Mijn grensovergang naar Vietnam verliep zonder slag of stoot. De reis duurde ruim 14 uur en toen ik 's avonds laat in Ho Chi Minh City (ik prefereer zijn voormalige naam Saigon) arriveerde, duurde het niet lang voordat ik in mijn bed zou liggen. Toen ik opstond en mijn eerste meters in voormalig Saigon maakte, voelde ik mij nog niet zo lekker van het vele ongevarieerde eten van de laatste tijd. Ik besloot terug te keren naar mijn hostel om daar aan sollicitaties te werken. Ik bedacht mij in welke branche ik zou willen werken en hoe ik daar terecht zou kunnen komen. Zou ik solliciteren voor een fulltime bijbaan of een stage en hoe zou ik daarvoor zo snel mogelijk in aanmerking kunnen komen. Ik besloot via LinkedIn, een soort Facebook waarop curriculaire activiteiten worden gedeeld met je netwerk, naar bedrijven en bedrijvigheid te zoeken die mij aanspraken. Ik besloot een sollicitatiebrief te schrijven naar 24MONTHS, waarin ik uiteenzette hoe graag ik als Allround Stagiair in marketing, sales en human resources aan de slag zou willen. Na het schrijven van een groot deel van mijn sollicitatiebrief, wat opvallend genoeg zo gemakkelijk ging omdat ik zo geënthousiasmeerd was, heb ik laat in de middag met wat jongens uit de dorm een rondje gelopen door een park naast de Bêc Thành Market, door de markt zelf en door een sportcomplex. Het centrum van Saigon is 's avonds vol met sportieve, badmintonnende en andere spel spelende Vietnamezen.

Mijn tweede dag heb ik meer culturele invulling gegeven. Ik heb een lange wandeling gemaakt langs de Saigon River, de Vietnamese Notre Dame Cathedral, het War Remnants Museum en het Reunification Palace. In het Reunification Palace heb ik door de bunkers gelopen waar, mocht er oorlog uitbreken, de President zich zal terug trekken. Zoals mij onderweg al verteld was, was het War Remnants Museum zeer de moeite waard. Het War Remnants Museum toont foto's uit de Vietnam Oorlog waarin Vietnam op eigen bodem zich tegen Amerika verweerde. Ik heb altijd al mijn twijfels gehad wie het in deze oorlog bij het rechte eind zou hebben, maar na het zien van de indrukwekkende werken in dit museum, wat gesprekken met andere reizigers te hebben gehad en een bezoek aan de Cu Chi tunnels de volgende dag, ben ik bang dat de Amerikanen zich voorgoed zullen moeten schamen voor de schade die zij hebben aangericht. De gruwelheden die de Amerikanen met (gif)bommen hebben aangericht, heeft vandaag de dag nog zijn uitwerkingen op verminkt geboren wordende kinderen. Op weg naar de Cu Chi tunnels wordt om deze verminkte personen een steentje bij te dragen, een stop gemaakt bij een klein marktje, waar verminkte Vietnamezen prachtige handwerken maken. Nadat ik een sleutelhanger had gekocht, reed de bus naar de tunnels. Het bezoek aan de Cu Chi tunnels was voor mij (zoals verwacht) wel een hoogtepuntje. Met mijn interesse in oorlogen was het van dichtbij zien van het slachtveld waar de Vietcong zich verdedigde, heel bijzonder om te zien. Ik kan niet meer dan lof uitspreken voor de manier waarop de Vietcong zich staande heeft gehouden door een complex van 16 kilometer aan tunnels in verschillende lagen te graven. Mij werd verteld dat de uitgegraven grond vervolgens in de Saigon River werd gedeponeerd, waardoor de lagen zich verspreidde en de Amerikanen niet konden zien waar gegraven was. Tijdens mijn bezoek ben ik in meerdere gedeelten van de tunnels geweest. Allereerst heb ik mij in een, niet verruimde tunnel gehesen. Met moeite kon ik mijn middel door het gat krijgen en toen ik gehurkt zat in de tunnel, besefte ik hoe klein het was en dat ik er alleen kruipend doorheen zou kunnen. De tunnel kwam namelijk maar tot mijn knie. Via een tentoongestelde val, waarin lange speren (die vroeger met ontlasting werden ingesmeerd om ziekten te verspreiden) rechtop stonden die soldaten zouden spiesen, kwamen wij bij een tweede gedeelte van de tunnels. Dit gedeelte van de tunnel was verruimd voor Westerse toeristen, waardoor het voor mij ook mogelijk was, om mij erin te bewegen. Ik besefte wel hoe klein de originele tunnels moesten zijn en vroeg mij tegelijkertijd af hoe de Vietcong zich hierin met levensmiddelen en geweren kon bewegen. Wat de ervaring van het lopen door het beboste gebied van de tunnels nog realistischer maakte, waren de schoten van de M-16 geweren waarmee op een schietbaan vlakbij kon worden geschoten. Zodoende kon ik mij enigszins inleven onder wat voor geluiden een Amerikaanse soldaat zich in de oorlog zich moest voorbewegen. Ik kan mij het goed voorstellen dat als je daar als Amerikaan in de oorlog liep, je doodsangsten kon hebben door de bliksemsnel door het tunnelcomplex bewegende en aanvallende Vietcong en zijn valtrappen. Na het bezoek aan de tunnels heb ik 's avonds genoten van een Vietnamese Water Puppet Show, waar met marionetten in water een voorstelling over het Vietnamese leven werd gehouden. Onder andere de agricultuur van het land, draken, vissen, boot racen en spelende kinderen kwamen aanbod.

