Zonder problemen zijn we door de outback gereden…
We zijn inmiddels aangekomen in het meer bewoonde South Australia…
Dwars door de outback zagen we dingo's, adelaars, kangaroos, wilde paarden, koeien en kamelen…
De temperatuur is behoorlijk gezakt richting het zuiden…
We hebben vier dekens om ons warm te houden gedurende koude nachten…
Het is hier winter, maar ondanks lange broeken en truien nog best lekker weer…
Koen heeft uiteraard nog een blaastest moeten doen in de outback…
We hebben nog meer fenomenale parken bezocht met prachtige rode bergen…
We hebben hele flinke wandelingen gemaakt tot spierpijn toe…
We, vooral Koen, zagen in eerste instantie een andere berg aan voor Uluru…
We zagen gorges, gaten, grotten, rotsen, bergen, uitzichten en dat allemaal in het rood…
Opnieuw zagen we anderen, maar prachtige zonsondergangen…
De zon gaat nu inmiddels al om 17.30 uur onder…
We hebben een kennis uit Nieuw Zeeland opgezocht in Alice Springs…
Hanneke heeft de slang die ze eerder voor haar voeten had om haar nek gehangen…
We mochten ditmaal kleine, schattige walibi's voeren en aaien…
De outback kent heel veel verschillende vormen, maten en kleuren…
Ondanks de fenomenale outback zijn we blij weer in de bewoonbare wereld te zijn…
En tot slot, ja, we hebben het gedaan, we hebben Uluru beklommen…

Ik kan me herinneren dat de laatste keer dat ik een verhaal schreef we nog in Kakadu National park zaten. Jeminee, wat zitten wij nu toch duizenden kilometers verwijderd van dat mooie park. Ik denk dat we sinds Kakadu zeker 4000 kilometer hebben gereden en wat hebben we in al die kilometers veel gezien en gedaan. Vooral dingen gezien die zo anders zijn dan de norm en daarom een beetje extra spectaculair. We kunnen nu terug kijken op Northern Territory, want ook ons avontuur in deze staat is alweer voorbij. Het was een enorme fascinerende staat met enorme afstanden, maar we hebben rijden niet erg gevonden, we vonden het heerlijk. Nu begrijp ik wel waarom Northern Territory de natureterritory wordt genoemd, een hele goede benaming denk ik. Zoveel natuur met minimale invloeden van de mens maken het tot een uitgestrekt en indrukwekkend landschap.
Ondanks dat we het er heerlijk hebben gehad en in mijn ogen misschien wel de allermooiste national parken hebben bezocht tot nu toe, waren we vandaag heel blij om de zee weer te zien en een stukje van de bewoonde wereld die we toch ook wel hebben gemist!

Na Kakadu maakte we nog een stop voor onze lange rit naar Alice Springs. We zijn een nachtje blijven hangen van Edith Falls, een onderdeel van Katherine Gorge, waar we eerder een boottocht hadden gemaakt. Ditmaal deden we een prachtige wandeling door de bergen die uitkwam bij een fenomenale zwemspot boven in de bergen aan de voet van een waterval. Hele mooie rotsbaden lagen op ons te wachten met vers water af- en aangevoerd door watervallen. Het leukste dat ik me kan herinneren van die dag was ook de avondmaaltijd die bestond uit een heleboel restjes. Vanwege gebrek aan supermarkten in Kakadu hadden we al veel van onze voorraad op. Bij deze camping moest een kiosk zijn, maar helaas was deze verwoest door een storm en het regen seizoen. Vandaar dat we op onze echte laatste restjes aangewezen waren. Maar het was een heerlijk maaltijd met witte bonen in tomatensaus, een boterham per persoon, een salade van tonijn, mayonaise en ui. Tomatensoep en tot slot pannenkoeken. Gelukkig hadden we erbij nog een heerlijke fles wijn uit Victoria. Dus wij komen er altijd wel uit en hebben altijd wel voorraad!

