Hoe een succesvolle Eastcoast -trip in Australie te hebben:

Gangen:

1ste gang/voorafje

- Surfsschool

- Byron Bay

- Sydney

- Kangoeroes.

- Gratis T-shirt

- The Gold Coast.

2e gang/hoofdgerecht

- Fraser Island

- Whitsunday Island

- Raften

3e gang/dessert

- Duikcursus

- Uitgaan in Cairns

- Nutteloze souvenirs kopen.

Als de voorafjes zijn afgerond (zie eerdere blog) kan worden begonnen aan de hoofdgerechten.

Fraser Island.

Ingredienten:

- Men dient te vertrekken vanaf Rainbow Beach, waar men de dag ervoor een veel te lange wandeling in de zinderende hitte heeft gedaan naar een zandduin genaamd Carlo.

- Men dient op tijd te zijn voor de briefing de avond voor het de Fraser trip en per ongeluk meteen bij de mensen te gaan zitten bij wie je later wordt ingedeeld.

- In je Tag-Along (met een groep 4x4 auto's achter elkaar aan rijden) groep horen te zitten: Een Duits stel, een Brits stel, een Nederlands stel (wij!) en een Nederlandse single. En een Deense jongedame die dan eigenlijk meteen al buiten de groep valt, omdat ze aan het commanderen is.

- Je hoort een hoop drank te kopen en vooral geen goon (wijn in een zak voor de leken). Wij gingen hier genadeloos de fout in.

- Je reisleider moet kaal zijn en een hoop schreeuwen, alsof je in het leger zit.

- De dag dat je gaat laat je de Brit als eerste rijden, want hij is gewend om links te rijden. Eenmaal op het eiland maken de verkeersregels niet meer uit, het gaat om de trip erheen.

- Op het eiland rijd je op het strand, zodat je onoemelijk vaak vast komt te zitten.

- Je ziet Lake Wabby, en gaat zandkastelen bouwen met volwassen mannen. Daarna volg je de verkeerde route die bijna steil omhoog gaat. (En daarna dus weer terug moet lopen)

- Je ziet ook nog een scheepswrak, rotspoelen, Eli Creek, en een prachtig helderblauw meer.

- Je MOET gaan zwemmen in het helderblauwe meer.

- Je gaat zo diep staan dat het water tot schouderhoogte komt, en je kunt dan nog steeds je tenen tellen.

- 's Avonds drink je vooral niet teveel goon, want anders moet je kotsen. En dan gaan dingo's (wilde honden) dat opeten, en word je 's morgens uitgelachen door rangers.

- Je hebt wel een hoop lol met je teamgenoten en belachelijke drankspelletjes genaamd Fuzzy Duck.

- Je komt vast te zitten, waardoor je schreeuwende leider de auto goed moet trekken, waarna jij er weer in mag die hem dan in de tweedde versnelling door diep zand heen sleurt, met een geluid alsof de motor ontploft.

Als dit alles is gedaan, en er een mooie mix van is gemaakt. Kan men een dag rust nemen, of de bus pakken naar Agnus Water waar men een dag gaat surfen.

Daarna zorgt men een busrit van 9uur te boeken, zodat men aankomt in Airlie Beach.

Eenmaal in Airlie Beach kan men de Whitsunday Sailing trip gaan voorbereiden. Hiervoor gebruikt men:

- Een 23 meter lange zeilboot genaamd Apollo

- Een gestoorde crew, en Handsome.

- Een duikcursus.

- Een boek.

- Een groep van sociaal gestoorde mensen.

- Marielle die je al in Nieuw- Zeeland hebt ontmoet.

- Niet al teveel goon.

De crew was wat aan de late kant, (een halfuurtje) Maar daarna kon de trip beginnen, we moesten allemaal onze schoenen inleveren, want die waren niet nodig aan boord. Binnen zochten we een bed uit, dat zich later (toen het ineens heel druk en warm werd) midden in de keuken bleek te bevinden.

We hadden wat pech met de wind, waardoor het bijna 4 uur duurde voordat we bij Whitehaven beach waren. Daardoor konden we wel al genieten van het overheerlijke eten aan boord. (gekookt door Handsome, een jongen met wie Marielle haar toch al kleine bed wel mee zou willen delen.)