Na in de ochtend mijn sollicitatiebrief te hebben gestuurd naar 24MONTHS, ben ik heb ik een half uur voor vertrek een bus naar Mui Ne geboekt. Toen ik in Mui Ne aankwam, had ik al bericht gekregen van 24MONTHS met daarin een uitnodiging voor een gesprek via Skype, een online video-/telefoondienst. Mijn eerste dag zou in het teken staan van dit gesprek. Hoewel ik mij al enige uren bevond op de plaats waar ik het gesprek zou willen voeren, viel precies op het moment suprême de verbinding weg. Ik haastte mij naar een internetcafé en kon alsnog het gesprek voeren. Ik had een goed gevoel overgehouden aan het gesprek en kreeg van het bedrijf een 'persoonlijkheidstest' toegestuurd die ik zou moeten invullen. Na in de ochtend de persoonlijkheidstest te hebben ingevuld en opgestuurd, viel mijn middagplan in duigen. De touroperator annuleerde mijn rit naar de duinen en beviel mij aan niet zelf te gaan vanwege de naderende naweeën van de uit de Filippijnen afkomstige tyfoon. Ik volgde zijn advies op, maar nadat de dag voorbij ging en het weer matig bleef, maar geen gevaar vormde, kreeg ik steeds meer het gevoel verkeerd te zijn ingelicht. De avond heb ik afgesloten door met een Duitser krokodil te eten. Krokodil is heerlijk, zacht van smaak en zeker een aanrader. Vanaf de tafel konden wij zien hoe twee slangen werden geslacht en een stel Russen het bloed dronken en hun harten aten.

Hoewel ik niet voor de duinen zal terugkeren naar Mui Ne, vind ik het toch jammer deze duinen niet te hebben gezien. Ik besloot, rekening houdend met de overgebleven reistijd, mijn reis te vervolgen naar het hoger gelegen Dalat, het 'Parijs' van Vietnam. Gezien de slechte kwaliteit van de wegen en kleine stoelen, zou dit mijn minst comfortabele rit tot nog toe worden. Eenmaal in Dalat vond ik waar ik werd afgezet een goed onderhouden dorm, waar verder niemand zou slapen. Nadat ik mijn backpack gedropt had, besloot ik Dalat te verkennen. In plaats van richting het centrum te lopen, liep ik in tegengestelde richting. Aan deze kant van de stad zou ik niets vinden wat ook maar een beetje interessant was. Na al een flink rondje te hebben gewandeld, kwam ik vlakbij mijn accommodatie Nederlanders tegen. Dit Nederlandse koppel vertelde mij dat zij zo tevreden waren met een ritje dat zij met een Easy Rider maakten. Ik volgde het advies op en boekte dezelfde Easy Rider, een in mijn ogen overgewaardeerde naam voor iemand die je betaalt om je rond te rijden op zijn motor/scooter. Na de tour te hebben geregeld, dwaalde ik verder door Dalat. Dalat deed mij denken aan Oostenrijk en toen ik met dit gevoel een hotel met spa tegenkwam, besloot ik mij te informeren. Ik besloot mijn geldbesparende gedachten opzij te zetten en zou poedeltje naakt de sauna in gaan. Dit voelde enigszins raar, omdat ik niet goed wist of het gewenst was kledij te dragen of niet. Hoe het ook zij, met een handdoek om de middel deed ik in ieder geval niemand pijn. Na mijn kwartiertje alleen in de sauna, heb ik nog een duik (met boxer!) genomen in het zwembad en vervolgde na het aankleden mijn weg door Dalat. Ik liep richting één van de grote meren rondom Dalat en hoewel mijn eerste intentie was om om het meer te lopen, besloot ik hier van af te zien toen het meer veel groter bleek dan gedacht. Eenmaal terug in het hotel hoorde ik twee meiden pizza's bestellen en zo deed ik ook. Toen de courier mij een niet bestelde pizza bracht, nam ik de pizza af tegen een fikse korting.