De dag erna reden we terug naar een befaamde rest area. De plek waar de vorige keer een enorme Python voor mijn voet bewoog. We weten nu dat dit een olive python was, een slang die tot acht meter en dertig kilo kan groeien! Het was een lange rit met een heerlijke onderbreking in de warme wateren van Mataranka, waar we op de heenweg onszelf ook al goed hadden laten gaan.

De volgende dag door Tennant Creek, het mijnersstadje midden in de woestijn. Het maakte geen indruk met vervallen gebouwen en erg veel schreeuwende aboriginals. Dus na tanken meteen weer door. De volgende stop was interessanter. Devil'smarbles, grote rode stenen/keien op een paar vierkante kilometer. We hebben het dan van stenen ongeveer 10x zo groot dan wij groot zijn. Miljoenen jaren uiteraard geërodeerd. Ooit was er ontzettend veel zand en samen met de zee en het water dat er toen nog was, vormden dat zandsteen. Door wind en de golven van de zee ontstonden er stenen en toen de zee verdween waren er deze gigantische stenen. De naam zegt het al, duivelse stenen, hoewel we daar niet echt veel van merkten. Vooral mythen van de aboriginals.

Met een overnachtingsstop op de plek waarvan men beweert dat het de plek in Australie is die het verste weg is van de zee (In alle hoeken) en bijna in het middelpunt van Australie en een prachtige stop bij een Art Gallerij, kwamen wij de volgende dag al aan in Alice Springs. In Nieuw Zeeland hadden we Grant ontmoet in de Magic bus, een man die in Alice Springs woonde en een busmaatschappij had voor Aboriginals. Met niet meer dan deze gegevens en een gouden gids wisten wij hem op te sporen. Uiteraard waren wij weer van harte welkom bij hem thuis en hadden we die avond een Australische barbecue met steak. Grant bleek een huisgenoot te hebben en het was me wel een huishouden. Kakkerlakken in de keukenla, een rooklucht van hier tot tokyo, dagen afwas en een redback spider in een kooi zorgden voor een onverzorgd, maar ook onbezorgd en ontspannen huishouden. Ik kon het natuurlijk niet laten om de afwas te doen, maar verder namen we het in ons op en zagen het als een nieuw avontuur. We bleven er in eerste instantie twee nachten. We deden wat wandelingen rondom Alice Springs, gingen naar een museum van de flying doctors, een paar Art gallerijen en reden wat rond, want er is wel veel te zien in Alice Springs. Een avond gingen we naar een plek waar iedere avond tientallen rock walibi's komen. Met de juiste brokken (of brood) in je hand sprongen ze bijna op schoot en lieten zich aaien en aten maar door. Het blijven echt enorm lieve beestjes, al die kangaroos en walibi's hier!
Toen we in de buurt van Alice Springs kwamen ontstonden er al bergen, ranges zoals ze die hier noemen. Uitgestrekt landschap met een soort tafelbergen, rode bergen uiteraard met tot op zekere hoogte een wat droge begroeiing. Alice Springs ligt hier middenin en dat geeft een heel mooi effect. Er valt per jaar maar 270 millimeter regen en dat zorgt ervoor dat de rivier het grootste gedeelte van het jaar droog staat (Een erg leuk gezicht). Toch wordt er ieder jaar een botenrace gehouden, de boten varen echter niet… Jammer, die race is in Augustus. De mensen in Alice Springs zijn vriendelijk, er leven veel blanken en donkere mensen door elkaar, maar het is er rustig en je durft een aboriginal gedag te zeggen en misschien lacht hij of zij zelfs terug. Ja Alice Springs heeft zijn charme, maar de omgeving maakt Alice Springs spectaculair, de national parken die eromheen liggen zijn groots!

