07-04 Zaterdag: Bolivia..
Nu we de grens over zijn hoeven we nog maar 30 min te rijden naar Copacabana. Dave en Helen hadden ons verteld dat het een vrij rustig plaatsje was, alleen.. nu is het Pasen. Toen we er aan kwamen was het gigantisch druk. Blijkbaar is dit een hele populaire plaats om naar toe te gaan want mensen komen van mijlenver. Ze hebben geen vervoer dus velen beginnen 2 dagen van tevoren met lopen, honderden kilometers. We checken in, in een hotel wat op zich prima is. Geen overbodige luxe, gewoon bedden en een klein bureautje. We besluiten gelijk weer op pad te gaan want er is een gigantische markt die wel 6 straten lang is. Aangezien we de Boliviaanse koopwaar nog niet gezien hebben zijn we erg enthousiast. Met een groepje beginnen we te lopen, en kijken we onze ogen uit. Er zijn straatmuzikanten, sieraden kraampjes, enz. maar vooral heel veel eetkraampjes (met wederom heel veel dezelfde dingen). Het is echt weer even wennen want de valuta is weer helemaal anders. Alles lijkt heel goedkoop of heel duur maar dat komt omdat je telkens rekent zoals je dat in Peru deed. Wat hebben we toch een zwaar leven hé. Op een gegevens moment besluiten we op te splitsen want, Mathilda, Ruud en ik willen natuurlijk van alles proeven van de standjes terwijl de rest in een degelijk restaurant wil eten (in zoverre ze dat hier hebben). We lopen rond en ontdekken al snel wat de meeste mensen verkopen, een soort van schnitzel, rijst en aardappelen. Hmm.. Interessant. Laten we dat maar nemen dan. We proberen het eerst bij een kraampje dat naast een soort van videotheek zit maar dan anders. Op een tv (die ze in Nederland niet meer maken) draaien ze films, en er staat zon 30 man voor die de film aan het kijken is. Ik geloof niet dat ik iemand iets heb zien kopen. De vrouw geeft aan gigantisch druk te zijn (tenminste dat denken we), dus wij besluiten een ander kraampje te zoeken. Die vinden we natuurlijk zo, en daar bestellen we met zijn 3tjes, 1 bord te eten want eigenlijk is ons doel zoveel mogelijk te proeven. Het smaakte niet verkeerd moet ik zeggen, al kon ik sommige dingen niet echt thuis brengen. We liepen weer verder, aten nog iets van een choco fondue achtig iets (wat je ook in het pretpark movie world kan kopen). Fruit met een laagje chocolade erom heen. Ik nam banaan, maar ze hadden ook aardbei en zo. Even later vond Ruud nog een kraampje met iets van hotdog, en een soort kleffe koek (lijkt op eierkoek maar smaakt het niet naar), soort van vette donut, kan het niet echt plaatsen, smaakt goed, maar goed alles smaakt goed uit het frituur. Toen hadden we de markt wel ongeveer gezien en was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Ze hebben leuke dingen in Bolivia (niet teveel souvenirs femke je moet het ook allemaal meeslepen, ja Ruud! J). Op de weg terug kwamen we de rest nog tegen en spraken we af om straks op het dakterras nog even een biertje te doen. We gingen dus nog even langs iets wat op een supermarkt lijkt, en kochten wat pilsjes. Nieuw bier. Alles weer nieuw! Leuk!
Wij gingen gelijk door naar het dakterras, al was dat niet echt de bedoeling want de deur was geblokkeerd. Na een half uurtje, uitkijken op het water, en 2 biertjes verder was de rest er nog niet en besloten we naar binnen te gaan. Eenmaal boven (zal je net zien) zagen we dat ze het dakterras opliepen. Ruud en ik besloten nog ff naar beneden te gaan maar naar een half uurtje had ik het wel gezien.Wel leuk om te weten dat ons eten 4x goedkoper was dan hun eten, en waarschijnlijk veel lekker haha. Lekker slapen, morgen hebben we een boottocht en een lange wandeling.
Sweet dreams Bolivia!
08-04 Zondag: Island del Sol en Lake titikaka
06.00 wekker. Weer een nieuwe dag. We gaan even ontbijten en daarna op pad naar de haven want we gaan een boot tocht maken naar het eiland Del Sol. We worden gebracht door Helen en Dave maar die gaan niet mee (want we gaan ook een hele lange wandeling maken op het eiland, afhakers). Ook loopt er een andere vrouw mee. Dave en Helen hebben ons gisteren een verzoek gedaan. We konden voor een bepaald bedrag (in onze ogen vrij prijzig) bij die vrouw eten vanavond, en je kon kiezen uit 4 verschillende gerechten. We twijfelden maar naar gisteravond weten we zeker dat we de goede keuze gemaakt hebben. De gids (man) is erg aardig maar heeft een verschrikkelijk stopzinnetje: Take a look at that, no? Bij alles wat we tegen komen, zegt hij dat. Ziet hij een berg, zegt hij Take a look at that, no? Maar met No bedoelen ze eigenlijk yes. Ze verwachten ook geen antwoord. Op de boot. Let's go. Het duurt ongeveer 1,5 uur voor we op het eiland aankomen. Onderweg is het uitzicht weer prachtig. Je kan ook boven op het dak zitten, wat we ook nog even doen, maar het is best wel koud. Juist op het moment dat we op het dak zitten zien we een water tornado. Zo raar om te zien. Gewoon een hele grote lage wolk, die zich lijkt te vullen in het water aan de hand van een infuus of zo. Zo ziet het eruit (zie foto, uitleg is onmogelijk). Het is een prachtig gezicht en alles wordt steeds blauwer. Ongelofelijk. Bijna aangekomen op het eiland krijgen we allemaal een lunch pakketje en gaan we aan land. De gids is laaiend enthousiast en blijft maar praten. Hij verteld ons dat dit eiland de geboorte plaats van de inca's is. Hij heeft hele theorieën over hoe het eiland ontstaan is en zo ook het meer. Ook geloven ze dat de zon geboren is op dit eiland. We bezoeken eerst een museumpje waar dingen liggen die hier gevonden zijn. Het is maar een klein museumpje, maar wel erg leuk om even te zien. Daarna gaan we op pad. Wandelen en klimmen. Weer even aan de conditie werken. We lopen eerst via het strand naar een weggetje dat omhoog loopt. Het water is ook hier gigantisch helder, en het uitzicht "stunning". We passeren een klein dorpje (5 huisjes). We moeten hier eerst door een