De volgende morgen werd ik al vroeg opgehaald door de Easy Rider. Achtereenvolgend bezochten wij een bloemenboerderij dat beschikte over een kruising van de rode Nederlandse en Vietnamese roos, een koffieplantage, een plaats waar ik heb gezien hoe rijstwijn werd gemaakt, een zijde (silk) fabriek, waar met de poppen waar vlinders uitkomen kledingstukken worden gemaakt, de indrukwekkende Elephant Waterfall, de Buddhism Temple & Happy Buddha Statue, K'ho Ethnic Village, waar het oorspronkelijke Vietnamese volk nog steeds leeft en tevens een andere taal wordt gesproken, gezien. Aansluitend ben ik afgezet bij het Habg Nga Crazy House, een voormalig gasthuis waar je in Disney / sprookjesstijl kunt verdwalen in de vele trappen en treden, spinnenwebben en paddenstoelen. Dit Crazy House vond ik een overgewaaide, toeristische attractie. Tot slot heeft Lam Thien mij naar een oud treinstation gebracht en nog rond twee meren gereden, wat wel heel mooi was om te zien. Toen ik 's avonds vanuit bed lag te FaceTimen met mijn ouders, dacht ik niet meer te doen dan er uit te gaan voor een avondmaal, meer omdat het moest dan dat ik er echt zin in had. Toen gedurende ons gesprek twee Nederlandse meiden de kamer binnen kwamen, waarvan ik er één herkende vanuit Cambodja, zou ik nog geen half uur later met de meiden uitgaan voor een avondmaal. Toch leuk, gezelschap!

Vanuit Dalat werd ik gewaarschuwd voor een onder gestroomd Hoi An. Hoewel de tyfoon die de Filippijnen raakte het zuiden van Vietnam bespaarde, waren de berichten dat de tyfoon wel het midden had aangedaan. Ik besloot mijn weg in te zetten naar het midden van het land en mocht een bezoek aan Hoi An niet mogelijk zijn, zou ik direct mijn reis vervolgen naar hoofdstad Hanoi. De busreis naar Hoi An was wel wat eng, met mist met minder dan vier meter zicht op de bergachtige weg over smalle paden. Mijn reis naar Hoi An duurde 17 uur, inclusief een twee uur durende tussenstop in Nha Trang, dat populair is vanwege zijn strand en uitgaansgelegenheden. Ik vond het wel leuk om Nha Trang nog even te zien, maar niet meer dan dat. Dit werd beaamd door de Zuid-Afrikaan Gus. Ik leerde de 51-jarige Gus, met zijn lange, grijze haar en baard, beter kennen. Toen de bus vroeg in Hoi An arriveerde, vroeg ik aan Gus, die ook op de bus zat, om samen naar het centrum te lopen. Gus en ik sloegen de tuk tuks af omwille het besparen van geld maar ook het verkrijgen van een eerste indruk van de stad. Met prachtig weer in de ochtend, zagen wij al heel vroeg zwoegende mannen een overstroomd gedeelte van de stad schoonschrobben. Nadat wij incheckten in een guesthouse, huurden wij samen een scooter. Met Gus achterop, reed ik via de stijlvolle Japanese Covered Bridge, naar My Son, ruïnes overgebleven uit het oude Cham rijk. My Son is een Unesco World Heritage Site en dat is niet voor niets. Dit prachtige, in de bossen aan de voet van Cat's Tooth Mountain gelegen ruïnes, zijn zeker de moeite waard! Op de terug weg hadden Gus en ik heel veel regen tegen en kwamen kletsnat aan in Hoi An. Aldaar maakten wij nog een korte stop bij een stadion en Statue of Nguyen Duy Hieu (herdenkingsmonument), voordat wij de scooter, waarvan wij iedere benzinedruppel hadden verbruikt, te voet terugbrachten. Vervolgens hebben wij door Hoi An gedwaald en richting de An Hoi Bridge en rivier gelopen, waar oude, prachtig met lampionnen verlichte grachtpanden staan. Gus en ik hebben een biertje gedaan op een balkon waarvandaan wij prachtig uitzicht hadden over de 'Old Town' van de stad. Gus vertelde mij zijn indrukwekkende levensverhaal en ik bedacht mij dat Gus één van die bijzondere mensen zou zijn, waar je gelukkig mee mag zijn als je die tijdens je reis tegenkomt. Samen hebben wij gegeten in een restaurant vlakbij.

