Daar zitten we dan achter een computer in de zweterige, maar zoals we nu weten heerlijke stad Salta. Onze eerste bestemming in Argentinië. De provinciehoofdstad is met haar 465.000 mensen de grootste stad van het noordwestelijke gedeelte en vreemd genoeg pas sinds een paar jaar bekend bij toeristen en backpackers. Op het moment dat we dit schrijven zitten we de tijd te doden, omdat over 3 uur, om 01:45, ons een busrit staat te wachten die ons in 7 uurtjes `sochtends vroeg tot Tucuman brengt, waar we een stop van 5 uur hebben, om vervolgens weer een bus in te stappen om in 22 uur (lees: 25 uur in Zuid-Amerikaans tempo) naar Puerto Iguazu te gaan. Pfff.. Hoe gaan we onszelf in godsnaam al die tijd vermaken? Maar goed dat is een zorg voor ons en niets waar jullie je druk om hoeven te maken. Al horen we jullie denken, waar we het lef vandaan halen hier een potje te klagen, terwijl we al ruim 2 maanden genietend op reis zijn en gelukkig niets meekrijgen van het cadeaugekregen kampioenschap in 020!

Ahum.. Aldus.. Desalniettemin..

Tijd voor update nr. 7 van onze reis door Zuid-Amerika met in petto: de uitgestrekte zoutvlaktes van Bolivia. Het chille Chileense (leuk) leven in San Pedro de Atacama, de provinciestad Salta en de reusachtige watervallen van Iguazu.

Nadat de Boliviaanse stakertjes eindelijk uitgemekkerd waren en hun kruit en dynamiet letterlijk hadden verschoten, konden we onze weg vervolgen naar één van Bolivia´s hoogtepunten Uyuni! Althans, Uyuni zelf is een plek waar je je ergste vijand nog niet zou stallen, maar met Uyuni doelen we op de zoutvlaktes die zich daar bevinden. Na een kort nachtje stapten we met een klein clubje in een jeep die ons de komende drie dagen door de woestijn zou loodsen. Een internationale samenstelling met een Engels koppeltje, waarvan Paul door zou kunnen voor een jonge, maar ietwat gezette versie van onze eigen Rutger Hauer! (zie foto´s) Verder aanwezig: een Yankee geboren in de Filipijnen die met z´n Japanse studiegenootje een uitstapje maakten na 2 maanden vrijwilligerswerk in een ziekenhuis in La Paz. Last but not least, een lief meisje uit Portugal die in tegenstelling tot haar landgenoten wel vloeiend de Engelse taal sprak. Na een korte kennismaking arriveerden we al snel op onze eerste bestemming, een treinenkerkhof net buiten Uyuni gelegen. Deze treinen deden ooit dienst als transportmiddel van alle mineralen verworven uit de omliggende bergen. Maar vandaag de dag zou menig treinenliefhebber met tranen in de ogen toekijken hoe deze verwaarloosde rijkdom aan treinen staan te verpieteren in de schrale woestijnzon.

Op een paar uurtjes rijden van het kerkhof en na een stevige lunch in een hotel, compleet van zout gebouwd, naderde een witte horizon die zich strekte tot in het oneindige! Duizenden jaren geleden was het een oceaan, maar door de vulkanische activiteit in het gebied door de jaren heen is deze zeemassa uitgedroogt. De oppervlakte bedraagt meer dan 12.000 vierkante kilometer stralend witte zoutkorst wat oogt als een massieve sneeuwvlakte. De vlakte varieert van 2 tot 20m dikte en er wordt geschat dat er ruim 6400 miljoen ton zout ligt!

Het feit dat we nu al zo´n 10 minuten naar dit beeldscherm zitten te staren, denkend over hoe we in hemelsnaam deze 3 dagen door bizarre natuur moeten beschrijven, geeft wel aan dat dit onbegonnen werk is. Excuses.. Het enige wat we kunnen doen om enigsins een indruk te geven van dit gebied is jullie te verwijzen naar de foto´s. Van woestijnlandschap naar lagoons in alle kleuren van de regenboog waar flamingo´s leven, vulkanischie rotsformaties en meurende geizers.. Het is teveel om te beschrijven.

