Vrijdag 18 september 2015
t/m donderdag 1 oktober 2015

Grappig aan Melbourne is het vroege ritme waar iedereen in zit. De trams beginnen niet na 6 uur, maar na 5 uur in de ochtend! In Nederland zie je op zondag vrij weinig mensen op straat en als er al koopzondag is begint dat soms om 10 en anders om 12 uur. Maar echt druk wordt het meestal na het middaguur, toch?! In Melbs is dat toch heel anders en het geheime codewoord hier is 'brunch'. Ie-de-reen doet aan brunchen! Zodra ik in de CBD dan ook mijn appartement uitstapte, viel ik in de chaos van de brunch drukte in ons steegje. En ja dan praat ik over 9/10 uur in de ochtend. Mensen zijn gewend (!) om niet te reserveren, aan te komen bij een brunchplek (believe me, there are a lot, en allemaal zijn ze bizar druk) en vervolgens een half uur te wachten op een vrije tafel. Really! Brunch is dan ook bijna overal een sensatie. Het eten is werkelijk spectaculair. Michael kent wat van deze plekken waardoor ik nu ook mee doe aan de brunch traditie. Het is namelijk echt bizar goed eten and we all know I like good food!
Na de footy games stond er nu een rugby wedstrijd op de agenda! Een preliminary final game tussen de Storms en de Cowboys! Ik heb een nieuwe vriend gemaakt: Andy uit Nieuw Zeeland (zelfs Queenstown!). Een enorme lieverd die ik alleen maar enorm kan waarderen, heel zorgzaam. Andy gaat mee naar rugby, samen met Michael, een Duitse jongen die ik bij Mundo Lingo heb leren kennen. Andy en ik hebben vaak de meest grappige gesprekken. Zo kijkt Andy bijvoorbeeld amper films en als ik soms iets randoms zeg als 'I saw Hugh Jackman in the movie with the kids today' zegt Andy 'who's that?'. En zo gaat ongeveer elk gesprek wat ook maar met films te maken heeft. Andy zegt ook dingen als 'Driving here is so boring, there is nothing happening all way.' Waarop ik dan weer alleen maar heel obvious kan kijken, because what do you expect when you are a kiwi?! Nieuw Zeeland is echt een uitzondering op die regel. Anyway, back to rugby! Helaas is de NRL blijkbaar andere rugby dan 'rugby union'. Geen full on scrums of throw ins. Gewoon bijna geen lichamelijk contact behalve het tackelen. Heel gek! Maakte het ook wat saaier if you ask me. Het mooie was wel dat in een thuis stadion van de Melbourne Storms de North Queensland Cowboys wonnen, terwijl zij misschien maar 20% van de supporters hadden in het stadion. Grappig genoeg waren wij daar drie van, want op de kaartjes stond dat we in de Cowboys supporters bay zaten, waardoor Michael daadwerkelijk 80$ had gewed op een 11-15 punten verschil winst voor de Cowboys. Dit totaal verschil werd helaas in het laatste kwartier 20! Haha. Geen 700$ winst voor Michael dus. Maar het maakte de wedstrijd wel exciting en we hebben voor het juiste team gebarrackt! (Barracking is het werkwoord hier voor aanmoedigen/supporten). De dag na de rugby game besloten Andy en ik richting een tulpenfestival in de Dandenong Ranges te gaan. Helaas was Dutch weekend het weekend ervoor, welke we dus hadden gemist. Maar met een jazz, wine and food weekend hadden we een goede tweede keuze. Wat stroopwafelkruimels voor mezelf gekocht en heerlijk met Andy wat wijntjes en biertjes gesampled en naar goede coverbandjes geluisterd met een jazz edge! Hierna nog naar een mooi uitzichtpunt geweest vanaf waar je heel Melbourne en omgeving kan zien in de verte. De Dandenong Ranges waren ook prachtig, zeker een aanrader voor een dagje weg.
Met de kinderen en de familie gaat het eigenlijk wel constant okay. Op wat incidenten na waarbij ik kinderen moet stoppen om in een container te plassen en er vervolgens mee naar elkaar te gooien. Dus.. Ook de schoolholidays gaan rustig langs ons heen met af en toe een bioscoop bezoekje en veel zwemmen in het zwembad. Van de ene familie maar naar mijn eigen! Een kleine memorial voor onze lieve Roxie, volwaardig Bruynsteen doggy, die naar betere werelden is vertrokken. Rest in peace Snoxels.
Tenslotte nog maar even een beschrijving van mijn innerlijke dilemma's.. Inmiddels begint het idee dat ik Melbourne binnenkort moet verlaten om verder te reizen wat pijn te doen in mijn hart. Het is daadwerkelijk echt een hele fijne stad om in te leven (most liveable city 2015, en volgens mij ook van wat jaren ervoor). Ik heb inmiddels ook gewoon vriendjes die hier voor het 'eggie' leven, wat betekent dat die er ook nog zullen zijn, mocht ik terugkomen.. Het is in ieder geval steeds makkelijker te begrijpen hoe mensen zo ver weg van hun eigen thuis een leven op kunnen bouwen. I could do it here if I wanted to. Het enige wat mist is een goede, normale baan. Eentje waarvan ik nu weet dat ik minstens een maand van te voren zou moeten solliciteren. Ik wou nu dat ik jonger was en het leven in Nederland minder roept. Aan de ene kant wil ik zo graag een start maken met mijn prachtige beroep, wat haast onmogelijk blijkt hier. Aan de andere kant zou ik met meer tijd zeker langer willen blijven.. Als ik hier als neurospycholoog had kunnen werken had dat veel verschil gemaakt. What to do..