Ondanks dat het s nachts -2 graden zou worden en we het al een keer aardig koud in de bus hadden, gingen wij toch vol goede moed naar West Mc Donald ranges national park. De naam zegt het al, in het westen van Alice Springs. De scenic route van 135 kilometer die er doorheen en naartoe gaat was prachtig. Door hoge graslanden met bergen links en rechts van je die alleen maar hoger lijken te worden, meer rondingen geven, meer gaten en gorges (Een soort tunnel tussen de bergen) en onderweg een aantal prachtige uitzichtpunten. Uiteindelijk bracht de weg ons bij Ormiston Gorge, een flink gat tussen twee bergen, een soort gleuf die kilometers lang is. Een prachtige wandeling bracht ons eerst omhoog naar de eerste berg, prachtige uitzichten en dan omlaag de gorge in, waar tot onze verbazing nog wel een beetje water in stond. In de Gorge kijk je omhoog naar hoge wanden van twee bergen van rode rotsen en aan een kant het zonlicht erop. Voor en achter je een enorm gat met rode stenen erin, water, bomen en dingo's. Over rotsen klauterend liepen we een stuk door de Gorge om uiteindelijk terug te komen bij de camping. Omdat het eind van de middag was deden we de wandeling de volgende ochtend nog een keer, om een nog mooier licht te hebben op de bergen. Want de zon, het licht op de rode bergen, zorgt voor de mooiste effecten.
De volgende dag bezochten we ook Helen gap, een gat tussen twee bergen met een rivier ertussen, erg mooi. Een stukje verder een 360 graden lookout en een prachtige punt voor een lunch.

Dit was ook het punt waar we er helaas achter kwamen dat er vlekken op onze foto's zaten. Niet veel later kwam Koen tot de conclusie dat er stof achter de lens van onze goede camera zit. Enorm balen, veel foto's zijn er minder door en misschien kan de goede lezer raden wanneer en waar dit gebeurd is. Jawel, op de weg naar Gunlom, de vreselijk onverharde weg toen Hanneke zo nodig foto's uit het raam moest maken. We gebruiken nu onze onderwatercamera meer en nemen echt geen onverharde wegen meer! Misschien dat jullie het op de foto's zullen zien…

Goed, omdat de verharde weg hier ophield namen we dezelfde weg terug met een stop bij Serpentine Gorge. Een pittige wandeling bracht ons boven op de berg waar we uitkeken aan een kant over de vallei en andere bergen en aan de andere kant op Serpentine Gorge, opnieuw een adembenemende sleuf tussen twee bergen. De zware wandeling was het opnieuw helemaal waard!

Die avond sliepen we op een uitkijkpunt om de volgende ochtend terug te rijden naar Alice Springs, terug naar Grant. Zijn dochter was er nu ook en dat zorgden ervoor dat we die middag spelletjes deden en buiten speelden. Later op de middag gingen we nog even naar Simpsons gap, opnieuw een prachtig gat tussen twee bergen met daartussen wat water en een wandeling ernaartoe met prachtige uitzichten op de rode bergen en rotspartijen links en rechts. Een scenic route terug naar Alice springs bracht ons bij een erg leuke eettent, waar je voor weinig geld een heerlijk maaltijd had met een gratis show. Na een leuk zangduo kwam er de slangenman van het reptielen centrum. Naast de hagedissen e.d. had hij een enorm olive python bij (2.5 meter, maar duidelijk een stuk kleiner dan die Hanneke op de rest area voor haar voeten had). Een erg leuk weetje van hem en iets dat jullie eventueel gerust kan stellen in je keus om ooit naar Australie te komen: Per jaar worden er in Australie 3000 mensen gebeten door een slang, omdat Australische slangen maar hele kleine tandjes hebben, hebben maar 300 mensen hiervan antigif nodig. Uiteindelijk overlijden er maar gemiddeld 3 mensen per jaar aan een slangenbeet. Valt dus reuze mee en pythons zijn gewoon lief. Deze python was ook erg lief toen hij rondom mijn nek hing…

