Ola amigos!

Met het einde van onze reis in zicht hebben we een versnellingeske teruggeschakeld en geprobeerd om alles rustig aan te doen. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat we hebben stilgezeten! Zo hebben we nog een enorme zoutvlakte, gekleurde bergen, en als grote finale, de supermooie Iguazu Falls bezocht. Momenteel zitten we nog even ver van huis, in Buenos Aires. Hier zullen we vrijdag op het vliegtuig stappen, maar eerst zijn we jullie nog een laatste verslag schuldig. Komt-ie!

Op donderdag komen we 's ochtends aan in Salta. We delen een taxi met 2 Nederlandse meiden en worden even later bij onze hostel afgezet. Deze bevalt ons onmiddellijk: de staff is vriendelijk, het geeft een propere indruk en de kamer is in orde. Meer moet dat niet zijn.

We verkennen de stad op ons gemak en stoppen al snel bij een zonnig terrasje aan het mooie 'Plaza 9 de Julio'. Op dit plein staan enkele van de typische gebouwen in koloniale stijl die Salta typeren, waaronder de roze kathedraal. Nadat we onze levers opnieuw wakker hebben geschud, wandelen we wat verder en pikken we een paar lekkere empanada's op.

Een empanada is een populaire Zuid-Amerikaanse snack. Het zijn een soort deegkoekjes die voorzien zijn van verschillende vullingen zoals vlees,kip, kaas, ham, groentjes, quinoa,… Heel lekker!

's Avonds komt de klop al vroeg (die busritten toch…) en kruipen we braaf op tijd in bedje. Morgen komt er, hopelijk, weer een dag!

Vrijdag beginnen we de dag met het saaiste werk eerst. We willen onze uitstap naar de Quebrada de Humahuaca plannen, zodat we hier snel vanaf zijn. Tenminste, dat hopen we…

In de Quebrada de Humahuaca zijn er nog een paar authentieke bergdorpjes waar ze Quechua spreken en de tijd lijkt stil te blijven staan. Deze dorpjes zijn allemaal schitterend gelegen met bontgekleurde bergflanken op de achtergrond. Dit gebied was 10.000 jaar geleden een belangrijke handelsroute voor de Inca's en er worden hier nog vaak grote archeologische vondsten gedaan. Dit, in combinatie met de prachtig gekleurde bergen, heeft ervoor gezorgd dat de hele zone tot UNESCO werelderfgoed is verklaard.

We merken echter al snel dat dit wel eens dik zou kunnen tegenslagen. Omdat er de volgende dagen carnaval gevierd wordt in de Quebrada, vinden we geen enkele hostel die nog bedden vrij heeft. Enkele uren en ontelbare frustrerende telefoontjes (toch niet simpel, dat Spaans) later, vinden we uiteindelijk 2 verschillende hostels voor 3 nachten. "Enkel door doorzettingsvermogen bereikt ook de slak de ark", zeggen ze dan.

Van al dat geregel zijn onze magen aan het grommen geslagen en we trakteren ons op een grote berg vlees in een plaatselijke parilla. Wat voelt het in Argentinië toch goed om een carnivoor te zijn ;-).

's Avonds gaan we samen met Bernardo, een gekke Argentijns-Duitse man die al 10 jaar in Buenos Aires woont, naar een peña.

Een peña is een soort bar of restaurant waar mensen samenkomen om te eten, te drinken en te luisteren naar muzikanten die Argentijnse folkloremuziek spelen. Hoewel het concept overtoeristisch dreigt te worden, zijn er in Salta nog enkele traditionele peñas waar over het algemeen vooral locals zitten die maar al te graag de liedjes meezingen die de muzikanten spontaan aan tafel beginnen te spelen. Hier gaan wij naar op zoek!

Onze zoektocht brengt ons tot in 'La Casona del Molino' waar we met geluk nog een klein tafeltje in één van de kamers van de peña vinden. We bestellen cabrito (jong geitje; een lokale specialiteit) met lekkere wijn en hebben een hele leuke avond. De eerste muzikanten arriveren na middernacht en al snel klinkt er overal vanuit de verschillende kamers gezang en muziek. Ook in ons kamertje beginnen de eerste muzikanten te spelen en na een tijdje vormt er zich zelfs een groepje van gitaristen, violisten en zangers die een leuk 'optreden' geven. Vooral één gitarist die een ware virtuoos blijkt te zijn, steelt de show. We genieten tot onze ogen bijna dichtvallen van vermoeidheid en nemen een taxi naar huis. Wanneer we het pand verlaten, klinkt de muziek nog steeds vollenbak en horen we een paar 'jandré jandrééé's'. Het lijkt erop dat ze hier doorgaan tot het licht wordt!

