Lieve allemaal,

de reis gaat voort, de belevenissen ook. Het blijft leuk om jullie reacties op mijn weblog te lezen, en soms zelfs een uitgebreidere email te ontvangen met het wel-en-wee van jullie zijde en mooie woorden over weemoed. Hopenlijk is het druiligere weer in Nederland voorbij. En Tante Sjouk, ik schrijf inderdaad dagelijks in een dagboek! Weblognummer is het instrumentale Argiers van Mike Oldfield, www.youtube.com/watch?v=H62aVyaT3NE.

Asuncion, daar was ik gebleven. En toen was het plots 7 april, ik ben exact 6 maanden onderweg. Soms heb ik natuurlijk wat meewoed, maar dat hoort erbij. 6 maanden is een lange tijd, en ik heb nog vier maanden te gaan. 4 maanden. Voor mij begint dat te voelen alsof ik me een beetje moet gaan haasten, want ik heb nog maar.... ;=)

Ik ben nog een dag in Asuncion gebleven om de begraafplaats te zien, en de straat met de ambassades af te lopen. Ik heb begrepen dat de begraafplaats een bijzondere was. Nu ik er geweest ben, kan ik dat begrijpen. De begraafplaats in Buenos Aires was al imposant, die van Asuncion ook. De rijken uit het verleden hebben hun best gedaan om elkaar te overtreffen. Dit is geen begraafplaats met zerken. Nee. Ik wandel door een miniwijk, met soms grote miniatuurgebouwen van familiegraven. Soms kom ik een verdwaalde tempel tegen. Jazekers, het is echt de moeite waar om op zulke indrukwekkende begraafplaatsen rond te lopen, vandaar dat ik nog een paar foto´s heb toegevoegd aan het laatste fotoalbum van Paraguay. De weg terug naar mijn hostel ging via de ambassadestraat. Onderweg ben ik nog aangesproken door een nieuwsgierige fan van voetbalclub Olimpia, hij was op weg een kaartje te halen.

Naar Bolivia
´s Avonds klaar voor de grote reis, de volgende bestemming is Santa Cruz in Bolivia. Een beetje onduidelijkheid over de bus. Kaartje gehaald via Yacrayta company, ik moest uitkijken naar die bus. Dus niet. Het werd gewoon de bus die rond 19:45 klaar stond om rond 20:00 te vertrekken. Even navragen, en ja, dit is toch echt de bus die ik moet hebben.

Een practisch volle bus. In de bus worden we eerst getraktreerd op een voor mij gek fenomeen. De DVD speelt een nummer af, vervolgens komt dat nummer in 4 of 5 verschillende versies met amateurclips nog een keer langs. Hier in Paraguay en Bolivia vinden ze dat blijkbaar geweldig. We krijgen eten, kip met witte rijst. Daarna is het tijd om te proberen te slapen. Dat lukt. Niet voor heel erg lang, want ergens midden in de nacht gaan de lichten van de bus aan.

Problemen? Nee hoor. Ik ben in Mariscal Estibarriba, midden in de Chaco vlakte. Van deze laatste heb ik niet zoveel gezien. Maar dat komt door het slapen. Paspoortcontrole. Ik ben nog niet aan de grens, maar de paspoortcontrole voor Parguay vind in dit gebied ver voor de grens plaats. Iedereen uit de bus, naar het gebouwtje lopen, paspoort inleveren, en een-voor-een worden we een kamertje met twee douaniers binnengeroepen. De douaniers ziet mij, stelt een vraag, kijkt in mijn paspoort en zet en een stempel. Meer is het niet. Ik had natuurlijk een heel spannend verhaal kunnen vertellen, maar feitelijk gebeurde er niet zo veel!

Terug in de bus, en verder slapen. Rond een uur of 08:30 wordt ik wakker, waar ik precies ben, dat weet ik niet niet. De bus rijdt in ieder geval door een grote woestijnachtige vlakte. Een tijd later passeren we aan de linkerkant wat gebouwen, de bus stopt, rijdt achteruit en staat stil.

