Gisteravond dus een tocht op de rivier gemaakt met als doel het spotten van kaaimannen. Omdat het water in de rivier vrij hoog staat, was dat moeilijker dan gebruikelijk. Na veel gezoek uiteindelijk een kleine kaaiman gezien, we waren dus niet helemaal voor niks gegaan. Wat overigens minstens zo interessant was, waren alle vissen die uit het water opsprongen en door het schijnsel van de zaklantaarns een zilveren glans kregen.
Na de tocht nog gezellig met de groep reisgenoten in de bar na zitten praten en lachen.
Vanochtend stond een bezoek aan het dorpje Dan, net aan de overkant op het vasteland, op het programma.
Het dorp wordt bewoond door een inheemse stam Saramaccaners, die nog volgens hun eigen, oude tradities leeft. Het werd mooi en duidelijk uitgelegd door een van de stamleden, die uitgebreid verhaalde over de tradities en gewoonten. Je moet hierbij denken aan bijvoorbeeld het recht van de man om meerdere vrouwen te hebben, die hij allemaal als zijn eerste vrouw moet behandelen. Dus als hij voor een vrouw een iPhone koopt, moet hij dat ook voor alle anderen doen. Kan dus een duur grapje worden!
De Saramaccaners leven vrij geisoleerd. Jonge mensen trekken wel naar Paramaribo voor studie en/of werk, maar hebben daar vaak problemen en zeer beperkte kansen omdat zij hun eigen taal hebben en vaak niet voldoende Nederlands beheersen om zich in Paramaribo te redden. Nederlands is nog steeds de officiële taal.
Na het bezoek terug naar de lodge voor, opnieuw, een overheerlijke lunch.
Na de lunch hebben Michiel en ik allebei genoten van een traditionele massage en terwijl ik dit schrijf is Michiel samen met de anderen een peddeltocht op de rivier aan het maken. Ik heb me opgeworpen als hoffotograaf en heb hun moedige actie op de gevoelige plaat vastgelegd.
Ik zie ze overigens net weer terug komen en het ziet ernaar uit dat ze allemaal nog in de boot zitten, Michiel weliswaar zonder het shirt waar hij mee vertrok!