Na 6 weken op grote hoogte te hebben rondgetrokken kan ik nu weer eens normaal ademhalen, in het laagland van Paraguay! Niet meer buitenadem zijn na het beklimmen van een aantal trappen, of was het toch mijn conditie die achteruit is gegaan?!

Na La paz ben ik via een zeer aangename niet geasfalteerde weg naar het diepe zuiden van Bolivia afgezakt. Hier heb je een plaatsje wat Tupiza is genaamd, klein rustig stadje met een omgeving wat lijkt alsof het uit een oude western film komt. Elk moment verwachte je Clint Eastwood op zijn paardje. Het plan was om in Tupiza een paar dagen te blijven en met een paard of moutainbike de omgeving te verkennen en dan uiteindelijk met een 4 daagse Jeeptoer na Uyuni te reizen. Nu was alleen het geval dat toen ik in Tupiza was, het nogal rustig was en een toer vertrekt alleen bij minimaal 3 personen of je moet heel veel betalen. Laatste was dus geen optie. Na een middag te hebben rondgestruind een Jeep gevonden met nog 2 andere toeristen. Nadeel, vertrek was de volgende dag. Geen Tupiza voor mij. Dus de volgende dag met een 4WD met chauffeur, kok, proviand en twee Australische medereizigers op pad gegaan voor een 4 daagse trip naar Uyuni. Niet de plaats Uyuni zo geweldig is (het is namelijk een s***hole) maar het hele gebied wat er tussen ligt is geweldig. Het is een vulkanisch gebied met nog steeds actieve vulkanen, mineraalmeren waar flamingo`s broeden. Deze meren hebben allemaal verschillende kleuren, wit, turquoise, rood, groen heel bizar! Het landschap veranderde constant, het enige nadeel....je zit alleen maar in de auto. Liever had ik het lopend willen doen maar ja daar is het gebied toch echt te groot voor. Waar het deze toer uiteindelijk allemaal om te doen was is het bezoeken van de Salar de Uyuni. De grootste zoutvlaktes ter wereld, ligt op ongeveer 3600 meter hoogte. Het is groots, wit en heel koud als je er om 5 uur s`ochtends bent. Het is amper vast te leggen op een foto maar o zo indrukwekkend. Tip, probeer het zout niet te proeven. Echt heel ranzig!!!

De Salar Uyuni was niet hoog genoeg. Dus na Uyuni heb ik het nog maar eens hoger op gezocht. Potosi. Deze stad claimt de hoogste stad van de wereld te zijn. Met bijna 4100 meter boven de zeespiegel zouden ze wel eens gelijk kunnen hebben. Het is een oude stad met een gezellig oud centrum. De grootste trekpleister voor toeristen is de berg waaruit zilvererst wordt gewonnen. Dit doen ze al sinds 1545! Omdat er al zoveel erst uit is gehaald zijn de grote staatsmijnen al gesloten, tegenwoordig doen de mijnwerkers het werk zelf. Wat inhoud dat ze alle kanten opgraven. Links rechts omhoog omlaag het maakt ze niets uit! Er gebeuren dus ook best veel dodelijke ongelukken daar. Om wat extra bij te verdienen worden er ook toeristen in de mijnen rondgeleid. Zo ook ik! Het geeft je een goed inzicht onder welke erbarmelijke omstandigheden deze mijnwerkers moeten werken. Je zit al op grote hoogte gaat nog eens een mijn in vol met stof, diep onder de grond. Het maakt het ademen er niet makkelijker op! Nog een leuke bijkomstigheid in Potosi was dat het een soort grote reunie leek. Sinds potosi alleen maar oude (reis)bekende tegengekomen!

Om het verhaal niet al te lang te maken zal ik er nu even sneller door heen schieten. Na Potosi ben ik naar Sucre en Santa Cruz gegaan. Het enige wat ik hier heb gedaan is luieren en stappen. Moest ook weer een bijgehaald worden. Kerst heb ik in Santa Cruz gevierd. Helaas, want dat viel letterlijk in het water. Had eigenlijk wat langet in Sucre moeten blijven. Een hele gezellige stad.

Nu ben ik dus alweer in Paraquay. Het grote onbekende land in mijn Zuid Amerikaanse trip. Bijna iedreen skipt Paraquay. Dat was dus ook 1 van de redenen om wel naar Paraquay te gaan. Ben nu in een stadje dat Filadelfia heet. Het ligt midden in de Chaco, wat ze ook wel de groene hel noemen. Omdat er gewoon weg niks is en bloedheet is. Filadelfia is gesticht in 1920 door Duitse en Russische emigranten. Dit waren Mennonieten, in Nederland noemen we ze Doopsgezinden. Ze hebben tegenwoordig nog steeds dezelfde geloofovertuiging en eigen taal maar het is meer in een moderner jasje gestoken. Ze spreken hier nog steeds een dialect Duits, Plattdeutsch. Bijna alles is hier dus tweetalig, Plattdeutsch en Spaans. erg grappig om te zien. 1 dag hier doorbrengen is meer dan genoeg, want er is helemaal niets te doen en de lokale mensen zijn behoorlijk afstandelijk.

Vandaag vertrek ik dan ook weer verder naar Asuncion, de hoofdstad. Hier ga ik dan ook Oud en nieuw vieren. Ben benieuwd hoe het er daar aan toe zal gaan!

Iedereen alvast een heeeeeeel goed uiteinde van 2010 en natuurlijk de aller beste wensen voor het nieuwe jaar!!!!

TOT IN 2011!!!!!!!!!!! CHAU!