene med eitt blenda av ein haandsydd silkebrudekjole, med paljetter og blonder. Ein kjapp impuls seinare sto me i butikken, og Hilde laug som aldri for. "Yes, she's getting married in july... daadyrauger.. lygekors", Lene(saag ikkje heilt den komma, men spelte likavel godt med) Transvesitten som daa var borte med oss, smilte og var hyggeleg. Lene: " yes, i'm looking for a wedding dress, do you have something that would fit me?" sa ho fleipande.. Transvesitten ukomfortabel ut og vakla med augo, medan han svarte og lo nervost: "no, i'm sorry, we dont.." Sjokkerte og lamma saag me paa han heilt til Lene braut ut i ein latter, og me kom oss ut i ein fart. Saann gaar det naar du lyg til ein transvesitt som er 2 storrelsar storre enn deg. Han var nok berre misnunnleg..

Sunpower? brownpower? DARK powder? dammit har kje dekan solpudder? Naj tydlegvis ikkje. I Noreg brukar me peng paa aa ta sol og bli brune. I Thailand brukar ein peng og kjemikalar paa aa bli kvite. Det er forskjellen, og fenomenet breiar seg fraa alt til fuktigheitskremar, pudder, kvisekremar, skriubbar, ja eigentleg alt som er flytande og kan takast paa huda. Snaale greie, kanskje derfor dei er forever young her, og aldri aldrast.

I dag stod Lene opp 8, for aa so komma tilbake aa erklera at dagens aktivet i dag var strikkhopp. Hilde som vart lamma av redsel, fekk hakeslepp men ville vera med aa nyta dette hygglege oyeblikket paa trygg avstand. Etter eit kvikk morgenbad der hilde piska lene til aa svomma eit par lengder, "Lene datta e feil, ikkje saann, naj naj naj, der ja, kjempe, oj eg gloimde aa sei i fraa om bassengkanten.. sorry.. men du va jo so flink!" klokko nerma seg fort 10 og oppmotet var nerme. Etter ein musikkopplyftande biltur med litt for mykje volum, kom me fram til X senteret. Her helste me paa endaa fleire folk og veksla eit par ord for hoffelighets skyld for lene fylte ut skjema om dod og fordervelse. Plutseleg stod Lene paa toppen, 50 meter over Hilde som stod paa bakken vettskremt med eit filmkamera skjelvande i haanda. Eit fotograf ba stadig om smil fraa alle vinklar, og nervose, skjeive glis blei captured on tape. Han talte til 1-2 og paa tre hoppa Lene, saag frykten i augo, og lot skjebnen falle i strikkens traader. "Ein heilt ubeskriveli folelse" som ho endaa ikkje heilt har faatt tid til aa reflektera over.

Etter ein slik opplevelse var me begge heilt mentalt utmatta og har brukt resten av dagen til soving ved pool'en. Bakt pota hilde, ja lene:) no e da tid for mat, og haape morgondagen vil bringa nye opplevelsar. Takker for oss, og nevner igjen at me er takknemmlege for aa kunne faa oppleva so mykje som me har gjort hittil. Stor kos til alle:D