Whiteheaven beach maakte alle verwachtingen wel waar, het zand was zo wit als sneeuw, en we hadden prachtig weer. Voor de kust zwommen schildpadden, en we hadden het geluk er een te spotten. Daarna hield de trip eigenlijk heel veel zeilen in. Natuurlijk het is een zeiltrip, maar we hadden verwacht er wel iets vaker van de boot af te gaan, en de eilanden te zien. Na Whitehaven zaten we eigenlijk nog 2 volle dagen op de boot. We speelden spelletjes 's avonds, wat gezellig was, maar het voelde ook heel geforceerd en niemand echt zin had. We gingen twee keer snorkelen, en sommigen (waaronder wij twee) deden een introductie duik. Het was wel leuk, maar heel gehaast, en ik kwam erachter dat ik nogal last van mijn sinussen kreeg. De laatste dag maakten we ons klaar om terug naar Airlie te gaan toen er een storm op kwam zetten. De schipper raadde iedereen aan op op het dek te gaan zitten, en we werden al gauw zeiknat. Dit was door de regen. Daarna gingen de zeilen uit, en vaarden we harder dan ik voor mogelijk had gehouden. De golfen waren onoemelijk hoog, en nat als je het koud kreeg door wind en regen kreeg je een klots warm zeewater in je face. Soms hing de boot zo schuin dat de stuurboordkant een een tiental centimeters onder water stak, maar als we dan naar de kapitein keken stond die met een manicale grijns, mee te rappen op muziek uit de waterdichte boxen. Absoluut het vetste van deze trip was dat. Alle backpackers en reisbureaus raden de Whitsundays ontzettend aan, maar als je niet van zeilen houd zou ik het niet doen.

Als dit alles is gedaan kan men er voor kiezen om nog wat langer in Airlie Beach te blijven, zodat een nieuwe zwembroek of bikini kan worden aangeschaft. Dan gaat men naar Mission Beach, Raft en Skydive capitool van Australie!

Als men, aangekomen in Mission Beach, niet genoeg geld blijkt te hebben om te Skydiven, kan men ook gaan raften. Tully de plaats waar wordt geraft, is de natste plek van heel Australie, bereid daarop voor door een regenjas mee te nemen. (of anders niet, want je wordt toch nat)

Raften was supervet, punt!

Je stapt in een boot, niet wetend wat te verwachten. Na de eerste rapid (stroomversnelling) ben je al gelijk wakker (de rapid heet dan ook Alarm Clock!) Alles daarna is nog wilder en vetter, omdat we zo'n coole gids hadden mochten we soms ook uit de boot, en van rotsen af glijden of even zwemmen. (het water was lekker warm omdat het door een elektriciteitscentrale heen gekomen is. Ander namen van rapids zijn, Theatre (because all the action, drama and humour happens there) Double D Cup, Wet en Moisty, Jabba the hut, Flip Wilson en Look out! Rapid.

Na het raften is er weinig verder te beleven in Mission Beach, maar baalt men er absoluut niet van dat men niet is gaan skydiven: raften was minstens zo vet. Na een dag of wat vocht op te doen in Mission Beach vertrekt men naar Cairns.

3e gang/dessert

Het toetje, de kers op de taart, de crème de la crème van onze reis was onze duikcursus in Cairns op het Great Barrier Reef. Ik had hier ongeveer de hele zes maanden naar uit zitten kijken, met gemixte gevoelens omdat het ook uitkijken was naar het einde van onze reis.

Een duikcursus is opgemaakt uit:

- Twee dagen theorie stampen en keihard zweten op oefenexamens in een waar klaslokaal

- In diezelfde twee dagen praktijk in het zwembad

- Een superluxe boot met gratis (in Australie, jaja wie had dat gedacht) internet, eersteklas eten, privekamers...

- Vier trainingsduiken met allerlei vervelende oefeningen

- Vijf gecertificeerde duiken waar je gegarandeerd verdwaald

We hebben eerst een medische test gedaan in een stampvolle huisartsenpost met de meest ongeinteresseerde dokters ooit. Dat ging zo: Guus had op de Whitsundays een beetje last gehad van zijn sinussen (holtes bij je ogen) en drukte zijn zorgen uit.

,,Ik had last van mijn sinussen op de Whitsundays met duiken."

,,Ja, ja."

,,Maar wat moet ik daaraan doen dan?"

,,Ja, gewoon maar hopen dat het niet nog een keer gebeurd, hè?"

Dat was dus allemaal heel geruststellend.

Daarna hadden we twee dagen training in het trainingscentrum van ProDive. De theorie was niet heel erg moeilijk, want gelukkig werden we geholpen door interessant en onderhoudend beeldmateriaal. Het kwam eropneer dat een dwaas in een felgele wetsuit uit de jaren 70 op een ludieke manier demonstreerde wat je niet moest doen.

Naast de theorie leerden we in het zwembad omgaan met onze duikapparatuur, bijvoorbeeld: het op en afbouwen van de flessen en bcd's (een drijfvestje), je masker leegmaken als het volliep met water (echt een gruwelijke oefening), van iemand anders regulator ademen en het leren van verschillende manieren om naar de oppervlakte te zwemmen als je geen lucht meer had.