De volgende dag hebben we gedag gezegd van Alice Springs en van Grant. Het was leuk en onverwacht om elkaar weer te zien. We zijn die zelfde dag nog helemaal naar Uluru gereden, de rode berg in de middle of nowhere. De berg die op de wereld erfgoed lijst staat, die veel mensen kennen en die zowel op cultureel als natuurlijk gebied een belangrijke betekenis heeft.
De weg ernaartoe was lang, heel lang. Toen we na 300 kilometer een soort tafelberg zagen opdoemen uit de outback was Koen er helemaal van overtuigd dat, dat Uluru wel moest zijn. Ik had er mijn vraagtekens bij gezien Uluru nog 150 kilometer was en de berg niet zo indrukwekkend.
Uiteindelijk bleek het Mt Sonner en zagen meer mensen deze berg aan voor Uluru.
Zo'n 100 kilometer verder zagen we de echte Uluru en die kun je echt niet missen. Natuurlijk hadden we al veel foto's gezien en verhalen gehoord (Werkelijk IEDEREEN vraagt of je de intentie hebt om hem te gaan beklimmen) maar het echte beeld, de knalrode rots, onbegroeid, 2.7 kilometer lang en 348 meter hoog, is een indrukwekkend geheel. Diep onder de indruk reden we het park in en naar de berg toe om er nog net de zonsondergang mee te kunnen pakken. Helaas erg bewolkt, dus niet echt spectaculair, maar die rots, die is echt fenomenaal, zelden van zoiets zo onder de indruk geweest.
Helaas mag in het park niet meer gekampeerd worden, dus we hadden twee keuzes, of op het resort voor 50 dollar of 28 kilometer buiten het park op een gratis camping. Dus wij door het donker naar de gratis camping. Best spannend in het donker rijden, maar het ging prima en de rest area achter de duinen in het rode zand met een blote sterrenhemel, een prachtige melkweg en de volgende ochtend uitzicht tot zover het oog rijkt. Het was prachtig!

Volgende dag maar weer inpakken en terug naar Uluru! De tweede keer en ook de derde en de vierde keer dat je erheen rijdt, blijft het indrukwekkend! De berg rijst in een keer omhoog en je kunt je ogen er niet vanaf houden. We reden deze ochtend eerst even naar het cultureel centrum, waar we niet teveel tijd besteedde. Niet omdat we niet meer wilde weten van de aboriginals die hier leefden en nog leefden, maar omdat we al het voornemen hadden om Uluru te beklimmen. Dit gaat namelijk tegen het geloof van de aboriginals in, hun vragen je het niet te doen, omdat het, het pad is van hun voorouders en hun hier spirituele waarden aan hechten. We hebben er lang over nagedacht, maar gekozen om het (Voor onze spirituele en oogverbredende ervaring) wel te doen. Daarom onze keus om de cultuur van de aboriginals in dit national park even los te laten.
Met de nodige informatie begonnen we aan de base walk rondom Uluru. Een wandeling die je langs de rots brengt en je prachtige gezichten van de berg laat zien. Het is geen glad steen, verre van, veel gaten, losse rotsen, grotten e.d. zijn er te vinden rondom Uluru. Onderweg kwamen we mensen tegen die ons vertelde hoe bijzonder het was als de klim uberhaupt open was ivm. Sterke wind op de top. Afgelopen drie dagen was de klim gesloten. Die ochtend was hij echter open. Even waren we bang dat we hem niet konden doen. Toen wij echter bij de klim aankwamen was deze open! Vol enthousiasme zette wij onze eerste voeten op de berg. Denk niet dat je het over een klein klimmetje hebt dat iedereen wel even kan doen. Langs een ketting ga je het eerste, enorme steile stuk omhoog, al meer dan 35 mensen hebben hun leven gegeven voor de klim en er zijn al veel ongelukken gebeurd, dus weet wat je doet, zoals overal staat. En dat eerste stuk, dat was een uitputtingsslag (Waarschijnlijk ook omdat onze conditie nul komma nul is). Maar met doorzettingsvermogen, prachtige uitzichten en bemoedigende woorden van tegenliggers, kwamen wij (Na een behoorlijke tijd) bij de top. En daar sta je dan, bovenop Uluru met een 360 graden uitzicht waar je u tegen zegt. Ik kan je vertellen, dat doet wel iets met je. En je bent er nog niet. Witte strepen op de rots brengen je over een groot gedeelte van de rots met nog meer uitzichten en indrukken van bovenaf op de rots. Ook op de rots moesten we nog behoorlijk klimmen en dalen en na nog eens een uur kwamen we pas aan op ons eindpunt. Iedere stap tot het eindpunt bewust makend, bewust waar je je voeten zet, maar vooral wat je ziet in de rots onder je, in de omgeving, in het uitzicht. De wandeling was onbeschrijfelijk! Gelukkig heeft Koen die dag 480 foto's gemaakt, dus jullie kunnen een beetje mee genieten. De terugweg was anders, fenomenaal, sneller, maar misschien wel langzamer in de afdaling. Net zo lastig als klimmen. Langzaam de ketting afdalend (Hanneke met de ketting tussen haar benen) was het best eng en waren we blij toen we beneden waren, met beiden voeten op de grond. We waren kapot, maar kunnen nu wel zeggen dat dit een van onze hoogtepunten van de reis is geweest.

