"I've been working on a night train. Drinking coffe taking cocaine. I'm out here on a night train, trying to get us safely home." Wrample uit "Night Train" van "Amos Lee".

Je kent dat gevoel wel van vroeger wanneer je tijdens de gym keihard zo'n plastic softbal tegen je gezicht aan kreeg omdat je even niet stond op te letten. Het schud je wakker en laat een tintelend gevoel achter op je huid. Ik weet niet waarom, maar zo kan ik alleen maar het gevoel beschrijven toen ik drie weken geleden van New Zealand terecht kwam in Bangkok (thailand). Alles is 1000 keer meer chaos, elektriciteit en in beweging. Tuk tuks en klaksons, scooters en uitlaatgassen. Iedereen heeft wat te verkopen en iedereen wil wat van je. Wordt wakker!! Je bent in Azie.

Ik reis hier niet alleen. Wie m'n blog een beetje bijhoudt weet dat ik in het begin van m'n reis (ergens eind oktober) de Great Ocean Road (AUS) heb gedaan in een mini camper met twee zweedse (Frida en Elin). Frida en ik kwamen gedurende die trip erachter dat we elkaar wel erg leuk vonden en hebben toen zeg maar iets met elkaar gekregen. Helaas moest ze begin december weer terug naar Zweden en heb ik in sydney afscheid van haar moeten nemen. Frida was op de hoogte van m'n reisplannen naar Azie en zelf wilde ze daar ook gaan rondreizen. Ze had zelfs al 2 maanden in Vietnam gestudeerd, maar wilde meer van dat land zien en ook van Laos. We hebben toen afgesproken maar te zien hoe dingen lopen, ik bedoel, we zouden elkaar 5 maanden niet zien, wie weet wat daarin kan gebeuren. Maar het sms/skype/mail contact bleef iets te veel aan en rond februari had Frida een ticket naar Bangkok geboekt. Het was dan ook geweldig om op het vliegveld van Bangkok Frida weer na 5 maanden te zien. Je wilt niet weten hoe blij ik was dat die vulkaan in IJsland eindelijk was genokt met spuwen.

Maar goed, We hebben samen toen een hotelletje geboekt ergens buiten de binnenstad omdat zoals je weet het momenteel erg gezellig is in Bangkok. Ook om een in alle rust even bij elkaar te zijn. Maar helaas kon je van rust niet echt spreken omdat wanneer we maar 1 stap buiten ons hotel zette er van alle kanten mensen aan kwamen die ons tuk tuks, taxi's of tours aanboden. Daarbij behandelde iedereen ons alsof we een gelukkig pasgetrouwd koppel waren op huwelijksreis (hoe bedoel je van het ene uiterste naar het andere). Zo was er een taxi chauffeur die ons naar een floating market bracht (echt verschrikkelijk... je zit in een boot als een stomme blanke tourist, kan geen kant op, overal stomme winkeltjes met dezelfde troep en je wordt maar geacht wat te kopen bij het winkeltje van de zus van degene die je boot bestuurd). Na de floating market vroeg de Chauffeur, waarmee we de avond ervoor nog gezellig een biertje hadden gedronken, of we niet langs een Chinamarket wilde gaan omdat als we dat deden hij een coupon kreeg van die market voor gratis benzine. We baalde hier wel een beetje van maar omdat hij ons zo aardig leek zeiden we dat het oke was daar naartoe te gaan, maar we zouden niks kopen. Daar aangekomen bleek het geen chinamarket te zijn maar een sieraden winkel.... Of ik niet even een diamanten ring voor m'n vrouw zou kopen. Frida en ik hadden het toen echt gehad en zijn gelukkig de winkel uitgekickt omdat we niks kochten. Toen de chauffeur daarna klaagde tegen ons omdat hij z'n coupon niet had gekregen omdat dat we niks hadden gekocht werd ik echt een pissig. We hebben toen het hotel verlaten waar iedereen ons zag als een getrouwd koppel en zijn toen voor 1 nacht het backpackers gedeelte van Bangkok ingedoken. Daar veel meer tot rust gekomen en het naar ons zin gehad.