In de vroege ochtend zei ik gedag tegen Gus en stapte op een bus richting Hui. Gezien mijn tijdsschema had ik besloten om te proberen het voormalige keizerrijk (Imperial City), omringd door een stevige, 6 meter hoge en 2,5 kilometer lange stadsmuur, in een aantal uur te bezoeken, voor ik mijn reis naar Hanoi zou inzetten. Bij aankomst in Hue besloot ik mij aan te sluiten bij twee Zweedse meiden die na een tussenstop van vijf uur in Hue, naar Hanoi zouden gaan. Ik kocht een ticket en ben samen met deze meiden via de Phu Xuan Bridge over de Song Huong (Perfume River), naar het voormalig keizerrijk gelopen. Het voormalige keizerrijk wordt hedendaags gerestaureerd van de vernielingen door bombardementen van de Amerikanen. Een introductiefilm liet duidelijk en krachtig zien hoe mooi het voormalig keizerrijk eruit heeft gezien en wat de impact van het rijk was. Nadat wij op ons gemak, maar met de wegtikkende tijd in ons achterhoofd, door het voormalig keizerrijk liepen en hier onder andere de restanten van het verblijf van de keizer, zijn familie, de stadsmuren, de tuinen, de woningen en theater hadden gezien, pakten wij na het inslaan van ons avondeten, de bus. Halverwege ons bezoek kwamen wij opnieuw de Nederlandse Lotte en Marloes tegen, die ik eerder op de bus naar Hue had ontmoet.

's Ochtends vroeg kwamen wij aan in Hanoi. Ik nam afscheid van de Zweedse meiden en besloot op internet te kijken wat een relaxt hostel waar het niet moeilijk zou zijn om een gesprek aan te knopen. Door de hoge recensies en de redelijk aangename prijs van een dormbed, besloot ik naar Little Hanoi Hostel 2 te gaan. In Little Hanoi Hostel 2 werd ik zeer vriendelijk ontvangen door de receptioniste en nadat zij mij vertelde vol te zitten, bood zij mij bananen, koffie en internet en haar hulp aan voor het vinden van verblijf. Ik kwam in contact met de Australische Bart (ik hoop dat ik zijn naam goed schrijf). Bart was in Vietnam om zijn gebit goed te laten zetten. Bart had een ongeluk gehad en had daar een vergoeding voor gekregen, waardoor hij nooit meer hoefde te werken. Bart was een heel aardige, maar beetje rare vent, in positieve zin van het woord. Bart en ik liepen door de stad op zoek naar accommodatie. Bart wilde kijken voor andere plekken om te slapen, simpelweg om een andere omgeving te zijn dan Little Hanoi Hostel 2, waar hij verbleef. Bart had een ander budget dan ik, maar toch bleven wij samen zoeken. Toen ik accommodatie vond, scheidden onze wegen.

