Het was een prachtige dag! De zonnebrand olie gaat hard zo. Het eerste deel van Sigmaringen tot zo'n km of 40 was het wel aanpoten, daarna een glijvlucht naar de Bodensee. De afstand tot Lindau kromp snel en af en toe was er en blik op de besneeuwde alpentoppen. Rond de Bodensee was het druk met fietsers en wandelende mensen bij een temperatuur van rond de 20 graden. Wat een verschil met gisteren toen wij tegen de wind aan het zwoegen waren en de laatste kilometers er uit persten. Vanmorgen ontbeten met rijst gekookt en daarna aangemaakt met melk en veel rozijnen. Een recept van Oscar. Hij fietst er prima op. Het leek wel of Bert doping in de koffie had gedaan, in de middag reed hij ons volkomen zoek. Gelukkig herinnerden voorbijgangers zich een blauwe schicht met rode armen. (hij was vergeten te smeren) Zodoende wisten wij dat hij nog altijd voor ons fietste en niet in een of ander dal lag. Over veiligheid gesproken, er zijn maar weinig stukken over gewone weg, meestal landwegen of paden door bossen. Gevaarlijke stukken zijn we nog niet tegen gekomen. Wel pittige hellingen die dan om de hoek verder gaan. Vanavond matig gegeten, aan de bodensee lijkt alles wat duurder dan waar we eerst waren. Echte vriendelijkheid was in het restaurant, de pizzeria bij de camping niet verkrijgbaar. De zonsondergang bij het meer was weergaloos, Bert kon er uren naar kijken, gelukkig ging de zon echt onder zodat we wel zijn gaan eten. Een bijzonder moment is iedere dag weer het aankomen, afstappen, tassen van de fiets, even rust voor het zitvlak en de benen. Alle stof, pijntjes, vermoeidheid spoelen weg met een goede warme douche. Na ongeveer een half uur voelt het alweer zo anders als de laatste km op de fiets. Onder het genot van een koud biertje, pringels en nootjes (wilde) plannen voor de volgende dag maken. De besneeuwde toppen in de verte boezemen ontzag in. Morgen eerst maar eens zien hoe de eerste 70 km gaan.