Ons plan was na Bangkok meteen door te gaan naar Cambodja omdat we maar 6 weken hebben en het grootste gedeelte daarvan in Vietnam en Laos willen zitten. Cambodja heeft bij mij vanaf het begin al een sterke indruk achtergelaten. De grensovergang is al een belevenis. Een grote stenen manquette van de Angkor Wat tempel doemt boven je hooft op en overal om je heen zijn mensen met grote trek karren in de weer en waait het rode zand op. Natuurlijk zijn Frida en ik ook hier genept door iemand. We moesten namelijk van bus wisselen bij de grensovergang en in Thailand vertelde ene "Sunny" bij het uitstappen van onze bus, dat hij onze nieuwe chauffeur was en dat we met hem mee moesten lopen. Ik moet eerlijk toegeven dat hij ons prima heeft begeleid, maar uiteindelijk bleek hij helemaal niet onze chauffeur te zijn. Op de grens zijn er namelijk een aantal mensen aan het werk die net doen of ze bij je geboekte busorganisatie horen en je heel vriendelijk helpen. Uiteindelijk blijkt dat dus onzin te zijn en vragen ze aan het eind of je ze een tip wilt geven, terwijl je alles dus ook gewoon zelf had kunnen doen. Hier kwamen we dus in de minibus naar Siem Reap achter. Maar echt klagen konden we niet, want onze Sunny had ons naar een snelle comfortabele minibus begeleid die om 4 uur in Siem Reap aankwam inplaats van de geplande bus zonder airco die aan zou komen om 7 uur.

In Siem Reap hebben we de tempels van Angkor Wat bezocht. Drie dagen lang als een Lara Croft en Indiana Jones door tempels gelopen. Mooi om te zien hoe de wortels van bomen zich hebben verstrengeld rondom de stenen van de oude tempels. Vooral Ta Prom was een hoogtepunt. Deze tempel is een grote ruine en op sommige plekken zijn zelfs scenes voor Tomb Raider opgenomen. Frida en Ik hebben ons ook erg geamuseerd in Siem Reap zelf. S'avonds heerlijk Khmer gerechten gegeten en goedkoop Angkor Beer (50 cent) gedronken. Maar het meest geweldige van heel Siem Reap waren misschien nog wel de kinderen die dichtbij ons gasthuis woonden. Elke keer wanneer we het gasthuis uitkwamen stormden ze op ons af en wilde ze opgetild of geknuffeld worden. Zo mooi om te zien hoe gelukkig deze kinderen kunnen zijn met alleen maar even opgetild worden.

Na Siem Reap zijn we naar Phnom Penh gereisd, de hoofdstad van Cambodja. Hier hebben we de gruwelijkheden van de Khmer Rouge regime onder ogen gezien. Bijna niet te geloven dat nog niet zo lang geleden 1/4 van de bevolking daar op gruwelijke wijze is vermoord en dat gehele steden toen zijn ontruimd en iedereen op het land moest werken om zo van Cambodja een Communistische landbouw natie te maken. We hebben net buiten de stad de Killing fields bezocht waar dus alle cambodjanen naartoe werden gereden om daar vervolgens geexcuteerd te worden. Het is moeilijk voor te stellen wat daar is gebeurd omdat de gehele plek er namelijk heel mooi uitziet: Groen gras, vlinders en op de achtergrond hoor je kinderen spelen op de speelplaats. Maar wanneer je langs de massagraven loopt zie je de botten uit de grond steken en zijn elkele resten van kledingstukken nog te zien. Erg heftig allemaal maar dus ook tegenstrijdig. Wanneer je met een rot gevoel de plek verlaat komen van alle kanten ook weeskinderen en bedelaars naar je toe om zo op je gevoel in te spelen. Ik heb de week in Cambodja echt geweldig gevonden, maar al z'n tegenstrijdigheden laat bij mij ook een vreemd gevoel achter. Alsof achter de lach van alle mensen daar nog steeds de pijn zit van wat er zich 35 jaar geleden heeft afgespeeld.

