Mijn mama is nu ook aangekomen in Queenstown, na een reis van maar liefst 4 dagen (36 uur reizen, 1 overnachting). Daar heb ik haar van het vliegveld afgehaald. Maar veel tijd om te acclimatiseren was er niet, want we gingen meteen awesome dingen doen. Diezelfde middag gingen we namelijk weer terug naar het vliegveld voor een supermooi helicoptervlucht over de bergen van Aspiring National Park. Dit is een bergketen van meer dan 3000 meter hoog, met heel veel sneeuw. Halverwege de vlucht landden we ook op een piek en konden we even onze benen strekken in de sneeuw. Het was wel koud. We hebben samen honderden foto's genomen, we moeten ze nog uitzoeken. Eenmaal terug op de grond konden we Queenstown gaan verkennen. Het is een gezellig havenstadje met meer dan 350 alcoholverkopende instanties dus dat zat wel goed.

De volgende dag zijn we met de gondels omhoog gegaan. Daar had je wederom geweldige uitzichten, en dat gecombineerd met een (bijna) strakblauwe lucht gaf mooie foto's. Ook voor de adrenaline werd gezorgd met een korte luge rit. Dit is een soort rodelen op de weg (je had een karretje met een stuurtje en een rem) en je moest een parkourtje volgen naar beneden. Het was grappig om te doen, vooral omdat mama het heel spannend vond ;). We hebben ook nog bewogen die dag. We zijn vanaf het bergstation van de gondel naar beneden gelopen. Het was wel zwaar voor de knieen, maar prachtig om te doen. 's Avonds hadden we een optreden van Maori. Ze lieten traditionele dansen zien, en ook een Haka, een oorlogsdans. Ik had er al een gezien in Mourea, maar mama nog niet. De performance was weer net zo goed en het was leuk om nog een keer te zien. De laatste dag in Queenstown hebben we gebruikt om de Queenstown Hill te beklimmen. Als je bovenop deze heuvel staat, heb je een 360 graden uitzicht over Queenstown. Zover zijn we echter niet gekomen. De klim was namelijk supersteil, en we hebben meer dan 1,5 uur omhoog gelopen. Daarna zijn we omgedraaid en was het slechts 40 minuten weer naar beneden. We hebben natuurlijk wel eerst van het uitzicht genoten. 's Middags hebben we niet zo veel meer gedaan. Door mama's jetlag, mijn ineens intense verkoudheid, regen en de vermoeiende wandeltocht vonden we het niet zo nodig om er nog op uit te trekken. We hebben ons daarom lekker vermaakt met een boekje en een spelletje.

De volgende ochtend moesten we vroeg vertrekken vanuit Queenstown. We gingen op weg naar Milford Sound, wat eigenlijk Milford Fjords had moeten heten. We hadden daar een bootcruise langs de fjorden. Het uitzicht was weer schitterend (saai he?) met de vele watervallen (vanwege de regen de vorige dag) en de zon van vandaag. We hebben ook zeehonden en zelfs een pinguin gezien (die heel 'toevallig' op precies het juiste moment het strandje op kwam lopen. Hij was wel heel goed gecamoufleerd dus hij is moeilijk te spotten op de foto's). Daarna was het de bus weer in naar Te Anau, een klein stadje langs een groot meer. Daar brachten we de nacht door in barakken (ieder een eigen kamertje).

Toen het weer ochtend was, gingen we door naar Invercargill, het meest zuidelijke stadje op het Zuidereiland. Daar is ook alles mee gezegd, want het was ook niet veel meer. We zijn nog kort naar Waipapa point in de Catlins (natuurgebied) gegaan waar we een grote zeeleeuw op het strand zagen liggen. De dag daarop zijn we terug gereden naar Queenstown, met onderweg veel schapen, koeien en herten in de weides (maar dat is overal in Nieuw-Zeeland). In Queenstown hebben we nog kort het nachtleven verkend met de rest van de bus, maar het was niet zo'n heel groot succes (verkoudheid, leeftijd, rustig, ontbrekende bestuurder).

Na Queenstown begon het echte werk, met als eerste stop Mt. Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Hoewel het tijdens de busrit regenachtig was, was het zonnig toen we daar aankwamen. We hadden een hele mooie tocht geboekt over een gletsjer meer. Dit meer bestaat volledig uit gletsjerwater (en is dus heel koud) en er drijven echt gigantische ijsbergen in (helemaal als je bedenkt dat 90% van een ijsberg zich onder water bevindt). We voeren langs deze ijsbergen, en ook naar de muur waar het ijs het water ontmoette. De muur was meer dan 20 meter hoog en we mochten er niet te dicht bij komen omdat er ieder moment een stuk van kon afbreken. Het was heel indrukwekkend.

De volgende stop was Rangitata. Hier konden we raften op een heuse 'Grade 5' rivier. Even ter informatie. Grade 0 is vlak water, Grade 6 is niet meer begaanbaar. We (en vooral mama) was een beetje zenuwachtig daarvoor. De gids had wel eerst uitgelegd hoe we zouden (proberen) door de versnellingen en watervallen zouden gaan. Dit gaf ons vertrouwen en we zijn door alles heen gegaan. Het was in het eerste Grade 5 deel erg spannend, want we waren letterlijk centimeters verwijderd van omslaan. De boot lag echt op zijn kant, maar wonder boven wonder kwamen we weer recht. Hierna waren de andere stroomversnellingen een eitje (kuch-kuch) en zijn we zonder kleerscheuren de rivier doorgekomen. Onderweg zijn we nog even gestopt om van een 5 meter hoge rots af te springen (ook mama heeft het gedaan!). De foto's (die bijzonder episch zijn) komen nog, maar ze hadden alleen een CD dus het zou nog even kunnen duren. Die avond verbleven we in the middle of nowhere dus we konden gezellig opwarmen bij het haardvuur onder het genot van een film (geen wijntje helaas, want we hadden geen tijd gehad om naar de supermarkt te gaan).

Nu zijn we aanbeland in Kaikoura, waar schijnbaar heel veel dolfijnen en walvissen zijn. We hopen dat het eindelijk ophoudt met regenen zodat we eerdergenoemde zeedieren kunnen gaan bekijken. De laatste week zal vast net zo gaaf worden als al mijn andere weken op reis!