Allememachies, wat was het een ervaring in Macha. We moesten er geestelijk en lichamelijk even van bijkomen. Samen met Roberto, Ian, Emanuel en Eloisa hebben we na aankomst van de tour meteen de taxi naar Sucre genomen. In de taxi zakten we van 4.060 meter boven zee niveau door de valleien die steeds meer leven te bieden hebben. Het lagere landschap geeft veel meer mogelijkheden voor leven en het voelt meteen ook aangenamer om er doorheen te rijden. De zon zakte helaas al snel zodat ons uitzicht beperkt werd tot de andere taxi die samen met de onze een wedstrijdje inhalen op donkere slingerwegen deed.

Roberto woont en werkt zelf in Sucre en gaf bij aankomst meteen een kleine toeristische uitleg vanuit de auto. De eerste indruk was meteen goed, bijna metropolitain. Mooie aangelegde parken, restaurants, hotels en gerenoveerde gebouwen. Jonge mensen in hippe westerse kleren en tegelijkertijd zijn er ook nog traditioneel geklede mensen te zien. We zouden het hier wel even vol kunnen houden. En dat dachten meer mensen, want het zoeken naar een slaapplek duurde even. En onze groep verdeelde zich over verschillende plekken.

Wij sliepen tegenover de Mercado Central. Op deze markt worden de producten uit de omgeving verkocht: fruit, groenten, vlees producten, brood, noten, aardappels. Je kunt er ook ontbijten, warme maaltijden krijgen en vruchtensappen kopen. Als je een sapje besteld wordt het terplekke voor je gemixed en je kunt het dus ook naar je eigen wens samenstellen. Zo'n vitamine bom is een goede aanvulling op het lokale menu.

Roberto werkt in het museum aan het centrale plein zodat we al snel de uitnodigiging kregen voor een bezoekje aan 'Casa de la Libertad'. Hier werd in vroegere tijden de onafhankelijkheid van Spanje beraamd. Als eerste plaats in Zuid Amerika kwam het in opstand en als laatste gebied werd het daadwerkelijk onafhankelijk in 1825. Eerst leek het erop dat het land verdeeld werd over Argentinie, Peru en Paraguay, maar later besloten de lokalen een nieuw land te stichten dat naar hun bevrijder Bolivar werd vernoemd. Na een intern conflict met de andere grote stad, La Paz, werd het verzwakte land alsnog deels ingenomen door Chili (nam de kust), Argentinie (nam het zuiden), Paraguay (nam het zuid oosten) en Brazilie (nam het noord oosten). Sindsdien is Sucre op papier de hoofdstad, maar is de regering naar La Paz verhuisd en claimen ze allebei de hoofdstad te zijn.

Nu is Bolivia voor het eerst onder leiding van iemand uit de inheemse komaf, Evo Morales. Dat deelt het land werderom in voor en tegenstanders, hoewel het draagvlak lijkt te groeien in zijn tweede termijn. In het museum bleek dat pas sinds de opstand van 1952 de rechten van de inheemse bevolking en die van de Spaanse komaf gelijk werden getrokken.

In Sucre hebben we met z'n allen foto's uitgewisseld en nog vaak nagepraat over het avontuur in Macha. We hebben ook vele restaurantjes, cafétjes en hostals getest. Nadat we lichamelijk weer bijgekomen waren zijn we een mooie trekking in de omgeving gaan maken. De tocht begon met een 5 km lange afdaling over een pre-colombiaans pad, gemaakt op de Inca wijze. Daarna werden we gedropt in een leeggelopen pre-historisch meer, wat nu 'de krater' wordt genoemd. Een must-see voor geograven omdat alle verschillende kleuren aardlagen netjes tentoongesteld worden. We liepen dwars door miljoenen jaren geschiedenis met elke meter een andere steensoort. Op de vlakkere stukken grond hebben boeren zich gevestigd en produceren verschillende soorten graan. Vincent van Gogh had er waarschijnlijk een prachtig plaatje van kunnen maken.