Toen de bus genomen naar Saigon (Vietnam). Ook wel Ho Chi Ming. Gelukkig niet zo'n chaos als Phnom Penh maar mijn god.... wat veel scooters daar. Ik las dat er 3 miljoen scooters zijn in Saigon, dat is een feit, daar kan je niks aan doen (volgens onze katie). Hier hebben het warmuseum bezocht en de Cu Chi tunnels. Dit zijn de ondergrondse tunnels waar de Vietcong heeft gevochten tegen de amerikanen. Zelf ook nog in zo'n tunnel gelopen en kan er nog steeds niet bij dat mensen daar zo lang in hebben geleefd. Ook liet onze guide een aantal vallen zien die de vietcong gebruikte. Dat waren dus echt valkuilen met stekels (voor de computer freaks: Prince of Persia tafrelen).

Na Saigon zijn we naar de Mekong Delta gegaan. Dit is de rivier van Vietnam waar alle handel en visserij is en waar iedereen echt leeft van de rivier. We zijn daar maar naartoe gegaan zonder echt een tour te boeken. Toen we daar aankwamen hadden we het geluk dat een Vietnamees met een boot naar ons toe kwam en ons een soort tocht aanbood met verblijf in een homestay. We wilde niet in een touristische homestay zitten waar je zowat in een bungalow slaapt en hij beloofde ons dat het een echt Vietnamees gezin zou zijn. Voor het eerst waren we niet afgezet en was alles waar wat deze man had beloofd. Een geweldige tocht over de Mekong Delta in z'n oude boot bestuurd door z'n broer (die er echt niks van kon, maar dat leverde fantastische tafrelen op zoals drie keer in de bush belanden), en uiteindelijk te slapen in het huis van een echt vietnamees gezien in de Mekong. Het bleek achteraf gewoon het gezin te zijn van de man die ons de tocht had aangeboden, maar dat kon ons niks schelen. Het gezin had fantastisch voor ons gekookt (elephant fish) en op de fiets nog door het gebied gereden.

Terug naar Saigon gegaan en daar het vliegtuig naar Danang genomen om met een taxi vervolgens naar Hoi an te gaan. Hier heeft Frida een jaar geleden gestudeerd en heeft ze wat mensen bezocht. Ik heb me erg vermaakt daar in Hoi An en was er wel even aan toe niet in een drukke stad te zitten maar in een gezellig plaatsje. De geel geschilderde huizen voelde erg Toscaans aan en s'avonds wanneer alle lantarens brandde was het er erg romantisch en kon je niks anders dan op een balkonnetje onder het genot van een strawberry lassie te kijken naar de passerende mensen op straat. Ook staat Hoi an bekend om z'n Tailor shops waar je op maat gemaakte kleding kan laten maken. Frida en ik zijn toen naar "Yale" gegaan waar ze echt de tijd voor je nemen en je echt begeleiden bij het uitzoeken van het materiaal. Na 3 keer terug komen om te passen en dingen te veranderen was m'n op maat gemaakte suit klaar.

Vanuit Danang hebben we de nachttrein naar Hanoi genomen. Dit was echt een belevenis. De trein bestaat namelijk uit kleine coupes waar je met 6 man slaapt op een uitklapbaar hardbed. Omdat we erg laat waren met boeken sliepen Frida en ik beide op het hoogste bed. Ik heb gelukkig geen last van klaustrofobie, maar erg comfortabel was het nou ook weer niet. Nergens was echt plek om normaal te zitten en moest je wel 16 uur lang op dat krappe harde bedje liggen. Het was een avontuur maar onze ruggen hebben het gelukkig overleefd. Al moet ik wel zeggen dat we bij het uitstappen van de trein gesloopt waren.

En daar zit ik nu dan, een dag later met wallen onder m'n ogen achter een computer in Hanoi. De stad is gelukkig niet zo druk als Saigon en je ziet duidelijk dat de fransen hier vroeger hebben gezeten. Veel gebouwen zijn namelijk in Parisan stijl gemaakt en wanneer je hier een cafe binnenloopt lijkt het interrieur wel op dat van een cafe vlakbij de Eifeltoren. Morgen maar eens goed de stad bezichtigen en vanavond vroeg m'n bed in duiken. M'n bed... die dit keer gelukkig meer is dan een dunne houten plank maar een lekker zacht matras.