Normaal gezien zouden we op zaterdag naar de Quebrada vertrekken, maar bij gebrek aan logement blijven we nog een dagje langer in Salta. Met het bezoek aan de peña nog in ons lijf, sloffen we naar de busterminal om het vervoer voor morgen en volgende week te regelen. Dit verloopt opnieuw niet echt volgens plan… De bussen die vanuit de Quebrada terug naar Salta rijden, vertrekken niet op tijd om op dezelfde dag de aansluiting met de bus naar Puerto Iguazu, onze bestemming voor volgende week, te maken. We gooien onze plannen dus nog maar eens om en zullen op dinsdagavond al terug naar Salta reizen om hier woensdagmiddag de bus naar Puerto Iguazu te nemen. Met een droge mond van al dat geregel, wandelen we terug naar de plaza en komen we tot rust op een terrasje. Wat een gedoe weeral!

Zondagmorgen vertrekken we eindelijk naar de Quebrada en nemen we de bus naar Purmamarca.

Dit bergdorpje is gelegen aan de 'Cerro de Siete Colores', een prachtige berg met 7 verschillende lagen gekleurd gesteente die mooi op elkaar aansluiten. Op de plaza van het dorp is er elke dag een leuk marktje waar je allerlei typische kledij en prullen van hier kan kopen.

Wanneer we hier aankomen, ondervinden we al snel de gevolgen van carnaval: het is zo druk dat er bijna teveel mensen zijn voor dit kleine dorpje. In onze hostel ontmoeten we enkele mensen die van plan zijn om nog naar de Salinas Grandes, een grote zoutvlakte op 60 kilometer van Purmamarca, te vertrekken. Ze hebben een eigen chauffeur en stellen ons voor om mee te gaan, zodat we de kosten van de trip kunnen delen. Wij waren van plan om hier morgen op de één of andere manier naartoe te gaan, maar tegen deze buitenkans zeggen we natuurlijk niet nee. Jammer genoeg verloopt ook dit uitstapje niet helemaal zoals we in gedachten hadden…

Het is al laat in de namiddag wanneer we eindelijk uit Purmamarca weg geraken en onze chauffeur zet er vervolgens, om het beschaafd uit te drukken, niet echt vaart achter. We tuffen tegen een belachelijk lage snelheid naar boven en donkere wolken spannen samen bij de aankomst op het hoogste punt van 4170 meter. We rijden nu nog even verder maar stoppen enkele minuten later aan de kant van de weg omdat de chauffeur bang begint te worden voor het weer. Wij horen nu pas dat het de eerste keer is dat hij deze weg neemt en we krijgen de indruk dat hij niet echt weet waar we naartoe moeten. Uiteindelijk keren we bij het vallen van de eerste regendruppels om, terwijl we echt niet meer ver van de Salinas Grandes af zijn. Seeeeeeeeeeeeeeeeeeeeg, hadden we dat geweten!

We zijn toch wel ontgoocheld wanneer we 's avonds terug in Purmamarca aankomen en gaan op zoek naar een telefoonkotje om onze hostel voor morgen inHumahuaca te bevestigen. Onze teleurstelling wordt nog groter als we te horen krijgen dat ze hier van geen reservatie weten en dat de hostel vol is. Dit terwijl we eergisteren al gebeld hadden, de hufters! We bedenken dus maar snel een noodplan en gaan op zoek naar een andere hostel voor morgen, in Purmamarca. Seeeeeeeeeeeeeeeeeeeeg, het zit ons hier echt niet mee, wij wilden het rustig aan doen de laatste weken maar dat lijkt ons niet echt gegund te zijn… Gelukkig vinden we toch nog een kamer en kunnen we eindelijk relaxen na deze hectische dag. Da's ook goed voor ene keer ze!

Maandag lijkt het lot ons gunstiger gezind te zijn. We willen de Salinas Grandes echt graag zien en vinden 's morgens al snel een chauffeur en 2 andere mensen om met ons mee te gaan. Deze chauffeur weet gelukkig wel de gaspedaal staan en we klimmen dubbel zo snel naar de 4170 meter dan gisteren. Tijdens deze klim zien we dat erosie toch ook iets moois kan zijn: de vormen van de bergflanken en rotsen die we passeren, zijn prachtig.

