Sawadee ka (hallo in het Thais), Sabaidee (hallo in Laos), Soo-a s'day (hallo in Cambodja) en euh in het Vietnamees weet ik nog niet. Kortom: Hallo!

Vreemd... hoe dat kan lopen. Dat je je voorneemt om je weblog bij te houden, maar daar maar 'niet aan toe komt'.
Vreemd... dat ik in het begin van m'n reis zoveel indrukken en ervaringen in me hoofd had, dat ik niet de rust kon vinden om deze te verwoorden en met jullie te delen.
Vreemd... dat ik als ik aan het reizen bent totaal geen behoefte heb aan internet.
Mooi ... dat ik na ruim 3 maanden eindelijk de rust vind om m'n avontuur met jullie te delen.
Sorry... voor degene die zich zorgen maakten, omdat ik zo lang niets van me heb laten horen of voor degene die graag een beetje met me hadden meegereisd. Er is gewoon zoveel afleiding hier...

Je kunt je vast wel voorstellen dat ik in de afgelopen 3 1/2 maand behoorlijk wat heb gezien en meegemaakt. Ik zal m'n uiterste best doen om dit zo goed mogelijk samen te vatten, zonder al te langdradig te worden.
Komt-ie-dan-he... komt-ie, komt-ie-dan-he!

De tijd vliegt... Ik maak hier zoveel mee in een kort tijdsbestek dat ik niet zo goed weet waar te beginnen.
Ik ben een week terug begonnen aan een nieuw avontuur in een nieuw land; Vietnam!
Wat een land en wat heb toch weer te vette dingen meegemaakt, maar daarover straks meer. We gaan eerst even terug in de tijd...

Het begon allemaal op 5 februari, de dag dat ik in Hong Kong landde. Ik hoor jullie denken 'Huh, maar dat ligt niet in Thailand/Laos.' Heel goed, jullie gaan door voor de koelkast whaahaha!
Goed... het was simpelweg goedkoper om vanuit daar te vliegen.

Waarschijnlijk had het o.a met het regenachtige weer te maken, maar Hong Kong trok me niet echt. Het was me iets te massaal, te druk en te weinig backpackers. Ergens had het contrast van bergen, wolkenkrabbers, armoede en rijkdom wel wat, maar ik was toe aan iets anders.
Dus is besloot ik, toen ik hoorde dat ik Pilou in Bangkok kon meeten, om m'n ticket om te boeken en die kant op te gaan.
De volgende dag, nacht moet ik eigenlijk zeggen, stond ik rond 1 uur met m'n backpack aan het begin van (een van de bekendste straten van Bangkok) Ko San road, backpackers land. Ondanks dat de hitte + drukte overwelmend was, voelde ik me vrijwel direct op m'n gemak en veilig.
M'n backpackers avontuur kon officieel van start gaan.

M'n missie van die nacht was het hostel vinden waar Pi een kamer voor me had geboekt. Deze was vrij snel gevonden
Het was bizar en tegelijkertijd heel vertrouwd om een van mijn beste vriendinnen aan de andere kant van de wereld te zien.
Die avond hebben we nog een drankje gedronken met Lieke & Roos (vriendinnen van Pi) om vervolgens rond 3u volledig uitgeteld op m'n bed neer te ploffen.

De volgend ochtend vroeg uit de veren om de weekend markt te bewonderen. Deze bleek gigantisch te zijn en voornamelijk overdekt. De zon begon al gauw te branden en de verrukkelijke riool aroma's kwamen me tegemoet. Een mooie ervaring opzich.
Na dezelfde avond heerlijk Thais gegeten te hebben, moest ik Pi helaas alweer gedag zegen. Haar avontuur was op z'n einde, die van mij kon beginnen.

Roos en ik vetrokken de volgende ochtend naar Ko Chang, een eiland aan de oostkust van Thailand.
Eenmaal bij ons guesthouse aangekomen hoorde we het gelukkige nieuws dat de Thaise band van het jaar (Job 2 do) die avond een concert zou geven. We hebben voor 2,50 een kaartje gekocht en ons kostelijk vermaakt tussen de locals en een paar backpackers! Binnen 30 sec. had ik de melodie + refrein van het nr van het jaar te pakken en zong deze dame, tot groot vermaak van de locals, met volle borst mee. Het is maar om jullie een beeld te geven hoe het er ongeveerd aan toe ging.

Verder heb ik vooral zoveel mogelijk gechilled op het eiland. Nog een hoogtepunt was het eiland ontdekken met een scooter. Nog nooit op een scooter gereden? Geen probleem, gewoon gaan met de banaan! Rustig de haarspeld bochten nemen en vooral genieten van het uitzicht.
Een paar 100m voor plaats van bestemming kreeg ik het voor elkaar om met iets teveel gas over een steen/rots te rijden . Resultaat een gebroken zijspiegel + een hele Charlotte. Niet slecht dacht ik zo, als je je bedenkt dat het m'n 1e x was.

Na Roos gedag gezegd te hebben (ook haar avontuur zat er helaas weer op), heb ik de bus richting Ko Toa gepakt. Dat is weer een eiland aan de zuidkust van Thailand.
Op Koa Toa was een gezellige drukke bende, vanwege de beroemde fullmoon party van een paar dagen terug. Het nadeel hiervan was, dat ik ruim een uur in de brandende zon met m'n backpack op zoek was naar een kamer.
Gelukkig kwam ik een lotgenoot tegen en heb ik uiteindelijk met hem en zijn vriend een bungalow gedeeld. Deze mannen waren 2 Zweden, met wie veel lol heb gehad.
Dezelfde avond hebben we nog een mooi strandfeestje gepakt. Beeld je in: Strand, zee, lekkere muziek, leuke mensen, fakkels en lampionnen everywhere en met een bucket (voor de leken/oude mensen -haha- onder ons: een emmer met een mix-drankje erin) in je handen lekker dansen in de branding. Klinkt niet verkeerd, toch?!
Ook op dit eiland heb ik lekker ontspannen en leuke mensen ontmoet. Na 3 dagen vond ik het wel weer mooi geweest, of beter gezegd moest ik door. Ik had immers nog een paar eilanden te gaan...

Het derde eiland was Kho Phangan, het eiland van THE fullmoon party! Ik ging overigens voor the halfmoon party, gezien ik van veel reizigers had gehoord dat die 'beter' was. Dit omdat het wat minder commercieel is en daardoor knusser en wat persoonlijker is. Ipv 10.000 feestende mensen op het strand, waren er hier max 2000 in the middle of the jungle. Echt erg vet! Stel je een jungle voor met een soort van opening erin, waar ruimte is om te dansen. In de bomen hangen lampionnen, uit de speakers komt wederom lekkere muziek en iedereen is gelukkig en vriendelijk. Wat een feest!
Helaas mocht het voor ons niet baten, na 2 uur lekker uit m'n dak te zijn gegaan, kwam de politie de boel afblazen. Kennelijk hadden ze geen evrgunning of iets dergelijks voor het feest aangevraagd en was 't dus illegaal. De omliggende bewoners hadden geklaagd en de hele boel werd tot grote ergenis van de feestende backpackers afgeblazen.
Jammer, maar goed ik heb het tenminst meegemaakt.

Oh s*** (excuse my Vietnamese), de tijd vliegt, Over 20 min gaat m'n nachtbus naar Hoi An alweer. Ik moet racen...
Wens me succes, het is een busrit van 12 uur.

Wordt vervolgd...

Dag lieverds! Tot snel, ik probeer het beloven, maar je weet maar nooit!

Kus!
Dezelfde avond heb