Problemen? Nee hoor. Gewoon een paspoortcontrole. Geen moderne poespas, geen grote glazen gebouwen, geen zware computerapparatuur of scans, geen militairen. Nee hoor, niets van dat. Gewoon een stenen gebouwtje aan de kant van de weg, een papier in vullen, die weer inleveren, in de rij staan, paspoort overhandigen, stempel in de paspoort en klaar. Tenminste, voor verreweg de meesten van ons. De bus heeft ook een groepje Senegalezen, en het blijkt dat er bij twee paspoortproblemen zijn. Of het paspoort is niet in orde, of een persoon heeft niet eens een paspoort. Gevolg, een vertraging van een uur, want ze moeten fiks betalen voor een visum. Blijkt maar weer dat het goed is om een Nederlander te zijn.

Uiteindelijk zijn de problemen opgelost, gaan terug de bus in. Ik ben in Bolivia. De asfaltweg houdt op, we rijden eerst een stuk over een hobbelmodderweg voordat we een half uur later weer op het asfalt komen. Het landschap verandert in heuvelachtig tot laaggebergte. Ik heb nu nog een hele dag te gaan in de bus. Een vechtfilm wordt opgezet, Redempiton 3. Maar als die automatisch voor de 3e keer wordt afgespeeld vraag ik of er een andere DVD opgezet kan worden, aangezien niemand anders er iets van zegt. Gelukkig wordt prompt de DVD gewisseld, de muziek DVD van gisterenavond. Nou, dat schiet op, een hele verbetering.

Na ongeveer 22 uren arriveer ik in Santa Cruz.

Santa Cruz

Ik overnacht bij de Braziliaanse Dilana. Alhoewel ik via de taxi vlot in haar straat ben, kom ik er niet uit met het vinden van haar huis, nummer 283 is geen appartement. Dan maar even bellen om me op te halen. Blijkt later dat ik de 283 niet als 283 moet lezen, maar als 2-8-3. Ja, zo kan ik het ook. De communicatie met Dilana is grappig. Zij spreekt geen Engels, en Spaans met een sterk accent. Ik spreek basis Spaans, met mijn sterk Nederlands accent. Vriend Eduard had mij in Groningen al gewaarschuwd dat ik in sommige landen moeite zou krijgen met mij Spaanse Spaans tegenover het Zuid Amerikaanse Spaans. Nou, dat klopt. Soms verliezen Dilana en ik in de uitspraak, elkaar vragend aankijkend en elkaar niet helemaal begrijpen. Het is bijna de film "Lost in Translation". Het woordenboek is dan een grote vriend! De pret is er niet minder om.

´s Avonds zijn we met haar Braziliaanse huisgenoot Vanessa direct even wezen eten in het centrum, met een uitzicht over de plaza en de kathedraal. En de volgende dag heb ik voor Dilana, Vanessa en andere Braziliaanse huistgenoot Lareissa gekookt, dit was ook mooi. Ten eerste waren de dames zeer verbaasd dat ik een pastagerecht ging maken zonder VLEES en zonder TOMATEN. Huh, was de reactie. Ten tweede, na mijn vraag of we even naar een supermarkt konden gaan voor de boodschappen, zijn we een taxi ingestapt om via een ritje van 10 tot 15 minuten bij de supermarkt uit te stappen. Dames, ik vroeg alleen maar om een supermarkt, niet om een rondrit.... Het bleek dat bij hun in de buurt duurdere kleine Mercados zijn, en dat het goedkoper is om in de taxi naar een Supermercado te rijden voor de boodschappen.

Santa Cruz is een o.k. stad, het centrum heeft diverse koloniale gebouwen, wat opvalt is dat er ontzettend veel pilaren zijn. In elke straat in het centrum zie je wel gebouwen met pilaren. De dagen in Santa Cruz heb ik besteed aan lekker rondslenteren, inlezen over Bolivia en mijn reisplan maken, een dagje dierentuin, hele middag kletsen met couchsurfster Carolina uit Zweden. Dat laatste heeft een mooie start gehad. We hebben om 12:00 afgesproken, ik ben natuurlijk op tijd de afgesproken plek op de plaza, mijn telefoon geeft 11:55 aan. Om 12:30 nog steeds geen Carolina. Wat slecht. Ze heeft natuurlijk al de Zuid Amerikaanse mentaliteit aangenomen. Totdat er iets in mij begint te knagen. Ik loop naar de kloktoren, kijk naar de tijd. Hm. Vraag voor de zekerheid nog een Boliviaan die op een bankje zit. Die bevestigt de tijd.

11:40

Ik heb mijn telefoon nog op Paraguay tijd staan, 12:40. In Bolivia is het een uur vroeger....