Het enige wat we wel moeten melden is dat ondanks de schijnende zon het op de zoutvlaktes en de woestijnen, die op een verbluffende 4500m hoogte liggen, het f***ing koud is!!! Om 07:00 ´sochtends in -10 graden in je zwembroek 50 meter naar een natuurlijke hotspring hollen is ronduit barbaars... Laat staan na een badderen in 40 graden weer terug te hobbelen en je in de vrieskou weer aan te moeten kleden!

Na drie dagen van snijdende kou was het een verademing om in San Pedro de Atacama (Chili) de hike boots en lange broek te vervangen met slippertjes en een zwembroek. Deze oase stad ligt midden in de Atacama woestijn die 2,5 km lager ligt dan de Boliviaanse zoutvlaktes. Als één van de droogste plekken ter wereld heeft het een bijzonder ecosysteem met heldere nachten wat het tot een toeristische trekpleister maakt. De ontbrekende woestijnwind in combinatie met nagenoeg geen bewolking maakt dit één van de beste plekken ter wereld om zeeën aan sterren te bekijken. Maar San Pedro had nog een verassing in petto. Vergeleken met Peru en Bolivia, waar elke aankoop als een diefstal voelt is Chili voor elke backpacker met een straf budget een aanslag op de portemonee! Waar een double (privé kamer met gedeelde badkamer) in Peru rond de 10 euro per nacht kostte, heeft men in Chili het lef 60 dollar per nacht te vragen voor een w***el doorgezakt bed. We besloten daarom dus met het Engelse stel en Andrea (het Portugeese meisje) onze krachten te bundelen om een goedkope dorm te zoeken om een beetje aan de hoge kosten te ontkomen. En met succes! Voor 10.000 pesos, rond de 13 euro, hadden we aan de rand van de stad een kamer veroverd met uitzicht op vulkanen. Na een dagje zwembad besloten we wat info in te winnen over de sterrentour die we wilde maken. De best aangeschreven tour was er één naar een astronomiecentrum van een Franse astroloog, helaas alleen nog beschikbaar in Spaans. Maar aangezien ons Spaans redelijk verbeterd is tijdens ons verblijf in Zuid-Amerika en Andrea als tolk kon fungeren, schreven we ons in om diezelfde avond nog naar de sterren te gaan turen. Wat een ervaring... Op het moment dat we de stad uitreden en de duisternis van de woestijn tegemoet kwamen, opende zich als geschenk uit de hemel een fonkelende atmosfeer waar sterren paradeerden als in een discobal. Sterren en planeten zo fel dat zelfs midden in de nacht je niet kon ontsnappen aan je eigen schaduw op de grond. Geweldig om te zien hoe een saaie Franse astroloog op leeftijd met de uitstraling van een multomap, zich verliest in een enthousiaste uitleg over alle wonderlijke formaties die zich boven ons hoofd afspeelden. Ademloos hebben we staan luisteren naar alle feitjes, technologieën en mytische verhalen. Een veld aan telescopen vergroten planeten, manen, sterrenformaties die gek genoeg meer kleuren herbergen als dat je aanvankelijk zou denken. Voor een ieder die plannen heeft dit continent te bezoeken is dit een must om te bezoeken. (Thanks Natas voor de tip!!)

Er werd ons verteld dat de zonsondergang in de moonvalley in San Pedro er één is die geen kunstenaar kan naschilderen. De zon, lucht, de atmosfeer in combinatie met hitte en droogte maakt de lucht als een regenboog die elke minuut z´n kleuren door elkaar gooit. En niets bleek minder waar... De volgende dag zaten we tegen 18:00 uur met een clubje mensen in een verlaten valley waar we de zon hebben zien ondergaan. (zie foto´s)

Oké nu even genoeg hosanna, voordat we lezers verliezen. We hebben begrepen dat het weer in Nederland wat te wensen overlaat, dus om jullie te vriend te houden beloven we het zonnetje mee terug te nemen!!

