Reisverhaal nummer 2!

Het is nu twee dagen na onze trekking van bijna twee weken. De laatste restjes spierpijn vloeien langzaam weg en voorzichtig denken we aan onze volgende plannen. Maar eerst de trekking…

We begonnen op een hoogte van 1000 meter in Besisahar samen met onze gids (Tek) en een drager (Bimal). De eerste zes dagen ging de wekker tussen 6.00 en 6.30 uur om een uur later te starten met wandelen en klimmen. Elke dag liepen we ongeveer 6 uur en wat ons beide verbaasde was dat we geen spierpijn en blaren kregen, zelfs niet na zes dagen! Het enige waar we wat last van hadden was onze maag en een wat soepelere stoelgang, maar ja, dat is eigenlijk standaard.

De omgeving en het landschap zorgde er vaak voor dat we de camera en filmcamera uit de tas pakte, want het was echt verbluffend mooi. Hopelijk kunnen de foto'seen impressie geven van hoe mooi het daar is.

De sfeer onderweg was erg ontspannen en gezellig. Tek (de gids) leerde ons de beginselen van de Nepaleese taal en zoals hij zei: "Please tell me your experiences, I will tell you mine." Zo hebben we veel van hem, zijn land en zijn leven geleerd en hij andersom ook. We hebben hem ook kennis laten maken met het spel Yathzee. Bij ongeveer elke worp riep hij: " Jattsjee!" En als het dan ook daadwerkelijke Yathzee was, begon hij te juichen. Erg hilarisch en aanstekelijk!

De zevende dag was een rustdag. Dit was in het plaatsje Manang op een hoogte van 3000 meter. Deze rustdag was nodig om te wennen aan de hoogte. Voor mij (Menke) ging het op hoogte zijn minder goed af, Judith had hier gelukkig geen last van.

De dag daarop verder omhoog! Daar kwam een andere bijwerking van het vertoeven op hoogte om de hoek kijken, te weten hoofdpijn. Aan het eind van de dag had je het gevoel of je een stevige kater hebt, na een paar uur op bed liggen was het wel weggetrokken. Het landschap veranderde langzaam van heel bosrijk, bijna tropischachtig, naar vlakten met kleine struiken en kale rotsen.

Het was nog één dag naar high camp en de dag daarna naar het hoogste punt Thorung La op 5416 meter. De kale rotsen waren ondertussen bedekt met een laag sneeuw wat ook prachtig was! Wat betreft de hoogte ging het slapen steeds moeilijker. De nacht voor de klim naar Thorung La zelfs geen minuut slaap kunnen pakken. 's Ochtends om 4.30 uur opgestaan om na het ontbijt aan de klim te beginnen. Zo vroeg opstaan was nodig vanwege de wind die aan het eind van de ochtend op komt zetten.

Vol goede moed begonnen we aan de klim! Echter al snel bleek mijn slaap tekort en een wat onrustige maag mijn weg naar de top lastig te maken. Na een uur wisten we het eerste theehuis te bereiken waar ik mij op een bank heb laten vallen om uit te puffen. Nadat ik was bijgekomen heb ik mijn wandelschoenen (helaas) in de ring moeten gooien en heb ik mij te paard naar boven laten rijden. Judith heeft de tocht naar boven helemaal te voet afgelegd, wat echt een prachtige prestatie is!

Dan ben je om 9 uur 's ochtends op 5416 meter hoogte,... en dan mag je nog 1600 meter gaan dalen. Afgezien van het hoogteverschil was het pad volledig met sneeuw bedekt, oppassen dus! Het ging ons goed af, op wat kleine glij- en valpartijen na. Bij het afdalen waren de rollen wat betreft mankementen omgekeerd. Bij Judith gingen haar knieen vervelend doen. De twee dagen van afdalen veranderde het landschap van sneeuw naar kale rotsen, wat bomen en veel wind om uiteindelijk in het plaatsje Jomsom te eindigen vanwaar we het vliegtuigje naar Pokhara gaan nemen. Het afdalen wist ons wel spierpijn te bezorgen, vooral de kuiten. Judith heeft het afdalen met een wat dikke, pijnlijke knie moeten afsluiten, maar deze is nu aan het genieten van de rust.

Het was een prachtige trekking met zoveel mooie momenten, zoveel mooie natuur en alleen maar goed weer, dat de lichaamlijke problemen alweer vergeten zijn. Of zoals onze gids zei: "There are no good nor bad experiences, just new experiences!"

Dan kan ik alleen nog maar zeggen dat we heel veel new experiences hebben opgedaan!

De groeten uit een warm en zonnig Pokhara!

Judith en Menke