Mijn eerste dag in Hanoi wilde ik het rustig aan doen. Ik was al een week wat 'reismoe', dacht dat ik in Zuidoost-Azië steeds min of meer dezelfde dingen zag. Dat was ook de reden waarom ik zo twijfelde om naar Halong Bay te gaan. Een ieder zal mij voor gek verklaren te twijfelen, maar ik twijfelde omdat Halong Bay mij twee dagen, 55 euro en een herhaalde beleving van het Thaise Khao Sok zou kunnen bieden. Ik keek zelfs naar vliegtickets naar Hong Kong en Taiwan, om een compleet nieuwe uitdaging aan te gaan. Ook keek ik naar tickets naar Bangkok, om mijn vlucht naar Nederland te vervroegen. Vliegtickets waren te duur en dus geen optie. Ik besloot de stad in te gaan, om de stad te verkennen. Ik had Hanoi hoog aan mijn lijstje staan en verwachtte heel wat van Hanoi. Al snel bleek dat ik Hoi An en Hanoi met elkaar had verwisseld. Desondanks heb ik mij wel vermaakt. Ik bezocht het Lenin Park, de Flag Tower en het Vietnam Military History Museum, dat met zijn oude voorwerpen geen indruk op mij maakte, en liep verder richting het Ba Dinh District, het politieke gedeelte van de stad. In het Ba Dinh District bezocht ik het Presidential Palace, waar het zo maar kon zijn dat hoge piefen arriveerde in hun dure auto's. Van ver werden de bezoekers gestimuleerd verder te lopen en geen aandacht te besteden aan de vele fotograven die foto's maakten van de arriverende personen. Het bezoek aan het paleis was heel rustig en aangenaam. Ik heb naast het paleis, het straatje gezien waar voormalig President Ho Chi Minh liep, zijn huis, studeer- en slaapkamer, geschonken auto's, gastenverblijf en omliggend meer en vertrek. Toen ik het terrein afliep, liep ik recht op het Ho Chi Minh Mausoleum af. Hoewel de naam al doet vermoeden, ligt hier het lichaam van de dode, voormalig president Ho Chi Minh. In de ochtenduren is iedereen vrij om zijn lichaam te bezoeken. Het verhaal eromheen is vrij apart. Laat voorop staan dat Ho Chi Minh onwijs populair was en nog steeds is in Vietnam. Maar, zoals mij is verteld, wilde Ho Chi Minh gecremeerd worden. Maar, zo socialistisch als Vietnam is, zou de laatste rustplaats van Ho Chi Minh in het Mausoleum zijn. Toen ik om het Mausoleum heen was gelopen, bezocht ik de One Pillar Pogoda en het Ho Chi Minh Museum, beide maakte niet veel indruk op mij, maar dit zal voor Vietnamezen anders zijn.

Nadat ik een goede nacht had geslapen, voelde ik mij klaar en gemotiveerd voor de laatste weken van mijn reis. Ik boekte een overnachting in Halong Bay op een boot voor de volgende dag en zou bezien hoe mij dat zou bevallen. Ik had Halong Bay zo geregeld, dat bij terugkomst in Hanoi, ik een uur later de bus kon pakken naar Sapa, een plaatsje hoog in de bergen met veel authenticiteit. Zodoende had ik nog maar één dag om alles in Hanoi te zien! Op deze dag heb ik onwijs veel gelopen. Allereerst door Hoàng Thành Thăng Long, wederom een voormalig keizerrijk. Na Doan Môn Gate, de van steen gemaakte draken op de ruines van het paleis Kinh Thiên, huis D67 met bunkers, paviljoen Hâu Lâu, de noordelijke poort en het archeologische terrein aan de overkant (18 Hoàng Diêu), bezocht ik de Temple of Literature (Văn Miêu - Quôc Tu Chám). De Temple of Literature heeft de naam gekregen vanwege de multifunctionaliteit van de tempel. Quôc Tu Chám is namelijk de eerste nationale universiteit van Vietnam. Mijn ervaring aan deze tempel is heel leuk. Allereerst vond ik de tempel en inrichting geweldig en daarnaast waren net afgestudeerden aanwezig om hun slagen te vieren en op de foto te gaan. De mannen waren strak in pak en de vrouwen hadden prachtige jurken aan. Een afgestudeerde, Vietnamese jongen vroeg met mij op de foto te gaan. Dat vond ik geen probleem. Toen de foto werd genomen, zag ik een horde aan Vietnamese, afgestudeerde meisjes een rij vormen. Ik denk dat ik wel tien minuten met heel veel meiden geposeerd. Dat vond ik niet erg om te doen, sterker nog, ik vond het wel grappig!

Ik had gehoord dat de gevangenis Hoa Lo de moeite was en zodoende bracht ik een bezoek. Hoa Lo maakte indruk op mij. De gevangenis, midden in de stad liggend, kent een gruwelijke én prachtige geschiedenis. Toen de Fransen de scepter voerden, werden politieke gevangenen die streefden naar onafhankelijkheid hier gevangen gehouden onder erbarmelijke omstandigheden. Vaak had de gevangenis veels te veel gevangenen ten opzichte van capaciteit, met alle gevolgen van dien. Tevens martelden de Fransen gevangenen en lieten hen wegrotten in dodencellen of excuseren met een guillotine. Betere tijden kende de gevangenis in de Vietnam Oorlog. Amerikaanse gevangen werden naar deze cellen gebracht en zo goed behandeld, dat vele van hen na de oorlog terugkeerden naar Vietnam. Bij het vrijlaten van de Amerikanen kregen de Amerikanen zelfs cadeaus mee.