Om 11:50 komt daar een vrolijke Carolina aangelopen. We lunchen, praten veel over reizen, het leven, de dood en couchsurfen. De lunch van een uur werd een hele middag met elkaar doorbrengen.

Toch heeft mijn verblijf in Santa Cruz een dag langer geduurd dan de bedoeling was. Want jawel, zoals elke reiziger in Zuid Amerika het overkomt, gebeurdt het mij ook: Diarree. Gelukkig niet al te zwaar En voor mij nog belangrijker is dat ik van Dilana een dag langer kon blijven om te rusten en aan te sterken. Aangezien zij en haar huisgenoten Medicijnen studeren, ben ik bij hun gelukkig in goede handen. Een hele dag alleen maar liggen rusten en slapen op bed. ´s avonds veel fruit gegeten, Dilana vertelde me welke wel en welke niet.

Samaipata

Rust doet een mens goed, ook mij. Ik ben voldoende aangesterkt en reis af naar het in de laaggebergte gelegen dorpje Samaipata, 2,5 uren ten zuiden van Santa Cruz. Hotel "Posada del Sol", een hotel met hostelprijzen, een uitstekende plek om te zijn en een heel mooi uitzicht op bergflanken. Een plek waar mensen langer blijven dat ze hadden verwacht. Mijn amerikaanse kamergenootje Lucy is er bijvoorbeeld al 10 dagen. Ik wil hier in Samaipata twee tours doen, namelijk eentje naar het natuurpark en de andere naar het Pre-Inca fort El Fuerte. De eerste gaat niet door. De tour gaat alleen met gids, en het blijkt laagseizoen te zijn. De prijs per persoon voor een tour daalt naarmate er meer mensen meegaan. In mijn eentje zal ik dus het volle pond betalen. Dankjewel, dan doe ik iets anders.

Ik besluit daarom een mountainbike te huren en in de omgeving te fietsen. Een goede fiets! Ik kan het zadel zo hoog zetten dat ik nagenoeg mijn benen kan strekken! Ik kreeg de tip voor een mooie rit over een heuvel, door een vallei en bergop terug naar Samaipata. Prachtig! En wat doet zo´n inspanning de mens goed! Zoals Bauke Mollema vorig jaar in de Tour de France al zei "Ik voel me weer mens." De eerste klim over een verharde zandweg is niet heel lang, maar soms zo stijl dat het voorwiel van de grond afkomt en ik ook drie keer moet afstappen om een stukje te lopen. Daarna kom ik op de pas met een uitzicht over de vallei, gevolgd door een afdaling over de verharde zandweg. Ik hoef mijn handen maar even van de remmen af te halen en de fiets en mijn lichaam willen wel heel snel naar beneden denderen. Dan maar even met beide handen aan de rem. Het tegenliggend verkeer is een verbaasd-uit-zijn-ogen kijkende koe.

De rit door de vallei over de verharde zandweg is vlak, ik stop nog op een plek waar vele zwarte, kleinere gieren rondcirkelen, op slechts een paar meter afstand. Tot slot klim ik nog een aantal kilometers lange over een asfaltweg. Respect voor de beroepswielrenners. Respect voor Werner, Linda en Niels die fietsvakanties hebben in de alpen. Want dat is toch wel erg zwaar, een berg beklimmen. Vanuit een luie stoel is het heel makkelijk een beroepswielrenner te bekritiseren dat hij "even wat harder moet gaan fietsen", "gewoon even moet demareren", of "gewoon even moet volgen". Mensen, ga zelf eens een berg op fietsen, dan snappen jullie helemaal wat een wielrenner meemaakt. De eerste 4 km heb ik kunnen volhouden. Daarna heb ik om de kilometer een korte pauze gehouden. Een heuse inspanning, maar een geweldig gevoel en het doet mijn lichaam goed. Gelukkig was het toetje een 3 km afdaling naar Samaipata, heerlijk! Na terugkomst natuurlijk eerst maar even rusten.

