Vanmorgen weer op zoek gegaan naar mijn 5 straat jongetjes.
Ze waren er niet, of beter gezegd ze lagen er niet.
Ik liep hetzelfde restaurant van gisteren voorbij en op de hoek van de straat zag ik de jongste van het stel zitten. De andere 4 lagen nog te slapen. De jongste herkende mij en die lach die op zijn mond verscheen was intens.
Pats recht in mijn hart, en weet je hij zeurde niet eens.
Ik maakte hem duidelijk dat hij zijn broers wakker moest maken en dat ik zo terug kom.
Hetzelfde restaurant als gisteren en op zoek naar dezelfde vrouw.
Zou geen Nederlander zijn als ik het niet goedkoper wou.
Ze herkende de barang van gisteren en begon vriendelijk te lachen.
Ik legde haar uit wat ik wou en voor 5 euro en ze ging akkoord.
Terwijl ik zat te wachten vroeg ik mezelf af of het wel goed is wat ik doe. Ik geef ze hoop en verdwijn straks weer.
Maar elke keer een goeie warme maaltijd is er toch weer 1.
Zoals de monk zei, ik kan niet vooruit kijken en heb geen controle over mijn brein.
Zit nu ook zelf aan een ontbijtje met koffie.
Mijn hoofd loopt over van de ideeën, laat eerst de eindkeuring maar eens afgerond zijn.
Dan ben ik nog niet klaar in dit land.
Het land van de lach en de verborgen tranen.
Pak straks mijn fiets weer en ga weer het binnenland in en werken aan mijn eigen problemen.
Wat zijn mijn problemen eigenlijk klein als je een vergelijking maakt met de mensen hier.
Denk dat 50% hier getraumatiseerd is.
Wat is acceptatie??
Het gaat steeds beter, vooral omdat ik mag zijn wie ik ben.
Ik verwacht niet meer zoveel van mezelf.
Het gaat goed met mijn kinderen en die zullen niet anders weten in de toekomst.
Kan hier verder op bouwen.

Fietsen 24-11

Vanmorgen voor het fietsen eerst maar eens even een busticket gekocht. Vertrek morgen tegen 0800 uur. Even de grens over en dan naar Phnom Pen. Ik laat sisophon nog steeds even links van me. Ben er nog niet helemaal klaar voor. Dus luister naar je gevoel Jansen. In totaal zo'n 0800 uur reizen.

Daarna ben ik de stad weer uitgefietst. Dit keer te andere kant op. De brug over en langs de tonle sap rivier.
Een prachtige tempel bezocht en een aantal foto's gemaakt.
Je merkt dat de toeristen dit niet zoveel doen. Ben er 1 tegengekomen tijdens de 4 uur dat ik weg was.
Moet ik wel heel eerlijk zijn dat ik ook wel erg het binnenland in fiets.

Ik heb genoten, het was heel veel hellooo barang. En had het idee dat de oudere generatie me uitlachte. Wat moet die gek nou hier. Haha.
Op een gegeven moment sprong er een man voor mijn fiets, ik verstond er geen bal van maar moest mee naar binnen.
Dus maar gedaan, tas met waardevolle spullen maar om de nek.
Daar zaten nog een oudere man en vrouw.
Begon deze man muziek voor me te maken. En die andere kroop zowat helemaal tegen me aan.
Na een minuut of 10 had ik het wel gehad. Maar zo dachten hun er niet over, werd terug geduwd naar daar waar ik zat.
Hij ging nog fluit voor me spelen.
Daarna een paar honderd Riel gegeven en terug richting battambang.
Ging nu toch wel trek in eten krijgen.
En mijn zitvlees accepteert het fietsen ook niet meer.
Video's staan erop en later vandaag de foto's.
Grtjs