Na het bezoek aan deze indrukwekkende gevangenis, ben ik langs de St. Joseph Cathedral, het Opera House, het Hoan Kiem meer, de tempel op het eilandje in het meer, de Dong Xuan markt en de Old City poort gelopen. In de kleine straatjes vlakbij de poort is het drukke leven en verkeer op straat goed te zien. Minder bizar als in Saigon, maar nog steeds een gekkenhuis. Laat in de middag keerde ik terug naar Little Hanoi Hostel 2 waar ik gebruik wilde maken van de computers om 'mijn' Iphone aan te sluiten op Itunes omdat de Iphone na het uploaden niet meer wilde starten zonder Itunes. Nadat ik twee uur had verspild aan Itunes, wilde ik nog snel een reparateur vinden voordat ik de volgende dag richting Halong Bay zou gaan. Opnieuw zou ik met Bart door de stad lopen. Bart bleef een bijzondere vent, maar wel leuk. Bart zei dat als iemand hem iets wilde verkopen, hij altijd antwoordde met 'Don peak English, don peak English' om zo ervan af te komen. Ik vond lastminute een zaak die de instellingen zou herstellen en zou de avond afsluiten met Bart.

Halong Bay viel alles mee. Ik besefte mij pas op locatie hoe weinig ik wist van wat ik eigenlijk geboekt had. Ik bleek een feestboot te hebben geboekt, wat ik eigenlijk wel een leuke manier vond om Halong Bay te zien. Het zicht over het prachtige, met limestone rotsen verdeelde water, was niet goed, verre van zelfs, maar we konden nog genoeg zien. 's Middags bezochten wij een grot en een strand, waar ik een duik nam in het koude water. 's Avonds speelden wij drinkspelletjes als beer pong en had ik het erg naar mijn zin met het gezelschap. De luxe hut waar ik sliep, was ongetwijfeld de mooiste ruimte waar ik in al die tijd in geslapen heb. De volgende ochtend hebben wij gekayakt tussen de limestone rotsen. Hoewel ik besefte dat ik Khao Sok vele malen mooier vond, vooral omdat Khao Sok niet toeristisch aanvoelde, genoot ik van het peddelen en de omgeving van Halong Bay. Als ik niet was geweest, had ik daar hoe dan ook spijt van gekregen.

Na een busreis van vijf uur, een tussenstop van 2,5 en een busrit van zo'n negen uur, arriveerde ik rond een uur of zeven 's morgens in Sapa. In de bus maakte ik kennis met de Nederlander Leonard, roepnaam Leo, en had ik een kort praatje met de Duitse Ulli en haar Duitse reismaatje. Toen wij arriveerden, wist ik min of meer wat ik wilde en wat er zou gaan gebeuren. Ik wilde graag in huis bij de lokale bevolking overnachten in één van de nabij gelegen dorpjes in de bergen. Toen ik uit stapte, leek dit gemakkelijker en wederom toeristischer te gaan, dan gehoopt omdat lokale vrouwtjes, gehuld in typische, authentieke en mooie kledij ons op stonden te wachten. Desondanks had ik goede verhalen gehoord en wilde ik dit maar al te graag. Ik had meteen contact met een lokaal vrouwtje, dat mij aansprak. Ik dacht een klik te hebben, het vrouwtje oogde vriendelijk en was spontaan. Er stonden nog twee vrouwtjes naast mij, die beide ook hun eigen homestay aan het promoten waren, de één meer dan de ander. Ik koos om bij het eerste vrouwtje te overnachten en dacht dat het wellicht leuk zou zijn om deze ervaring te delen en besloot daarom Leo te vragen of hij zin had om mee te gaan. Leo had inmiddels al contact met het tweede vrouwtje. Het eerste vrouwtje bood ons aan om de eerste nacht bij haar te slapen en de tweede nacht bij het tweede vrouwtje. Wij gingen akkoord. Met zijn vijven liepen wij naar een lokaal marktje, wat viezig wel, waar wij een heel lekker ontbijtje scoorden. Het derde vrouwtje was echt irritant, ze bleef vragen of wij bij haar een derde nacht zouden overnachten en dat het onterecht was dat wij niet bij haar kochten. Bulls***! Vervolgens vroeg zij mij of ik geen cadeautje voor haar kon kopen. Je vraagt niet om cadeautjes, die krijg je! Een man die niet uit Vietnam kwam, maar wel al enige tijd in Sapa woonde, vertelde het vrouwtje dat het niet gewenst is om om cadeautjes te vragen. Het derde vrouwtje keek stoïcijns naar hem en toen de man was uitgepraat, vroeg zij mij wederom om een cadeautje. Ik vroeg haar wat de man zojuist tegen haar hadgezegd en dat je niet om cadeautjes kan vragen. Het vrouwtje vertelde mij dat ze niet naar de man geluisterd had. Ik heb haar weggestuurd. Nadat Leo en ik een goed ontbijtje op hadden, liepen wij naar de kerk waar wij hadden afgesproken met het eerste en tweede vrouwtje, Moa en Tam. Bij de kerk stonden hun mannen te wachten om onze backpacks met de scooter naar hun huizen te rijden.