De zondag ben ik in internationaal gezelschap (een Argentijnse, een Belg en een Duitser) naar het archeologische "El Fuerte" gegaan. We stappen samen in de taxi, die 20 minuten lang een beetje slippend een rood modderweg omhoog moet, en op de parkeerplaats 2 uren zal wachten. We nemen een gids voor de rondleiding, die in het Spaans veel uitlegt over de historie. Gestaag lopen we nog wat omhoog, hebben een uitzicht op diverse bergflanken en bergtoppen, todat we op de top bij het uitzicht op het rode rotsfort "El Fuerte" uitkomen. Mooi! Interessant! El Fuerte is een natuurlijke verdedigingsfort van rots die op de top van de berg ligt. Hier rondlopen vraag ik me wel af hoe ze deze plek hebben kunnen uitkiezen. Geheel onneembaar was het fort niet. De Inca´s hebben het veroverd, en daarna hebben de Spanjaarden het veroverd.

Routa del "Che"
Ernesto "Che" Guevarra is zeker niet mijn held. Met Fidel Castro heeft hij in Cuba het ene dictatorschap gewijzigd in een andere dictatorschap, maar dan met communisitsche trekken. Dictators doen een land uiteindelijk niet goed, ze houden de ontwikkeling van het individu tegen. En het communisme doet een land ook niet goed, zie Midden- en Oost Europa na WO II. Ernesto Gueverra is een held van de revolutie, maar in Kongo was hij heel snel weer weg en in Bolivia lijkt het er soms op dat hij te naief was. En bij het woord "revolutie" moet ik altijd denken aan de uitstekende scene in de film "Fistfull of Dynamite" / "Duck, you Sucka". Voor degene die nieuwsgierig is, www.youtube.com/watch?v=mEMwTbb8NHQ&nofeather=True (ik hoop dat dit de Engelstalige is). Zijn "revolutie" in Bolivia eindigde nabij het dorp La Higueara, niet ver van Samaipata. Toch heeft Ernesto natuurlijk ook belangrijke dingen gedaan, zoals het destijds opkomen voor de arme boeren, arbeiders en sociaal zwakkeren.

In het hotel zijn meerdere mensen geinterreseerd, en op de valreep weten we op de zondagavond voor de volgende dag een tweedaagse tour te regelen. En zo ga ik met 5 Engelsen (drie vrienden en een koppel) en een Spaanse gids op pad en heb twee leuke dagen. Wie mag tolken? Ik, met mijn cursus van twee weken Spaans en twee maanden rondreizen in Zuid Amerika. En dat gaat me gelukkig nog goed genoeg af! Het blijkt alleen wel dat de 3 jongens niet zoveel van Guevarra af weten, maar ze luisteren graag naar mijn uitleg.

De eerste dag rijden we naar Vallegrande. In deze stad bezoeken we de plek op het buitenterrein van het ziekenhuis waar "Che" destijds op de wastafel is opgebaard. Het hokje is natuurlijk beschilderd en beklad met talloze leuzen. Daarna gaan we naar de begraafplaats buiten de stad, alleen bereikbaar met de gids. "Che" en een paar van zijn kameraden hebben hier tientallen jaren anoniem gelegen, totdat een militair ongeveer de locatie aangaf. Na twee jaren zoeken hebben ze de lichamen gevonden, op de plek is nu een klein masoleum gebouwd. We bezoeken nog een tweede plek, waar Tania (de enige vrouwelijke strijdster uit zijn Boliviaanse strijdersgroep) en haar compananen jarenlang anoniem hebben gelegen. Dan is het tijd voor de lunch, en tijd voor het museum.

Dan stappen we weer in de auto, we gaan naar La Higuera. Dit houdt in twee uren lang over een hobbelweg de berg op. Samengevat komt het er op neer: hobbel-de-hobbel, mooi uitzicht, hobbel-de-hobbel, nog mooier uitzicht, hobbel-de-hobbel de hobbel, nog wijdser uitzicht, hobbel-de-hobbel, schitterende vallei. Rustpauze in het pitoresk dorp Pucara waar de binnenkomst van onze auto misschien wel het nieuws van de dag is. De paar Bolivianen rondom het plein blijven er echter stoicijns onder. Ze bekijken het rustig van een afstand. Hobbel de hobbel, we rijden verder. Rond 18:00 bereiken we La Higuera.