poort lopen waar een heel ritueel bij hoort. We moeten 3 druppels water voor de deur laten vallen, wat voor geluk zou zorgen. Pff.. het is warm hier. En het ziet er naar uit dat we weer veel moeten klimmen vandaag (en dan heb ik het niet over formaat, de Markelose bult, of de afvalberg in D'eerd). We beginnen met het beklimmen van een helse berg. Langzaam aan gaan er steeds meer kleren uit. Het uitzicht op de berg is het zeker waard. We komen een hoop reünies tegen op de weg, wederom een hoop een in de vorm van een poema volgens hun. Het verhaal gaat als volgt: vroeger wisten de mensen in deze vallei niks van ambitie/haat totdat een paar mensen de berg beklommen. Apoes de god werd boos, en toen kwamen er allemaal poema's tevoorschijn en die aten de mensen op. De god van de zon werd hierdoor erg verdrietig en begon te huilen. Zo ontstond het meer (die zag je vast al aankomen). In die tijd was het meer nog veel groter dan nu. Alleen 1 koppel overleefde dit alles en dat werden de eerste inca's. Jaja. Zoals hij het vertelt komt het heel geloof waardig over, echt waar. Na zo'n 4 uur wandelen (13 km, alleen maar klimmen) is het tijd om te gaan lunchen. We gaan ergens zitten bij een ruïne en eten ons overheerlijke lunch pakketje. Wat een luxe, een ei, tomaat, broodjes, brownie enz. We genieten van het uitzicht en ondertussen vertelt de gids door, over waarom vrouwen hun haar vlechten omdat het praktisch is en als de vlechten aan elkaar zijn geknoopt dan betekend dat hier dat ze vrouwen getrouwd zijn. Er wonen zo'n 3000 mensen op dit eiland, meer dan ik had gedacht. We lopen weer verder. Berg op, berg af, zelfs na de Inca trail is dit nog best zwaar, en het is echt warm. Op het hoogste punt, kan je Copacabana en Puno zien liggen. Moet je nagaan, dat ligt anderhalf uur varen verder. We zitten echt hoog. Langzaam aan lopen we nu weer naar beneden. Gelukkig zijn we het klimmen tegenwoordig wel gewend en hebben we het een stuk minder zwaar dan bepaalde andere mensen om ons heen J. Op het einde van de trail, toen we bijna weer bij de boot waren kwamen we wat restaurantjes tegen waar we nog 2 pilsjes dronken. Was nog al lastig voor die mensen want volgens mij verwachtte ze geen toeristen. De hele buurt verzamelde bier, en toen kon het er van af. Het laatste stuk was een smal, zigzaggend, weggetje naar de boot, waar de weg telkens gedwarsboomd werd door dieren van alle vormen en maten. Het was een geweldige wandeling maar ook slopend, en eenmaal op de boot, duurt het niet lang of de oogjes vallen even dicht. Heerlijk dat gewiebel. We bedanken de gids, en na 1,5 uur hebben we weer vaste grond onder onze voeten. Terug lopend naar het hotel, komen we Helen en Dave tegen die een biertje drinken op het terras, druk vandaag, papier werk, jaja. Rond 18.00 zijn we terug bij ons hotel. Tijd voor een douche. Clive, Mathilda, Ruud en ik spreken om 19.45 af bij de receptie om samen te gaan eten en wat rond te lopen terwijl de rest gaat eten bij de vrouw. Het is een stuk rustiger in het dorpje dan gisteren. De markt is gehalveerd. Clive wil graag wat souvenirs shoppen want zolang blijven ze niet meer. Ik wil ook iets kopen! En Ruud geeft toe, die Alpaca tas is wel erg mooi, en heel erg praktisch voor alle souvenirs toch! Ja! Ik ben er erg blij mee. We besluiten om vandaag te kijken bij het restaurantje (inham in de muur) of ze vandaag wel tijd heeft want ze doet toch iets goed als het er zo druk is. We aten eigenlijk hetzelfde als gisteren, soort schnitzel met ei, en een soort patatsalade (was ik vergeten er gisteren bij te typen). Het eten van gisteren was beter, zo zie je maar weer..
Maar hier konden we er wel een biertje bij drinken. We kochten ook nog zo'n donut ding, en chillichorillo pappas, oftewel patat met stukjes worst, en dan met een pittige saus. Best lekker eigenlijk. Dit aten we op straat op met een biertje. Gezellig. De sfeer proeven van de cultuur. Daarna zochten we de rest op in het restaurant, maar die ging bijna sluiten, dus konden we niet meer wat drinken. Ach de dag was zo eigenlijk ook wel mooi zat. We drinken in het hotel nog een biertje op het dakterras, nog even tv kijken (jaja en hij doet het) en daarna lekker slapen. Morgen gaan we weer verder. We gaan op naar La Paz.
09-04 La Paz, here we come!
Piep piep, 07.00, opstaan. We pakken onze spullen weer in (nee we zijn het nog steeds niet zat), en om 07:40 zitten we aan het ontbijt. Het ontbijt bestaat uit stukken banana, watermeloen en brood met jam (droog brood dus, kan geen jam meer zien, sorry! J heel ondankbaar) Nog even roken, het water vullen van de truck, en gaan .. Om 09:00 vertrekken we, op pad naar La Paz. De weg ernaar toe gaat natuurlijk door de bergen, want niks is hier plat. Sammy en Cloey hebben op de markt, 2 dezelfde poncho's gekocht als souvenir maar ze dragen ze nu zelf en het ziet er erg komisch uit. De Koreaanse familie heeft gisteren op de markt een soort van Honey pops (cornflakes in Nederland) gekocht alleen ziet het er hier uit als pennen (van de pasta). Er word gedeeld, gelachen en we stoppen geregeld met de truck om foto's te maken. Dan is het moment daar om het dak van de truck open te klappen, en spelen we het spelletje Beer, man, geweer wie er als eerst op het dak mag (soort van steen, papier, alleen dan met uitbeelden, ik geloof dat ik het al eens uitgelegd heb). Het is koud, maar prima te doen en we gaan verder. Het is een grappig gezicht als je in de truck zelf zit. Je ziet echt 4 paar benen met gordels en de koppen steken boven het dak uit. Op het dak ( ook het raam uit kijkend) heb je geweldige uitzichten over het meer Titikaka, en over de besneeuwde bergtoppen in de verte. We stoppen bij een uitzicht punt waar je zover kan kijken dat je wederom Puno kan zien liggen in de verte. Het water is zo hemelsblauw. Het lijkt wel alsof we helemaal alleen zijn hier. De