Die avond aten we aan de voet van de weg, aan de achterkant waar we de zon al lager zagen komen en een schaduw zagen geven op de berg. Dus als een dolle in de auto om naar de andere kant te rijden en nu wel de rode gloed van de berg in de zonsondergang te bewonderen. Het was een prachtige dag!

Volgende ochtend alweer heel vroeg op om de zonsopgang te zien over Uluru (Jaja, als we het doen, doen we het goed). Door bewolking viel deze echter tegen. Maar toen we vroeg in de ochtend nog eenmaal om de berg heen reden en op verschillende plekken stopten en wat wandelden, kwam de zon langzaam tevoorschijn en scheen een prachtig ochtendlicht op de berg. Een mooie afsluiter van Uluru.
Maar we zijn er nog niet, want het Uluru-kata-tjuta national park bestaat niet alleen uit Uluru. Een tweede bezienswaardigheid en misschien wel net zo spectaculair zijn de olga's. Dit is geen zandsteen, wel rood, maar rotsachtige bergen die geen direct geheel zijn, maar wel een geheel vormen. Ze staan ook midden in de outback en 50 kilometer verwijderd van Uluru. Ze zijn hoger en breder en je kunt er gewoon tussendoor lopen en dan zie je dat het allemaal losse bergen zijn. Ze zijn prachtig!
Het eerste uitkijkpunt is al prachtig. Een lange lijn van bergen in de middle of nowhere, die een angstaanjagend groot geheel maken en waar je direct door gefascineerd bent.
Ook hier deden we een goede wandeling. De valley of the winds, een wandeling die begint in de outback en je al snel de bergen in laat gaan om in het midden tussen de olga's uit te laten komen en je uiteraard de volle wind te laten pakken. We waaiden bijna weg. Na de klim van de dag ervoor (Enorm spierpijn in mijn kont en Koen last van zijn knie) was het een zware wandeling van bijna acht kilometer. Een ding dat we hebben geleerd is dat afstand hier niks zegt. De tijd die ervoor staat wel en de moeilijkheidsgraad ook. Het is vooral heel veel klimmen en je weg vinden, omdat een makkelijk pad echt niet zomaar gemaakt is. Toch maakten we de wandeling af, totaal anders dan die rondom Uluru, maar net zo spectaculair (Misschien niet zo spectaculair als de klim). We liepen langs, door en over verschillende bergen, door een vallei in het gras en het groen met om ons heen al deze rode bergen die verschillend werden verlicht door de zon en ervoor zorgde dat elke stap de moeite waard was. Om iedere hoek een nieuw uitzicht, een nieuwe berg, een nieuwe indruk. We haalden het einde.

Richting de sunset area wisten we uiteraard weer iets leuks te spotten, kamelen! Rechts voor de olga's lagen ze heerlijk te dutten in het gras. Dit deden ze uiteraard niet lang toen wij met onze camera's kwamen (hihi, viel wel mee hoor). Met een bevredigd gevoel deden we een powernap en maakten een maaltijd op de picnic area, om hierna de sunset over de olga's te kijken, die ook spectaculair was! Helaas hebben we hiermee dit national park afgesloten, maar het was een plaatje!