La Higuera. Een dorp ver weg verstopt in de bergen. Om met de naam van Rogier zijn tienerjarenband te spreken, "In the middle of nowhere". Maar dan ligt La Higuera echt in the middle of nowhere, en valt Stiens nog mee. Het is leuk om mee te maken waar mensen soms komen te wonen. De toevallige passant met de mededeling "Ja, ik was in de buurt en dacht ik kom even langs" komt zeker niet terecht in La Higuera, of hij moet echt verdwaald zijn. Een straat en een paar huizen, een paar mensen, afbeeldingen van "Che", zijn standbeeld, en natuurlijk het bekende hoofdstandbeeld. Blijkbaar zijn er problemen met de electriciteit waardoor we geen vleesmaaltijd kunnen krijgen. Tenminste dat is de uitleg van de gids. Gelukkig krijgen we een dikke omelet met salade. We slapen in het gebouw van de oude telegraafpost. Een kamer zonder licht, het toilet en de douche zijn buiten, een dikke matras en warme dekens.

Ik heb een prima nacht.

De volgende dag heb ik een prima ontbijt, en ga ik eerst naar het gebouw waar "Che" is omgebracht. Tenslotte hebben we nog een retourwandeling van twee uren naar de plek waar de laatste gevechten zijn gehouden. Het is best gek om hier te zijn. Tot de dood van "Che" had niemand er nog van gehoord, daarna is La Higueara met zijn naam verbonden. Na de wandeling is het tijd om terug te gaan naar ons hotel in Samaipata, waar ik nog een lekkere ontspandag heb.

Sucre

Wit Sucre lees ik de hele tijd, ik ben benieuwd. Ik moet daar eerst komen. Met de nachtbus ga ik op pad. Van slapen komt weinig terecht, de weg door de bergen is zo hobbelig dat ik niet in slaap kan vallen. Dan maar de ogen dicht en rusten. Dit helpt, want zo kom ik tenminste niet als een gebroken man aan. Het hostel van Hostelling International ligt vlakbij de busterminal, dat is mooi meegenomen. Opfrissen, twee uren op ben liggen en ontbijten: heerlijk brood, verse jus d´orange en matige oploskoffie. Een koffie waarvan je gaat fronsen.

Boliviaanse couch surf vriendin Rocio meldde al vanuit Groningen dat Sucre prachtig is. En inderdaad, Sucre is prachtig. Ik vond Cordoba een schitterende stad, Sucre kan zich makkelijk meten met die stad. Verreweg de meeste gebouwen hier zijn inderdaad wit, en het oude grote stadscentrum is ontzettend goed bewaard gebleven. Vele kerken en kathedralen, prachtige binnenplaatsen of hofjes, grote goed onderhouden koloniale gebouwen, statige overheidsgebouwen, uitkijk vanuit een kerktoren, een kitscherige El Castillo, de prachtige Recoleta met zijn meerdere hofjes en uit hout gesneden beelden, markthallen: het is heerlijk om door Sucre te wandelen. Het is misschien wel de mooiste stad van Zuid Amerika.

Ik ben zelfs nog bij een vindplaats van dinosaurusvoetstappen geweest, De vele voetstappen zijn pas in de jaren negentig van de vorig eeuw ontdekt, nadat erosie zijn werk had gedaan op een uitgegraven bergflank. Door miljoenenjaren druk is de wand verticaal komen te liggen. Zo sta ik dus foto´s te maken van een wand met voetstappen! De Boliviaanse gids zorgt voor een mooi lach. Hij praat met een sterk Amerikaanse accent, wat grappig is om te horen.

Bolivia bevalt dus ook prima, en ik heb al door dat ik hier nog vele weken zou kunnen zijn om de verschillende gebieden te ontdekken. Helaas heb ik ´maar´ 4 weken voor dit land. Zondag gaat de reis verder, naar de heftige zilvermijnen van Potosi.

Liefs,

Koos

*****************************************************
Dear all,

the journey continues, the experiences also. It remains fun to your comments on my blog to read, and sometimes even a more extensive email to receive it-and-downs of your side and talk of melancholy. Hopefully the weather in the Netherlands druiligere over. And Aunt Sjouk, indeed I write daily in a diary! Blog is the number of instrumental Argiers Mike Oldfield, (see tutch text for the link).

Asuncion, I stayed there. And then it was suddenly April 7, I am exactly 6 months on the road. Sometimes of course I think of home, but that is part of traveling. 6 months is a long time, and I still have four months to go. 4 months. For me it begins to feel like I should go a little hurry, because I only have .... ; =)

I remained a day in Asuncion to visit the cemetery, and expire the street with the embassies. I understand that the cementerio was a special, and now I've been there, I can understand that. The cemetery in Buenos Aires was impressive, but the one in Asuncion is equal. The rich families of the past have done their best to outdo one another. This is not a cemetery with tombstones. No. I walk through a small cityarea, sometimes with large miniature buildings of family graves. Sometimes I encounter a lost temple. Yes, it is really worth to visit such impressive cemeteries, so I have a few pictures I added to the last album of Paraguay. The way back to my hostel went through the embassy street. Along the way I am still approached by a curious Olimpia fan, who was on his way to pick a card.