Samen met Moa en een vierde vrouwtje, dat overigens geen vriendin was van Moa, liepen wij richting het huis van Moa in het dorpje Hao Thao. Onderweg stopten wij bij een lokaal vrouwtje dat uit een zeer grote pijp rookte en een lokale markt. Leo en ik probeerden uit de pijp te roken, waarin ik hard faalde en ruim twee minuten stikte in de rook. Moa kocht haar groenten. Ons gezelschap liep via een smal paadje een berg op. Het zonnetje gaf ons een prachtig uitzicht over het heuvelachtige gebied met rijstvelden en berghuizen rondom Sapa. Onderweg kwamen wij langs dorpjes als H'mong Kinh, Sa Seng, Hang Da, Hau Chu Ngai, waar houten hutjes stonden, waar de varkens, kippen en buffels buiten liepen en de vrouwen de was aan het doen waren. De lokale mannen en vrouwen waren allen gekleed in dezelfde typische, authentieke en kleurrijke kledij. Toen wij na relaxte wandeling van 15 kilometer aankwamen in het houten huis van Moa, bleek de viezigheid en armoede nog wel mee te vallen. Desondanks was het interessant om daar te zijn. Moa's zoontje van een jaar of 6/7 was aan het koken boven een kampvuurtje en daarboven hingen de zwaar verbrande stukken varken aan een paar stokken. Voor het avondeten had Moa haar vriendin Tam, het tweede vrouwtje, uitgenodigd om mee te eten. Zodoende namen Moa, Tam, haar zoon, Leo, de man van Moa en ik aan tafel plaats en aten wij op wat Moa ons aanbod. Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zulke lekkere bonen en champignons op. Wat ook op tafel stond, was varkenshuid. Zowel Leo als ik hebben een flink stuk geprobeerd, maar dit was geen succes. Varkenshuid, met haar, is een flink stuk vet om naar binnen te werken. Het was bijzonder, maar vreemd en normaal tegelijk voor mij, om te zien hoe de man van Moa de stukken varkenshuid, zelfs de neus lag erbij, zo makkelijk naar binnen werkte. De man van Moa moest tevens lachen om Leo dat hij vooral de haren van het varken smerig vond om op te eten. Geef Leo eens ongelijk! Aan tafel werd ons verteld dat Moa regelmatig gebeld werd door toeristen om hen onderdak te bieden. Moa had blijkbaar een goede reputatie en had zelfs verschillende kranten, inclusief Algemeen Dagblad, gehaald. Zodoende werd duidelijk waarom Moa het nog niet zo slecht had. Als afsluiter van de dag kregen wij rijstwijn om te shotten. Shotje na shotje smeerde de rijstwijn onze kelen. Langzaam werden wij dronken en gingen wij naar bed gaan. Dit was een heerlijke avond.

