10-01-2011

Gisteren hebben we op Johor Centraal, het nieuwe grote treinstation, kaartjes gekocht voor de trein naar Ipoh. Hiervoor moesten we een nummertje trekken, er waren ruim 25 wachtenden voor ons. Dus na 15 minuten waren we wel aan de beurt. Aangezien ons hotel dichtbij het station ligt kunnen we lopend ernaar toe. Na wat noodrantsoenen te hebben ingeslagen waren we klaar voor de rit. We dachten even naar het perron te lopen, echter dit werd geblokkeerd door een rood lint met bewaking. Even later ging dit open en via 2 roltrappen kwamen we een level lager. Hier was wederom een wachtruimte met glazen schuifdeuren. Ook hier weer bewaking met hoofddoekjes. Schiphol is er niets bij. De bagage hoefde echter niet door de scan (wij ook niet) zodat we uiteindelijk toch bij het perron aankwamen. Na 3 keer langs de trein te hebben gelopen voor de juiste coupé vertrokken we toch met 20 minuten vertraging. We hadden de coupé diepvries geboekt bleek, en we waren wederom heel blij met onze vriestruien met capuchon. Onderweg hebben we apen in de bomen gezien, verder was de rit qua uitzicht niet echt spectaculair. Na 7 uur waren we dan in Ipoh, waar we een kamer hebben in het Majestic Hotel dat aan het station ligt. De naam van het hotel klinkt chic, was het ook bijna 100 jaar geleden. Nu is het vergane glorie. Wel een heel mooie veranda met uitzicht over de stad. Onze handen jeukten om het op te knappen. (Van een nederlands stel hoorden we later dat het hotel per 1 maart dicht moet). De kamer heeft een parketvloer, wanden met panelen in zachtroze, twee luxe stoelen met tafeltje en bloemetjesgordijnen, afgesloten door een soort tuindeuren. Net of je bij je oma slaapt. Bij nadere inspectie blijkt het een beetje groezelig, maar goed charme gaat voor deze keer. 's Avonds gaan we op pad voor een maaltijd en vinden een bar (gespot in de LP). Als we binnen komen lijkt het meer een bar waar gegokt wordt en eten hebben ze niet (finished). Dus lopen we verder en komen bij een indiase tent uit, of was het een garage, waar we roti bestellen met nasi (helaas een beetje aangebrand), maar voor een paar punten hebben we wat te eten. Als we verder de straat uitlopen, zien we een koffietentje " Old Town, White Coffee), waar we nog een bakkie doen op het terras.

11-01-2011

Andere gasten van het hotel hadden we gespot met een kaart van een heritagetrail, die willen wij natuurlijk ook. Om de hoek bij White Coffee zit de VVV dus daar gaan we na een natuurlijk Majastic ontbijtbuffet naartoe. Mimi (grote man met een stem van een meisje van drie) heeft een buffet verzorgd van zoete koffie, thee, toast met boter en jam en kleffe bruine bami voor de mensen die dat graag willen (het personeel bijv.). Mimi's moeder zit ook op het terras in rolstoel, haar man is overleden en er wordt nog van alles verteld, maar gezien de afstand die het verhaal moet overbruggen, gissen we maar wat en lachen vriendelijk terug. Mimi en mama woonden vroeger met papa in Engeland, maar we denken dat na een noodlottig ongeval mama terug wilde naar haar geliefde Maleisië en Mimi zich heeft opgeofferd om mee te gaan. Zat blijkbaar tijdens het ongeluk iets te dicht bij de pook, vandaar de hoge stem. Bij de VVV hebben ze twee heritagewandelingen. De eerste leidt ons langs een kerk, die in de oorlog een japanse noodlefabriek is geweest, een grote school bij het hockeyveld, een moskee en heel veel toffe oude pandjes. Ook staan er heel veel bankgebouwen in art decostijl. In een oud straatje trekken we een "rolletje op", een fietsje, een tafeltje in een leegstaand huis etc., etc. De tweede wandeling na de lunch was ook erg leuk, o.a. door de indiase wijk, nog meer oude (chinese) winkels. Helaas kregen we aan het eind van de middag (meer begin van de avond) een pittige onweersbui zodat we niet de hele wandeling konden voltooien. Via overdekte winkelgallerijen en een kalender gekregen van een politieagent (Michael) zijn we toch nog vrij droog teruggekomen bij het hotel. Daar brak het noodweer pas echt los.

12-01-2011

Vandaag hebben we de bus genomen naar Kuala Kangsar, de vroegere hoofdstad. We dachten dat het een uur rijden zou zijn, maar helaas was het 2 uur. We dachten even dat we er al voorbij waren gereden. Bij de VVV hadden ze een folder met plattegrondje en na wat te eten te hebben ingeslagen gingen we naar Gallery Sultan Azlan Shah. In dit museum staan persoonlijke eigendommen, zoals 4 Rolls Royces, Louis Vuitton tassen, dure horloges etc. maar ook allerlei giften van openingsceremonies en bezoeken van hoge buitenlandse gasten. In elk vertrek een andere vloer, een showroom van Quick Step leek het wel. Wel een goed idee misschien voor koningin Beatrix om ook zoiets te doen in paleis Soestdijk. We zijn ook nog langs het grote Iskandariah Palace gelopen en de Ubudiah moskee. Zou niet misstaan in de Efteling... Hierna zijn we naar het houten oude paleis gegaan, wat nu een museum is. Helaas gesloten op dit moment wegens renovatiewerkzaamheden, echter Rnie zag een hek openstaan zodat we toch op het terrein konden komen en van dichtbij nog leuke foto's konden maken. Na terugkeer in Ipoh moesten we nog "even" de was ophalen bij de wasserette. Het hotel had geen wasservice, zodat we zelf gisteren de was hebben weggebracht met een taxi. De taxichauffeur had een belachelijk bedrag gerekend, zodat we nu de was maar lopend gingen ophalen. Met al het eenrichtingverkeer in de stad is lopen ook waarschijnlijk net zo snel. Op de terugweg naar het hotel een spaghetti met peper (of was het peper met spaghetti) gegeten, en een koude koffie meegenomen naar het hotel.