The Generosity of Strangers
 
The 24 hour bus ride was just as bad as people had described. It started off with us following a rude man on a moped to where the minibus would pick us up. Once at the main bus station we were given tickets and pushed out into the bus yard where we had to search for a bus going to Vientiane, we eventually found it and when the driver opened the luggage door it was already full even before anyone was on the bus. It soon became clear that the drivers take bribes to transport boxes across the country and if you wanted your normal backpack on you would have to pay. 
 
After watching the driver destroy somebody's suitcase trying to force it on and then offering to put ours on the roof of the bus we not so politely told him we will put them on the bus with us, although this now made it very cramped at least they were safe. 

 All the westerners had been grouped together in the worst seats and mine was like a coffin directly above the engine bay, this combined with the most rude staff we have ever met and one of the other westerners getting her phone stolen meant we were very thankful to get to Vientiane in one piece.
 
Vientiane is a very quiet place, probably the least capitol, capitol city there is. This wasn't a bad thing, the first thing we noticed was that people follow driving rules, will stop for pedestrians and only use the horn in an emergency. What a nice change.
 
Unfortunatly the 3rd rabies injection left me feeling quite ill, so it was down to Hania to explore the city on her own. Vientiane is described as Paris in Laos and it has its own version of the Arc d'triumph and the Champs-Elysees.
 
On her day tour Hania must have walked for 8km sightseeing and visited:That Dum Stupa (The Black Stupa - stupa is a religious monument); the Presidential Palace from which a long street leads to Patuxai (Arc d' Triumph), just like in paris; Vat Sisaket Temple; Pha That Luarg (The Golden Stupa - which is the highlight of Vientiane) and the National Museum. Although I didn't get to see these things Hania did arrive back at the hostel with LOADS of pictures.
 
After many sachets of Dioralite and avoiding food and drink for a full day I felt like I could just about risk the 7 hour trip to Thakaek to visit the caves. We managed to find some very basic but cheap accommodation, it wasn't until later on in the evening that it clicked where we were staying... uncomfortable bed, no windows, extractor fan in the bedroom, young ladies sat out front all night and next door but one had a red light on in the evenings! 
 
We rented a small scooter (that had been ridden round the planet and dropped a million times) to visit Cave Alley, a 30km stretch of road / dirt track / sand dune that is full of caves and lakes.
 
We started with Elephant Cave, it was ok, nothing to really get excited about, and then to Buddha Cave where there are "apparently" over 200 Buddha statues (we didn't even see 1). This wasn't dissapointing though as the weather and scenery were both amazing, when we were exploring Nong Tao Lake we found an empty water cave that had kayaks outside and decided to take one to go exploring. It was amazing, completely on our own one of us paddeling with flip flops whilst the other was cranking the wind up torch. Parts of the cave were so shallow that we had to lift the kayak over rocks to access the next chamber, it was at this point we realised that our kayak had a crack and we were taking on water. We made it back to the cave entrance and heaved the kayak on to the rocks, it then slid back in and sank... got back just in time!
 
We finished the day off by visiting Xieng Liab Cave, this was trickier than we had imagined as the roads were rough and the main enterance was blocked. As we were staring at the road sign trying to figure out an alternative route two local lads pulled up on a scooter and said to follow them. After flying through sand dunes and bouncing through farmers fields we came to a secret enterence that the local kids used and they gave us a tour of the cave using the bridges (planks of wood) they had made to access all the way through to the other side, this was fantastic. 
 
Our next destination was Konglor Caves in The Limestone Forest, around 200km. It took us all day to make this trip, with a very speradic bus service that even the locals don't understand we had made it half way and decided to hitchhike the rest. After 2 hours of standing at the side of the road waving our thumbs high in the air at every driver that passed nobody had stopped. We did eventually get a lift from a nice family who spoke no English but showed us photos of their daughter's graduation they had just come from. That evening we made it to Konglor and decided to google "hitchhiking in Laos":
1. hitchhiking is uncommon in Laos. 
2. Waving you thumb up in the air at a Laotion is considered very rude. whoops.
 
Although we have now seen many caves on our trip, Konglor was different again. You sit on a boat and are driven ridiculasly fast through a pitch black cave river system with only head tortches to light the way. Also with this being the dry season the boat was scraping along the river bed in places and we had to help the driver pull the boat up a small waterfall as his normal route had dried up. This was great fun, you can really switch off and just listen to the noise of the engine bouncing off the cave walls and into the darkness whilst looking round with your headtorch to see the stalactites.
 
We had origionaly planed to make it to Vang Vieng after the caves but after experiencing local transport thought we will be lucky to make it back to Vientiane as the 1 local bus had already left whilst we were in the cave. What happend next was amazing and unexpected. 
 