Onze trekking vervolgde met een tijdreis. We bevonden ons voor even tussen inmense grote versteende voetafdrukken van dinousaurussen, zo scherp of zij er net gelopen hadden! De tand der tijd heeft er voor gezorgd dat het gesteente nu op een helling ligt. Tot slot liepen we naar onze rendez-vous waar het 4x4 bussie met onze amigos (Eloise en Emanuel die een 2 daagse tocht deden) ons ophaalde. Gelukkig was onze boodschap bier mee te nemen overgekomen en werd het een gezellige terugrit door het nog steeds indrukwekkende landschap.

Behalve op de markt zijn we in Sucre vooral in de 'Gringo' plekken geweest. Oftewel plekken die zijn gemaakt voor toeristen. Ook locals gaan er soms heen, maar er staan Europese gerechten op de kaart en de wc lijkt meestal op wat wij gewend zijn (wc-papier, wastafel met zeep etc). Een van onze favoriete hangplekken werd Condor-Trekking wat een non-profit organisatie is die trektochten maakt in de omgeving. Daar kwamen we ook John en Sarah tegen met wie we in Chili en Argentinie hadden opgetrokken. Zij waren ondertussen op en neer naar Engeland geweest voor een bruiloft en het toeval bracht ons weer 1 avond bij elkaar.

Andere plekken waar Gringo's zich verzamelen zijn de Deutsche Cafe Kultur Berlin, Café Amsterdam (waar we de rum Flor de Cane van de kaart gedronken hebben), Alliance Franses (probeer het kaasplankje met huiswijn!), Café Florin (waar je stroopwafels kan eten) of Joy Ride (dé Gringo plek in town, met oa bitterballen en kroketten op het menu). Verderop zagen we in lunchroom FlaVour ook pindakaas en drop geadverteerd staan. Waarom zou je nog naar huis willen?

Het was in ieder geval niet de reden waarom we zo lang in Sucre bleven. Dat had ook te maken met de weg blokkades die protesterende burgers hadden opgericht. Altijd rond 1 mei (behalve Riet haar verjaardag, ook de dag van de arbeid) zijn er protesten als deze en dit jaar speciaal over de pensioenen. Aangezien pensioenen voor iedereen van belang zijn werd het land ook op grote schaal lamgelegd. In de straten hoorden we knallen van vuurwerk die steeds dichterbij kwamen. Het verliep verder allemaal vrij rustig. Voor automobilisten is het wel een flinke zorg omdat de protesterenden kruispunten bezet houden. Ook de volgende dag was het centrale plein niet bereikbaar met de auto, maar ditmaal omdat er een mode show werd georganiseerd. Zo zie je maar weer, Bolivia blijft een land van tegenstrijdigheden.

Na een week in Sucre te zijn geweest werd het wel eens tijd om naar de volgende bestemming te gaan. Zeker nu in het weekend de blokkades buiten de stad tijdelijk opgeheven waren, maar voor hoe lang precies was voor iedereen een raadsel. Op het busstation werd gezegd dat er op maandag ochtend ook nog een bus zou vertrekken. Dat zou ideaal zijn, zodat we wat kunnen zien van het land en niet met de nachtbus over de Boliviaanse wegen hoeven te gaan. Die vlieger ging helaas niet op en we namen de eerstvolgende nachtbus naar La Paz. Dit was niet de volgende bestemming, maar slechts de plaats waar we het vliegtuig naar Rurrenabaque kunnen nemen. Dat ligt in het lage deel van Bolivia (slechts 100m boven zeeniveau) waar een subtropisch klimaat heerst en je het regenwoud kan bezoeken.

Wil je weten hoe dit avontuur verder zal gaan, lees dan binnnenkort meer over de bushbush, pampas en vliegen door Bolivia.

- Dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door Roberto onze toevallige gids en de Tucumans van Condor Trekkers vol groentjes die ons op de been hielden -