Vandaag waren we al vroeg uit de veren voor de wandeling naar Buarbreen te ondernemen. We hadden geen idee wat de wandeling naar deze gletsjer inhield, dus zijn we maar op goed geluk vertrokken. De weg naar de wandeling was een super smal paadje en gelukkig op het vroege uur geen tegenliggers. Eenmaal aan de wandeling aangekomen, waren er twee bereidwillige Duitsers die ons wisten te vertellen dat de wandeling 3,5uur duurde en dat het een moeilijk niveau was. Wij dus op pad. De eerste kilometers waren al flink bergop (wandeling steeg ca. 1100m). Na enkele kilometers moesten we over watervalletjes adhv evenwichtsbalkjes, etc.

De laatste kilometers bestonden uit gladde hoge rotsblokken waaraan touwen bevestigd waren. Omhoog gaan was geen probleem, maar toen begon ik toch wat te twijfelen over het terug naar beneden gaan. Het was op hoge hoogte en langs ons was dan de afgrond, dus dat maakte het toch akelig. We hadden wel al een prachtig uitzicht. Ik heb toch nog doorgezet tot vlak voor de finish. De Duitsers vanop de parking arriveerden gelijk bij ons en de vrouw had eveneens als mij toch ook bang om terug te gaan. We besloten dan maar om het allerlaatste stukje dat opnieuw stijl klauteren was om gewoon nog wat dichter bij het uitkijkpunt te komen samen te wachten op onze partners. Op de terugweg ben ik mezelf nog enkele keren tegengekomen. Ik ben dan maar achteruit aan de touwen gaan hangen en dan zo naar beneden geklauterd. Akelig om niet te zien waar je je voeten zet.

Trots op mezelf dat ik toch het merendeel gedurfd heb, zijn we terug naar de auto gewandeld. Daar onze lunch opgegeten en toen het stadje Odda bezocht. Hier wat rondgewandeld en daarna bij de plaatselijke viskraam verse zalm en verse visburgers gekocht om uit de hand op te eten. Overheerlijk. Daarna al naar de parking van de Trolltunga gereden.

Grootste toeval ooit: een half uur later stopt Jimmy zijn overbuurman hier. Het ergste is dan nog dat ik heel dom vraag: vanwaar uit België ben je ergens? Blijkbaar heb ik de overbuurman nog nooit gezien al die tijd en nu 1500km verderop voor het eerst.

PS: Jimmy is trots op zijn nieuwe uitvinding. Bij gebrek aan een ovenwant gebruikt hij nu een dubbele sok rond zijn hand. Tijd voor een patent aan te vragen