We decided to try hitchhiking again (without thumbs in the air) within 30mins we had been picked up and dropped off where there was a bus to Vientiane ready, waiting and leaving 2mins after we were on board. In Vientiane we needed to get to the bus station miles away at the opposite end of the city, a local guy realised we couldn't get a connectiong bus there at night and offered to give us a lift in the back of his pickup. We knew there was a bus to Vieng Veng 1st thing in the morning so we went to buy our tickets early, the man at the booth said there is a night bus leaving NOW, if you run you will make it! We were just in time to throw the bags on and choose a seat before the bus set off to Vang Vieng. If we had tried to plan all of this there is no way it would have worked, it was all chance, coincidence, luck and the generosity of strangers.
 
So far Laos is quickly becoming our favourite country out of the 4, it has stunning scenery, increadibly honest and friendly people and some really fun things to do there. What surprised us is how up to date and modern the larger cities are but also how much things cost here, everything is double what we were paying in Vietnam... but it is nicer, you get what you pay for I guess. 





 

Hojność przypadkowo spotkanych ludzi
 
24-godzinna podróż była dokładnie taka, jak ją ludzie opisali, jednym słowem zła i męcząca. O ustalonej porze do naszego hostelu podjechal na motorze głośny i krzyczący Wietnamczyk, który kazał nam iść, a raczej biec za nim do miejsca, gdzie mini van miał zabrać nas na główną stację autobusową. Gdy juz tam dotarliśmy i kupiliśmy bilety, nasz Wietnamczyk wypchnął nas na plac autobusowy i zniknął. Na owym placu było około 50 autokarów i w wietnamskim haosie nikt nie umiał nam powiedzieć który z nich jedzie do Vientiane. Po kilkunastu minutach udało nam się znaleźć nasz autokar. Kiedy kierowca otworzył bagażnik, zobaczyliśmy, że jest on wypchany po brzegi dużymi paczkami i kartonami. Okazało się, że kierowca bierze łapówki za transport paczek z Wietnamu do Laosu i na nasze bagaże brakło już miejsca, czym kierowca zbytnio się nie przejął.
 
Staliśmy bezradnie z naszymi torbami myśląc gdzie je dać, patrząc równocześnie jak kierowca za wszelką cene chciał upchać do bagażnika jeszcze jeden karton. Widzieliśmy, jak ciągnąc na siłę torby zniszczył jedna z walizek urywając jej metalowy uchwyt. Tym jednak również zbytnio się nie przejął, wyrzucił uchwyt na bok i kontynuował upychanie. Nam powiedział,  żebyśmy nasze torby dali na dach, na co my nie do końca grzecznie daliśmy mu do zrozumienia, że nasze torby na dach nie pójdą, gdyż z ich ‘fachowym’ sposobem pakowania pewnie spadłyby na piewszym zakręcie i nigdy byśmy ich już nie znaleźli. 'Torby idą z nami do środka' - stwierdziliśmy, i choć było nam bardzo ciasno, woleliśmy je mieć na oku. Wszyscy obcokrajowcy zostali posadzeni razem z tylu autobusu na najciaśniejszych siedzeniach, tuż obok toalety. Siedzenie Johna było najmniejsze z nich wszystkich, posadzone tuż na silniku, gdzie John, czując się jak w podgrzewanej trumnie, musiał wytrzymac 24 godziny. To, w połączeniu z bardzo niegrzeczną wietnamską obsługą autokaru oraz naszymi przeszukanymi bagażami podręcznymi na jednym z postojów, podczas którego ktoś ktoś ukradł jednej Brytyjce telefon, sprawiło, że byliśmy niesamowicie szczęśliwi gdy znaleźliśmy się w Vientiane.
 
Vientiane jest bardzo przyjemną i spokojną stolicą, co po głośnym i zatłoczonym Hanoi było miłą odmianą. Pierwszą rzeczą, którą zauważyliśmy, było przestrzeganie zasad ruchu drogowego przez kierowców, zatrzymywanie się na przejściu dla pieszych i używanie klaksonu tylko gdy jest to konieczne. Cóż za zmiana!
 
Niestety John po trzeciej dawce sczepionki zaczął odczuwać jej skutki uboczne i musiał zostać w pokoju. Ja natomiast poszłam z misją zobaczenia stolicy i napstrykania zdjęć, aby pokazać je później Johnowi. Vientiane jest opisywane jako Paryż w Laosie, gdyż ma własną wersję Łuku Triumfalnego i Champs-Elysees.
 
W tym dniu przszłam około 8 km zwiedzając atrakcje Vientiane: That Dum Stupa (Czarną Stupę - stupa jest religijnym monumentem); Pałac Prezydencki, z którego długa ulica (Champs-Elysees) prowadzi do Patuxai (Łuku Triumfalnego), tak jak w Paryżu; Świątynię Vat Sisaket; Pha That Luarg (Złotą Stupę, która jest największą atrakcją Vientiane) oraz Muzeum Narodowe. Do hotelu wróciłam z MNÓSTWEM zdjęć aby pokazać Johnowi.
 