's Middags op de tweede dag zijn we allebei met vlag en wimpel geslaagd voor de theorie en de volgende dag was het vroeg op voor de boot naar het rif. We werden begroet met warme croissants en verschillende soorten yoghurt en fruitsalade: het beste ontbijt dat ik in een half jaar heb gehad. Het was een goede drie uur varen naar het Great Barrier Reef. De eerste duik kwam snel en ook daar moesten we dingen uit het zwembad herhalen. Ik kwam erachter dat het water uit je masker blazen nog vervelender is in zoutwater want je eerste reflex is een keer goed diep in te ademen door je neus. De rest van de duik prikt je neus dus van het zout. Gelukkig vallen alle oefeningen in het niet bij hoe mooi het is.

Zeker toen we na vier duiken gecertificeerd waren, konden we pas echt genieten van alle dingen onder water. Het is heel raar, want op de foto's ziet het er altijd heel kleurrijk uit. Dat is de flits. In het echt wordt de rode kleur er na een paar meter uitgefilterd en de omgeving heeft op 15 m diepte een blauw, groen en gele kleur. We hadden een camera gehuurd en het is heel raar als je dan een foto van een blauw stukje koraal maakt dat op de foto eigenlijk felrood blijkt te zijn. Het is nog steeds prachtig hoor, begrijp me niet verkeerd.

We hebben schilpadden gezien, een supergrote rog, drie nemo-visjes, uiteindelijk ook nog een haai, een paar enorm grote papegaaivissen, honderden verschillende soorten kleine visjes, een boosaardig ogende aal en hele mooi nudibranchs (zeenaaktslakken, maar ze hebben niets weg van naaktslakken, google maar).

Het probleem is dat je door al die leuke dingen die je kunt onderzoeken en bekijken, niet meer echt bezig bent met waar je heen gaat. Van te voren hadden we een briefing en dan wordt er verteld waar je heen moet zwemmen en hoe je weer terug naar de boot moest, maar Guus en ik eindigden standaard een paar honderd meter de verkeerde richting in. Meestal omdat we of een haai of een schildpad gingen achtervolgen.

In de avonden speelden we s***head, een kaartspelletje. Onze kokkin ging meedoen maar ze vond dat er een straf moest zijn als je verloor en dus de s***head was. Ze maakte dus een toastje met mosterd, tabasco, koffie en vegemite klaar. Vegemite is wat ze hier in Australie op brood eten maar je moet er denk ik mee opgegroeid zijn want het is ronduit walgelijk. Het lijkt op het Engelse marmite, gemaakt van het residu als je bier brouwt en het smaakt ongelofelijk zout en vies. Natuurlijk was ik de s***head.

Na de drie dagen aan boord waren Guus en ik helemaal kapot. Ook al is elke duik maar ongeveer 30 minuten, het is zo vermoeiend om zo onderwater te ademen. Op onze laatste avond gingen we met de hele crew uit eten en drinken, maar helaas was de crew al dronken toen we bij het restaurant aankwamen. Toen we gingen, vertelden we onze duikbegeleidster dat we heel blij met haar waren geweest en dat het heel leuk was. Ze was ook blij met ons geweest.

,,You we're so f***ing awesome, really, no, but seriously, you guys we're amazing…"

De dagen daarna hebben we uitgerust en constant onze oren geklaard waar nog steeds een misterieuze druk te voelen was. Verder hebben we in Cairns gewinkeld, en souvenirs gekeken, en niet al te veel souvenirs gekocht omdat we tot de conclusie kwamen dat bijna alle souvenirs rotzooi zijn waar niemand veel blijer van wordt. We zijn ook nog op een dagtripje naar het regenwoud geweest waar we eindelijk onze eerste wilde slang, een 1,5 m lange python, hebben gezien. Het was echt heel vreemd, want we stonden al tien minuten op een steigertje naar de schilpadden in het water te kijken toen Guus de slang opmerkte die ongeveer 2 meter van ons vandaan lag te chillen. Dat was even een verrassing.

Nu zitten we op het vliegveld van Cairns, op naar Brisbane, op naar Singapore, op naar Frankfurt en uiteindelijk op naar Amsterdam Schiphol. De reis duurt ongeveer 34 uur met gelukkig normale maaltijden voor mij en niet weer die rare Hindu-maaltijden.

Dus, aan iedereen thuis, geniet van de Koninginnedag, Guus en ik vieren hem helaas in het vliegtuig, en tot over een paar daagjes!

Hajje wah,

Guus en Lyanne