Tijd voor AR-GEN-TINA waar Salta onze eerste stop is. Aanvankelijk voelde deze plek voor ons als een tussenstop voordat we de watervallen van Iguazu, waar we zo ontzettend naar uitkeken, zouden gaan bezoeken. Maar gelukkig heeft Salta ons prettig verrast met haar levendigheid en vriendelijke mensen. Een mooie koloniale stad en een stuk meer ontwikkeld dan de steden die we inmiddels gewend waren in Peru en Bolivia. Na uren relaxen in het zonovergoten park met een goed boek was het absolute hoogtepunt van Salta, de trip van twee dagen richting het zuiden met ons huurautootje! In de drukke autogekke steden van Zuid-Amerika is het best billenknijpen om deel te nemen aan het idiote verkeer, maar eenmaal in de verlaten natuur cruisen is echt een verademing.. Deze tocht van 700 km bracht ons via Cafayate en Cachi langs spectaculaire Rocky Mountains-achtige omgevingen. En offroad scheuren door een streek die lijkt als een scene uit het Wilde Westen voelt als een Dakarrally! Om de type-kramp in onze vingers iets te verlichten en dit verhaal niet met nog een A4tje uit te breiden, willen we jullie verwijzen naar de foto´s van dit tripje. We moeten tenslotte ook nog iets te vertellen hebben als we weer terug zijn..

Dan rest nu alleen nog ons bezoek aan Puerto Iguazu! Kijk dat schiet lekker op :-)

Puerto Iguazu is vanzelfsprekend de uitvalbasis in Argentinië naar de beroemde Iguazu watervallen. Als er bij Iguazu nog geen lampje gaat branden... Schaam je! (Hoeft niet echt hoor, Jef had er van te voren ook nog nooit van gehoord)

De watervallen van Iguazu zijn met recht één van de mooiste natuurlijke wonderen op aarde! De 1,6 miljoen liter water die per seconde naar beneden klettert geeft al aan hoe reusachtig deze watervallen wel niet zijn! De watervallen omringt door wilde natuur en wilde dieren (In 2006 is er nog een toerist in Iguazu opgevreten door een poema.) kun je zowel vanuit Argentinië als Brazilië bezoeken. Na veel uiteenlopende adviezen en meningen over welke kant de mooiste is, hadden wij uiteraard het gevoel... ´We kunnen niet kiezen! We doen het alle twee!´ Onze conclusie is dan ook dat wanneer je de kans krijgt de watervallen van Iguazu te bewonderen je absoluut allebei de kanten moet gaan bekijken. De meeste watervallen liggen aan Argentijnse kant waar je van heel dichtbij de kracht ervaart van dit natuurgeweld. Je wordt dan ook zeiknat door al het water, wat overigens niet heel lekker werkt met een fotocamera om je nek.. Vanaf de Braziliaanse kant kun je ze het beste zien. Tientallen watervallen die als balletdansers teneerslaan op de rotsen beneden, in combinatie met de constante melodie van stortend water, maakt Iguazu echt tot een magisch schouwspel en één van de hoogtepunten van onze reis!

Voor alle luxepaardjes staat er in het park een luxe resort met kamers van om en nabij de 500 euro per nacht, die uitkijken over de watervallen. Het is dan ook niet de bedoeling dat Jan en alleman hier naar binnen huppelt voor een bezoekje. Maar... Ons motto is: Alles mag tot iemand zegt dat het niet mag. Dus met een stoicijnse blik liepen we de bewakers voorbij en hebben een paar uurtjes van de koffie en het zwembad genoten!

Het is jammer dat we nog ´maar´ drie weken over hebben. De tijd vliegt! Hadden we nog maar een maandje extra.. Wat nog rest is een bezoek aan Buenos Aires, een tripje naar Urugay en naar Patagonië.

Hopelijk hebben we tegen die tijd weer een mooi verhaal...

Liefs,

Jef en Sam