Po kilkunastu stoperanach, nie jedzeniu ani piciu niczego przez cały dzień, John zaryzykował 7-godzinna pozdróż do Thakaek, aby zobaczyć jaskinie. Dotarliśmy szczęśliwie, nawet udało nam się znaleźć skromny, ale bardzo tani pokój. Dopiero na drugi dzień zaczęliśmy się zastanawiać, dlaczego w naszym pokoju nie ma okien, mamy za to ogromny wiatrak w samym centrum pokoju; dlaczego przed hotelem młode dziewczyny siedzą i czekają przez całą noc i dlaczego w jednym z pokoi pali się czerwona lampka...
 
Następnego dnia wypożyczyliśmy skuter (który prawdopodobnie przejechał całą planetę i został upuszczony z milion razy) aby przejechać Aleję Jaskiń (Cave Alley) - 30-km odcinek bitej drogi, ścieżek i piasku, który był pełen jaskiń i jezior.
 
Zaczęliśmy od zwiedzania Jaskini Słonia, która była ok, nic nadzwyczajnego. Następnie Jaskinia Buddhy, gdzie podobno można znaleźć ponad 200 statuetek Buddhy (my nie widzieliśmy ani jednej). Nie czuliśmy się jednak rozczarowani, gdyż pogoda i krajobraz były przepiękne. Gdy przechodziliśmy obok jeziora Nong Tao, zauważyliśmy pustą wodną jasnikię oraz 3 kajaki. Postanowiliśmy pożyczyć jeden z nich i wpłynąć do jasniki. Niesamowite przeżycie. Byliśmy tam zupełnie sami, John wiosłował klapkami, gdyż nie mieliśmy wioseł, a ja obsługiwałam ręcznie nakręcaną latarką, gdyż w jaskini było zupełnie ciemno. W niektórych miejscach woda była tak płytka, że musieliśmy dzwignąć kajak i przenieść go przez skały, aby dostać się do następnej części. Wtedy też zauważyliśmy, że nasz kajak ma lekkie pęknięcie od spodu i zaczęliśmy nabierać wody. Udało nam sę wrócić szczęśliwie do wyjścia, gdzie wyciągnęliśmy kajak na brzeg, jednak ten po chwili zsunął się z powrotem do wody i zatonął jak Titanic. Wróciliśmy w samą porę.
 
Dzień zakończyliśmy wizytą w Jaskini Xieng Liab, do której dojazd zajął nam dłużej niż przypuszczaliśmy. Droga była bardzo zła, a odcinek prowadzący do wejścia był zamknięty. Staliśmy bezradnie, patrząc na znaki i obmyślając alternatywną drogę, gdy podjechało do nas dwóch laoskich nastolatków na skuterze i dali nam znak, abyśmy jechali za nimi. Przemknęliśmy przez drogę pokrytą piaskiem i przez pola miejscowych farmerów aby dostać się do wejścia jasniki. Owi nastolatkowie oprowadzili nas po niej, musieliśmy przejść przez kilka małych mostków zrobionych z jednej długiej deski luźno położonej na skałach oraz przez wodę na dnie jaskini (była to pora sucha, więc poziom wody był niski. W porze deszczowej do jaskini wpływa się kajakami). Nasi przewodnicy pokazali nam sam środek jaskini, do którego sami prawdopodobnie nie doszlibyśmy, nie wiedząc gdze iść i jak głęboka jest woda.
 
Naszym następnym celem była Jaskinia Konglor, położona ok. 200km od Thakaek. Dotarcie tam zajęło nam cały dzień. Autobusy jeździły bardzo rzadko, nigdzie nie było żadnej stacji autobusowej ani rozkładu. Nawet mieszkańcy sami nie wiedzieli kiedy autobus przyjedzie. Udało nam się dotrzeć do połowy drogi, jednak musieliśmy wysiąść na skrzyżowaniu, gdyż stamtąd autobus kontynuował jazdę z przeciwnym dla nas kierunku. Na owym skrzyżowaniu utknęliśmy na dobre. Wydawało się, że panowała tam zasada 'czeka się tak długo, aż coś przyjedzie'. Postanowiliśmy pojechać autostopem. Przez dwie godziny staliśmy na poboczu z wyciągniętym w górę kciukiem próbując coś złapać. Nie mogliśmy zrozumieć, dlaczego nikt nie chcial się zatrzymać. Na szczęście, po długim czasie, podwiozła nas pewna miła rodzina. Nie mówili oni po angielsku, jednak po pokazaniu nam zdjęć, udało nam się zrozumieć, że wracają z ceremonii, gdzie ich córka ukończyła edukację (niestety nie zrozumieliśmy na jakim szczeblu). Wieczorem, gdy już dotarliśmy do Konglor, postanowiliśmy wyszukać kilku informacji na temat podróżowania autostopem w Laosie:
1. Nie jest to zbyt popularne
2. Trzymanie wyciągniętego w górę kciuka jest niegrzeczne, wręcz wulgarne... ups...
 