Koreanen pakken zich zo dik in als ze op het dak zitten dat ik me afvraag of ze nog wel iets zien haha. Na een tijd rijden komen we aan bij het oversteekpunt, en moeten we (Mathilda, Ruud en ik zitten aan de voorkant op het dak) het dak weer sluiten want we gaan van de truck af. Die gaat ook per boot naar de overkant. Oeeh, ik ben benieuwd of we onze spullen nog weer zien, inclusief de truck. Op een paar gammele planken rijdt de truck op iets wat op een boot moet lijken. We kijken met angst toe maar het lijkt goed te gaan haha. Ook wij gaan met andere bootjes naar de overkant. Het meer is 175 km lang, en 65 km breed, maar we hoeven maar 10 minuutjes om op een plek te komen waarna we gewoon verder rijden. Aan de andere kant bevindt zich wederom een marktje met nieuwe dingen die we nog niet geproefd hebben. Kom maar op. We proberen coscusapple, een soort van groen fruit wat erg zoet is, een bekertje met jelly spul, in de kleuren rood/geel en groen, en gebakken ansjovis. Wat niet zoveel mensen proeven omdat het er gewoon echt uitziet als vis, maar ik vind het heerlijk. Het fruit ook, de jelly minder haha. Even later komt ook de truck aan en vervolgen we onze weg. Vlak voor La Paz, hebben we nog een stop bij een uitzicht punt waar je over de hele stad kan kijken. De stad ligt voor ons in een dal, en er zijn miljoenen huisjes. Ongelofelijk hoe het zo kan veranderen, van onbewoond naar een wereldstad. We rijden langzaam naar beneden, passeren een metalen beeld van Che Quevara, die hier echt als een held gezien wordt, en rijden eigenlijk zo door (ze hadden ons gewaarschuwd dat het wel een uur kon duren eenmaal in de stad omdat het verkeer verschrikkelijk is, maar het is paasmaandag dus we hebben geluk). We zijn bij het hotel. Joehoe. We zitten in een mooi hotel, met een dakterras en ook vanuit daar heb je een mooi overzicht over de stad. We krijgen ons kamertje (wel veel trappen haha) en droppen onze spullen. Ruud heeft erg veel last van migraine en gaat daarom even slapen. Rond 16:00 besluiten we even rond te gaan lopen over vooral (daar staat La Paz bekend om) de witches market. Het houdt in dat ze hier ook sterk bijgelovig zijn. Iedereen die een nieuw huis bouwt of gaat verbouwen (in zoverre je het zo kan noemen), koopt de foetus van een dode Baby Alpaca (met of zonder haar/huid, alleen de botten) en hangt deze op en dat brengt geluk. Hmm… erg smakelijk is het niet, en het is me vandaag niet gelukt als ramptoerist om er een foto van te maken omdat die mensen dat niet erg waarderen en ik ze niet tot last wil zijn. Morgen weer een kans. Ook checken we verscheidene travel agencies want we willen natuurlijk de Death Road fietsen. Dragoman biedt dit aan maar wel gelijk van de duurste organisatie. We vinden vele goedkopere, maar vele verhalen over fietsen met kapotte remmen, geen goede begeleiding enz. doen ons toch beslissen om met dragoman mee te gaan. Althans voor nu. Ik bedoel, als ik op een pad fiets van 1 meter breed, met een kilometer diepe af grond aan de linker kant vind ik het toch prettig als mijn rem werkt. We gaan dus terug naar het hotel en om 19:00 hebben we een meeting voor de "dodelijke weg". Tja het klinkt allemaal prima, en veilig, maar goed ze vertellen allemaal mooie verhalen maar in dit geval nemen we het risico maar niet. Morgen gaan we met deze organisatie mee. Na de bespreking besluiten we met zijn allen ergens te gaan eten want het is de laatste avond voor Cloey en Sammy. We lopen wat rond en vinden op een gegeven moment een Dutch Restaurant. Ook al hebben we er normaal een hekel aan, nadat we de kaart hadden gezien waren we toch wel verkocht. Ik ben heel benieuwd hoe hutspot smaakt in Bolivia haha. Dit is niet het eerste restaurant dat we tegen komen dat Nederlandse dingen aanbiedt of in het oranje is. Queensday komt eraan en geloof het of niet, daar staan wij wereldwijd bekend om. De mensen vinden ons gek, snappen er niks van, maar doen vrolijk mee, bekijken filmpjes van ons enz. Het is erg gezellig omdat we met de hele groep zijn, en onze band met Helen en Dave wordt eigenlijk steeds vriendschappelijker want we zijn nu toch al wel een tijdje op weg samen. Dat is wel erg prettig. Oke, ik bestel brood met een kroket, en Ruud besteld hutspot met gehaktbal. Eens kijken of ze de maten van een gehaktbal snappen. Het is erg gezellig, we drinken wat en we mogen binnen roken (is weer een voordeel). Het eten wordt geserveerd, sommige hebben als voorgerecht zelfs bitterballen haha. Erg leuk. De gehaktbal is een goede grote, en het eten is heerlijk. Het smaakt wel iets anders maar het valt zeker niet tegen. Wij vertellen iedereen van alles over het eten en vinden het best grappig voor een keer. Als we uitgegeten zijn, betalen we. Sommige besluiten direct terug te gaan naar het hotel, en wij besluiten met Helen, en met nog wat nieuwe mensen, Cloey en Sammie, ook nog even rond te lopen. Helen weet een dirty nachtclub haha, waar we nog even willen gaan kijken. Echt smerig. Stinken en het is allemaal niet helemaal sjofel, dus we besluiten toch dat dit geen goed idee is. We lopen wel 20 min rond om nog ergens een paar biertjes te scoren en als we de moed bijna op gegeven hebben (want blijkbaar verkopen ze hier in ieder geval geen alcohol op straat), vinden we toch nog iets van een drankzaak waar we wat biertjes kunnen scoren. We gaan terug naar het hotel, en vinden een leuk plekje op het dakterras met een schommelstoel. We drinken nog wat biertjes (weer een nieuw soort op zich prima te drinken), en roken nog wat sigaretjes. We kletsen nog even, en op een gegeven moment bleven Ruud en ik alleen met Helen over. Voor we het weten is het 01:00 en wordt het tijd om naar bed te gaan want morgen moeten we (of eigenlijk over 05:00) op want we gaan de Death Road fietsen . OMG (ooh mij god).
10-04 Dinsdag : La Paz, The most Dangerous Road!!