De hemel breekt helemaal open en het zonnetje schijnt heerlijk wanneer de chauffeur even stopt op het hoogste punt. We voelen hier onmiddellijk dat de lucht ijler is en Jasper komt hijgend terug gewandeld nadat hij een piske is gaan doen. Miljaar, das wennen!

De weg die we nu verder afleggen is al even spectaculair als de klim. Door de zon zien we talloze verschillende kleuren in de bergen en de uitzichten over de besneeuwde bergtoppen van de Andes zijn schitterend. We verbazen ons over het feit dat ze hier ooit een weg hebben kunnen aanleggen… 20 minuutjes later zien we een verblindende witte vlakte opduiken tussen de bergen: de Salinas Grandes. We waren hier gisteren zo dichtbij… De chauffeur stopt langs de weg en geeft ons een uurtje om de zoutvlakte te verkennen.

Onze eerste indruk is er één van surrealiteit. Aan de ene kant van de weg kijken we naar omgekeerde bergen en wolken in de enorme spiegel die gevormd wordt door het laagje water dat op het zout ligt terwijl aan de andere kant het droge, felwitte, zinderende zout alle perspectief verandert. Waar was die horizon ook alweer?

We stappen op het zout en nemen, nadat we ons eerst een tijd over de omgeving verwonderd hebben, een paar grappige foto's. Doordat de vlakte zo groot en plat is, kan je leuke optische illusies creëren. Even later wandelen we terug naar de auto en rijden we terug naar Purmamarca. Zijn wij even blij dat we vandaag toch nog eens zijn gegaan, de Salinas Grandes zijn absoluut spectaculair!

Terug in Purmamarca wandelen we even naar een heuveltje van waarop je de bontgekleurde 'Cerro de Siete Colores' goed kan zien. Nooit gedacht dat je zoveel kleuren in één berg zou kunnen onderscheiden. Wanneer we op de heuvel staan, worden we plots opgeschrikt door enkele knallen en kijken we toe hoe een stoet van verklede mensen door het dorp begint te lopen. Carnaval is begonnen!

In de namiddag wandelen we terug naar het textielmarktje op de plaza en doen we een paar leuke koopjes. Ondertussen worden we continu bestookt door snoodaards die kunstsneeuw in ons haar en gezicht spuiten. Wij besluiten om maar mee te doen met deze gewoonte en schaffen ons een spuitbus aan waarmee we ze terug kunnen pakken. Vooral Jasper heeft het hier erg mee naar zijn zin :-).

Op het einde van de dag maken we nog een wandelingetje in de avondzon rond de Cerro en verbazen we ons elke keer opnieuw over de prachtige kleuren en vormen van de bergen. We sluiten met een goed gevoel deze leuke dag af, na al die moeite en tegenslag konden we die wel gebruiken!

Dinsdag zitten we, ongepland natuurlijk, bijna de hele dag in de bus. Wanneer we uiteindelijk van Purmamarca in Tilcara aankomen, horen we dat alle bussen naar Salta al vol zitten. We nemen dan maar halsoverkop een bus naar Jujuy en hopen dat we van hieruit terug in Salta kunnen geraken. We zien dus jammer genoeg niets van Tilcara maar nemen na al dat gesukkel van de afgelopen dagen toch liever het zekere voor het onzekere. Gelukkig vinden we in Jujuy nog een aansluiting naar Salta en we komen hier 's avonds uitgeput aan. Dat was ons het dagje weer wel, morgen vertrekken we naar Puerto Iguazu en we zijn niet van plan om nog veel dingen te regelen. Soms kan reizen toch vermoeiend zijn hoor kinders…

Op woensdag nemen we dus afscheid van onze geliefde hostel in Salta en stappen we op de bus naar Puerto Iguazu, een ritje van ongeveer 24 uur. Tijdens deze toffe busrit krijgen we 6 films te zien waarvan telkens het einde vastloopt omdat er iets mis is met de DVD-speler. Leutig! We zien ook dat het landschap langzaam van droge bergen waarop enkel cactussen groeien, overgaat in groene heuvels en dichte bossen. Argentinië is echt een land van uitersten: ijs, gletsjers, sneeuw, hooggebergte, woestijn, jungle, groene weiden,… Het heeft het allemaal!

