We gingen vroeg in de ochtend, nog een beetje brak van de vorige late feestelijke avond, van la Paz op weg naar Copacabana. Copacabana is een klein stadje aan de oever van het Titicacameer. Het meer is opgedeeld in een deel van Bolivia en een groot deel van Peru. Omdat Copacabana op een schiereiland ligt en afgesneden wordt door de grens met Peru, staken we een watertje over met de boot. Op weg naar de zeer toeristische plek was dit een mooie eerste attractie. De bus ging op een groot vlot naar de overkant, maar de 'toeristen' moesten met een klein bootje. Ze weten hier waar ze geld aan kunnen verdienen, twee bolivianos extra per persoon!

Copacabana is een totaal ander stadje dan La Paz. Het stadje leeft onder andere van toeristen en zijn ontzettend veel Hotels/Hostals en gringo restaurantjes. De sfeer is heel relax. En als in het stadje de zwarte rookpluimen van de bussen je te veel wordt kan je lekker chillen bij het kabbelende water. Aan de oever zijn ook vele bootjes te bekennen, met allemaal precies hetzelfde design.

We hadden een goede tip voor een vistentje gekregen van onze New Yorkse vrienden. Dus onze eerste avond gingen we meteen op zoek, onder begeleiding van onze schatkaart. We hebben heerlijke Trucha gegeten in knoflook en Trucha van de gril. We wisten zeker dat we het goede restaurantje hadden gevonden. We waren niet de enige in het tentje, ook Manuel (van ons vrachtwagen avontuur) met twee vrienden hadden deze schat gevonden. Echter pas aan het einde van de avond kwamen we erachter dat we door dezelfde personen naar dit plekje waren gestuurd!

De avonden zijn behoorlijk koud aan dit hooggelegen meer (3810 meter boven zeeniveau). Zeker ook in ons hotel, waar de wind door de duimdikke openingen van de schuifpui waaide. Gelukkig hadden ze ons boven een laken, 3 dikke dekens en een sprei ook nog een warme douche te bieden. Waren we dan ongelukkig met die schuifpui? Nee, het was ons venster op een adembenemend uitzicht met zonsondergang over het meer. Een andere prachtige plek om het zonnetje in het water te zien zakken is de heuvel naast het stadje. Bovenop is een heilige plek gemaakt met veel kruizen. In het hoogseizoen zijn hier ook de souvenir kraampjes van de partij. Nu werd het een gringo-rots waar we allemaal samen genoten van een prachtig kleurenspel aan de avond hemel.

Vanuit Copacobana kun je makkelijk de oversteek maken naar Isla del Sol (eiland van de zon). Hier hebben wij ook zeker heerlijk in het zonnetje genoten. Maar dit eiland heet niet zomaar zo, het was volgens de Inca's de geboorte plek van Inti, de zonnegod, waar de opperinca's direct van afstamden. Een bijzondere plek dus, en er zijn ook ruïnes van de Inca's te vinden. Ondanks het toenemende toerisme leven er ook nog steeds een boel mensen op originele wijze, vooral boeren en vissers. Er zijn geen wegen, alleen paden. En alles wordt per boot, draagzak of ezel vervoert. Er liggen overal paadjes om over het eiland te dwalen. De boeren gebruiken de Inca techniek van terras akkers om de anders moeilijk te bebouwen heuvels te cultiveren. Met alle schaapjes, koetjes, varkens, ezels, akkertjes, boerderijtjes en uitzicht op water voelde Lonneke zich al weer bijna op Texel.

's Avonds kwamen we Steffie uit de pampa's tegen en hebben we uiteraard een lekker visje besteld en opgegeten met kaarslicht aan het strand. Hoe kan je het beter afsluiten dan met een lekker warm vuurtje op het strand? Terwijl we de getooste broodjes van Petra en Yves oppeuzelden kwam achter ons een mystiek licht aan de horizon. Een prachtige maansopkomst maakte deze avond sprookjesachtig mooi.