In Bolivia
In the evening I am ready for the big trip, the next destination is Santa Cruz in Bolivia. A little confusion about the bus. Ticket achieved through Yacrayta company, I had to look for that bus. No bus with that name. It was just around 7:45 p.m., a bus was ready to leave around 20:00. Just asked, and yes, this really is the bus that I should have.

A practical full bus. In the bus we first get a crazy phenomenon for me. The DVD is playing a song, then that number is 4 or 5 different versions with amateur clips along again. Here in Paraguay and Bolivia people seem to find that great. We get food, chicken with white rice. Then it's time to try to sleep. That works. Not for very long, because somewhere in the middle of the night the lights of the bus.

Problems? Oh no. I am in Estibarriba Mariscal, right in the Chaco plain. Of the latter I have not seen so much. But that is by sleeping. Passport control. I'm not at the border, but the passport control for Parguay find in this area long before the border. Everyone off the bus, walk to the building, passport, and one-by-one we are called inside a small room with two customs officers called inside. The customs officers see me, ask a question, look at my passport and put a stamp. Nothing more, nothing less. Of course I could tell a very exciting story to tell, but actually there happened not so much!

Back in the bus, and go to sleep. Around 8:30 I wake up, exactly where I am, I do not know not. The bus runs at least through a large desert plain. A while later we pass on the left some buildings, bus stops, reverses and stops.

Problems? Oh no. Just a passport check. No modern frills, no big glass buildings, heavy or computer scans, not soldiers. Nope, none of that. Just a stone building on the side of the road, filling in a paper, which return it, stand in line, hand over passport, stamped in the passport and ready. At least, for the vast majority of us. The bus also has a group of Senegalese, and it appears that with two there are passport problems. Whether the passport is not in order, if a person does not even have a passport. Result, a delay of an hour, because they have to pay hefty for a visa. Shows again that it is good to be Dutch.

The problems are resolved, go back into the bus. I am in Bolivia. The asphalt road stops, we first run a piece about a half an hour before we hobbly mudroad, ater come back on the asphalt. The landscape becomes hilly to low mountains. I still have a whole day to go on the bus. A fight movie is set, Redempiton 3. But if that is automatically played for the 3rd time I ask if there is another DVD set up, since nobody else has put anything. Fortunately, prompt the DVD changed, the music DVD we saw last night. Well, a big improvement indeed.

After about 22 hours after depart, I arrive in Santa Cruz.

Santa Cruz
I spend some nights at the Brazilian Dilana. Although I use the taxi and I am fluent in her street, I can´t find her house, number 283 is not an apartment. But then a call to pick me up. Turns out that I do not like the 283 should read 283, but as 2-8-3. Yes, that makes sense. Communication with Dilana's funny. She speaks no English, and Spanish with a strong accent. I speak basic Spanish, with my strong Dutch accent. Friend Eduard had warned me in Groningen in some countries that I would have trouble with me across the South American Spanish and the Spanish Spanish. Well, that's indeed right. Dilana and I sometimes lose in the pronunciation, looking at each other quizzically and do not fully understand. It is almost the film "Lost in Translation". The dictionary is a great friend! The fun is there.

In the evening we went with her Brazilian roommate Vanessa for dinner in the center, with a view over the plaza and the cathedral. And the next day I cooked for Dilana, Vanessa and other Brazilian compatriot dwells Lareissa cooked, it was also beautiful. Firstly, the ladies were very surprised that I was going to make a pasta dish without MEAT and without TOMATOES. Huh, was the response. Secondly, after I asked whether we go to a supermarket could go for shopping, we boarded a taxi through a ride of 10 to 15 minutes at the supermarket to get out. Ladies, I just asked for a supermarket, not a tour .... It turned out that in their neighborhood the small mercados are expensive, and it's cheaper to get taxi to a Super Mercado to drive for groceries.