Vandaag is het zover! We gaan over de meest gevaarlijke weg van de wereld fietsen. Haha.. We worden 's ochtends opgepikt. Vrij vroeg! Rond 08:00 zaten we allemaal in het busje. Klaar om te gaan. Iedereen nog een beetje stil maar hoe verder we omhoog gingen, hoe gezelliger het werd. Onze gids, Mark, een echte aussie maar woont sinds een paar maanden in Bolivia. Bij ons in de bus zitten een paar andere mensen, een Amerikaan, een local, en 2 andere jongens. De rest is allemaal van Dragoman. Hoe verder we omgaan gaan, hoe kouder het wordt, en met koud bedoel ik echt koud. Op de top zo'n 4600 meter hoog begint het ook nog eens te sneeuwen. Dat hadden we niet verwacht. Ondertussen hebben we allemaal ons materiaal gekregen. Regenbroek, helm, handschoenen, jassen, veiligheidsvesten enz. Goeiendag, dat zijn een bult kleren. Eenmaal buiten kom ik er al snel achter dat allstars alles behalve warm zijn. De fietsen worden uitgedeeld en we krijgen een instructie. Dit alles bij elkaar duurt toch goede 40 min en ondertussen zijn mijn voeten door en doorweekt. Mathilda viel zelfs flauw. Ai! Ineens viel ze van haar fiets af alsof het zadel te hoog stond en ze van de trappers viel. Ze gaat daarna snel het busje in om bij te komen ook al is het daar ook alles behalve warm. Dat beloofd nog wat. Voor we gaan vindt er eerst een ritueel plaats. Een plastic flesje met pure alcohol 96% gaat de kring rond. 3 druppels op het voorwiel, 3 op de grond, en 3 in de mond. Allistar, de Schot in onze groep, neemt een flinke slok en in niet van plan ook maar enige alcohol op de grond of op de fiets te gooien. "alcoholverspilling" noemt hij dat. Daarna kunnen we dan eindelijk gaan. Het eerste stuk is nog niet echt de Death Road en is tevens ook geasfalteerd. De route is opgedeeld in etappes. Aangezien je alleen maar na beneden gaat hoef je op dit stuk maar weinig inspanning te leveren (behalve je concentratie op de rem, die je tevens maar met 1 a 2 vingers mag vasthouden, gebruik je je hele hand dan vlieg je er voorover vanaf). Het sneeuwt nog steeds gigantisch en na de eerste 2 etappes besluit ik dan ook terug te gaan in het busje met 5 andere mensen want mijn voeten zijn echt ijskoud, en de kleren lijken totaal niet tegen dit weer bestand te zijn. Normaal ben ik echt niet zo'n watje maar ik was er echt ziek van. Lijkbleek, misselijk enz. Ik had nooit verwacht dat koude voeten dat met je konden doen. De mensen beaamden pas echt dat ik ziek was toen ik met de stop niet eens naar buiten ging om te roken haha. Zo erg was het. Gelukkig waren er 5 mensen met me meegaan waaronder volwassen kerels dus dat zegt genoeg. Ruud zette natuurlijk wel door en maakte het eerste stuk (4 etappes) wel af. Daarna kwam iedereen terug in de bus want we moesten 4 km de berg op. Soms willen mensen deze berg op fietsen maar dat kost meer dan één uur en in deze omstandigheden is dat alles behalve verstandig. De fietsen zijn ook speciaal gemaakt voor berg afwaarts, denkend aan de vering en dergelijke. Langzaam knapte ik weer wat op, trok me sneakers aan en dikke sokken en we kregen een sandwich met kaas, ham en mosterd. Het stomme is dat de gids nog wel gevraagd had of we onder de sneeuw wouden beginnen, maar ik schreeuwde het hardst NEE!! Stom stom stom. Eenmaal bij de Death Road aangekomen was iedereen er weer helemaal klaar voor en kon het echte werk beginnen, want het asfalt was net zoals de sneeuw verdwenen, al was het nog steeds vrij koud. Ook Mathilda was er weer klaar voor en we begonnen aan een reeks van verschillende sections. De weg was rond de 3 meter breed, afgrond aan de ene kant, rotswand aan de andere kant, en op de weg allemaal kleine rotsblokken. Gelukkig zijn de mountainbikes daar voor gemaakt, zegt Mark. Wat gingen we HARD! Allemaal op een rij naar beneden en voor elke sectie kregen we uitleg, waar we voor moesten uitkijken bijvoorbeeld want ongelukken gebeuren hier nog steeds, soms tot de dood toe. Op een gegeven moment moesten we zelfs door watervallen heen fietsen en hoe verder we naar beneden gingen, hoe warmer het werd. Een waterval was zo groot dat je er onderdoor kon fietsen terwijl de waterval de afgrond inging. Na 3 secties hadden we een korte stop met een snack. Hier kon je ook wat kleren uittrekken want langzaam kwam de zon erdoor, en trokken de wolken weg. Ik hield vrijwel alles nog aan want ik heb het liever warm dan koud, en ben nog steeds een beetje rillerig van vanmorgen. In totaal waren er zo'n 7 a 8 secties op de death road. Onderweg werden we regelmatig gefilmd en er werden foto's gemaakt door de man in het busje want zelf konden we geen camera handelen tijdens het fietsen. De CD hiervan zit bij het pakket in. De uitzichten waren geweldig al kon je daar het beste alleen naar kijken als je stil stond haha. De helft van de tijd stond je half op de fiets, lettend op de rotsen en de afgrond. Bij een van de laatste secties moesten we zelf trappen voor zo'n 15 minuten. Toen wou ik wel kleren uitdoen. De fietsen zijn echt niet gemaakt om omhoog te gaan. Maar zijn natuurlijk echte Nederlanders, dus ik kon wel wat mensen inhalen. De laatste sectie.. We stopten op een gegeven moment bij een punt waar je later op de dag de zipline kon doen. Aangezien Ruud en ik dat al in Thailand hebben gedaan besluiten wij om het niet te doen ivm geld. Toen we bijna beneden waren moesten we nog door een hele grote plas heen waar je alleen maar doorheen kon door niet te stoppen met fietsen. Leuke camera beelden. Eenmaal in het dorpje aangekomen was iedereen Blij!! We hadden het allemaal gehaald zonder ongelukken. Tijd voor een koud biertje in de zon. Wat een ervaring! Materiaal inleveren en met zijn allen weer het busje in en na het rescue center. Er waren maar 3 mensen die de zipline gingen doen dus die komen later. Eenmaal bij het rescue center aangekomen (zonder muggenspray want dat is slecht voor de apen, ook al zitten hier miljoenen zandvliegen die je lek proberen te steken) krijgen we ons gratis biertje en beginnen we aan een korte rondleiding. Overal vliegen en zitten papegaaien, en dit zijn de papegaaien die je kent van de cartoons. Vele kleuren en groot. Ook hebben ze heel veel apen, 4 verschillende soorten. De grote dunne zwarte knuffelaap is erg schattig, apenheul aapjes enz. Sinds Thailand en Bali hebben wij het niet meer zo op apen maargoed. Ze hebben schildpadden, slangen enz. Ook hebben ze beren en krokodillen maar die krijgen wij niet te zien. De meeste dieren zijn hier afgedankte huisdieren, dieren gebruikt als attractie enz. De mensen die hier werken zijn vrijwilligers. Na de tour werd het tijd om even snel te douchen en daarna wat te eten. Pastabuffet. Bolognese, vegetarisch, brood en salade.. Biertje erbij! Heerlijk J! Op een gegeven moment konden we ook de foto's en de films zien op televisie. Vet grappig. Thuis nog een keer goed bekijken.. Het restaurant bevindt zich in het midden van het rescue center en is in een soort kooi van gaas. Om ons heen hangen dus allemaal papegaaien en mensen zijn bang om de deur open te doen haha. Na nog een biertje is het tijd om te gaan..