Choć widzieliśmy w Azji dużo jaskiń, Konglor w lesie skał wapiennych była zupełnie inna. Siedzieliśmy w łódce z naszym kierowcą, który prowadził łódkę w jaskini. Jechaliśmy bardzo szybko przez systemy rzeczne w zupełnych ciemnościach. Jedyne światło padało z latarek, które mieliśmy na głowach. Oboje z Johnhem nie umieliśmy się nadziwić jak kierowca może prowadzić nic nie widząc oraz skąd on wie kiedy skręcić lub ominąć skały. W środku jaskini wysiedliśmy, aby zobaczyć pięknie podświetlone stalagmity i stalaktyty. Następnie kontynuowaliśmy podróż łódką. Jakoże była to pora sucha i poziom wody był niski, nasza łódka ocierała się o dno, a w pewnym momencie musieliśmy pomóc naszemu kierowcy przeciągnąć ją przez mały wodospad, gdyż jego jego trasa w tym miejscu wyschła. Była to jednak świetna zabawa. Można było zupełnie się zrelaksować słuchając dźwięku silnika łódki odbijającego się od ścian jaskini, mknąc przez kilka kilmetrów w ciemnościach wypatrując naszymi latarkami stalagmitów i stalaktytów.
 
Nasz pierwotny plan zakładał dotarcie do Vang Vieng (z przesiadką w Vientiane) jeszcze tego samego dnia, jednak polegając jedynie na transporcie publicznym, stwierdziliśmy, że sukcesem będzie jak uda nam się dotrzeć do Vientiane, tym bardziej że jedyny bezpośredni autobus odjechał kiedy my zwiedzaliśmy jaskinię, więc byliśmy skazani na podróż z przesiadkami. To co stało się później, było zupełnie nieoczekiwane i do dziś nie wiemy jak to się stało...  
 
Aby wydostać się z Konglor musieliśmy znów pojechać autostopem. Tym razem łapaliśmy go bez kciuków w górze i po około 30 min zatrzymała nam się miła rodzina, która zdecydowała się nam pomóc. Jechaliśmy z nimi przez 2 godziny, wysadzili nas na skrzyżowaniu gdzie przejeżdzały autobusy do Vientiane. Jeden z nich właśnie czekał na przystanku, w środku były jeszcze wolne miejsca więc wskoczyliśmy do środka i po dwóch minutach byliśmy w drodze do stolicy. 
 
W Vientiane dowiedzieliśmy się, że autobusy do Vang Vieng odjeżdżają z innej stacji, oddalonej o kilka kilometrów od centrum. Przypadkowy mieszkaniec Vientiane, który czekał na przystanku na swoją żonę, usłyszał naszą rozmowę i powiedział, że o tej porze autobusy już tam nie jeżdżą, ale on jedzie w tamtym kierunku i może nas podwieźć. Wskoczyliśmy więc do przyczepy jego samochodu i pojechaliśmy. Wiedzieliśmy, że wszystkie autobusy do Vang Vieng już odjechały, postanowiliśmy jednak przeczekać noc na stacji i pojechać pierwszym porannym kursem. Gdy dotarliśmy na stację, zapytawszy o której odjeżdżają autobusy, kasjerka powiedziała ‘TERAZ, ostatni nocny autobus odjeżdża w tej chwili, jeśli pobiegniecie, może uda wam się go złapać!’. Pobiegliśmy ile sił w nogach i w ostatnim momencie udało nam się do niego wsiąść. Gdybyśmy zaplanowali tą podróż, na pewno coś by się nie udało. To, że jeszcze tego samego dnia dotarliśmy do Vang Vieng to czysty przypadek, zbieg okoliczności, szczęście oraz hojność przypadkowo spotkanych ludzi.
 
Do tej pory Laos bardzo pozytywnie nas zaskoczył. Jest w nim mnóstwo przepięknych krajobrazów, bardzo pomocnych i uczciwych ludzi oraz wiele ciekawych atrakcji. Zaskoczyło nas jednak jak nowoczesne, w porównaniu z Wietnamem i Kambodżą, są większe miasta Laosu. Wszystko jest tu też dwa razy droższe, ale lepsze... jak widać, to co się dostaje jest proporcjonalne do tego ile się płaci.