Wanneer we op donderdag in Puerto Iguazu afstappen slaagt de tropische hitte ons al gelijk rond de oren. Hier pikken we onze portie jungle nog mee en gaan we en passant nog even één van de grootste en meest indrukwekkende watervallen ter wereld bezoek: Iguazu Falls. Morgen zullen we eerst naar de Braziliaanse kant van de watervallen gaan. We hebben er al zin in!

Vandaag en gisteren zijn we naar zowel Brazilië als Argentinië gegaan voor de grande finale van onze reis. Langs de Braziliaanse kant krijgen we een fantastisch overzicht van de watervallen, terwijl we langs de Argentijnse kant meer close-ups zien.

Laat er geen twijfel over bestaan: deze watervallen zijn genomineerd voor 'de nieuwe 7 wereldwonderen' en wij begrijpen waarom… Ze zijn adembenemend! Het lijkt wel of we in één of ander paradijs (met iets teveel toeristen) zijn beland. De jungle, de prachtige vlinders, de regenbogen, de onwerkelijk lange en machtige watervallen… Het klopt gewoon allemaal. Ne mens zou van minder stil worden!

Wanneer we vandaag op een platform pal boven de 90-meter diepe 'Garganta del Diablo' (de keel van de duivel; het meest spectaculaire gedeelte van de Iguazu Falls) aankomen, voelen we ons echt klein. Het is niet normaal hoeveel kracht het water heeft dat hier naar beneden raast. De wolk van waterdamp die hierdoor ontstaat maakt ons zeiknat en kan van op enkele kilometers ver gezien worden. Van sommige dingen weet je gewoon dat je ze nooit zal vergeten, en dit is er één van. De watervallen zijn ongetwijfeld één van de mooiste stukjes natuur die we tijdens onze reis gezien hebben, super!

De laatste dagen hebben we in Buenos Aires doorgebracht. We zijn niet volledig onder de indruk van de stad, maar toch hebben we een paar leuke wijkjes ontdekt. Je mag gewoon niet vergeten dat je in een Zuid-Amerikaanse stad bent, hoewel het hier soms toch een beetje Europees aanvoelt.

Zo hebben we 'den toerist' gespeeld, gewinkeld, terrasjes gedaan, lekker gegeten, naar tango gaan kijken… Al bij al een leuke afsluiter van een halfjaartje avontuur!

We gaan dit leventje toch wel missen…

Omdat dit het laatste verhaal is, hebben we besloten om geen wistjedatjes te doen. We zullen in de plaats afsluiten met nog een klein persoonlijk tekstje.

Zo… dat was het dan! Nu jullie dit verhaal hebben gelezen, zitten wij waarschijnlijk al op het vliegtuig, terug naar België! Het zal nu niet meer lang duren of er begint een nieuw stuk in ons leven, dat van 'de werkende mens'. We kunnen alleen maar tevreden terugdenken aan het moment waarop we besloten om eerst nog even iets van de wereld te gaan zien.

Het laatste halfjaar was zonder twijfel tot nu toe het meest interessante uit ons leven. Het was een aaneenschakeling van mooie momenten, leuke ontmoetingen, tegenslag, geluk en fantastische ervaringen. Het was ook grappig om te zien hoe de meeste clichés echt kloppen: 'Ja, de tijd is echt voorbij gevlogen' (al lijkt de eerste dag in Bangkok voor ons toch al even geleden) en 'ja, we geloven echt dat wat we nu geleerd en meegemaakt hebben, invloed zal hebben op de rest van ons leven'.

Hoewel we al even samen waren, vonden we het idee om 6 maanden met elkaar op stap te gaan toch… spannend :-). Gelukkig is dit ook super goed meegevallen!

Nu ons avontuur afgelopen is, moeten we toegeven dat we blij gaan zien om iedereen terug te zien. De eerste zotte katers zullen nu nogal snel volgen…

We kunnen wel niet beloven dat we niet meer zo lang zullen weggaan. We hebben beiden de smaak van het reizen te pakken en wie weet willen we na een weekje België al weer vertrekken ;-). Er valt gewoon nog zoveel te ontdekken!

Als laatste willen we nog graag iedereen bedanken voor de leuke berichtjes, reacties, mailtjes, smsjes,.. jullie waren er altijd bij!

Jullie wereldreizigers,

Kapitein Jasper & Generaal Sige