Hallo lieve mensen,

allereerst wil ik iedereen die ongeruste mailtjes/smsjes heeft gestuurd geruststellen: de bosbranden die woeden in Victoria op het moment komen inderdaad richting Melbourne, maar er ligt nog een redelijk grote afstand tussen het begin van de suburbs van de stad en het getroffen gebied... Verschrikkelijke berichten, maar (nog) geen reden tot paniek aan mijn kant gelukkig!

Ten tweede ben ik net terug van mijn reis naar Tasmanie, vandaar het (voor sommigen) lange wachten op weer een nieuw avontuur uit deze hoek van de wereld. Maar dan heb je ook wat! Settle down, hier komt mijn update:

Als laatste vertelde ik jullie vorige keer dat er een hittegolf aan zat te komen, nou hij was overduidelijk aanwezig! Het was op sommige dagen zo warm (46 graden) dat naar buiten gaan afgeraden werd door de overheid, mede vanwege het alombekende huidkankerbeleid hier. Daar heb ik me maar aan gehouden, dus veel tv (Aussie Open tennis) en films gekeken. Ben nog met Fleur naar Valkyrie geweest om onze landgenoten Carice van houten en Halina Reijn te aanschouwen, in 1 van de weinige locaties die nog koel te noemen was in de stad: de bios!
Zondag 1 februari mocht ik me dan eindelijk gaan nestelen in mijn kamertje in Melbourne. Het adres is

48 Walsh Street, room 3.4
West Melbourne, VIC 3003
Australia

Ik heb al 2 huisgenoten ontmoet, allebei Chinese jongens, waarvan er 1 nu alweer vertrokken is na hier 2 jaar gewoond te hebben. De andere bleek mijn buurman te zijn en de rest (nog 3 anderen) was nog op vakantie, dus die ontmoet ik binnenkort... Die zondag de eerste stapel basic boodschappen gedaan en me rot gesjouwd terug naar het wooncomplex. Maandag lekker rondgeslenterd in mijn buurtje, nog wat boodschappen gedaan en gerommeld. Dinsdag ging ik voor nog 1 nachtje logeren bij Fleur en Heath, want de volgende dag ging mijn vliegtuig naar Tasmanie al om 7 uur (!!!) 's ochtends en Heath moest dan toch naar t vliegveld om te werken, dus kon ik mee met hem, ideaal!

Woensdagochtend was ik dus al vroeg op Tasmaans grondgebied, want het is maar 'n uurtje vliegen vanaf Melbourne naar de hoofdstad Hobart. Daar aangekomen mijn bagagae gedropt bij het hostel en Hobart deels bekeken. Ik ontdekte dat er veel Nederlandse invloeden zijn, uiteraard omdat Abel Tasman dit eiland ontdekte. Die dag verder niet heel veel gedaan, want donderdag begon mijn 6daagse rondreis over dit fantastische eiland!

De volgende ochtend vroeg opgestaan, om half 7 stond de tourbus al voor de deur, gevuld met 18 toffe medereizigers waaronder een Japans meisje Meg waar ik meteen al goede maatjes mee was en een prettig gestoorde gids genaamd Carl. De reis kon beginnen! We reden eerst naar het Mount Field National Park, waar we de eerste van vele wandelingen maakten, de Tall Tree Walk. Daar waren ook de Russell Falls, midden in een indrukwekkend mini regenwoud. Vervolgens liepen we langs Lake St Clair in het zuidpuntje van Cradle Mountain National Park, op zoek naar wilde vogelbekdieren, helaas zonder succes. Wel een echidna (een soort grote egel met nog grotere stekels) en wallabies gezien, dus niet geheel ontevreden hihi!
Daarna deden we nog een wandeling naar een mooi viewing point genaamd Donaghys Hill, erg gaaf! Die avond sliepen we in een pracht van een huis in de heuvels van Strahan, een stadje aan de westkust van het eiland. Adventure Tours, de organisatie waarmee ik op reis was, heeft in heel Tasmanie huizen opgekocht om de reisgezelschappen in te verwelkomen tijdens hun rondreis: briljant systeem! Je valt niemand lastig en je hebt het hele huis tot je beschikking. Op het avondmenu stond een heuse Aussie BBQ, geweldig genoten! Verder een officieel voorstelrondje gedaan en lekker gekletst.

Op dag 2 stonden de Sand Dunes van Strahan op het ochtendprogramma, waar enkelen van de groep gingen quad biken en de rest lekker door die beroemde duinen ging struinen, heerlijk! Daarna door naar het hoogtepunt van mijn Tassie reis: de klimtocht naar de top van Mount Farrel, met als beloning voor deze beklimming een meertje (Lake Herbit) waar we in gingen zwemmen. Oh wat was dat fantastisch! Na bijna 2 uur steil omhoog klauteren in 30 graden beloond worden met zo'n natuurlijk zwembad, geweldig! Mijn knie gaf helaas aan dat ik de rest van de reis rustig aan zou moeten doen, want zeker na de afdaling terug naar de bus voelde ik mijn overblijfsel van de valpartij afgelopen oktober iets te goed... Maar dat kon de pret toen in ieder geval niet drukken!
Aangezien er regen voorspeld was voor dag drie, gingen we alvast wat foto's nemen aan de voet van wat er de volgende dag op het programma stond: Cradle Mountain, de bekendste bergketen van Tasmanie. Daarna door naar onze slaapplaats, een locatie midden in de bossen. Helemaal gaaf was dat ook de bosdieren, zoals wombats en possums (soort mega eekhoorn/katachtig/klauwbeest) zich geregeld lieten zien, vooral de possums die precies schijnen te weten dat mensen ook eten en dus etensresten zouden kunnen verbergen in bijvoorbeeld containers. Hilarisch, zie foto's...