Santa Cruz is a O.K. city, the center has several colonial buildings, what is striking is that there are a lot of pillars. In every street in the center you see buildings with pillars. The days in Santa Cruz I spent nice stroll, read up on Bolivia and my travel plan, the zoo, all afternoon chatting with couch surfer Carolina from Sweden. The latter has had a good start. We agreed to meetat 12:00, I am of course in time at the appointed place on the plaza, my phone gives to 11:55. At 12:30 still no Carolina. What bad. She obviously has all the South American mentality adopted. Until something in me begins to gnaw. I walk to the clock tower, look at the time. Hm. Ask for a security Bolivian which sits on a bench. This confirms the time.

11:40
I'm still on my phone Paraguay tense, 12:40. In Bolivia it is an hour earlier ....

At 11:50 there is a merry-faced Carolina. We have lunch, talk a lot about travel, life, death and couch surfing. The one-hour lunch turns into an afternoon spend together.

However, my stay in Santa Cruz one day longer than planned. Because yes, as every traveler in South America it happens, it also happend to me Diarrhea. Fortunately, not too heavy for me, and even more important is that I could stay one more day at Dilana her place to rest and to recuperate. Since she and her roommates studying Medicine, I am happy with their in good hands. A whole day just lying on bed rest and sleep. Evening eating lots of fruits, Dilana told me what I could eat and what not.

Samaipata
Rest makes me feel good, including me. I have been sufficiently strengthened and travel to it in the low mountain village Samaipata, 2.5 hours south of Santa Cruz. Hotel "Posada del Sol", a hotel with hostel prices, a great place to be and a beautiful view of the mountain flanks. A place where people stay longer that they had expected. My American roommate Lucy for example, she is there already for 10 days. I want to do two tours in Samaipata, namely one to the natural park and the other to the Pre-Inca fortress El Fuerte. The first is off. It is only possible with tour guide, and it appears to be low season. The price per person for a tour decreases as more people go. In my own so I will pay the full price. Thanks, I'll do something else.

I decide to rent a mountain bike and cycling in the area. A good bike! I can saddle up so high that I almost can stretch my legs! I got the tip for a nice ride over a hill, through a valley and uphill back to Samaipata. Beautiful! And what does such excercise good! As Bauke Mollema last year's Tour de France said "I feel human again." The first climb on a paved dirt road is not very long, but sometimes so steep that the front wheel off the ground three times is coming and I need to stop riding for a bit of walking. Then I arrive at the pass with a view over the valley, followed by a trip down the dirt road paved. I need my hands but just pick up from the brakes and the bike and my body want to rumble down very quickly. So both hands on the brake. Oncoming traffic is a surprised looking cow.

The ride through the valley on the paved dirt road is flat, I stop in a place where many black, smaller vultures circling, just a few meters away. Finally I climb a few kilometers long on an asphalt road. Respect for the professional cyclists. Respect for Werner, Linda and Niels that have cycling holidays in the Alps. That is actually very heavy, to climb a mountain. From an comfortable chair it is very easy to criticize a professional cyclist that he "cycle just a little harder," or "just have to follow." Folks, get yourself on a bike on a mountain, then you understand exactly what a cyclist is going through. The first 4 km I can persevere. Then I have a short break at every km. A real effort, but a great feeling and it does my body good. Fortunately, the dessert is a 3 km descent to Samaipata, delicious! After returning first to rest of course.

The Sunday I go in international company (an Argentine, a Belgian and an German) to the archeologishce "El Fuerte" gone. We get together in the taxi, which is 20 minutes a little slip up to a red dirt road, and in the parking lot will wait 2 hours. We take a guide for the tour, which explains a lot about the history. Steadily we walk a little up, have a view of several mountain slopes and summits, until we reach the top at the lookout on the red rock fortress "El Fuerte". Beautiful! Interesting! El Fuerte is a natural fortress of rock on top of the mountain. Here roams the question how they were able to choose this place. The fort was not entirely impregnable. The Incas conquered, and afterwards the Spaniards conquered.

Routa del "Che"
Ernesto "Che" Guevara is certainly not my hero. With Fidel Castro in Cuba, he has changed one dictatorship to another dictatorship, but with communisitsche draw. Dictators do not ultimately a country, they keep the development of the individual low. And communism does a country is not good, see Central and Eastern Europe after World War II. He is a hero of the revolution, but in Congo, he was gone very quickly and in Bolivia it sometimes seems that he was naive. And at the word "revolution" I always remember the great scene in the film "Fist Full of Dynamite" / "Duck, You Sucka". For those who are curious, see the second link in the Dutch text. Ernesto "Che" his "revolution" in Bolivia ended near the village of La Higueara, not far from Samaipata. However, Ernesto has also done important things done, as it appeared at defending the poor farmers, laborers and socially disadvantaged.