Met pijn in het hart verlieten we Isla del Sol, wetend dat dit onze laatste stop zou zijn in het prachtige Bolivia. We wisten niet goed wat we ervan moesten verwachten en nog steeds heeft het heel veel geheimen voor ons. De authenticiteit van de mensen, hun gedachtegoed en het ultradiverse landschap is een magneet voor wereld verkennende backpackers. En hoewel het niet altijd op dezelfde standaard als de Nederlandse ligt zijn de mogelijkheden eindeloos voor een klein budget. En om dit reclame praatje af te ronden hebben we ook vast een slogan bedacht: Unbelievable Bolivia!

Zodra je het een achter je laat ligt meteen het volgende voor je voeten: Peru. Ook geen kleintje op de toeristische agenda :) Met een net zo'n gevarieerde, mystieke omgeving en een hele rijke, recentelijke en zichtbare geschiedenis trekt het toeristen als bijen op de honing. De Peruanen weten maar al te goed hoe de reizigers graag geld spenderen en bij de grote trekpleisters ligt de standaard zo hoog dat de Amerikaanse grijsaards er zonder 'sewen' van terugkeren. Tergelijkertijd wordt je om de 10 meter aangesproken of je geen massage wilt, een pizza wilt eten, een muts wilt kopen, of een mooie aquarel. No gracias.

Na een wat spannende busrit op de voorste rij van de bovenverdieping zijn we aangekomen in Cusco. Deze stad was ooit de hoofdstad van het Incarijk maar werd in de 16e eeuw veroverd door de Spanjaarden. De gebouwen werden gesloopt maar de extreem stevige fundamenten werden gecombineerd met Spaanse architectuur. De Inca's gebruikte geen cement maar slepen de stenen van hun paleizen op precies passende wijze af. Dit is nog steeds overheersend in het straatbeeld van Cusco.

De Inca's hebben in de omgeving ook een hoop sporen achter gelaten. Voordat de Spanjaard Pizorro hier de boel kwam veroveren zijn er ook een aantal kroniekschrijvers geweest die een groot deel van de cultuur vast hebben gelegd voor ie helemaal ten onder ging. Zo weten we veel van deze oude beschaving, maar lang niet alles. Daardoor blijven sommige bouwwerken met vraagtekens overeind. Bijvoorbeeld hoe de Inca's de stenen slepen. Maar ook de betekenis van bepaalde gebouwen. Wij hebben in de buurt van Cusco een opzienbarend gecultiveerd land bezocht, bekend als Moray. Hoewel eerst gedacht werd dat dit een amfitheater zou zijn, opperen recentelijke studies het idee dat dit een agriculturische proeftuin was van de Inca's. Hier zouden ze testen welke gewassen op welke omstandigheden de beste resultaten gaven. Een mooie hypothese, een prachtig uitzicht.

De belangrijkste attractie hier in de buurt is tevens de belangrijkste attrachtie van Peru en misschien wel van heel Zuid Amerika: Machu Picchu. Google gerust zelf een plaatje als je er nog geen beeld bij hebt. Wij willen deze vergeten Incastad te voet gaan bereiken met een 4 daagse wandeltocht. Gelukkig zijn er 632 verschillende bureaus die ons daarbij willen helpen. Na enige zoektocht langs verschillende aanbieders kwamen we toevallig Manuel weer tegen die dezelfde tocht wil maken. Ook hadden we van Petra en Yves een telefoonnummer gekregen van een goede gids. Na een vertrouwensvol gesprek met deze Simon Puma hebben we de knoop doorgehakt. Dinsdag gaan we op weg naar ons laatste geplande hoogtepunt van onze reis. Als de vrienden van Manuel ook meegaan belooft het een leuk gezelschap te gaan worden.

Wil je weten hoe dit avontuur dan verder zal gaan, lees binnenkort meer over de Salkantay trek en Machu Picchu!

- dit avontuur werd mede mogelijk gemaakt door slippers en duck-tape tegen de blaren -