Dag drie begon inderdaad met stortregen, maar zodra we bij Cradle Mountain aankwamen was dit overgegaan in miezer. Ik liep met nog wat anderen een 2 uur durende wandeling rondom Dove Lake, aan de voet van de berg, een mooie wandeling dwars door regenwoud en, vanwege de regen, inclusief mooie watervallen. De rest van de groep waagde zich aan de klimtocht naar een mooi uitzicht ongeveer op 2/3 van Cradle Mountain. Vervolgens reden we door naar de havenplaats Devonport, waar de veerboot tussen het vasteland en het eiland aankomt. In deze plaats was niets boeiends te beleven, dus na een pizza maaltijd was het de hoogste tijd voor een drankspel. Uiteraard met veel debiele opdrachten en mooie taferelen, waaronder een voor het eerst aangeschoten/dronken Meg, een catwalk lopende Carl en ik die op n stoel moest dansen. Dus...

De volgende ochtend door naar Launceston voor een korte wandeling in een Gorge en daarna naar de Bay of Fires, aan de oostkust van Tasmanie. Daar hebben we genoten van de azuurblauwe zee en heb ik samen met 4 anderen de kou van het water getrotseerd en hebben we de kracht van water gevoeld door de mega golven ons naar het strand te laten slepen, wauw wat vet! We sliepen in Bicheno in weer een geweldig huisje.

Maandag gingen we zuidwaarts richting Freycinet National Park, waar de groep zich weer splitste in klimmers die Mount Amos beklommen en niet- klimmers die de helft van die berg beklommen en doorliepen naar Wineglass Bay, zo genoemd vanwege de wijnrode kleur dat het water van die baai had in de 19e eeuw vanwege de dode walvissen die daar gestroopt werden. Dat was weer eens een prachtig Bounty strand, heb het idee dat de hele Tasmaanse kust daarmee vol ligt, heerlijk! Alleen de temperatuur was niet tropisch te noemen, 20-25 graden hihi
Op de weg naar Port Arthur (een reis die meer dan 3 uur duurde) besloot gids Carl dat we een onderbreking wel konden gebruiken, en dus stopten we weer bij een mooi strand. Het was echt heel koud op dat moment, met vooral een harde wind. Carl en een Zwitser genaamd Arthur doken de golven weer in, en na enige aarzeling vond ik de golven toch wel aantrekkelijk en dook ik met nog 2 meiden hun achterna. Een verfrissende duik, maar het water bleek warmer dan de temperatuur op het strand zelf. Mooi moment! We sliepen ons laaste nachtje in een huis aan de rand van het oude gevangenisstadje Port Arthur en maakten er 'n mooie laatste avond van (gelukkig zonder bonte avond acties)

Gister hebben we rondgelopen in dit oude stadje, maar mede dankzij de vermoeidheid na 6 dagen en vooral de nacht ervoor was dit niet echt indrukwekkend. Op de weg terug naar huis hebben we nog wel een Tasmanian Devil Sanctuary bezocht, wat erg cool was! Je kan het eiland niet verlaten zonder zo'n vaag beestje te hebben gezien, en in het wild kom je ze bijna niet meer tegen, omdat ze met uitsterven worden bedreigd vanwege een besmettelijke vorm van kanker... Wie weet een mooi studie onderwerp ;). Daar ook nog met kangaroos geknuffeld en verder op de weg terug naar Hobart de Tessellated Pavement bekeken, een rostplakaat op een strand met vrijwel precieze vierkante scheuren erin, gevormd door zoutkristellen, heel apart.
Terug in Hobart werd iedereen bij zijn/haar hostel gedropt en hebben we de reis afgesloten met een etentje in een fish 'n chips restaurant in de haven van Hobart. Het was een fantastische week met leuke, gezellig en debiele mensen die voorbij is gevlogen!

Nu zit ik moe maar voldaan achter mn laptoppie, de dikke vakantiewaas die de afgelopen tijd mijn beeld vertoebelde trekt langzamerhand weg. Het gaat beginnen, maandag sta ik, waarschijnlijk enigszins nerveus, voor de deur van het Ludwig Institute for Cancer Research. Een nieuw avontuur, maar heel anders dan rondreizen... Ik ben benieuwd en hou jullie op de hoogte!

Dikke kus,
Eefje

p.s. de foto's komen eraan!