In the hotel there are several people showing interest, and we know at the last minute on Sunday night for the next day to arrange a two-day tour. And so I go with 5 English (three friends and a couple) and a Spanish guide path and have two nice days. Who can be the interpreter? Me, with my Spanish course of two weeks and two months traveling in South America. And that's good enough off! It appears however, that the only 3 guys don´t know so much about Guevarra know, but they like to listen to my explanation.

The first day we drive to Valle Grande. In this city we visit the place on the grounds of the hospital where "Che" at the time has been revealed in the basin . The box is of course painted and plastered with numerous slogans. Then we go to the cemetery outside the city, accessible only by guide. "Che" and a few of his comrades have been here decades anonymously, until a soldier indicated the location indicated. After two years of searching they found the bodies on the site, there is now a small masoleum built. We visit a second place where Tania (the only female fighter) and its companions have been located anonymous for years. Then it's time for lunch, and time for the museum.


Then we get into the car, we go to La Higuera. This means two hours on a bumpy road up the mountain. In summary, it means: bump bump, nice view, bump bump, even better view, bump bump the bump, even more wide view, bump bump, beautiful valley. Break in the picturesque village of Pucara, where the entry of our car maybe is the news of the day. The few Bolivians around the square there remain stoically under the fact. They look at it calmly from a distance. Rocking the bump, we drive on. Around 18:00 we reach La Higuera.

La Higuera. A village hidden away in the mountains. To speak with the name of friends Roger his teenage band, "In the middle of nowhere". But La Higuera is really in the middle of nowhere, and I can not say that of the village of Stiens. It's fun to see where people sometimes come to live. The passer-by saying "Yes, I was in the neighborhood and thought I drop by" will definitely not go to La Higuera, only if he really lost. A street and a few houses, images of "Che," his statue, and of course the famous statue head. Apparently there are problems with electricity so we can get no meat meal. Well, that is the explanation of our guide. Fortunately we get a thick omelette with salad. We sleep in the building of the old telegraph station. A room without light, the toilet and shower are outside, a thick mattress and warm blankets.

I have a good night.

The next day I have a nice breakfast, and I go first to the building where "Che" is killed. Finally we have a two hours reoutwalk to where the last battles were held. It's pretty crazy to be here. Until the death of "Che" nobody had even heard of the place, then now La Higueara has been attached with his name forever. After the walk, it's time to go back to our hotel in Samaipata, where I still have a nice day to relax.

Sucre
White Sucre, I read all the time, I'm curious. I must get there first. I take the night bus. Getting to sleep is not working out, the road through the mountains is so bumpy that I can not fall asleep. Then only thing to do is to close the eyes and rest. This helps, because I don´t arrive as a broken man. The HI hostel located near the bus terminal of Sucre, which is nice. Refreshing, for two hours I lie down and have breakfast: delicious bread, fresh orange juice and slappy instant coffee. A coffee that makes you frown.

Bolivian couch surfing friend Rocio already reported from Groningen that Sucre is wonderful. And indeed, Sucre is beautiful. I found Cordoba a beautiful city, Sucre can easily compete with that city. The vast majority of buildings here are indeed white, and the big old city center is very well preserved. Many churches and cathedrals, beautiful courtyards, large well maintained colonial buildings, stately government buildings, looking out from a church tower, a kitschy El Castillo, the beautiful Recoleta with multiple courtyards and carved wooden sculptures, market halls: it is wonderful to by Sucre walking. It is perhaps the most beautiful city in South America.

I was even at a site with dinosaur footprints, the many footprints are only discovered in the nineties of the last century after some erosion had done its work on an excavated hillside. During millions years of pressure, the wall has been placed vertically. So I am so taking pictures of a wall with footprints! The Bolivian guide makes me smile, he has a strong American accent, wich is a little bit silly to hear.

Bolivia is also fine, and I know that I could have many weeks to the different areas to explore. Unfortunately, I "only" have 4 weeks for this country. Sunday the journey continues, to the heavy silver mines of Potosi.

Love,
Koos