We stoppen nogmaals bij het vrouwtje in het dorp om een paar biertjes te halen voor onderweg en dan gaan we op pad. Via de Death Road naar huis. De muziek gaat aan en de eerste 2 uur is het een gezellige bedoeling in het busje (de reis duurde in totaal 4 uur). Op de weg zien we pas hoe diep de afgronden zijn.. Brrr.. En smal! We stoppen nog even bij het ansichtpunt om wat foto's te maken. Ruud krijgt last van hoofdpijn en nadat het bier op is, probeert hij dan ook wat te slapen. Ook andere mensen hebben de "knollen" op (zoals we in twente zouden zeggen). Rond 20:30 zijn we terug bij het hotel. Even snel douchen en om 21:00 uiteten want het is Clive's en Davids laatste avond. Ze hadden een thai gezien die niet al te duur was. Eenmaal daar was het helemaal uitgestorven en een beetje een rare bedoeling. Na 30 min hadden we nog steeds niks te drinken en de man zat gewoon tv te kijken. Helen (de leider) haalde het bier na 3x vragen zelf uit de koelkast. Ondertussen waren we één uur verder. Na een kleine 2 uur hadden we ons eten maar dat was gelukkig heerlijk. Mathilda, Ruud en ik hadden één hoofdmenu "chicken Teriyaki"met naanbrood en springrolls. Na het eten ging iedereen terug na het hotel en werd het tijd om naar bed te gaan. De mensen waren moe, en Ruud voelt zich helemaal niet lekker. We keken nog wat TV en gingen daarna slapen..
"Slaap lekker, heftig dagje"

11-04 Woensdag - Relax dagje in La Paz
"Slecht geslapen" bijna elk uur wakker geweest. Ruud is echt ziek. Griep. Voor de eerste keer op de wereldreis. Koud/warm, licht aan, licht uit. Het wordt dan ook hoog tijd dat hij een dag in bed doorbrengt. Ik besluit om eerst maar eens wat organisatie werk te doen. Ik haal boven ontbijt voor Ruud, en ga daarna zelf met Mathilda en Dan ontbijten om 09:30. We hadden eindelijk een keer kunnen uitslapen, maar dat zat er helaas voor mij niet in, al ben je zo aan het ritme gewend geraakt dat ik het sowieso niet kan haha. Om 10:00 hadden Helen en Dave de meeting met de nieuwe mensen. Dat vonden wij natuurlijk ook wel interessant al waren er veel mensen niet. Aan het werk, eerst maar eens even de balans doornemen, ellende. Ruud heeft eigenlijk de lopende rekening maar zijn pas werkt de laatste tijd niet, dankjewel Rabobank. Voor de kitty moeten we grote bedragen pinnen, maar er is een limiet dus dat doen we dan weer met beide passen als dat kan, maar dat moet je wel allemaal bijhouden. Vaak hebben we geen internet dus dat bijhouden is ook vrij lastig. In totaal ben ik 2 uur lang druk met alles uitzoeken, en de balans op te maken. Auw! Haha.. zoals altijd valt het tegen. Schoenen op het dak om te drogen, thee brengen aan Ruud enz. Rond de middag besloot ik even wat rond te gaan lopen met Mathilda in La Paz. Overal waren namelijk demonstraties aan de gang tegen de president, omdat hij en de baas is in het land maar ook de baas van Cocaleafs plantages. Hij regelt alles na zijn eigen zin enz. Overal che guevara en vuurwerk. Waarom hij hier zo'n held is? Wij denken omdat hij een mensen "held" was. We liepen langs kerken en smalle straatjes. Ik maakte stiekem wat foto's op de witchesmarket want mensen kunnen erg kwaad worden als je foto's maakt van hun "geloof". Wat het geval is? Overal hangen dode alpaca (soort lama) baby's of foetussen, soms met of zonder vacht, aan touwtjes. De mensen geloven hier dat als je een nieuw huis bouwt/hebt, (wat ze hier een huis noemen), je deze in de grond moet begraven voor geluk enz. Niet echt een appetijtelijk gezicht kan ik je vertellen haha.. Daarna gingen we op zoek naar een broek voor Mathilda. Zo'n leuke wijde gekleurde. We liepen de kraampjes af, ik kocht nog een armband en we kochten een knuffelschaap voor de zoutvlaktes. We keken nog even naar de parade en de mensenmassa op straat en we liepen nog wat rond. Om 15:00 waren we terug bij het hotel. Vanmorgen hebben we David en Clive al uitgezwaaid. Raar dat er nu allemaal weer nieuwe mensen komen, zelfs Dan gaat weg. Ik maakte Noodles voor Ruud, en ging even bij hem in bed liggen. Yana had allemaal pillen voor hem gebracht en hij moest kostte wat kost de thee opdrinken toen ze er naast stond.. Ze is toch wel een schatje! Ik begon met poging 2 om badgets aan mijn tas te naaien maar dan op mijn grote backpack, en keek ondertussen politieseries. Gelukkig voelt Ruud zich rond 19:00 al heel wat beter en besluit hij toch mee uiteten te gaan. Yana en Gavin hebben het restaurant uitgezocht. Het is een thais restaurant en iedereen kiest voor het speciale menu. 29 Bolivianos, 3 gangen menu. We zijn met 8 mensen, Mathilda, Ruud en Ik, Dan, Yana en Gavin, en 2 nieuwe meiden Emily en Imagen. Nadat we besteld hadden, zie je zoals gewoonlijk het personeel na buiten rennen om de spullen bij de buurt te gaan halen haha.. We hadden soep vooraf, een hoofdgerecht, en fruit naderhand. Vreemd met de nieuwe mensen, Imagen is (nog) erg stil, en Emily is moeilijk in te schatten. Erg sterke mening, zelfs Dan die nooit ergens een mening overheeft moet even slikken haha.. Het eten was heerlijk en verder was het ook erg gezellig.. Na het uiteten wordt het tijd om terug te gaan. Ruud is nog steeds niet helemaal beter en we moeten onze tassen inpakken. Morgen weer op pad. Yeah! Op naar Livichuco!

Slaap lekker…

12-04 Donderdag - Livichuco (Homestay)
Om 08:00 ontbijt. Het ontbijt is trouwens erg goed. Cornflakes, brood, jam, thee, koffie, jus en je kan ei bestellen als je dat wilt. Om 08:30 zwaaien we Dan uit en om 09:00 vertrekken wij met een truck vol nieuwe mensen. Alleen de 4 koreanen zijn er nog, Mathilda, Yana en Gavin en Ruud en ik. Emily (uit DU, woont in Canada), Dominique (DU), Imagen (ENG), Birgit en Andy (DU) en Becky (ENG) zijn nieuw. Gelukkig heb ik wel mijn eigen plaatsje bemachtigd achterin de truck, maar al snel blijkt de Koreaanse man ziek en hij mag dan ook achterin de truck liggen. Waarschijnlijk voedselvergiftiging. Mathilda, Ruud en ik zitten aan de tafel. Vandaag moeten we zo'n 7 uur rijden. De omgeving is een stuk minder groen, en er is een stuk minder zand om ons heen. We hebben minder geluk dan toen we aankwamen want het duurt een hele tijd voordat we La Paz, goed en wel uit zijn. Na zo'n 3 uur rijden vonden we een plaatsje op de weg waar we zouden gaan lunchen. Natuurlijk vooral kip, kip en nog eens kip. Wij vonden na een tijdje lopen versje jus, en een broodje met warme kaas voor mij, voor Ruud en Mathilda een hamburger. Verder op pad. We kaarten gigantisch veel onderweg. Asehole en president, Uno, enz. Soms kaarten Mathilda en Ruud wel 5 uur lang. Ik lees ondertussen het boek "de vrouw op de foto". De tijd vloog voorbij en rond 17:00 rijden we de hobbelige weg op in de middle of nowhere op weg naar de homestay. Er staat een prachtige regenboog aan de hemel met letterlijk alle kleuren van de regenboog haha.. Je kan echt alle kleuren zien. Als we even laten bij de homestay aankomen zijn er zelfs 2 regenbogen en ze staan precies over het kleine dorpje heen.