De volgende dag moesten we een heel stuk rijden om ons volgende doel te bereiken. De Kings Canyon. Tot mijn grote verbazing volgens mij niet op de wereld erfgoed lijst, maar dat maakt het absoluut niet minder spectaculair. De naam zegt het al, canyon, de grand canyon misschien, maar dan net anders. Midden in de ranges onder Alice Springs zijn er op een stukje canyons ontstaan door uiteraard de krachten van de natuur (Miljoenen jaren geleden). Van buitenaf zijn ze al spectaculair. Duidelijk een andere vormgeving dan de bergen die we eerder zagen. Meer pannenkoeken rotsen met lagen en diepe geulen. De enige manier om ze van dichtbij echt goed te zijn was de rim walk. Een wandeling van zes kilometer die je zeker vier uur kost en behoorlijk zwaar is. Omdat wij die dag pas later in de middag aankwamen besloten we op het resort te overnachten, de zonsondergang te bekijken (Die weer anders en spectaculair was) en de volgende dag de tijd te nemen voor de wandeling.
Die tijd bleken we de volgende dag ook wel nodig te hebben. Ik denk dat we wel 500 foto's hebben gemaakt, want iedere keer kon het niet mooier worden. Een pittige klim bracht ons boven op de berg waarvan we meteen uitkeken in een diepe geul, een kloof tussen twee bergen die uit tientallen lagen bestonden. Bovenop de berg allemaal beehiveszoals ze deze noemen. Een soort kleine bergjes op de rotsen die bestaan uit tientallen dunne laagjes, een soort bijenkorf in het groot. Tot onze verbazing liepen we vlak langs kliffen bovenop de berg, wat een magische beleving was. Een stukje naar binnen gingen we tussen, langs en door rotsen heen. We klommen omhoog voor een nog mooier uitzicht en klommen tussen spleten wat gewoon magisch was. Na een uurtje of twee kwamen we in een spleet terecht waar een complete garden was. Vogels floten, bomen groeiden tussen de bergen en water stroomde er tussendoor. Een wandeling in rust liet ons genieten van de geluiden en bracht ons bij een waterhole, waar we genoten van de stilte. Dezelfde wandeling terug bracht ons weer bij ons pad. We beklommen een andere berg, waar we weer tientallen indrukken kregen van naast de bijenkorf bergen ook een uitzicht op het gat waar de wand ineens glad was en door regen en een verscheidenheid aan stenen, erosie en nog veel meer, wel 10 kleuren op de kant had staan. En dan denk je dat het niet mooier kan worden… We zagen nog zoveel meer, maar ik kan het niet beschrijven, ik kan wel iets in foto's laten zien, dus die hoop ik bij het verhaal te kunnen posten. Het was een van de mooiste wandelingen in mijn leven…

Voor ons was Kings Canyon al een beetje het eindpunt van Northern Territory en stiekem denken we al veel aan het feit dat we voordat we het weten terug in Melbourne zijn en ons roadtrip een eind heeft gekregen. Ik wil er nog niet teveel aan denken, omdat we zo genieten en Australie zoveel te bieden heeft.
De volgende ochtend reden we al snel de grens over naar South Australia. Ook deze staat kent veel outback, want het duurde nog bijna 2 dagen voordat ik op dit punt ben en eindelijk in de bewoonbare wereld.
We kwamen in de outback door cooperpedy, een opal mijn stadje. Ooit heel populair en wat wel leuk is, is dat rondom het stadje duizenden bergjes zand liggen door al het graven. Geeft een leuk effect. Het stadje zelf was behoorlijk verloederd en we hadden het idee dat opal wel zijn beste tijd heeft gehad nu. Leuker vonden we onderweg om uit het niets links van ons een enorm meer te zien, midden in de outback, lake Hart. We kampeerden er een nachtjes en toen we naar het meer liepen ging de zon al onder en dat gaf een prachtig effect. Het meer zelf had geen water, het was een grote zoutvlakte en toen we erheen liepen zagen twee emu's de enorme afstand oversteken. Het had een erg mooi effect op het geheel.
Ondanks dat ik op dit moment geen bereik op de telefoon heb (We kamperen ergens in het bos) heb ik toch weer het idee dat we in de bewoonde wereld zijn. Meer auto's, meer wegen en overal stadjes en industrie maken het fijn om hier weer te zijn. We hebben het gered, nog maar ongeveer 1000 kilometer.