Moa kookte ons een ontbijtje en wij zouden met onze backpacks Tam volgen naar haar huis. Vanaf haar huis begonnen wij aan een wandeling van zo'n vijf à zes uur door verschillende omliggende dorpjes als Thao Hong Den, Su Pan, Ban Den Sun, Giang Ta Chai, waarlangs wij een watervalletje hebben gezien en onderweg noedel soep op hebben. Tijdens het eten van de soep gooide Leo zijn charmes in de strijd en probeerde een afspraakje te regelen met de Vietnamese Nguyễn. Leo kreeg haar nummer en verder hadden wij gezamenlijk vooral veel lol om het regelwerk van Leo en zijn grote liefde. Na ons loopje haalden wij gezamenlijk de kinderen van Tam van school. Ook om de school heen wilden lokale vrouwtjes hun spulletjes aan ons verkopen. Toen ik een blik worp op kleine, kleurrijke etuitjes, had mevrouw mijn interesse door. Na hard en lang onderhandelen, nam ik twee etuis van haar af. Toen Tam mij vroeg of ik te veel had betaald, zei ik wat ik er voor betaald had en vroeg ik of dat een goede prijs was. Tam vertelde mij dat dit de lokale prijs was. Ik was heel blij met het resultaat omdat de etuitjes leuk waren om weg te geven, maar ook omdat ik afdingen leuk vind als ik de goedkoopste prijs weet te strikken. Ik vertelde dat ik nog meer van die etuitjes wilde hebben om aan al mijn vriendinnetjes te geven. Tam's vriendin gaf mij uitkomst, uiteraard tegen de lokale prijs. Vanuit het huis van Tam heb ik de lokale gang van zaken bekeken. Met de varkens, kippen en buffels lopend over straat, vervoerden de locals veelal met de hand hun spullen. Daarnaast kwamen er verschillende vrouwen over de vloer bij Tam. Eén van deze vrouwen bleef mee-eten. Het avondmaal dat Tam ons voorschotelde was beduidend minder dan dat van Mao. Ik moet wel zeggen, het huis van Tam was authentieker, viezer en had een interessantere locatie. Tam's huis lag namelijk op een klein heuveltje aan de rand van de lokale weg en had uitzicht over rijstvelden. Het huis bestond uit een kleine woonkamer, drie slaapruimten met tweepersoonsbedden, een keuken en een toilet in een bijruimte buiten het huis, naast het onderdak van de buffel. Dit was, net als bij Mao geen Westers toilet, maar een gat in de grond waar met water, de uitwerpselen mee moesten worden weggespoeld. Desalniettemin was het eten wel gezellig, maar minder dan bij Mao. Ik heb heel erg genoten van de aanwezigheid van de kinderen van Tam, die het maar al te leuk vonden om bij mij op mijn nek te zitten. Tam had vier kinderen, die alleen in één tweepersoonsbed zouden slapen. Echter merkte ik aan Tam, maar eigenlijk had iedereen dat gevoel wel, dat er voorliefde was tussen Tam en Leo en tussen Mao en ik. Na het eten werd wederom geshot met rijstwijn. Nadat wij nog maar een half uur in bed lagen, werd ik kotsend in bed wakker. Ik merkte dat het flink wat was dat eruit kwam en nadat het spugen afgelopen was, viel ik als een blok in slaap.

De volgende ochtend kreeg ik van Leo te horen dat hij het zo grappig vond dat ik naast hem had liggen braken. Leo zei dat de pret al snel afgelopen was en dat hij daarna ook moest overgeven. Wij vonden onze kots - het mijne meer dan het zijne - overal in en rondom het bed terug. Leo en ik schaamden ons een beetje, maar beseften al snel dat dit niet door de alcohol kwam, maar door het voedsel, aangezien wij beide geen hoofdpijn hadden. Helaas voor mij begon mijn dag aan het schoonmaken van mijn slaapshirt en backpack , die ik gedeeltelijk had ondergekotst. Dit laatste heb ik in een nabij gelegen riviertje met de hand gedaan. Leuke ervaring wel! 's Middags hebben wij een bezoek gebracht aan een lokaal feest, waar de overledenen tot twee jaar terug werden herdacht. Dit feest bestond voornamelijk uit het drinken (zuipen) van rijstwijn, waar Leo en ik wel genoeg van hadden gehad. Al met al was het best even leuk om te hebben gezien. Later zijn wij met de scooter door het mistige berggebied terug gereden naar Sapa, waar wij 's avonds met een vriend van Leo afgesloten hebben met een biertje en een biefstuk. De laatste dag in Vietnam bestond voornamelijk aan het regelen van mijn vervoer naar Laos, het uploaden van foto's, het zoeken en niet vinden van souvenirs, het versturen van post en dergelijke activiteiten. Leo en ik hebben nog een rondje rond het meer in het koude en mistige Sapa gelopen. Aangezien ik mijn schoenen de vorige avond had gewassen en deze in Sapa niet wilden drogen, heb ik de laatste dag met vier lagen sokken aan, op sandalen gelopen.