Er zijn 3 ronde huisjes met 4 bedden erin, en 1 grote kamer met meerdere bedden. Mathilda, Ruud, Ik, Helen, Dave, Dom en de lokale gids gaan daar slapen. Toen we aankwamen ontving hij ons samen met de leden van het dorp en vertaalde hij het welkomsverhaaltje van de president die ons over het dorp vertelde. We droppen onze tassen en gaan naar de grote eetzaal. Daar krijgen we thee en eten. Wij dachten dat het diner was maar het bleek een snack te zijn. Aardappel gerechten, mais gerechten, kaas, brood enz. Dit was voor mij genoeg geweest. Na het eten krijgen we een rondleiding over het leven van deze mensen en hun cultuur. De demonstratie gaat vooral over het maken van kleding van wol, en de stappen die daar aan vooraf gaan. Bij stap 1 zit er een vrouw op de grond met een dode alpaca (normaal is dit een levende natuurlijk, om wol te bemachtigen, maar dit is niet het goede seizoen, oke J). Ze liet ons zien hoe ze met een soort zelfgemaakt scherp plamuurmes de wol eraf schraapt. Zo liepen we door alle stappen heen. Hoe ze het daarna oprollen, weer afrollen, dubbel oprollen (dubbel draad om het steviger te maken), kleuren met natuurlijke ingrediënten in een pan. Het wol oprollen hebben we al aardig wat keren gezien want sommige vrouwen doen dat gewoon op straat terwijl ze lopen. Het is een soort van tol vorm. Ondertussen werden we omringd door kinderen van het dorp en stond ik al met 2 kleine meisjes aan mijn handen. Het laatste proces is het weving proces maar daar moesten we even op wachten want het begon te regenen dus we gingen even na binnen. Het is hier echt koud brrr.. Binnen kregen we nog wat meer uitleg en sommige konden proberen de wol zelf te spinnen. Na het zien van het weving proces kregen we een demonstratie van bepaalde dingen die je later ook kon kopen zoals een typische gekleurde riem typerend is voor deze cultuur. Ze gebruiken die riem bijvoorbeeld ook tijdens feesten (als versiersel), ze hangen hem dan langs de broekpijpen (persoonlijk ben ik er niet zo kapot van haha, maar het ziet er wel vrolijk uit). Ik kocht een alpaca sjaal, mede omdat ik hem erg mooi vond (en misschien later nog weg kan geven als souvenir, ten tweede voor de warmte want het is hier echt koud. Vrije tijd. We haalden wat extra dekens van andere bedden voor vannacht, rookten een sigaretje en B kleurde met de kinderen. De kinderen zijn zo schattig. Wat zo grappig is, is dat ze de wollen mutsen allemaal dragen met de punt omhoog. De kinderen schetsten Ruud en mij ook. Een tijdje later kwam de president en de gids binnen en konden we nog vragen stellen over de gemeenschap. Als je bijv. een vrouw ten huwelijk wilt vragen moet je, je schoonvader 3x coca leafs aanbieden en als hij die accepteert mag je met haar trouwen. Coca leafs bevatten 1% cocaine haha, ik denk niet dat mijn schoonvader daar in Nederland blij van wordt. Omkopen met drugs. De gemeenschap bestaat uit 150 mensen, en de talen zijn Aimara, Cathuia, en Spaans. Ondertussen ben ik nu nog steeds in de weer met de 2 meisjes die me geen seconde alleen laten. Schattig. De kinderen gaan hier na school van 9 tot 4 en hun favoriete vak is wiskunde. Jaja.. Er is maar 1 dokter, en 1 zuster in de gemeenschap en de groepen toeristen komen nu een beetje te komen. Vorig jaar maar 1 groep, dit jaar 6. Ze zijn Dragoman hier erg dankbaar voor. Om 20:00 krijgen we diner. Een soep van mais met kokende stenen op de bodem, één reden om de soep warm te houden, de andere reden is symbolisch "een teken dat we welkom zijn". Tijdens het eten krijgen we hele zoete thee, mate de muna en mate de canela. Als hoofdgerecht Quinua (een soort zachte rijst) met kaas, chili, couscous, en kebabvlees. Na het eten kregen we weer thee.. Drie keer raden welke thee? Coca thee natuurlijk. Toen was het tijd voor het rituele dansen. Natuurlijk in traditionele kleding. 3 meiden en 2 mannen, dansen, zingen en spelen. Ze speelden 3 lange nummers. Het was een beetje chaotisch en de mensen zijn erg verlegen. Het was erg gezellig, wij dansten mee en lachten veel. Inhaken, rondjes draaien enz. Rond 22:30 hing iedereen na bed maar Helen, Dave, Ruud, Dom en ik haalden een paar pilsjes uit de truck en speelden nog wat kaarten. Dave leerde ons om Jeniv te spelen. Als je minder dan 5 punten hebt kan je Jeniv zeggen, iedereen gaat dan nog 1x. Als jij de minste punten hebt win je, maar als er iemand anders minder punten heeft dan krijg je je eigen punten + 30 extra punten er bij op. Voor we het wisten was het al weer 01:00. Tijd om te gaan slapen..

Kusje!

13-04 Vrijdag - Uyuni

Om 07:30 ging de wekker en kregen we ontbijt. We kregen een soort van warme donuts en crackers met jam. Na het ontbijt stond er een rondleiding gepland door de gemeenschap (zeg maar gerust dorpje, zelfs D'eerd lijkt groot bij dit dorpje). Op pad dan maar.. Het dorp bestaat uit allemaal kleine stenen huisjes. De man die we gisteren al ontmoet hebben had allemaal spullen uitgestald voor zijn huis. Een van die dingen was een echte Spaanse helm. Aan de ene kant zitten veren. Deze mensen zijn erg gelovig. Je moet de helm goed om opzetten, anders wordt het je dood. Later zette hij de helm ook bij Ruud op. "gelukkig" goed om.. Ook liet hij nog een soort van fluit zien die ze gebruiken om dieren mee te verjagen die dicht bij de alpaca's komen. Verder gebruiken ze een grote ronde platte steen met daarop een andere steen om bijvoorbeeld kruiden maar ook mais mee plat te stampen zodat ze hun eigen blackcorn bier kunnen maken. De hele familie stond erbij. Moeders is denk ik al 90 . Het is echt een prachtige omgeving. Zo rustig en vredig. Ze lieten nog zien hoe ze een waterpot dragen en we maakten nog een groepsfoto. Daarna was het tijd om terug te gaan. We zeiden gedag tegen iedereen en bedankten de gehele gemeenschap voor alle goede zorgen. Zij bedankten ons en zoals ze altijd zeggen " het spijt ons als iets niet goed was" waarop wij altijd antwoorden "het was perfect" en dat is het ook. Daarna gaan we op weg naar Uyuni, zo'n 9 uur rijden. De snacktafel vliegt alle kanten op, op deze hobbelige weg. De eerste stop was bij een Canyon. Echt een geweldig uitzicht. We maakten wat foto's en hadden een korte stop. Daarna gingen we verder op pas. De 2de stop was de lunch stop in Potosi. Deze plaats was vroeger een erg grote stad omdat er veel mijngrond was. Nadat dat ophield, begon de stad te vervallen en dat is wat je vandaag de dag ziet. Ze zeggen dat dit de hoogste stad op aarde is. The mine city. We moesten een flink stuk lopen voor we iets konden vinden om te eten en toen was de tijd al bijna om en moesten we weer terug haha. Wij kochten wat empanadas (deegappelflap dingen maar dan zonder appel, met vlees of groeten, soort pastei), een belangrijk product hier, en wat andere kleine dingen en gingen snel terug. De rest daar in tegen, besloot op het laatste moment wel na een restaurant te gaan en kwam 50 min te laat terug! Ja joh, gelukkig hoeven we niet nog een goede 7 uur te rijden?! Ja we waren de tijd vergeten, geen sorry kon er vanaf. Ruud en Mathilda hadden in de tussentijd bij een straatkraampje wel een zonnebril kunnen scoren dus dat scheelt. Verder op pad dan maar.. met een flinke vertraging. Er werd weer veel gekaart, en gekletst. Langzaam aan werd het al avond en zagen we een prachtige zonsondergang achter de bergen. Eigenlijk is het niet zo verstandig hier savonds nog te rijden, want de wegen bestaan vooral uit zand, en straatlantarens kennen ze hier niet.. Je ziet dus geen donder. Op een gegeven moment hielden we nog een plasstop, wat door mij natuurlijk is omgetoverd tot rookpauze. Het voordeel van de weinige luchtvervuiling.. Er zijn onwijs veel sterren, echt ongelofelijk. Adembenemend. Je kunt gewoon de melkweg zien. Om 21:15 kwamen we dan eindelijk aan in Uyuni. Ons hotel ligt naast een soort van militaire basis. We kregen allemaal onze kamers, en waren dringend toe aan iets te eten. Helen en Dave hadden ons al verteld dat hier de lekkerste en tevens wederom hoogste pizza te wereld te verkrijgen was. Het restaurant was alleen al weg dicht maar speciaal voor ons gooide ze de boel weer open. Een biertje, een pizza, saladebar erbij.. wat wil een mens nog meer. Nadat iedereen gegeten had wilde ze toch wel graag afsluiten, dus vertrokken we met zijn allen na de lobby om daar nog een pilsje te drinken. Roken kon je buiten in een tuintje met tafeltjes en stoeltjes. Rond 24:00 gingen we allemaal na bed.. Morgen gaan we na de salt flats en daar hebben we allemaal ongelofelijk veel zin in.. Morgenvroeg nog even gadgets scoren, en verzamelen.. Komt goed!

Slaap lekker!!
p.s Mijn volgende boek is inmiddels ook uit: Het theater, de brief en de waarheid van Harry Mulisch.

14-04 Zaterdag - Uyuni Salt flats
Leuk weetje 6,8 Bolivianos is $1,00, dus 8,50 Bolivianos is €1,00
Om 08:00 hadden we met mathilda afgesproken om een ontbijtje te gaan scoren en een beetje rond te lopen door het plaatsje. Eerst even douchen (dom natuurlijk want dan kan je vanavond weer na al dat zout, maar ach, het is voor ons niet verkeerd om soms een keer extra te douchen.. oefenen voor thuis!) Ook verzamelde ik alvast de gadgets die we al hadden, sigaretten, the duck, onze knuffel lama, enz. Op zoek naar een ATM (bankautomaat), en daarna een ontbijtje scoren. We vonden meerdere restaurantjes maar nergens stond echt ontbijt aan gegeven. We liepen bij een hostel na binnen en vroegen de jongen "kan je hier ook ontbijt krijgen?" Ja maar dat zou ik niet doen zei hij, niet te vreten! Euhm.. Oke! Gelukkig bleek dat we gewoon iets te vroeg waren want langzaam aan kwamen de restaurantjes tot leven, en daarmee bedoel ik, deuren open en standje nachtclub muziek erop. We vonden een plekje waar ze van alles hadden, brood, jam, yoghurt, verse jus, chocolade melk en dat voor 20 bolivianos. We ontbeten, gingen nog even na een winkeltje dat zichzelf een supermarkt noemt, kochten wat water enz, en gingen toen terug na het hotel. We gaan pas om 10:15 weg dus we hebben nog wel wat tijd over. Ondertussen ontvangen een berichtje van Willemien en Martin, dat Willemien zwanger is. Hartstikke leuk natuurlijk maar voor ons kwam het wel even onverwachts. Om 10:15 staan we allemaal klaar in de lobby om te vertrekken. We gaan met 4 trucks op pad. Onze chauffeur vind ons erg leuk, en vooral omdat Yana en Gavin niet ophouden met Mamasita en Papasita zeggen (wat lekkerding betekend). Na 10 min racen door de woestijn komen we eigenlijk al aan bij de traincementery oftewel de treinen begraafplaats. Hier staan allemaal verroeste treinen uit de tijd van de Britten. Toen de Britten terug gingen lieten ze de treinen achter. De treinen werden daarna nog wel even gebruikt maar het gebruik was zo duur dat de Boliviaanse mensen het opgaven en de treinen gewoon lieten staan. Langzaam aan door de weersomstandigheden in de woestijn, begonnen de treinen te roesten en te verzakken. De treinen hebben ze gewoon laten staan als een soort van toeristen trekpleister. Zo hebben ze er bijvoorbeeld ook speeltuin attributen gemaakt van oude treinonderdelen, zoals een schommel en een wipwap. We maakten wat leuke foto's vooral op de spoorwegbaan die oneindig doorloopt en waardoor je een geweldig effect krijgt, liggend op de baan midden in de woestijn. Na een half uurtje rondlopen en spelen gingen we weer verder. Het was nog zo'n 55 kilometer naar de slat flats. We stopten op een gegeven moment in een plaatsje waar je dus "didn't see that one coming" souvenirs kon kopen, en gebruik kon maken van een gat in de grond om je behoefte te doen. Stop nummer 1 was het begin van de saltflats. Wat een geweldig uitzicht.. zoveel zout haha. Je raakt echt helemaal het gevoel van diepte kwijt. Overal liggen kleine bergen zout, dit laten ze opdrogen en dat zout voorziet heel Bolivia en omstreken van zout. Ver in de verte zie je de bergen. In het begin was het vooral nog erg nat door het slechte weer van de afgelopen dagen maar er wordt ons verteld dat het verder op de vlakte beter wordt. Wat racen over het zout met de truck/buggy. Bij de 2de stop maakten we weer wat foto's en de 3de stop was bij de vlaggenpost. Hier vind je een heuvel met daarop allemaal vlaggen van over de hele wereld. Aangezien langzaam aan het einde van de wereldreis in zicht komt (voor ons gevoel dan, thuis denken ze daar anders over), vind ik dit een mooie plek om mijn schoolfeest vlag achter te laten. Ik hang de vlag speciaal voor de jongens thuis, naast de Nederlandse vlag maar ook langs de BVB vlag. Onze namen er op, god wat een plaatje. Deze gaat vanavond (of wanneer we weer eens fatsoenlijk internet hebben) op facebook. We rijden weer een stuk verder en langzaam aan wordt het droger en steeds meer afgelegen. Nu zijn er helemaal geen bergen of dergelijke meer, en daar stoppen we dan ook voor de lunch. De lunch bestaat uit grote stukken kip, aardappels, pasta salade, uien, tomaat en brood. Wat hebben wij Nederlanders het toch makkelijk, wij eten gewoon brood als lunch. Hier moeten ze de hele keuken meeslepen. Het smaakte goed, maar zat erg snel vol. Daarna werd het tijd voor de beroemde foto's op de zoutvlakten. Doordat er helemaal geen perspectief meer is, kan je de gekste foto's maken, met de gekste voorwerpen. In het begin is het even klooien met de camera, want de voor en achtergrond moet scherp zijn, en camera's hebben nou eenmaal de neiging om te focussen. Ook kunnen sommige mensen nou eenmaal beter met een camera overweg dan anderen. Wij hadden de wildste ideeën, met een banaan, onze wandelschoenen, dinosaurus, bavaria flesje, mijn redbull en sigaretten, en een boek. We hebben honderden foto's gemaakt maar er zitten hele goeie bij al zeggen we het zelf. Ruud heeft een geweldige met de dino, ik heb mijn plaatje met de red bull en sigaretten, samen hebben we een super leuke in de wandelschoenen, en surfend op een flesje Bavaria. De foto's zullen voor zich spreken. Het was super leuk om te doen. We maakten ook nog wat groepsfoto's , zoals dat we met zijn allen een pringles bus inlopen etc. Dave was er maar druk mee. Gelukkig hadden we oranje zeiltjes mee genomen want je wordt wel vies van dat zout haha.. Ook was het af en toe even meten dat er niemand in je beeld ging staan want daardoor valt het perspectief lichtelijk weg (sarcasme) en iedereen wil natuurlijk foto's maken. Na zo'n 1,5 uur foto's maken werd het tijd om verder te gaan. Ik denk dat we er ook wel genoeg hebben hoor haha J. We begonnen aan de terug reis. We stopten nog even bij een plas water, die ineens ergens op dook, die Salt flats eyes genoemd werd (in het spaans: Ojos del Salar). Heel raar om te zien want op sommige plekken borrelde gewoon water op. Hoe dat precies zat weet ik ook niet, maar ik weet wel dat de jeeps het niks uitmaakt, ze racen erdoor heen. Ruud kreunend, want "dat is erg slecht voor je auto blabla". We stopten nog even in hetzelfde plaatsje, voor een toiletshop en als mensen zich eventueel bedacht hadden en toch nog souvenirs wouden kopen haha. Op weg naar het hotel, short cut want we hoeven nu niet meer langs de treinen en zo. Pats, de jeep voor ons heeft een lekke band. Haha.. natuurlijk dat kan ook niet anders. Gelukkig gebeurd dat vaker want ik heb nog nooit iemand zo snel een band zien verwisselen. Voor we het wisten waren we al weer in het hotel, we bedankten, en douchten. Alles was zout. We spraken om 19:00 af voor het eten. Er is een erg leuke lobby in het hotel, en al snel verzamelden de mensen die klaar waren zich daar. We hadden besloten weer in het restaurant te eten want de pizza's waren echt heel goed. Samen met Mathilda bestelden we 2 pizza's, knoflook brood, salade en biertjes. Hmm.. heerlijk. Pizza, heb ik toch wel gemist. Helen en Dave vertelden ons dat er een hele leuke bar is hier en we besloten even mee te gaan. Er worden daar records gevestigd zei Dave. De bar heet Crazy bar, erg toepasselijk, en was ongeveer 15 minuutjes lopen. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk waarom het de Crazy bar heet. De drankjes worden geserveerd in interessante vormen en maten bekers. Zo heb je het speciale mannen en het speciale vrouwen drankje. Het vrouwendrankje, komt in een stenen beker, waar een penis aan bevestigd zit, het mannendrankje, je snapt het wel. De enige manier om eruit te drinken is door het desbetreffende deel want bovenaan de bekers zitten gaten, mocht je zo willen drinken mors je dus alles onder. Zo waren er nog veel meer verschillende bekers. Het record waar Dave het over had werd ook snel duidelijk, en vele Dragoman leiders hebben het geprobeerd aan de muur te zien. Je moet 10 shotjes, zo snel mogelijk op drinken, binnen een minuut, is gratis .. niet gehaald, is betalen etc. Het record staat op 36 sec voor 10 shotjes. Nu denken sommige mensen, makkie. Maar ook de shotjes komen in de meest onmogelijke glaasjes. Ik waag het er niet op in ieder geval;). We kletsen en er is gezellige muziek. Op de muren hangen overal foto's van toeristen op de salt fats met de meest gekke foto's. Zorgt voor inspiratie maar goed wij zijn al geweest en ik vind onze foto's niet verkeerd moet ik zeggen. Ik heb nog een heel diepgaand gesprek over de vooroordelen over Duitsers met Dominique die echt een ras echte Duitser is. Aiai.. Rond 23:00 is het tijd om terug te gaan naar het hotel, want Dragoman heeft hier een avondklok gekregen. Vorige jaren kwamen de mensen vaak iets te laat thuis door de gepoogde records, en hebben ze nogal voor overlast gezorgd. We dronken nog wat in de tuin, die trouwens erg schattig is, met kleine tafeltjes enz. en rond 01:00 gaan we allemaal naar bed. Morgen reizen we weer verder…